keihardgeflasht
04-07-2011, 10:37
Dames ik heb zo rare rotweek achter de rug gehad.. sorry als mijn zinsopbouw niet klopt of er typfouten in voorkomen..
Ik kan er niet niemand zomaar over praten ik ben te gebroken.. Maar ik heb nu echt even de behoefte om mijn hart te luchten.. ik ben nu bijna 4 jaar getrouwd en heb een zoon van 2.5..mijn man en ikhebben elkaar altijd gekend..
Het is allemaal zo raar gegaan alsof het zo had moeten zijn.. ik weet zelf niet eens precies wat er gebeurde maar het ging zo.. mijn kleine neefje is allahierahmo na een tijdje gevochten te hebben tegen een ziekte 2 weken terug overleden. in de eerste instantie was ik niet van plan om naar marokko te gaan.. maar door aandringen van mijn man en mijn zus had mij ook erg nodig ben ik toch gegaan. ik wou dat mijn man ook mee ging omdat ik op 1 of andere manier het niet leuk vond om hem hier te laten.. hij stelde voor om onze zoon te laten bij hem hij zou wel oppassen ik moest gewoon gaan en er voor mijn zus zijn.. Ik ben uiteindelijk gegaan we zijn dara een week gebleven..
ik had mijn auto geparkeerd op schiphol omdat ik toch wist dat we snel terug zouden komen en zodat ik meezou rijden om mensen naar huis te brengen, dus aangekomen weer in Nederland nam ik de schoonmoeder van mijn zus mee mijn zus en haar man om ze te brengen naar het huis van haar schoonmoeder. dat is op de weg zeg maar naar mijn woonplaats zij wonen in een grote stad waar wij eerst ook woonde en nu wonen wij zeg maar in een rustige wijk erbuiten.. dus ik kwam daar aan in die buurt waar dus die vrouw woonde zette hun af.. ben nog een tijdje gebleven maar uiteindelijk vertrokken omdat ik ook terug naar mijn kind wou en ik zou dus latere weer komen.. ik rij hun straat uit normaal gezien ook al is er drukte pak ik een stukje snelweg om sneller thuis te zijn.. dit keer ben ik gewoon door de stad gaan rijden. ik zie mensen lopen en ik ben altijd een persoon die tijdens het rijden om me heen kijk.. een gewoonte van altijd niet om te gluren maar gewoon laten we het houden op de omgeving opnemen in mnijn hoofd. tot ik dus opeens zowat een hartaanval krijg. ik wist nt wat ik zag. de man met wie ik getrouwd ben samen met mijn kind op zijn arm naast 1 of andere meisje..ik dacht eerst met mijn naieve hoofd of ik wou het gewoon dat het misschien zijn zusje is of een nichtje.. dus ik rij er langs en ik zag dat het een meid was die ik niet kende.. het was best druk dus blijkbaar viel ik hem niet op.. ik wou doorrijden maar ik wist dat het geen nut had om hem later erop aan te spreken. hij zou ontkennen voor het leven. dus ik heb een besluit genomen waarik achteraf spijt maar toch ook niet van heb... ik ben verderop langs de weg gaan parkeren en gewacht tot ze dus langs kwamen. ik hoopte al die tijd dat ik het verkeerd zag en dat het toch andere mensen zijn.. hem kan ik misschien wel verwarren met iemand anders maar mijn kind herken ik uit duizende 100 km verder en ik weet dat hij het is.ze kwamen langs en ik stapte uit.. ik wsit niet wat ik moest doen dus het enige wat ik deed is naar hun toe gelopen mijn kinduit zijn handen gerukt en wou terug lopen.. hij begon te roepen en probeerde dat meisje weg te sturen zij wist blijkbaar niet dat hij getrouwd was en dat het volgens mij uberhaupt zijn kind was.. het was nog een jonge meid schat zo rond de 19 20.. hij kwam op mij afgestormd en bleef maar zeggen dat ikm oest luisteren en niet zo moest doen en niet.. ik kon niets zeggen ik vind het altijd moeilijki om mijn nwoorden te vinden op momenten wanneer ik woest ben.. ik kan dan of erop los schelden of stil zijn.. dus ik liep[ door naar de auto en deed me zoon erin en deed de deuren op slot. wat wil je schreeuwde ik .. je hebt toch nietgenoge aan ons.. ik weet niet precies wat ik allemaal zei maar het was een hoop gegil gescheld en weet ik het wat.. hij begon mij te bedreigen en dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om ZIJN kind mee te nemen.. ik weet niet wie hem 9 maanden gedragen heeft en een zware bevalling gehad heeft om hem op aarde te brengen.
uiteindelijk waren er een paar negers die me hielpen die hem dus tegenhielden zodat ik snel kon instappen.. ik reed weg en hij ging me achterna en gooiede van alles naar de auto toe.. waardoor de achterkant erg beschadigd was..
mijn hersenen werkte op dat moment gewoon optimaal ik ben gelijk naar het politiebureau gereden om aangifte te doen dat hij bewust van plan was om mij en zijn kind te verwonden door van alles te gooien naar de auto. voor het geval dat.. hij heeft altijd gezegd dat mocht het ooit fout gaan dat ik het kon vergeten om zijn kinderen mee tenmene.. en ik maak vaan meiden mee die niets aangeven waardoor ze uiteindelijk geen poot om op te staan hebben..
mijn mailbox telefoon alles staat op roodgloeiend. ik ben de afgelopen dagen voor veel mensen bewust onbereikbaard geweest zelfs voor mijn eigen familie. ik heb ergens verweg een hotel gepakt zodat ik de tijd had om na te denken en mijn kind ookde tijd heeft om bij te komen.. hij is zeer onrustig sinds die voorval ondanks dat ik in zijn bijzijn zo relex mogelijk probeer te zijn.. ik ben sinds gisteren nu bij mijn broer omdat ik me daar het veiligst voel.. hij is natuurlijk iedereen langs geweest en legt de schuld bij mij dat ik zomaar ben weggegaan.. zijn familie gelooft hem misschien maar mijn familie is niet dom. ik ga niet zomaar weg ik zat mmet mijn hoofd bij mijn kleine neefje allahierahmo en ik had het goed met hem. mijn broers zijn zo kwaad dat ze instaat zijn hem te vermoorden.. ik weet niet wat ik nu verder moet ik ben in iedergeval tijdelijk hier om tot rust te komen en daarna zie ik wel
sorry voor het lange verhaal maar ik moest het gewoon kwijt. ik heb het gevoel dat ik met niemand echt erover kan praten.. mijn familie en terecht natuurlijk is kwaad op hem en heeft nu geen goed woord meer. mijn zus heeft net haar kind verloren dus die ga ik niet opzadelen met dit en mijn moeder is te oud en te ziek om dit allemaal aan te horen.
Ik kan er niet niemand zomaar over praten ik ben te gebroken.. Maar ik heb nu echt even de behoefte om mijn hart te luchten.. ik ben nu bijna 4 jaar getrouwd en heb een zoon van 2.5..mijn man en ikhebben elkaar altijd gekend..
Het is allemaal zo raar gegaan alsof het zo had moeten zijn.. ik weet zelf niet eens precies wat er gebeurde maar het ging zo.. mijn kleine neefje is allahierahmo na een tijdje gevochten te hebben tegen een ziekte 2 weken terug overleden. in de eerste instantie was ik niet van plan om naar marokko te gaan.. maar door aandringen van mijn man en mijn zus had mij ook erg nodig ben ik toch gegaan. ik wou dat mijn man ook mee ging omdat ik op 1 of andere manier het niet leuk vond om hem hier te laten.. hij stelde voor om onze zoon te laten bij hem hij zou wel oppassen ik moest gewoon gaan en er voor mijn zus zijn.. Ik ben uiteindelijk gegaan we zijn dara een week gebleven..
ik had mijn auto geparkeerd op schiphol omdat ik toch wist dat we snel terug zouden komen en zodat ik meezou rijden om mensen naar huis te brengen, dus aangekomen weer in Nederland nam ik de schoonmoeder van mijn zus mee mijn zus en haar man om ze te brengen naar het huis van haar schoonmoeder. dat is op de weg zeg maar naar mijn woonplaats zij wonen in een grote stad waar wij eerst ook woonde en nu wonen wij zeg maar in een rustige wijk erbuiten.. dus ik kwam daar aan in die buurt waar dus die vrouw woonde zette hun af.. ben nog een tijdje gebleven maar uiteindelijk vertrokken omdat ik ook terug naar mijn kind wou en ik zou dus latere weer komen.. ik rij hun straat uit normaal gezien ook al is er drukte pak ik een stukje snelweg om sneller thuis te zijn.. dit keer ben ik gewoon door de stad gaan rijden. ik zie mensen lopen en ik ben altijd een persoon die tijdens het rijden om me heen kijk.. een gewoonte van altijd niet om te gluren maar gewoon laten we het houden op de omgeving opnemen in mnijn hoofd. tot ik dus opeens zowat een hartaanval krijg. ik wist nt wat ik zag. de man met wie ik getrouwd ben samen met mijn kind op zijn arm naast 1 of andere meisje..ik dacht eerst met mijn naieve hoofd of ik wou het gewoon dat het misschien zijn zusje is of een nichtje.. dus ik rij er langs en ik zag dat het een meid was die ik niet kende.. het was best druk dus blijkbaar viel ik hem niet op.. ik wou doorrijden maar ik wist dat het geen nut had om hem later erop aan te spreken. hij zou ontkennen voor het leven. dus ik heb een besluit genomen waarik achteraf spijt maar toch ook niet van heb... ik ben verderop langs de weg gaan parkeren en gewacht tot ze dus langs kwamen. ik hoopte al die tijd dat ik het verkeerd zag en dat het toch andere mensen zijn.. hem kan ik misschien wel verwarren met iemand anders maar mijn kind herken ik uit duizende 100 km verder en ik weet dat hij het is.ze kwamen langs en ik stapte uit.. ik wsit niet wat ik moest doen dus het enige wat ik deed is naar hun toe gelopen mijn kinduit zijn handen gerukt en wou terug lopen.. hij begon te roepen en probeerde dat meisje weg te sturen zij wist blijkbaar niet dat hij getrouwd was en dat het volgens mij uberhaupt zijn kind was.. het was nog een jonge meid schat zo rond de 19 20.. hij kwam op mij afgestormd en bleef maar zeggen dat ikm oest luisteren en niet zo moest doen en niet.. ik kon niets zeggen ik vind het altijd moeilijki om mijn nwoorden te vinden op momenten wanneer ik woest ben.. ik kan dan of erop los schelden of stil zijn.. dus ik liep[ door naar de auto en deed me zoon erin en deed de deuren op slot. wat wil je schreeuwde ik .. je hebt toch nietgenoge aan ons.. ik weet niet precies wat ik allemaal zei maar het was een hoop gegil gescheld en weet ik het wat.. hij begon mij te bedreigen en dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om ZIJN kind mee te nemen.. ik weet niet wie hem 9 maanden gedragen heeft en een zware bevalling gehad heeft om hem op aarde te brengen.
uiteindelijk waren er een paar negers die me hielpen die hem dus tegenhielden zodat ik snel kon instappen.. ik reed weg en hij ging me achterna en gooiede van alles naar de auto toe.. waardoor de achterkant erg beschadigd was..
mijn hersenen werkte op dat moment gewoon optimaal ik ben gelijk naar het politiebureau gereden om aangifte te doen dat hij bewust van plan was om mij en zijn kind te verwonden door van alles te gooien naar de auto. voor het geval dat.. hij heeft altijd gezegd dat mocht het ooit fout gaan dat ik het kon vergeten om zijn kinderen mee tenmene.. en ik maak vaan meiden mee die niets aangeven waardoor ze uiteindelijk geen poot om op te staan hebben..
mijn mailbox telefoon alles staat op roodgloeiend. ik ben de afgelopen dagen voor veel mensen bewust onbereikbaard geweest zelfs voor mijn eigen familie. ik heb ergens verweg een hotel gepakt zodat ik de tijd had om na te denken en mijn kind ookde tijd heeft om bij te komen.. hij is zeer onrustig sinds die voorval ondanks dat ik in zijn bijzijn zo relex mogelijk probeer te zijn.. ik ben sinds gisteren nu bij mijn broer omdat ik me daar het veiligst voel.. hij is natuurlijk iedereen langs geweest en legt de schuld bij mij dat ik zomaar ben weggegaan.. zijn familie gelooft hem misschien maar mijn familie is niet dom. ik ga niet zomaar weg ik zat mmet mijn hoofd bij mijn kleine neefje allahierahmo en ik had het goed met hem. mijn broers zijn zo kwaad dat ze instaat zijn hem te vermoorden.. ik weet niet wat ik nu verder moet ik ben in iedergeval tijdelijk hier om tot rust te komen en daarna zie ik wel
sorry voor het lange verhaal maar ik moest het gewoon kwijt. ik heb het gevoel dat ik met niemand echt erover kan praten.. mijn familie en terecht natuurlijk is kwaad op hem en heeft nu geen goed woord meer. mijn zus heeft net haar kind verloren dus die ga ik niet opzadelen met dit en mijn moeder is te oud en te ziek om dit allemaal aan te horen.