Monster_Bride
01-06-2011, 11:27
Hoi dames,
Sinds de zomer van 2009 hebben mijn man en ik besloten te stoppen met anticonseptie en voor onze eerste liefdesbaby te gaan. 5 maanden later op 31 december bleken wij zwanger te zijn. Wij waren enorm blij en konden niet wachten op onze eerste echo. Met 10 weken kon ik terecht, helaas bleek toen dat het om een windei ging. Een enorme teleurstelling, maar wij gingen er weer met frisse moed tegen aan. Ik kreeg pilletjes die een miskraam veroorzaakten en ik hoopte zo snel mogelijk weer in verwachting te zijn. Helaas was mijn baarmoeder pas eind april helemaal 'schoon' verklaard door de arts.
Vanaf mei 2010 konden wij weer gaan 'proberen'. Helaas was mijn menstruatie niet bepaald geregeld. De ene maand ongesteld en dan weer een maand of 2 niet. Na bijna een jaar wachten in februari 2011constateerde mijn gynocoloog dat ik PCOS heb. Ik moest wachten tot ik mijn menstratie kreeg om te beginnen aan clomid (eisprongwekkend middel). Na wachten op mijn menstratie bleek begin maart dat ik zwanger was. Ik was helemaal happy! Mijn echo zou ik met 7 weken krijgen ivm mijn vorige miskraam. 2 dagen voor mijn echo ging het verkeerd. Bij het plassen ondekte ik bloed. Ik had direct contact opgenomen met mijn gynocoloog en kon meteen langs het ziekenhuis voor een echo. In de echo was een geweldig mooi hartje te zien. Ik kreeg een fototje mee naar huis en heb heerlijk geslapen die nacht. De volgende ochtend op mijn werk werd het bloeden steeds heftiger. Helaas verloor in die dag mijn 2e vruchtje!
Inmiddels is dit 2 maanden geleden. Toch ben ik er geestelijk helemaal kapot van. Ik kan zwangere vrouwen niet uitstaan. Ik wil niets meer van ze weten. Mijn schoonzus/nicht is zwanger en mijn beste vriendin ook. Sinds mijn miskraam heb ik het contact met beide verbroken. Ik weet dat dit onredelijk is, maar ik word dood ongelukkig als ik hen tegen kom. Ik ben dan echt letterlijk minstens 2 dagen helemaal van slag. Ik word helemaal gek van mijzelf.
Is er iemand die dit ook heeft mee gemaakt?
Sinds de zomer van 2009 hebben mijn man en ik besloten te stoppen met anticonseptie en voor onze eerste liefdesbaby te gaan. 5 maanden later op 31 december bleken wij zwanger te zijn. Wij waren enorm blij en konden niet wachten op onze eerste echo. Met 10 weken kon ik terecht, helaas bleek toen dat het om een windei ging. Een enorme teleurstelling, maar wij gingen er weer met frisse moed tegen aan. Ik kreeg pilletjes die een miskraam veroorzaakten en ik hoopte zo snel mogelijk weer in verwachting te zijn. Helaas was mijn baarmoeder pas eind april helemaal 'schoon' verklaard door de arts.
Vanaf mei 2010 konden wij weer gaan 'proberen'. Helaas was mijn menstruatie niet bepaald geregeld. De ene maand ongesteld en dan weer een maand of 2 niet. Na bijna een jaar wachten in februari 2011constateerde mijn gynocoloog dat ik PCOS heb. Ik moest wachten tot ik mijn menstratie kreeg om te beginnen aan clomid (eisprongwekkend middel). Na wachten op mijn menstratie bleek begin maart dat ik zwanger was. Ik was helemaal happy! Mijn echo zou ik met 7 weken krijgen ivm mijn vorige miskraam. 2 dagen voor mijn echo ging het verkeerd. Bij het plassen ondekte ik bloed. Ik had direct contact opgenomen met mijn gynocoloog en kon meteen langs het ziekenhuis voor een echo. In de echo was een geweldig mooi hartje te zien. Ik kreeg een fototje mee naar huis en heb heerlijk geslapen die nacht. De volgende ochtend op mijn werk werd het bloeden steeds heftiger. Helaas verloor in die dag mijn 2e vruchtje!
Inmiddels is dit 2 maanden geleden. Toch ben ik er geestelijk helemaal kapot van. Ik kan zwangere vrouwen niet uitstaan. Ik wil niets meer van ze weten. Mijn schoonzus/nicht is zwanger en mijn beste vriendin ook. Sinds mijn miskraam heb ik het contact met beide verbroken. Ik weet dat dit onredelijk is, maar ik word dood ongelukkig als ik hen tegen kom. Ik ben dan echt letterlijk minstens 2 dagen helemaal van slag. Ik word helemaal gek van mijzelf.
Is er iemand die dit ook heeft mee gemaakt?