MevrouwTears
22-05-2011, 15:01
~Mijn leven die op een jonge leeftijd bestond uit pijn, onzekerheden en tranen~xWGx
[/SIZE][SIZE="2"]
Citaat:
[SIZE="2"][FONT="Book Antiqua"]Het verhaal speelt zich nog steeds af. Het lijkt net alsof het nooit ophoudt. Hoeveel moet een veertienjarige verdragen. Een kind van veertien hoort plezier te hebben en niet aan problemen. Mijn hart word telkens verscheurt en het is nooit gemaakt. Denk ook dat het nooit gemaakt zal woorden. In een wereld waar ik leef is alles oneerlijk. Wanneer je de regels die je worden opgedragen niet volbrengt dan zijn de gevolgen daarvan ernstig. Er is nog steeds één wens die ik nog steeds heb en ik heb elke dag hoop dat hij zal uitkomen. Een wens die hopelijk ooit op een dag uitkomt. [/FONT][/SIZE]
Hoofdstuk 1: Mijn vader
Mijn vriendin Yasmin kwam bij mij logeren. Wij zaten naar de stad te lopen toen een paar jongens naar ons floten. Ik keek hun vies aan en liep snel door. Ik hield er niet van als jongens naar mij floten. Ik haatte het. Ik had respect voor mezelf en mijn lichaam en ik wist dat jongens alleen uit zijn op seks. Ik ben wel klein, maar niet gek. Ik dacht aan mijn toekomst. Ik wilde een goede toekomst. Ik wil als een maagd het huwelijk binnentreden.
‘’Wat gaan wij doen?’’ verstoorde Yasmin mijn gedachtes. Ik keek glimlachend naar haar.
‘’Weet ik veel! Kom wij gaan naar de Macdonalds.’’ Wij liepen glimlachend en pratend naar de Macdonalds.
Yasmin was mijn beste vriendin. Ze was half Marokkaans en half Nederlands. Ze leek wel een klein beetje op Marokkaan, maar van haar zou je denken dat ze echt puur Nederlands is. Ze is wel Marokkaans opgevoed. Haar moeder is Marokkaans en haar vader Nederlands. Yasmin en ik waren allebei veertien. Wij zaten samen in de zelfde klas. Wij waren echt onafscheidelijk. De meeste dachten dat wij zusjes waren, omdat wij altijd het zelfde dachten.
In de avond gingen wij veel praten en wij sliepen pas rond die drie uur in de nacht. Wij hadden het over van alles en nog wat. Van school tot wat wij morgen zouden doen. Het was een nacht om nooit te vergeten. We gingen veel lachen en praten en hadden echt plezier. In al deze tijden had ik eindelijk weer een gemeende glimlach. Normaal gesproken verborg ik mijn verdriet achter een glimlach. Niemand die wist wat er door mij heen ging, zelfs Yasmin niet. Ik kon het haar niet vertellen. Ik was bang, voor wat wist ik niet.
De volgende dag werd ik best wel vroeg wakker. Ik en mijn moeder gingen het ontbijt klaar maken. Wij gingen in de woonkamer zitten terwijl mijn vriendin zat te slapen.
‘’Na het ontbijt breng je haar naar huis, begrepen! Breng haar niet meer naar hier toe. Op school kunnen jullie met elkaar omgaan, maar ze mag niet meer blijven logeren!’’ Zei mijn moeder in het Marokkaans.
Ik legde mijn glas met thee op tafel en keek haar verbaasd aan. Wat bedoelde ze ermee? Ik begreep het niet.
‘’Waarom?’’ zei ik in het Marokkaans.
‘’Je vader gaat je echt afmaken. Hij is gek geworden. Weetje wat die tegen mij zei vannacht.’’
Ik keek mijn moeder aan en wachtte op een antwoord van wat mijn vader zei tegen mijn moeder.
‘’Hij wilde haar verkrachten! Hij zei tegen mij dat hij haar wilde verkrachten!’’ Ik keek mijn moeder met grote ogen aan.