ZoOngelukkig
12-06-2011, 22:24
Hallo allemaal,
Zitten jullie lekker gelukkig te wezen? Nou das heel leuk voor jullie, gun het jullie ook hoor maar ben eerlijk gezegd wel jaloers. Ik wou namelijk dat ik dat ook 1 keer in mijn hele rotleven was. Soms gaat het wel even goed, maar ik heb van die momenten dat ik niks en niemand kan uitstaan. Zoals nu. Ja, het is weer raak. En dat is echt klote. Ik ben gewoon zielig, en stel niks voor. Ben voor niemand nuttig, wil altijd alleen maar dat iemand nuttig is voor mij. Maar die kan ik niet vinden. Ik ben alleen, hoe moet ik die vinden? Wat een domoor ben ik ook. Ik heb niet eens een vriendin. Ja 1 vriendin maar die heeft 100 kinderen, heb ik niks aan, met alle respect. Die heeft nooit tijd. Verder heb ik letterlijk niemand. 1 vriendin om wie ik erg veel geef laat me in de steek. Ze is zo een geldwolf die achter dealers aanrent, en haar tegelijkertijd mishandelen, en uit angst durft ze me nooit te bellen, wat is dat dan voor een achterlijke relatie. Ik hou van haar en wil dat ze gewoon normaal haar leven leidt, maar ze lijkt wel blind. Ja, dan kan ik haar niet helpen. Maar neem het haar desondanks wel kwalijk dat ze me niet meer belt. Ze weet in wat voor rotsituatie ik zit. Ach ja, laat ‘r maar, vroeg of laat krijgt ze spijt van haar daden. Dat hoop ik ernstig, want ik geef om haar alsof ze mijn zusje is. Ken haar al 10 jaar. Ik kom uit zo een “streng” gelovig gezin, wil het niet streng noemen omdat ik dat niet vind, maar met deze achterlijke taal moet je het zo noemen. Mijn zussen dragen een djeleba tot aan de grond, mijn broer is heel braaf en vermijdt zondes. En ik? Ik vermijd juist goede daden. Vraag me niet waarom, want ik weet het namelijk zelf niet eens. Ben een klaagwijf, die het nooit haar zin heeft, ben depressief snap je, ik begrijp niet waarom ik eigenlijk leef. Het liefst ben ik dood maar je mag jezelf niet van kant maken. Daarom voelt het voor mij een gevangenis. Ben altijd boos, ongeduldig en soms rook ik even om me ontspannen te voelen, waar mijn familie een hartstilstand van zouden krijgen als ze hierachter komen. Want wij zijn “heilig”, zoiets is verboden, groot gelijk maar met deze rotleven van mij is mij niks meer heilig. Ik zoek altijd alleen maar afleiding, bij slechte dingen, ik spreek af met jongens, terwijl niet 1 ook maar een glimlach op m’n rotface kan toveren. Het is niemand gelukt, ja 1 persoon, voor hem pleeg ik een moord, eigenlijk voel ik mij deels door hem zo klote. Maar door de klote-omstandigheden kan het niet, wij zijn te “gevaarlijk” voor elkaar, wij zouden als koppel een hoop onrust zaaien binnen de families. Als het aan mij ligt vecht ik ervoor, maar hij wil niet, nou ga maar lekker ongelukkig wezen dan, doei. Hierdoor ben ik een hekel gaan krijgen aan de hele familie. Terwijl zij van niets weten. Zij vinden mij al geen goed persoon, maar zij weten niet wat voor ergs ik nog meer uitspook. Zij weten niet dat ik soms rook, niet bidt en soms met jongens afspreek. Zij weten niet dat ik mijzelf kapot aan het maken ben, zij weten niks over mij. Niemand weet iets over mij. Niemand. Alleen Allah . Alleen Hij weet wat voor een slecht en vieze mens ik ben met een zwarte hart, die soms jaloers is op mensen die een gelukkig bestaan leiden met hun “o zo lieve mannetje”, en hun mooie woning die elke dag bling bling is schoon gemaakt wat mij nooit lukt. En lekkere maaltijden op tafel zetten waarvan ik mij afvraag hoe ze dat in hemelsnaam doen. Ik tover gewoon een diep-vries pizza uit de oven en vind dat al heel wat. In iets anders heb ik eigenlijk niet eens zin. Ben lui. Wil alleen maar in bed liggen, of ver weg rijden. Soms blijf ik rijden zonder een doel. Als het ware aan het verdwalen. Heb bijna alle steden van NL gezien, niet uit nieuwsgierigheid nee, omdat ik nooit thuis wil blijven zitten. Wil altijd alleen maar weg. Weg weg en nog eens weg. Ben ik thuis? Dan is mijn bed mijn grote vriend. Hierdoor heeft m’n familie ook een beetje een hekel aan me, want zij zijn de heiligerds die de hele dag door bezig zijn, braaf zijn, bidden huis schoonmaken en weet ik veel wat allemaal. Ik heb daar de energie niet voor. Ik haat mijzelf hierom. Ik wou dat ik net als hen was, maar dat ben ik niet. Ik ben ondankbaar. Er bestaan ergere dingen in de wereld, maar dat dringt niet tot mijn chagrijnige kop door. Iemand moet het mij vertellen, keer op keer, waarom ik leef, wat de doel hiervan is, iemand moet het mij vertellen want ik ben gewoon gek. Niemand vertelt het mij, iedereen ziet dat het niet goed met me gaat maar niemand die me even belt, vraagt hoe het gaat, terwijl ik dat wel altijd bij hun doe. Laat staan dat iemand met mij aan tafel gaat zitten, en oprecht wilt weten waar ik mee zit en mij uitlegt waarom ik in godsnaam leef en zo ongelukkig ben. Ja ik weet dat je moet praktiseren, maar ik ben eenmaal een zwak mens, ik bid pas als ik een schop onder m’n kont krijg. Maar ik heb niemand. Eigenlijk wil ik niet eens met iemand praten. Ik stik in m’n eenzaamheid, ik heb het gevoel dat ik het alleen niet kan redden. Het klinkt misschien raar met mijn achterlijke gedachtes, maar ik ben ooit eens verliefd geweest op een praktiserende broeder met baard. Vanwege zijn ruime kennis en zijn beleefdheid. Hij kan uren naar je luisteren en als hij iets zegt leken het wel de woorden van een engel. En als ik het over m’n zwakke imaan had dan kreeg hij me zover dat hij me ervan overtuigde om sterk te zijn. Door hem voelde ik me goed, beter en gelukkiger. Ik wou met hem trouwen, hij zou me stimuleren om te praktiseren en niemand anders, dat is precies wat ik zocht. Toen ik eens recht voor z’n raap hem vertelde over mijn gevoelens voor hem, antwoordde hij; zuster, dat zijn de influisteringen van shaytaan, bid opdat je ervan af zult komen bi idni llaah. Dat waren letterlijk zijn laatste woorden. Een briljante uitspraak die geen enkele man mij ooit heeft verteld. Een ander zou meteen tussen de lakens willen springen, wat voor mij een ware afknapper is. Het was de waarheid. Daarna heb ik hem nooit meer gesproken. Maar die man begreep mij niet, hij dacht dat ik een relatie met hem wou beginnen, niet dat ik met hem wou trouwen. Hij sprak enkel met me om een beetje wijsheid in deze lege kop van me te brengen. Niet om met me te trouwen. Hij zag ook wel dat ik een zwak imaan heb. Hij wil natuurlijk een zuster met ghimaar en veel kennis. Ik had gehoopt dat ik ook zo een leven zou leiden maar het was niet voor mij weggelegd. Stikte maar gewoon weer verder in mijn eenzaamheid en onwetendheid. Ik kan niet met een goede broeder trouwen, die willen mij niet. Alleen rotjochies die ik nooit zonder een peuk in hun mond aantref maar die maken me dood ongelukkig. Ben 26 jaar, en al 26 jaar ongelukkig. Ja ook als baby, was een huilbaby, de enige van ons hele gezin, heb m’n moeders leven zuur gemaakt als baby zoals zij me dat vertelde. Dat deed me wel pijn, ik heb haar nooit moe willen maken, maar dan denk ik; hou toch je kop je maakt haar nog steeds dood ongelukkig. Misschien wel erger dan toen. Ik ben ongelukkig geboren. En ongelukkig opgegroeid, als kind jaren gepest op school, afschuwelijk was het. Ik was de rustigste van de klas en ik was het pispaaltje. Ach ja, die kinderen waren klein en dom wisten zij veel, maar diep vanbinnen achtervolgt het me nog steeds een beetje. Waarom ik? Tot nu toe nog steeds niks bereikt in m’n leven, als het aan mij ligt rook ik erop los en mag wat alcohol er ook wel bij. Als ik me maar heel even gelukkig mag voelen. Maar ja, alcohol kopen zou ik nooit doen, ook al wil ik het wel stiekem. Ben ik nou opeens een h…r? Jemig, men kent mij niet eens en waar die achterlijke gedachtes vandaan komen. Maar goed, ik begrijp deze wereld niet, de mensheid niet, de doel niet en mezelf niet. En niemand begrijpt mij en waarom ik altijd maar alleen wil zijn.
Zitten jullie lekker gelukkig te wezen? Nou das heel leuk voor jullie, gun het jullie ook hoor maar ben eerlijk gezegd wel jaloers. Ik wou namelijk dat ik dat ook 1 keer in mijn hele rotleven was. Soms gaat het wel even goed, maar ik heb van die momenten dat ik niks en niemand kan uitstaan. Zoals nu. Ja, het is weer raak. En dat is echt klote. Ik ben gewoon zielig, en stel niks voor. Ben voor niemand nuttig, wil altijd alleen maar dat iemand nuttig is voor mij. Maar die kan ik niet vinden. Ik ben alleen, hoe moet ik die vinden? Wat een domoor ben ik ook. Ik heb niet eens een vriendin. Ja 1 vriendin maar die heeft 100 kinderen, heb ik niks aan, met alle respect. Die heeft nooit tijd. Verder heb ik letterlijk niemand. 1 vriendin om wie ik erg veel geef laat me in de steek. Ze is zo een geldwolf die achter dealers aanrent, en haar tegelijkertijd mishandelen, en uit angst durft ze me nooit te bellen, wat is dat dan voor een achterlijke relatie. Ik hou van haar en wil dat ze gewoon normaal haar leven leidt, maar ze lijkt wel blind. Ja, dan kan ik haar niet helpen. Maar neem het haar desondanks wel kwalijk dat ze me niet meer belt. Ze weet in wat voor rotsituatie ik zit. Ach ja, laat ‘r maar, vroeg of laat krijgt ze spijt van haar daden. Dat hoop ik ernstig, want ik geef om haar alsof ze mijn zusje is. Ken haar al 10 jaar. Ik kom uit zo een “streng” gelovig gezin, wil het niet streng noemen omdat ik dat niet vind, maar met deze achterlijke taal moet je het zo noemen. Mijn zussen dragen een djeleba tot aan de grond, mijn broer is heel braaf en vermijdt zondes. En ik? Ik vermijd juist goede daden. Vraag me niet waarom, want ik weet het namelijk zelf niet eens. Ben een klaagwijf, die het nooit haar zin heeft, ben depressief snap je, ik begrijp niet waarom ik eigenlijk leef. Het liefst ben ik dood maar je mag jezelf niet van kant maken. Daarom voelt het voor mij een gevangenis. Ben altijd boos, ongeduldig en soms rook ik even om me ontspannen te voelen, waar mijn familie een hartstilstand van zouden krijgen als ze hierachter komen. Want wij zijn “heilig”, zoiets is verboden, groot gelijk maar met deze rotleven van mij is mij niks meer heilig. Ik zoek altijd alleen maar afleiding, bij slechte dingen, ik spreek af met jongens, terwijl niet 1 ook maar een glimlach op m’n rotface kan toveren. Het is niemand gelukt, ja 1 persoon, voor hem pleeg ik een moord, eigenlijk voel ik mij deels door hem zo klote. Maar door de klote-omstandigheden kan het niet, wij zijn te “gevaarlijk” voor elkaar, wij zouden als koppel een hoop onrust zaaien binnen de families. Als het aan mij ligt vecht ik ervoor, maar hij wil niet, nou ga maar lekker ongelukkig wezen dan, doei. Hierdoor ben ik een hekel gaan krijgen aan de hele familie. Terwijl zij van niets weten. Zij vinden mij al geen goed persoon, maar zij weten niet wat voor ergs ik nog meer uitspook. Zij weten niet dat ik soms rook, niet bidt en soms met jongens afspreek. Zij weten niet dat ik mijzelf kapot aan het maken ben, zij weten niks over mij. Niemand weet iets over mij. Niemand. Alleen Allah . Alleen Hij weet wat voor een slecht en vieze mens ik ben met een zwarte hart, die soms jaloers is op mensen die een gelukkig bestaan leiden met hun “o zo lieve mannetje”, en hun mooie woning die elke dag bling bling is schoon gemaakt wat mij nooit lukt. En lekkere maaltijden op tafel zetten waarvan ik mij afvraag hoe ze dat in hemelsnaam doen. Ik tover gewoon een diep-vries pizza uit de oven en vind dat al heel wat. In iets anders heb ik eigenlijk niet eens zin. Ben lui. Wil alleen maar in bed liggen, of ver weg rijden. Soms blijf ik rijden zonder een doel. Als het ware aan het verdwalen. Heb bijna alle steden van NL gezien, niet uit nieuwsgierigheid nee, omdat ik nooit thuis wil blijven zitten. Wil altijd alleen maar weg. Weg weg en nog eens weg. Ben ik thuis? Dan is mijn bed mijn grote vriend. Hierdoor heeft m’n familie ook een beetje een hekel aan me, want zij zijn de heiligerds die de hele dag door bezig zijn, braaf zijn, bidden huis schoonmaken en weet ik veel wat allemaal. Ik heb daar de energie niet voor. Ik haat mijzelf hierom. Ik wou dat ik net als hen was, maar dat ben ik niet. Ik ben ondankbaar. Er bestaan ergere dingen in de wereld, maar dat dringt niet tot mijn chagrijnige kop door. Iemand moet het mij vertellen, keer op keer, waarom ik leef, wat de doel hiervan is, iemand moet het mij vertellen want ik ben gewoon gek. Niemand vertelt het mij, iedereen ziet dat het niet goed met me gaat maar niemand die me even belt, vraagt hoe het gaat, terwijl ik dat wel altijd bij hun doe. Laat staan dat iemand met mij aan tafel gaat zitten, en oprecht wilt weten waar ik mee zit en mij uitlegt waarom ik in godsnaam leef en zo ongelukkig ben. Ja ik weet dat je moet praktiseren, maar ik ben eenmaal een zwak mens, ik bid pas als ik een schop onder m’n kont krijg. Maar ik heb niemand. Eigenlijk wil ik niet eens met iemand praten. Ik stik in m’n eenzaamheid, ik heb het gevoel dat ik het alleen niet kan redden. Het klinkt misschien raar met mijn achterlijke gedachtes, maar ik ben ooit eens verliefd geweest op een praktiserende broeder met baard. Vanwege zijn ruime kennis en zijn beleefdheid. Hij kan uren naar je luisteren en als hij iets zegt leken het wel de woorden van een engel. En als ik het over m’n zwakke imaan had dan kreeg hij me zover dat hij me ervan overtuigde om sterk te zijn. Door hem voelde ik me goed, beter en gelukkiger. Ik wou met hem trouwen, hij zou me stimuleren om te praktiseren en niemand anders, dat is precies wat ik zocht. Toen ik eens recht voor z’n raap hem vertelde over mijn gevoelens voor hem, antwoordde hij; zuster, dat zijn de influisteringen van shaytaan, bid opdat je ervan af zult komen bi idni llaah. Dat waren letterlijk zijn laatste woorden. Een briljante uitspraak die geen enkele man mij ooit heeft verteld. Een ander zou meteen tussen de lakens willen springen, wat voor mij een ware afknapper is. Het was de waarheid. Daarna heb ik hem nooit meer gesproken. Maar die man begreep mij niet, hij dacht dat ik een relatie met hem wou beginnen, niet dat ik met hem wou trouwen. Hij sprak enkel met me om een beetje wijsheid in deze lege kop van me te brengen. Niet om met me te trouwen. Hij zag ook wel dat ik een zwak imaan heb. Hij wil natuurlijk een zuster met ghimaar en veel kennis. Ik had gehoopt dat ik ook zo een leven zou leiden maar het was niet voor mij weggelegd. Stikte maar gewoon weer verder in mijn eenzaamheid en onwetendheid. Ik kan niet met een goede broeder trouwen, die willen mij niet. Alleen rotjochies die ik nooit zonder een peuk in hun mond aantref maar die maken me dood ongelukkig. Ben 26 jaar, en al 26 jaar ongelukkig. Ja ook als baby, was een huilbaby, de enige van ons hele gezin, heb m’n moeders leven zuur gemaakt als baby zoals zij me dat vertelde. Dat deed me wel pijn, ik heb haar nooit moe willen maken, maar dan denk ik; hou toch je kop je maakt haar nog steeds dood ongelukkig. Misschien wel erger dan toen. Ik ben ongelukkig geboren. En ongelukkig opgegroeid, als kind jaren gepest op school, afschuwelijk was het. Ik was de rustigste van de klas en ik was het pispaaltje. Ach ja, die kinderen waren klein en dom wisten zij veel, maar diep vanbinnen achtervolgt het me nog steeds een beetje. Waarom ik? Tot nu toe nog steeds niks bereikt in m’n leven, als het aan mij ligt rook ik erop los en mag wat alcohol er ook wel bij. Als ik me maar heel even gelukkig mag voelen. Maar ja, alcohol kopen zou ik nooit doen, ook al wil ik het wel stiekem. Ben ik nou opeens een h…r? Jemig, men kent mij niet eens en waar die achterlijke gedachtes vandaan komen. Maar goed, ik begrijp deze wereld niet, de mensheid niet, de doel niet en mezelf niet. En niemand begrijpt mij en waarom ik altijd maar alleen wil zijn.