tamar
05-06-2011, 16:36
De christenen in het Midden-Oosten worden zo ernstig vervolgd dat hun aantal sterk terugloopt. De stilte die hierover heerst in Nederland moet worden doorbroken.
'Ik beschuldig de regering, haar functionarissen en de miljoenen gematigde moslims onder ons van het spelen met de aanwezige antichristelijke sentimenten. Ik beschuldig hen die furieus waren dat er geen islamitische centrum naast Ground Zero zou komen, maar hebben geapplaudisseerd toen de Egyptische regering het bouwen van een kerk heeft tegengehouden.'
Met zijn J'accuse uitte Hani Shukrallah, hoofdredacteur van een prominente Egyptische krant, zijn ongenoegen over de dubbele moraal jegens christenen. Een moraal die kerkelijke brandstichtingen, discriminatie, doden en ontvoeringen legitimeert zonder waarneembaar verzet vanuit de samenleving.
Westerlingen weten weinig van de christenen in het Midden-Oosten. Hun bestaan gaat terug tot de tijd kort na Christus. Vanuit Syrië heeft het christendom zich verspreid. De Syrische katholieken zijn de rechtstreekse afstammelingen van de allereerste kerken, die door de apostelen zijn gesticht.
Overlevingsbelasting
Na de islamitische veroveringen in de 7de eeuw werden niet-moslims voor twee mogelijkheden gesteld: Jizya (overlevingsbelasting) afdragen of zich bekeren tot de islam (wat veel arme christenen ook deden).
Rond 1500, toen het Turkse rijk grote delen van het Midden-Oosten bezette, kregen christenen de offciele status van dhimmis (tweederangs burgers). Zij konden alleen bescherming genieten wanneer hun Jizya werd geïncasseerd. In de praktijk bleek die belasting onvoldoende om hen van georganiseerde slachtingen zoals in Aleppo (1850), Mosul (1854) en Egypte (1882) te beschermen.
Veelzeggend is de observatie van de troepen van Napoleon in 1798 dat in Egypte de christenen (ook wel kopten genoemd) derde-klasse burgers waren. Zo zagen ze dat koptische vrouwen één blauwe en één rode schoen droegen. Dit om ze als christenen te kunnen herkennen.
Kruisvaarders
Vrijwel altijd werden christenen gezien als handlangers van de westerse kruisvaarders en werd hun loyaliteit in twijfel getrokken, wat aanleiding gaf voor de Turkse overheersers om in 1915 op een miljoen Armeense christenen genocide te plegen. Begin jaren 1970 was er een nieuw dieptepunt. Ayatollah Khomeini, door de meeste westerse intellectuelen destijds als liberaal neergezet, sprak een fatwa uit tegen de Iraanse christenen. Volgens hem 'werkten zij samen met Amerikaanse imperialisten om de islamitische waarheden te verstoren, moslims te misleiden en islamitische kinderen te bekeren.'
De islamitische revolutie in 1979 had ernstige gevolgen voor de in het Midden-Oosten wonende christenen. In Iran daalde het aantal christenen sindsdien met tweederde. In Egypte, waar de grootste christelijke minderheid woont, beval president Sadat in 1981 de verbanning van de koptische paus Shenouda naar de woestijn en de opsluiting van 32 bisschoppen.
Sadat moest niets hebben van niet-moslims, wat hij ook duidelijk liet blijken. Zo benadrukte hij in een beroemde toespraak dat zijn eerste naam Mohammed was en dat hij een 'islamitische president is van een islamitisch land'. Daarbij hoorde volgens hem wijziging van artikel 2 van de Egyptische constitutie in: 'De islam is de staatsreligie en de sharia-beginselen zijn de bron van de wetgeving.' Volgens mensenrechtenorganisaties stimuleert dit artikel nog steeds de onverdraagzaamheid jegens niet-moslims.
Zorgwekkend
Thans is de situatie van de christenen zorgwekkend. Wereldwijd zijn driekwart van alle slachtoffers van religieuze intolerantie christenen. In Saoedi-Arabië mogen zij geen kerken bouwen, en vanwege hun onreinheid niet wonen in Mekka en Medina, de twee heilige islamitische steden. In Jemen luidde Freedom House onlangs de noodklok over deportaties van christenen, na druk van de Jemenitische bevolking die 'geen christenen wenst'.
In Turkije, waar 68 procent van de bevolking negatieve ideeën over christenen heeft, is christofobie een dagelijks verschijnsel. Zo worden anti-christelijke films op de staatstelevisie uitgezonden en zijn sommige bisschoppen ritueel afgeslacht omdat ze satans zouden zijn. In Algerije en Iran worden christenen hard geraakt door de blasfemiewetten waarbij 'neerbuigende' of 'kleinerende' taal over de profeet, zijn vrouwen, zijn familie en zijn medewerkers wordt bestraft met levenslang of de doodstraf.
In Irak zijn christenen volgens de UNHCR het directe doelwit van discriminatie, marginalisatie, gedwongen deportaties en ernstig geweld tegen hun kerken, kinderen en religieuze leiders. 'Talibanisering' van de Palestijnse gebieden leidt ertoe dat eigenaren van christelijke boekwinkels worden vermoord en christelijke hoogleraren ontvoerd en bekeerd tot de islam.
Krimp
In Egypte is presidentiële toestemming verplicht voor het bouwen of herstellen van een kerk, terwijl moskeeën deze toestemming niet nodig hebben. Tot slot, in al deze landen is bekeren tot het christendom bij wet verboden, maar wordt bekeren tot de islam aangemoedigd.
Ten gevolge hiervan krimpen de aantallen christenen in het Midden-Oosten in ongekend tempo. Dit werd al in 1990 opgemerkt door The Economist die van een 'exodus' van Arabische christenen sprak. In 2007 deed Der Spiegel hetzelfde. Vorig jaar waarschuwde Foreign Policy voor de 'dood' van het christendom in het Midden-Oosten. Dit onder meer naar aanleiding van de 'Persecution Index' die de landen in kaart brengt die zich agressief gedragen tegen christenen. In de top-10 staan acht islamitische landen waarvan vier in het Midden-Oosten.
In Nederland heerst een opvallende politieke en publieke stilte over dit onderwerp. Even opvallend is de wijze waarop de NOS over deze kwestie spreekt. Zo 'klagen' Egyptische christenen over discriminatie door de overheid en radicale moslims, 'stellen' zij dat zij jarenlang worden achtergesteld, worden zij 'naar eigen zeggen' gediscrimineerd en 'voelen zij zich' achtergesteld. Waarom probeert de NOS met deze terminologie een subjectief karakter te geven aan een ernstige feitelijke situatie zoals aangekaart door gezaghebbende kranten en mensenrechteninstituten?
De eerste verwinteringstekenen van de 'Arabische lente' worden zichtbaar, zoals onlangs in Egypte met het in brand steken van kerken. In het post-2011 Midden-Oosten zullen zij het zwaar hebben, zowel in demografisch als in religieus opzicht. Tirannie van de meerderheid is niet ondenkbaar. Tevens maken christelijke kernwaarden als verdraagzaamheid en naastenliefde christenen extra kwetsbaar.
De christenen hebben de afgelopen 2000 jaar in het Midden-Oosten gewoond en er de moderniteit geïntroduceerd. Zij hebben dus het recht daar te blijven. Nederland gelooft in mensen- en minderhedenrechten en kwam altijd op voor mensen die geen stem hebben. Laat de Nederlandse regering dan ook opkomen voor de legitieme rechten van de christenen in het Midden-Oosten.
Frits Bolkestein is oud-fractieleider van de VVD in de Tweede Kamer en oud-Europees Commissaris. Hala Naoum Nehme is politicologe. Ze volgt een master in de politieke economie aan de Parijse SciencesPo.
Bron:http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/8641/Nederland%2C_kom_op_voor_vervolgde_christenen
'Ik beschuldig de regering, haar functionarissen en de miljoenen gematigde moslims onder ons van het spelen met de aanwezige antichristelijke sentimenten. Ik beschuldig hen die furieus waren dat er geen islamitische centrum naast Ground Zero zou komen, maar hebben geapplaudisseerd toen de Egyptische regering het bouwen van een kerk heeft tegengehouden.'
Met zijn J'accuse uitte Hani Shukrallah, hoofdredacteur van een prominente Egyptische krant, zijn ongenoegen over de dubbele moraal jegens christenen. Een moraal die kerkelijke brandstichtingen, discriminatie, doden en ontvoeringen legitimeert zonder waarneembaar verzet vanuit de samenleving.
Westerlingen weten weinig van de christenen in het Midden-Oosten. Hun bestaan gaat terug tot de tijd kort na Christus. Vanuit Syrië heeft het christendom zich verspreid. De Syrische katholieken zijn de rechtstreekse afstammelingen van de allereerste kerken, die door de apostelen zijn gesticht.
Overlevingsbelasting
Na de islamitische veroveringen in de 7de eeuw werden niet-moslims voor twee mogelijkheden gesteld: Jizya (overlevingsbelasting) afdragen of zich bekeren tot de islam (wat veel arme christenen ook deden).
Rond 1500, toen het Turkse rijk grote delen van het Midden-Oosten bezette, kregen christenen de offciele status van dhimmis (tweederangs burgers). Zij konden alleen bescherming genieten wanneer hun Jizya werd geïncasseerd. In de praktijk bleek die belasting onvoldoende om hen van georganiseerde slachtingen zoals in Aleppo (1850), Mosul (1854) en Egypte (1882) te beschermen.
Veelzeggend is de observatie van de troepen van Napoleon in 1798 dat in Egypte de christenen (ook wel kopten genoemd) derde-klasse burgers waren. Zo zagen ze dat koptische vrouwen één blauwe en één rode schoen droegen. Dit om ze als christenen te kunnen herkennen.
Kruisvaarders
Vrijwel altijd werden christenen gezien als handlangers van de westerse kruisvaarders en werd hun loyaliteit in twijfel getrokken, wat aanleiding gaf voor de Turkse overheersers om in 1915 op een miljoen Armeense christenen genocide te plegen. Begin jaren 1970 was er een nieuw dieptepunt. Ayatollah Khomeini, door de meeste westerse intellectuelen destijds als liberaal neergezet, sprak een fatwa uit tegen de Iraanse christenen. Volgens hem 'werkten zij samen met Amerikaanse imperialisten om de islamitische waarheden te verstoren, moslims te misleiden en islamitische kinderen te bekeren.'
De islamitische revolutie in 1979 had ernstige gevolgen voor de in het Midden-Oosten wonende christenen. In Iran daalde het aantal christenen sindsdien met tweederde. In Egypte, waar de grootste christelijke minderheid woont, beval president Sadat in 1981 de verbanning van de koptische paus Shenouda naar de woestijn en de opsluiting van 32 bisschoppen.
Sadat moest niets hebben van niet-moslims, wat hij ook duidelijk liet blijken. Zo benadrukte hij in een beroemde toespraak dat zijn eerste naam Mohammed was en dat hij een 'islamitische president is van een islamitisch land'. Daarbij hoorde volgens hem wijziging van artikel 2 van de Egyptische constitutie in: 'De islam is de staatsreligie en de sharia-beginselen zijn de bron van de wetgeving.' Volgens mensenrechtenorganisaties stimuleert dit artikel nog steeds de onverdraagzaamheid jegens niet-moslims.
Zorgwekkend
Thans is de situatie van de christenen zorgwekkend. Wereldwijd zijn driekwart van alle slachtoffers van religieuze intolerantie christenen. In Saoedi-Arabië mogen zij geen kerken bouwen, en vanwege hun onreinheid niet wonen in Mekka en Medina, de twee heilige islamitische steden. In Jemen luidde Freedom House onlangs de noodklok over deportaties van christenen, na druk van de Jemenitische bevolking die 'geen christenen wenst'.
In Turkije, waar 68 procent van de bevolking negatieve ideeën over christenen heeft, is christofobie een dagelijks verschijnsel. Zo worden anti-christelijke films op de staatstelevisie uitgezonden en zijn sommige bisschoppen ritueel afgeslacht omdat ze satans zouden zijn. In Algerije en Iran worden christenen hard geraakt door de blasfemiewetten waarbij 'neerbuigende' of 'kleinerende' taal over de profeet, zijn vrouwen, zijn familie en zijn medewerkers wordt bestraft met levenslang of de doodstraf.
In Irak zijn christenen volgens de UNHCR het directe doelwit van discriminatie, marginalisatie, gedwongen deportaties en ernstig geweld tegen hun kerken, kinderen en religieuze leiders. 'Talibanisering' van de Palestijnse gebieden leidt ertoe dat eigenaren van christelijke boekwinkels worden vermoord en christelijke hoogleraren ontvoerd en bekeerd tot de islam.
Krimp
In Egypte is presidentiële toestemming verplicht voor het bouwen of herstellen van een kerk, terwijl moskeeën deze toestemming niet nodig hebben. Tot slot, in al deze landen is bekeren tot het christendom bij wet verboden, maar wordt bekeren tot de islam aangemoedigd.
Ten gevolge hiervan krimpen de aantallen christenen in het Midden-Oosten in ongekend tempo. Dit werd al in 1990 opgemerkt door The Economist die van een 'exodus' van Arabische christenen sprak. In 2007 deed Der Spiegel hetzelfde. Vorig jaar waarschuwde Foreign Policy voor de 'dood' van het christendom in het Midden-Oosten. Dit onder meer naar aanleiding van de 'Persecution Index' die de landen in kaart brengt die zich agressief gedragen tegen christenen. In de top-10 staan acht islamitische landen waarvan vier in het Midden-Oosten.
In Nederland heerst een opvallende politieke en publieke stilte over dit onderwerp. Even opvallend is de wijze waarop de NOS over deze kwestie spreekt. Zo 'klagen' Egyptische christenen over discriminatie door de overheid en radicale moslims, 'stellen' zij dat zij jarenlang worden achtergesteld, worden zij 'naar eigen zeggen' gediscrimineerd en 'voelen zij zich' achtergesteld. Waarom probeert de NOS met deze terminologie een subjectief karakter te geven aan een ernstige feitelijke situatie zoals aangekaart door gezaghebbende kranten en mensenrechteninstituten?
De eerste verwinteringstekenen van de 'Arabische lente' worden zichtbaar, zoals onlangs in Egypte met het in brand steken van kerken. In het post-2011 Midden-Oosten zullen zij het zwaar hebben, zowel in demografisch als in religieus opzicht. Tirannie van de meerderheid is niet ondenkbaar. Tevens maken christelijke kernwaarden als verdraagzaamheid en naastenliefde christenen extra kwetsbaar.
De christenen hebben de afgelopen 2000 jaar in het Midden-Oosten gewoond en er de moderniteit geïntroduceerd. Zij hebben dus het recht daar te blijven. Nederland gelooft in mensen- en minderhedenrechten en kwam altijd op voor mensen die geen stem hebben. Laat de Nederlandse regering dan ook opkomen voor de legitieme rechten van de christenen in het Midden-Oosten.
Frits Bolkestein is oud-fractieleider van de VVD in de Tweede Kamer en oud-Europees Commissaris. Hala Naoum Nehme is politicologe. Ze volgt een master in de politieke economie aan de Parijse SciencesPo.
Bron:http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/8641/Nederland%2C_kom_op_voor_vervolgde_christenen