lotfi1
23-05-2011, 21:14
Er wordt gezegd dat demonstranten enkel de taal van geweld verstaan. En duidelijk is dat geweld een staatsmonopolie is zoals Max Weber destijds beweerde. Na de aangekondigde betoging van 22 mei vielen tientallen gewonden en werden honderden gearresteerd. Hoog tijd dus om de wonden te likken en te beginnen speculeren over Marokko. Hoe uniek is dat land nu echt in de Arabische wereld?
Er wordt gezegd dat demonstranten enkel de taal van geweld verstaan. En geweld is een staatsmonopolie, zoals de socioloog Max Weber destijds beweerde. Tijdens de aangekondigde betoging van 22 mei vielen tientallen gewonden en werden honderden actievoerders gearresteerd. Hoog tijd dus om de wonden te likken en te beginnen speculeren over Marokko. Hoe uniek is dat land nu echt in de Arabische wereld?
Dat Marokko geassocieerd wordt met magie in de andere Arabische landen is geen geheim. Maar nu gebeuren er écht wel vreemde dingen in dat koninkrijk. Op 26 april stierven 5 leden van de 20 februari-beweging in Guercif toen ze onderweg waren naar een vergadering van die revolutionaire beweging in Rabat. Een ongeluk?
Op 28 april bliezen onbekenden een café op in één van de meest toeristische plekken van Marokko. De balans: 16 doden, bijna allemaal westerse toeristen. 'Het werk van de geheime dienst!', fluisteren vele Marokkanen. De vraag is nu: welk belang hebben 'terroristen' bij een aanslag op Marokko?
De enige die nu belang lijkt te hebben bij een destabilisatie van Marokko door terreur is de Marokkaanse staat zelf en buitenlandse contrarevolutionaire elementen. Die kunnen de schuld in de schoenen schuiven van de 20 februari-beweging omdat zij het land zouden hebben gedestabiliseerd met hun betogingen.
Vorige week, zondag 15 mei, werd Oussama el Khlifi brutaal aangepakt door 'onbekenden'. Hij werd bewusteloos achtergelaten op de grond en foto's van zijn bebloed gezicht gingen de wereld rond. El Khlifi is één van de gezichten van de 20 februari-beweging. Hij trad vaak op als spreekbuis voor de democratische revolutie in Marokko.
Ook nodigden de zes Golf-monarchieën Marokko uit om lid te worden van de GCC (Gulf Coorperation Council), een clubje van corrupte pro-Amerikaanse monarchieën die geobsedeerd zijn door de Iraanse dreiging. Deze koningen en emirs leiden aan chronische amnesie omdat ze vergeten zijn hoe ze de oorlog van Saddam Hoessein tegen Iran acht jaar lang financieel en diplomatisch hebben gesteund.
Een tweetal maanden geleden aborteerden deze Golf-landen de revolutie in Bahrein en bezetten ze dat eilandje. Het is vreemd dat Marokko wordt uitgenodigd door een select clubje ultrarijke monarchieën dat zich op duizenden kilometers van Rabat bevindt. Marokko bedankte wel voor de eer, maar het laat wel zien hoe goed de relatie is met de Golf-landen. Het feit dat Qatar, waar de hoofdzetel van de Arabische zender Al Jazeera gevestigd is, één van die GCC-landen is, zal ongetwijfeld invloed hebben op de berichtgeving van Al-Jazeera.
Op naar een Marokkaanse Tahrir
Bij vorige manifestaties viel op hoe afwezig de ordetroepen waren. Dat was om aan te tonen hoe erg Marokko wel verschilde van de andere Arabische landen en dat het Marokkaanse regime alles behalve repressief was.
Gisteren kwam aan die illusie een einde toen de ordetroepen nog voor de start van de eigenlijke mars de plek bezetten in de Akkari-wijk. Van daaruit zou de mars in Rabat vertrekken. Daarna probeerden enkele honderden manifestanten het plein voor het parlement in Rabat te bereiken om een Marokkaanse Tahrir te creëren. Ze zijn er nooit geraakt.
Rond half acht Marokkaanse tijd zochten tientallen opgejaagde betogers hun toevlucht in het gebouw van de UMT, de belangrijkste Marokkaanse vakbond. Daar lieten ze weten dat ze in hongerstaking zouden gaan uit protest tegen de Marokkaanse repressie. De ordetroepen omsingelden vrijwel onmiddellijk dat gebouw.
En ook andere betogingen werden volgens het traditionele draaiboek ontbonden. Rond kwart voor zes lokale tijd vielen de ordetroepen de demonstranten aan in de Sebata-wijk in Casablanca. In Tanger bezetten de ordetroepen het Mkaada-plein om te verhinderen dat de aangekondigde mars van daar zou beginnen.
Ook in andere steden zoals Tetouan, Fès, Oujda, Mohamadiyya, en Agadir werden de demonstraties op gewelddadige manier onderdrukt.
Verboden manifestaties
Dat de Marokkaanse regering deze betogingen zo hard aanpakte is geen verrassing. De premier Abbas el Fessi had geen toestemming gegeven voor deze acties. Vóór 20 februari zei diezelfde el Fessi nochtans dat Marokko een democratie was. Hij voegde er zelfs aan toe dat het recht op betogen één van de verworvenheden is van een democratie. Het geduld raakt echter op bij de Marokkaanse elite. Ze hoopten door een passieve, haast ongeïnteresseerde houding, de 20 februari-beweging een stille dood te laten sterven. Dat is niet gebeurd en de boodschap van de revolutionaire jongeren wordt steeds populairder.
Daarna toonde men hoe barmhartig en goed de Marokkaanse monarch wel niet was. Hij zou de grondwet hervormen en hij liet tientallen politieke en andere gevangen vrij waaronder de bekende salafistische preker Mohamed al-Fizazi. Hij was één van de duizenden Marokkanen die gearresteerd werden na de aanslagen van Casablanca in 2003 en werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.
Nu zijn vrijlating dankte al-Fizazi onmiddellijk de koning. Niet veel later raadde hij de Marokkanen aan om achter Benkiran te staan - ja, ja, ineens is democratie niet meer iets voor ongelovigen! -. Benkiran is de demagogische leider van de getolereerde islamistische pro-monarchie partij van Marokko, de PDJ.
De grootste islamistische partij, Adl wal Ihsan, is tegen de monarchie en wordt dus onderdrukt. Andere islamistische gevangen konden een filmpje uploaden via Youtube waarmee zij duidelijk maakten dat zij nog bestonden. In tegenstelling tot al-Fizazi hadden zij geen lovende woorden voor Mohamed VI. Is het verrassend dat zij niet zijn vrijgelaten?
Welke richting?
Het is duidelijk dat de Marokkaanse revolutie gisteren in een stroomversnelling is geraakt. De vakantieperiode nadert en met uitzondering van Libanon is het zomertoerisme voor geen ander Arabisch land zo belangrijk als Marokko. De Marokkaanse regering is doodsbang dat miljoenen Marokkanen - vaak in het bezit van een westers paspoort - zich wel eens zouden kunnen mengen in de revolutie. Daarom dat de 20 februari-beweging kost wat kost monddood moet gemaakt worden. In ieder geval kwam gisteren aan het cliché dat Marokko een uniek land is een einde.
De reactie van de 20 februari-beweging zal nu van doorslaggevend belang zijn. Zullen zij zich laten intimideren door de talrijke orde- en geheime diensten? Of zullen zij blijven vechten voor een democratisch Marokko? Als zij voor dat laatste kiezen, zal er nog heel wat bloed vloeien door de Marokkaanse straten.
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/05/23/magisch-marokko-en-de-arabische-lente
Er wordt gezegd dat demonstranten enkel de taal van geweld verstaan. En geweld is een staatsmonopolie, zoals de socioloog Max Weber destijds beweerde. Tijdens de aangekondigde betoging van 22 mei vielen tientallen gewonden en werden honderden actievoerders gearresteerd. Hoog tijd dus om de wonden te likken en te beginnen speculeren over Marokko. Hoe uniek is dat land nu echt in de Arabische wereld?
Dat Marokko geassocieerd wordt met magie in de andere Arabische landen is geen geheim. Maar nu gebeuren er écht wel vreemde dingen in dat koninkrijk. Op 26 april stierven 5 leden van de 20 februari-beweging in Guercif toen ze onderweg waren naar een vergadering van die revolutionaire beweging in Rabat. Een ongeluk?
Op 28 april bliezen onbekenden een café op in één van de meest toeristische plekken van Marokko. De balans: 16 doden, bijna allemaal westerse toeristen. 'Het werk van de geheime dienst!', fluisteren vele Marokkanen. De vraag is nu: welk belang hebben 'terroristen' bij een aanslag op Marokko?
De enige die nu belang lijkt te hebben bij een destabilisatie van Marokko door terreur is de Marokkaanse staat zelf en buitenlandse contrarevolutionaire elementen. Die kunnen de schuld in de schoenen schuiven van de 20 februari-beweging omdat zij het land zouden hebben gedestabiliseerd met hun betogingen.
Vorige week, zondag 15 mei, werd Oussama el Khlifi brutaal aangepakt door 'onbekenden'. Hij werd bewusteloos achtergelaten op de grond en foto's van zijn bebloed gezicht gingen de wereld rond. El Khlifi is één van de gezichten van de 20 februari-beweging. Hij trad vaak op als spreekbuis voor de democratische revolutie in Marokko.
Ook nodigden de zes Golf-monarchieën Marokko uit om lid te worden van de GCC (Gulf Coorperation Council), een clubje van corrupte pro-Amerikaanse monarchieën die geobsedeerd zijn door de Iraanse dreiging. Deze koningen en emirs leiden aan chronische amnesie omdat ze vergeten zijn hoe ze de oorlog van Saddam Hoessein tegen Iran acht jaar lang financieel en diplomatisch hebben gesteund.
Een tweetal maanden geleden aborteerden deze Golf-landen de revolutie in Bahrein en bezetten ze dat eilandje. Het is vreemd dat Marokko wordt uitgenodigd door een select clubje ultrarijke monarchieën dat zich op duizenden kilometers van Rabat bevindt. Marokko bedankte wel voor de eer, maar het laat wel zien hoe goed de relatie is met de Golf-landen. Het feit dat Qatar, waar de hoofdzetel van de Arabische zender Al Jazeera gevestigd is, één van die GCC-landen is, zal ongetwijfeld invloed hebben op de berichtgeving van Al-Jazeera.
Op naar een Marokkaanse Tahrir
Bij vorige manifestaties viel op hoe afwezig de ordetroepen waren. Dat was om aan te tonen hoe erg Marokko wel verschilde van de andere Arabische landen en dat het Marokkaanse regime alles behalve repressief was.
Gisteren kwam aan die illusie een einde toen de ordetroepen nog voor de start van de eigenlijke mars de plek bezetten in de Akkari-wijk. Van daaruit zou de mars in Rabat vertrekken. Daarna probeerden enkele honderden manifestanten het plein voor het parlement in Rabat te bereiken om een Marokkaanse Tahrir te creëren. Ze zijn er nooit geraakt.
Rond half acht Marokkaanse tijd zochten tientallen opgejaagde betogers hun toevlucht in het gebouw van de UMT, de belangrijkste Marokkaanse vakbond. Daar lieten ze weten dat ze in hongerstaking zouden gaan uit protest tegen de Marokkaanse repressie. De ordetroepen omsingelden vrijwel onmiddellijk dat gebouw.
En ook andere betogingen werden volgens het traditionele draaiboek ontbonden. Rond kwart voor zes lokale tijd vielen de ordetroepen de demonstranten aan in de Sebata-wijk in Casablanca. In Tanger bezetten de ordetroepen het Mkaada-plein om te verhinderen dat de aangekondigde mars van daar zou beginnen.
Ook in andere steden zoals Tetouan, Fès, Oujda, Mohamadiyya, en Agadir werden de demonstraties op gewelddadige manier onderdrukt.
Verboden manifestaties
Dat de Marokkaanse regering deze betogingen zo hard aanpakte is geen verrassing. De premier Abbas el Fessi had geen toestemming gegeven voor deze acties. Vóór 20 februari zei diezelfde el Fessi nochtans dat Marokko een democratie was. Hij voegde er zelfs aan toe dat het recht op betogen één van de verworvenheden is van een democratie. Het geduld raakt echter op bij de Marokkaanse elite. Ze hoopten door een passieve, haast ongeïnteresseerde houding, de 20 februari-beweging een stille dood te laten sterven. Dat is niet gebeurd en de boodschap van de revolutionaire jongeren wordt steeds populairder.
Daarna toonde men hoe barmhartig en goed de Marokkaanse monarch wel niet was. Hij zou de grondwet hervormen en hij liet tientallen politieke en andere gevangen vrij waaronder de bekende salafistische preker Mohamed al-Fizazi. Hij was één van de duizenden Marokkanen die gearresteerd werden na de aanslagen van Casablanca in 2003 en werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.
Nu zijn vrijlating dankte al-Fizazi onmiddellijk de koning. Niet veel later raadde hij de Marokkanen aan om achter Benkiran te staan - ja, ja, ineens is democratie niet meer iets voor ongelovigen! -. Benkiran is de demagogische leider van de getolereerde islamistische pro-monarchie partij van Marokko, de PDJ.
De grootste islamistische partij, Adl wal Ihsan, is tegen de monarchie en wordt dus onderdrukt. Andere islamistische gevangen konden een filmpje uploaden via Youtube waarmee zij duidelijk maakten dat zij nog bestonden. In tegenstelling tot al-Fizazi hadden zij geen lovende woorden voor Mohamed VI. Is het verrassend dat zij niet zijn vrijgelaten?
Welke richting?
Het is duidelijk dat de Marokkaanse revolutie gisteren in een stroomversnelling is geraakt. De vakantieperiode nadert en met uitzondering van Libanon is het zomertoerisme voor geen ander Arabisch land zo belangrijk als Marokko. De Marokkaanse regering is doodsbang dat miljoenen Marokkanen - vaak in het bezit van een westers paspoort - zich wel eens zouden kunnen mengen in de revolutie. Daarom dat de 20 februari-beweging kost wat kost monddood moet gemaakt worden. In ieder geval kwam gisteren aan het cliché dat Marokko een uniek land is een einde.
De reactie van de 20 februari-beweging zal nu van doorslaggevend belang zijn. Zullen zij zich laten intimideren door de talrijke orde- en geheime diensten? Of zullen zij blijven vechten voor een democratisch Marokko? Als zij voor dat laatste kiezen, zal er nog heel wat bloed vloeien door de Marokkaanse straten.
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/05/23/magisch-marokko-en-de-arabische-lente