Bekijk volle/desktop versie : Vergeven en vergeten??....



Pagina's : [1] 2

18-03-2002, 16:52
Omdat ik niet verder durf te praten besluit ik te zwijgen. Mijn woorden zijn onuitspreekbaar, zoals jij dat altijd zegt. Mijn ogen kijken de andere kant uit, naar de bomen, die tevens hun bladeren verliezen, naar de vogels die tegen de wind in vliegen, wat ik overigens wel erg dom begin te vinden, als je niet verder komt, waarom probeer je het dan nog? Deze vraag zet me aan het denken, ik herhaal de vraag; als je niet verder komt, waarom probeer je het dan nog? Ik moest terug denken aan de verwoedde pogingen die ik deed om tot hem door te dringen, hem duidelijk maken dat ik het hem nooit meer zou vergeven, ongeacht zijn excuus. Waarom begreep hij het niet? En waarom ben ik in godsnaam op mijn woord terug gekomen? Hij zat tegenover me, met een strakke blik en ijzige ogen. Hij ontweek mijn blik. Hij probeerde mijn geschreeuw te mijden, hoe wou hij dat doen? Ik streek precies 3 keer door zijn haar en trok er vervolgens aan, zo hard dat hij begon te schreeuwen. Had hij het me maar niet moeten vertellen toen ik hem wou laten zien hoeveel ik van hem hield, of hou! Nostalgie.

Mijn gedachten worden onderbroken door het lelijke gekrijs van een vogel waarvan ik de naam niet meer heb onthouden, na mijn biologieles. De tv staat ook nog aan, die mag best uit, precies; mag! Weer zo’n begrip waar men moeite mee heeft. Waarom begrijpen ze niet dat er wel degelijk een verschil tussen mogen, hoeven en kunnen zit! Ik hoef geen ander lief te hebben en ik kan geen ander lief hebben omdat ik geen ander lief mag hebben! Deze filosofie houdt me enige tijd bezig. Hij kijkt nog steeds, dit keer bedroefd, zijn koele houding is hij kwijt geraakt. Hij had blijkbaar alle moeite met mijn logica en filosofie. Ik hoor hem kreunen, wanhoop? Of vermoeidheid? Hij zegt mijn naam. Ik kijk langs hem heen en wacht op enige toelichting. Zijn gelaat straalt enige onzekerheid uit. Ik kan nog altijd mijn spullen pakken en zeggen dat ik er toch niet mee kan leven, bedenk ik me ineens! Maar aan de andere kant voel ik wel wat voor een onuitvechtbare ruzie, waarin ik (nu al zeggen kan met zekerheid) zal winnen. De enige reden waarom ik nog bij hem ben gebleven is omdat ik niet aan mijn zwakke verdriet wil toegeven, maar hem het leven zuur wil maken. Hij verlaat mij in ieder geval nooit! En dan vraag ik me af waarom. Onze relatie is te vergelijken aan een regenachtige dag, altijd grauw en grijs. Nooit vrolijk gestemd, op de donkere nachten na. Hij haalt me uit mijn gedachten, hij hurkt voor me op de grond, het huilen staat hem nader dan het lachen. Wat moet ik hier nou mee, vraag ik me diep van binnen af. Ik hou zijn gezicht in mijn kleine handpalmen vast. Hij is een traan verwijdert van het huilen. Onbewust of misschien ook wel bewust zet ik mijn nagels in zijn huid en bewerk een kaarsrechte lijn over zijn nek uit woede. Ben ik nou wraak aan het nemen? Het smaakt allerminst zoet, het is eerder een last. Vanuit de hal klinkt een rommelend geluid, ik kijk om en zie dat hij zijn jas aan het pakken is en ik hoor vervolgens een doffe dreun. Dat moet nu een reactie voorstellen? Woede? Ironie. Aan tafel, waar ik een uur geleden ook al zat, neem ik een knoop doorhakkend besluit, ik ga weg. Voorbij. Alles was weer eens voor niks. Met mijn jas en mijn koffer in mijn handen zeg ik; Dit lukt niet meer. Ik maak het mijzelf moeilijk en daardoor doe ik jou pijn. Ik kan niet zeggen dat ik er mee zit dat ik jou pijn doe. Misschien is dat het probleem en de reden waardoor wij niet verder kunnen. Doordat ik zoveel van je mocht houden, heb je ervoor gezorgd dat ik je ging haten. Ik kijk nog een laatste maal rond, ik heb staan praten tegen leegte. Hij heeft me gek doen worden. Met mijn hand op de deurknop fluister ik; je had het nooit mogen doen.

18-03-2002, 17:02


....heel erg mooi....maar was weer aan de lange kant!!

18-03-2002, 17:20
MAAR IS HET OOK ECHT GEBEURT OF NIET....???

WANT HET IS ECHT MOOI EN DIT MEEN IK ECHT MOOI GA ZO DOOR MEID..........

_____________
Al me tranen die ik voor jou verlies is bij elkaar een OCEAAN.....

19-03-2002, 08:51
Met recht een gerechtvaardigd lid..

16-03-2004, 19:08


xzuchtx


16-03-2004, 19:16
Is dit weer zo'n lang liefdesverdriet-verhaal na afloop van een haramrelatie?

16-03-2004, 19:21

Citaat:
Origineel gepost door Najib26
Is dit weer zo'n lang liefdesverdriet-verhaal na afloop van een haramrelatie?
Niet alleen haramrelaties veroorzaken liefdesverdriet.
Oordeel niet.

16-03-2004, 19:24

Citaat:
Origineel gepost door Life_sucks
Niet alleen haramrelaties veroorzaken liefdesverdriet.
Oordeel niet.
Ik oordeel niet.
Is oordelen het enige woordje dat Marokkaanse vrouwen kennen?

16-03-2004, 19:31

Citaat:
Origineel gepost door Najib26
Ik oordeel niet.
Is oordelen het enige woordje dat Marokkaanse vrouwen kennen?
Nee dat is niet het enige woordje die we kennen.
Jij weet tog niet of ze getrouwd zijn of niet. Zodra je de situatie kent en je weet zeker dat het een haramrelatie is dan mag je dat ook neerzetten.

Ik herken mezelf hierin omdat ik in een soortgelijke situatie heb gezeten. En het was zeker geen haramrelatie.

16-03-2004, 19:51
Er stond toch een ? achter

16-03-2004, 19:53

Citaat:
Origineel gepost door Najib26

Is oordelen het enige woordje dat Marokkaanse vrouwen kennen?
Nee

16-03-2004, 19:57
Mooi geschreven

16-03-2004, 19:59



Citaat:
Origineel gepost door Najib26
Is oordelen het enige woordje dat Marokkaanse vrouwen kennen?
Nee

16-03-2004, 21:53

Citaat:
Origineel gepost door Najib26
Er stond toch een ? achter
Je stelde een vraag en ik gaf je een antwoord.

16-03-2004, 22:02
Actie... Actie... Actie ...

Pagina's : [1] 2