Hartgevoel
22-08-2011, 13:26
Its true men its heartless
De titel van het autobiografisch manuscript spreekt boekdelen, de harteloosheid taste mijn kinderlijke naïviteit aan, ik voelde het verdriet van vele en liet de mijne nog even koel staan.
Een manuscript zoals ik gekomen ben, open en bloot, zo beschrijft mijn pen een verhaal die bizar te noemen is. Een verhaal die vele spiegels weergeeft van het aardse zijn een verhaal dat weergeeft hoe vele door hun eigen harteloosheid zich door het leven navigeren om te kunnen komen tot het hartgevoel.
Het wensen, de verlangens, de noodzaak, allen woordmetaforen die mijn gevoelens dienen te verwoorden, om duidelijkheid te verschaffen aan het zicht.
Want de gedachte en reflectie zijn mij niet vreemd en de jaren waarin het zich heeft voltrokken.
Het gevoel van een gedachte met de intentie tot het weer zien van de reflectie tot de eenheid.
Een dienstbare meerwaarde zonder aplauss het is eerder een persona-non-grada in spe gevoel, dat men verkrijgt. De judasleugen- held mythe die zich aan mij deed openbaren. Maar dat is voorafgaand het voorgerecht serveer ik als hoofd-dis. Het zijn niet meer dan herinneringen die al beproefd,doorleefd en geheeld zijn. Het gaat immers om nu, ik leef vandaag voor de dag van morgen.
Ik ontwaakte vanochtend met een sereen gevoel, de zon scheen eind augustus haar verlate zomer en wreef met haar stralen de droom uit mijn ogen. Koffie was er niet dat liet de pot duidelijk merken aan haar leegte. Ik moest glimlachen in een flits van gedachte “oploskoffie”
Ach, een kopje thee en het probleem is opgelost, doe er nog een sigaret bij en ik ben helemaal in mij ochtendelement.
Elf uur alweer! De tijd vliegt, ook al zijn de jaren telkens bestaande uit 12 opvolgende maanden ook al kent een dag nog steeds 24 uur.
De tijd vliegt zich zelf voor bij in versnelde oplossingen van het wensen, de verlangens, de noodzaak, allen woordmetaforen die mijn gevoel dienen te verwoorden, om duidelijkheid te verschaffen aan het zicht.
Ik las vandaag mijn gedachtes als uitroeptekens, vandaag is de dag dat ik mijn eigen boemerang beschrijf in reflectie van bevrijding van mijzelf uit dualiteit, vandaag bevrijd ik mijzelf uit het decor van de list en het bedrog. Vanaf vandaag sta ik in mijn volledige kracht en ben ik weer meester over mijn leven.
De als bijgeschrift geplaatste s.o.s signalen hebben de aandacht getrokken tot een spoedreflectie van Gods delivery. Wie anders is altijd je redder in nood...
Ik lees je voor vanuit mijn hoofdboek, hoofdstukken, beleeft door het ervaren, beschreven herbeleeft in tranen voor een laatste keer. Want ik maak een buiging naar het verleden en laat ik het los in liefde.
Over de titel van mijn manuscript heb ik dan ook niet lang hoeven nadenken in een woord ontladen ik
Its true men its heartless!
Het wie goed doet goed ontmoet principe is een principe waar geen enkel recht aan kan worden ontleed. Het zijn de reflectie van ogen van harten die wel of niet voelend zien.
Of de stilte van de muren die begrijpen maar niets snappen. Terwijl het gewoon simpel is geen complexiteit! De complexiteit is begrijpen maar het snappen is simpel in haar grootsheid. De grootste les hierop aarde in mijn optiek is het weer herinneren van jezelf en wanneer je jezelf herinnert, herinner je de liefde die je het sprookje voelend vertelt. Sprookjes zijn de spiegels van het leven en het aardse is niet minder mystiek oftewel "Sprookjes zijn er om ons te wijzen op dat het bestaat dat de wijze op niet vergaat dat de liefde zich niet verstopt maar ontpopt"
We zijn allemaal gedompeld in vergetelheid door mystiek verweven ieder speelt een rolletje in een andermans soap. Het aardse spel van spelers, het spelenderwijs lessen lerend in diverse rondes tot zijn of haar ontwakeningsbel. Zonder geluid kan het hart je zoveel zeggen,het hart werd het symbool, want eens in gedachte filosoferend met het zelf, vroeg ik mijzelf af als God een logo zou hebben, is het, het hart zelf.
Google had je toen nog niet en een boeken wurm ben ik al helemaal niet de enige zoekmachine voor antwoorden op mijn vragen was en is het geheugen uit het hart.
Het kinderlijke van het zelf doen, het zelf ontdekken, je laten voortrekken door je hartgevoel, in een galoperend kompas is hetgeen dat ik van kleins af aan koester.
Ik was een jaar of zeven, 1977 Zoetermeer rijsde uit de grond, hoge bergen zand, een ideale plek om te spelen. In dat jaar zag ik flitsen van toekomst in de ogen van mijn twee-jaar oudere zusje. Het zijn scènes die je bij blijven. Net zo als energieën uit ballans voelbaar, hoorbaar snikkend in geluid wanneer ouderlijke ruzies de ruimte verkleinen. Het versnelt de volwassenheid wanneer situaties escaleren.
Het versnelde bij haar de moed om telkens terug komende patronen te elimineren en te kiezen voor haar kinderen en de vrijheid. Na vele omzwervingen in blijf van mijn lijf huizen werd mijn gevoel verder op scherp gezet in voltooiing tot hartgevoel. Het in contact staan met je gevoel die mensen kan lezen het verdriet en de angst kan proeven tot het zilte van andermans tranen. In die tijd herinnerde ik mij: wij zijn alle verbonden, haar of zijn verdriet is de mijne en transformeer ik het in hartgevoel. Nog maar een kleine man over de railing hangend, vier op een rij, de vrijheid van Michiel de Ruijter. De zeewind opsnuivend en kijk ik gefascineerd hoe telkens nieuwe golven zich verenigen met korrelzand. Hoeveel korrels maakt zand, hoeveel golven zijn de zee, dacht ik een flits van een moment met mijzelf. Ik ben een dromer altijd al geweest.
Ik leef twee levens tegelijkertijd verspreid over twee benen met de ene dromend in de nieuwe wereld en een rol spelend in de oude, een joker harlekijn de goedlachse sfeer maker die zich een weg baant in de illusie van tijd en ruimte tot de samensmelting van het hogere zelf. Stap voor stap todat beiden benen onvoorwaardelijk de juiste koers belopen vanuit hartgevoel. In mijn jeugd is dan ook mijn innerlijk kompas nog meer geactiveerd door ervaringen, beelden, door mede spelers, zeker wanneer je op een geven moment in de groei naar volwassenheid geconfronteerd word met de vraag wie ben ik... Aangewakkerd door het Marokkaan/Nederlander zijn of Nederlandse Marokkaan of allochtoon of buitenlander en vele andere noembare hokjes syndroom. Exemplarische is het wanneer het verhaal je vertelt dat ik wel eens waar in Marokko ben geboren in de stad Kenitra en op foto's zo herkenbaar zoals de Zeeuwse zee maar na de ontworteling nooit meer op geboortegrond ben terug geweest. Het kan nog vreemder wanneer je Nederlands opgevoed wordt zonder Arabische taal en of cultuur. Met een duidelijke boodschap van Moeder tot haar kroost, ga niet terug naar Marokko, het waarom is er nooit bij vertelt. Bewust, het echte waarom niet gesteld in vragen, mijzelf een weg banend in wie ik nu ben.
Kinderen worden immers ten alle tijden met overdraagbare angsten op gevoed, het is een klein onderdeel van het oude systeem net zoals sinterklaas & zwarte piet de Kerstman en de paashaas. Ieder met zijn eigen betekenis van wat goed is voor de een is goed voor de ander. Anders ben ik! Maar niet vreemder dan de rest, Ik ben een mens alweer 41 jaar op weg van het begrijpen naar het snappen tot de cyclus van begrijpen tot telkens weer een tree op de ladder naar spirituele groei. Hoewel het verlangen nooit weg is geweest van weerzien van geboortegrond. Het gemis compenseert zich in de vorm van kleine dingen tot aan het tijdstip van het lot en de herinnering zich herkent in het moment.
De titel van het autobiografisch manuscript spreekt boekdelen, de harteloosheid taste mijn kinderlijke naïviteit aan, ik voelde het verdriet van vele en liet de mijne nog even koel staan.
Een manuscript zoals ik gekomen ben, open en bloot, zo beschrijft mijn pen een verhaal die bizar te noemen is. Een verhaal die vele spiegels weergeeft van het aardse zijn een verhaal dat weergeeft hoe vele door hun eigen harteloosheid zich door het leven navigeren om te kunnen komen tot het hartgevoel.
Het wensen, de verlangens, de noodzaak, allen woordmetaforen die mijn gevoelens dienen te verwoorden, om duidelijkheid te verschaffen aan het zicht.
Want de gedachte en reflectie zijn mij niet vreemd en de jaren waarin het zich heeft voltrokken.
Het gevoel van een gedachte met de intentie tot het weer zien van de reflectie tot de eenheid.
Een dienstbare meerwaarde zonder aplauss het is eerder een persona-non-grada in spe gevoel, dat men verkrijgt. De judasleugen- held mythe die zich aan mij deed openbaren. Maar dat is voorafgaand het voorgerecht serveer ik als hoofd-dis. Het zijn niet meer dan herinneringen die al beproefd,doorleefd en geheeld zijn. Het gaat immers om nu, ik leef vandaag voor de dag van morgen.
Ik ontwaakte vanochtend met een sereen gevoel, de zon scheen eind augustus haar verlate zomer en wreef met haar stralen de droom uit mijn ogen. Koffie was er niet dat liet de pot duidelijk merken aan haar leegte. Ik moest glimlachen in een flits van gedachte “oploskoffie”
Ach, een kopje thee en het probleem is opgelost, doe er nog een sigaret bij en ik ben helemaal in mij ochtendelement.
Elf uur alweer! De tijd vliegt, ook al zijn de jaren telkens bestaande uit 12 opvolgende maanden ook al kent een dag nog steeds 24 uur.
De tijd vliegt zich zelf voor bij in versnelde oplossingen van het wensen, de verlangens, de noodzaak, allen woordmetaforen die mijn gevoel dienen te verwoorden, om duidelijkheid te verschaffen aan het zicht.
Ik las vandaag mijn gedachtes als uitroeptekens, vandaag is de dag dat ik mijn eigen boemerang beschrijf in reflectie van bevrijding van mijzelf uit dualiteit, vandaag bevrijd ik mijzelf uit het decor van de list en het bedrog. Vanaf vandaag sta ik in mijn volledige kracht en ben ik weer meester over mijn leven.
De als bijgeschrift geplaatste s.o.s signalen hebben de aandacht getrokken tot een spoedreflectie van Gods delivery. Wie anders is altijd je redder in nood...
Ik lees je voor vanuit mijn hoofdboek, hoofdstukken, beleeft door het ervaren, beschreven herbeleeft in tranen voor een laatste keer. Want ik maak een buiging naar het verleden en laat ik het los in liefde.
Over de titel van mijn manuscript heb ik dan ook niet lang hoeven nadenken in een woord ontladen ik
Its true men its heartless!
Het wie goed doet goed ontmoet principe is een principe waar geen enkel recht aan kan worden ontleed. Het zijn de reflectie van ogen van harten die wel of niet voelend zien.
Of de stilte van de muren die begrijpen maar niets snappen. Terwijl het gewoon simpel is geen complexiteit! De complexiteit is begrijpen maar het snappen is simpel in haar grootsheid. De grootste les hierop aarde in mijn optiek is het weer herinneren van jezelf en wanneer je jezelf herinnert, herinner je de liefde die je het sprookje voelend vertelt. Sprookjes zijn de spiegels van het leven en het aardse is niet minder mystiek oftewel "Sprookjes zijn er om ons te wijzen op dat het bestaat dat de wijze op niet vergaat dat de liefde zich niet verstopt maar ontpopt"
We zijn allemaal gedompeld in vergetelheid door mystiek verweven ieder speelt een rolletje in een andermans soap. Het aardse spel van spelers, het spelenderwijs lessen lerend in diverse rondes tot zijn of haar ontwakeningsbel. Zonder geluid kan het hart je zoveel zeggen,het hart werd het symbool, want eens in gedachte filosoferend met het zelf, vroeg ik mijzelf af als God een logo zou hebben, is het, het hart zelf.
Google had je toen nog niet en een boeken wurm ben ik al helemaal niet de enige zoekmachine voor antwoorden op mijn vragen was en is het geheugen uit het hart.
Het kinderlijke van het zelf doen, het zelf ontdekken, je laten voortrekken door je hartgevoel, in een galoperend kompas is hetgeen dat ik van kleins af aan koester.
Ik was een jaar of zeven, 1977 Zoetermeer rijsde uit de grond, hoge bergen zand, een ideale plek om te spelen. In dat jaar zag ik flitsen van toekomst in de ogen van mijn twee-jaar oudere zusje. Het zijn scènes die je bij blijven. Net zo als energieën uit ballans voelbaar, hoorbaar snikkend in geluid wanneer ouderlijke ruzies de ruimte verkleinen. Het versnelt de volwassenheid wanneer situaties escaleren.
Het versnelde bij haar de moed om telkens terug komende patronen te elimineren en te kiezen voor haar kinderen en de vrijheid. Na vele omzwervingen in blijf van mijn lijf huizen werd mijn gevoel verder op scherp gezet in voltooiing tot hartgevoel. Het in contact staan met je gevoel die mensen kan lezen het verdriet en de angst kan proeven tot het zilte van andermans tranen. In die tijd herinnerde ik mij: wij zijn alle verbonden, haar of zijn verdriet is de mijne en transformeer ik het in hartgevoel. Nog maar een kleine man over de railing hangend, vier op een rij, de vrijheid van Michiel de Ruijter. De zeewind opsnuivend en kijk ik gefascineerd hoe telkens nieuwe golven zich verenigen met korrelzand. Hoeveel korrels maakt zand, hoeveel golven zijn de zee, dacht ik een flits van een moment met mijzelf. Ik ben een dromer altijd al geweest.
Ik leef twee levens tegelijkertijd verspreid over twee benen met de ene dromend in de nieuwe wereld en een rol spelend in de oude, een joker harlekijn de goedlachse sfeer maker die zich een weg baant in de illusie van tijd en ruimte tot de samensmelting van het hogere zelf. Stap voor stap todat beiden benen onvoorwaardelijk de juiste koers belopen vanuit hartgevoel. In mijn jeugd is dan ook mijn innerlijk kompas nog meer geactiveerd door ervaringen, beelden, door mede spelers, zeker wanneer je op een geven moment in de groei naar volwassenheid geconfronteerd word met de vraag wie ben ik... Aangewakkerd door het Marokkaan/Nederlander zijn of Nederlandse Marokkaan of allochtoon of buitenlander en vele andere noembare hokjes syndroom. Exemplarische is het wanneer het verhaal je vertelt dat ik wel eens waar in Marokko ben geboren in de stad Kenitra en op foto's zo herkenbaar zoals de Zeeuwse zee maar na de ontworteling nooit meer op geboortegrond ben terug geweest. Het kan nog vreemder wanneer je Nederlands opgevoed wordt zonder Arabische taal en of cultuur. Met een duidelijke boodschap van Moeder tot haar kroost, ga niet terug naar Marokko, het waarom is er nooit bij vertelt. Bewust, het echte waarom niet gesteld in vragen, mijzelf een weg banend in wie ik nu ben.
Kinderen worden immers ten alle tijden met overdraagbare angsten op gevoed, het is een klein onderdeel van het oude systeem net zoals sinterklaas & zwarte piet de Kerstman en de paashaas. Ieder met zijn eigen betekenis van wat goed is voor de een is goed voor de ander. Anders ben ik! Maar niet vreemder dan de rest, Ik ben een mens alweer 41 jaar op weg van het begrijpen naar het snappen tot de cyclus van begrijpen tot telkens weer een tree op de ladder naar spirituele groei. Hoewel het verlangen nooit weg is geweest van weerzien van geboortegrond. Het gemis compenseert zich in de vorm van kleine dingen tot aan het tijdstip van het lot en de herinnering zich herkent in het moment.