Mijn Kastanjetaart..
Een week of drie geleden was ik door de topic aan het bladeren, toen mijn oog een wonderbaarlijk kunstwerkje zag. Het was rond, bruin met witte schaafsels aan de zijkant en de bovenkant leek gemaakt van fijngehakte chocoladetruffel. Ik wendde mijn blik pas af toen ik een weinig warme vloeistof langs mijn kin voelde glijden. Ik was aan het kwijlen. Nee hoor, zo erg was het niet maar het scheelde niet veel.
De taart was het gesprek van de dag en daar kwam Hallallove voorbij die opperde dat wij de taart voor de gein na zouden maken. "Haha, ja dat zou wel grappig zijn he!" "Ja, zullen we het doen?" "Ja, waarom niet!"
Voor we het wisten hadden we ons toegelegd op een opgave die soms onmogelijk zou lijken. Allen die met het idee hadden gespeeld, met uitzondering van Hallallove zelf, want die was zo slim om zich direct uit de wedstrijd terug te trekken en zich te scharen onder haar zelfbenoemde jury.
Anderhalve week lang heb ik stad en land afgezocht naar kastanjepuree maar het was nergens te vinden. "Je kunt het ook zelf maken", zei Kiki. "Oh, wat interessant", zei ik, maar in werkelijkheid dacht ik: "You crazy woman! Ik maak al een onmogelijke taart en dan moet ik zeker ook nog die onmogelijke puree gaan reproduceren! Amehoela!"
Ik bleef zoeken... Door weer en wind, duwde ik mijn zoontje voort in zijn buggy en stuurde ik mijn man erop uit om de puree te zoeken en te vinden but to no avail. Toen ik bijna de hoop verloren had en al speelde met het idee op te geven, vermande ik mezelf, kocht twee pakjes gekookte kastanjes en ging ik aan de slag met die pakjes en de rest van de ingredienten die al dagen in de koelkast aan het wachten waren om aangeroerd te worden.
Ik begon met kastanjepuree. Ik warmde de kastanjes au bain marie op, verwarmde wat melk met een weinig zout in een pannetje en deed de kastanjes erbij.. Ik liet het net niet koken. Toen ze zacht genoeg waren, deed ik ze in een maatbeker en begon ik te pureren. Telkens deed ik er wat melk of water bij om het zachter te maken maar het bleef een beetje pate-achtig.
Daarna de biscuit. Dat had ik vaker gedaan. Dat gaat mij lukken! Zonder al te veel moeite bakte ik de heerlijke onderlaag. Toen ik de springvorm uit de oven haalde en na een paar minuten keek of hij er nog lag, zag ik dat de cakelaag een beetje was gekrompen. Ik had het vast helemaal verkeerd gedaan.
Gelukkig hield het krimpen op.
Ik nam mijn puree en deed er de eieren bij. Nee, te hard. Nog wat water tot zich uiteindelijk een gladde massa vormde in mijn schaal. YES I CAN!!
Ik ging verder... Ik smolt de chocolade in de room... Klopte het eiwit, sloeg de slagroom stijf en wachtte even tot mijn chocolademengsel was afgekoeld terwijl ik het liefdevol bleef omroeren zodat het niet zou gaan klonteren.
Het uur van de waarheid... Ik nam mijn puree... Ik goot er de chocolade bij.. So far so good... De slagroom... Rustig rustig... Niet kapot roeren... Rustig toevoegen, rustig omroeren... Het eiwit... Schepper-de-schep... Het zag er verdomd goed uit, al zeg ik het zelf!
Ik goot alles in de vorm en een dag later versierde ik de stevige taart met amandelschaafsel, één voor één, met een precizie die mij anders vreemd is en dit was het resultaat van al mijn harde werken, van dat bloed, dat zweet en die tranen...
De Puree...
Opstijven...
Uit de vorm...
Versierd...
In de koelkast aan het wachten tot ze opgegeten zal worden...
Aangesneden...