oO0HoNeY0Oo
08-10-2004, 22:47
Er is iets gebeurt vorige week, waardoor ik niet meer mezelf ben.
Iemand waar ik veel van houd heeft me heel erg teleurgesteld.
En die teleurstelling heeft diep op me hart ingewerkt.
Ik ben al een paar dagen mezelf niet meer.
Het voelt alsof de wereld, het leven zinloos is geworden!
Ik heb slecht geslapen de afgelopen paar dagen.
En toen liep ik vandaag door de stad met een vriendin: zag ik allemaal gelukkige stelletjes, gelukkige mensen, gelukkige gezinnetjes...iedereen gelukkig behalve ik.
Mensen zien me lachen maar ze weten niet dat mijn hart huilt.
2.5 jaar geleden leerde ik een vriendin van me kennen: ze zei toen ik je leerde kennen was je het gelukkigste, vrolijkste meisje dat ik ken!
En nu nu ben je het droevigste meisje dat ik ken!
Ik ben nu al 6 maanden dagin dag uit aan het huilen.
Het geluk is volgens mij niet voor mij weg gelegd.
Als ik gelukkige stelletjes zie denk ik, voor mij is er geen man die mij wil.
De man van wie ik ben gaan houden..gaat een relatie aan met een vies marokkaans sletje (sorry voor mijn taalgebruik) maar zo noemde hij haar.
En nu wat heb ik over: Ik heb veel dierbare familieleden, vrienden, kenissen verloren. Mijn allerbeste vriend heeft geprobeert zelfmoord te plegen.
Het leven bestaat alleen uit huilen en pijn.
Is dit nou echt een leven waar ik blij mee moet zijn.
Ik zeg hamdoullilah met alles wat ik heb!
Maar deze pijn is onverdraaglijk!
groetjes
(ik wilde alleen ff mijn verhaal kwijt om me hart te luchten.)
Iemand waar ik veel van houd heeft me heel erg teleurgesteld.
En die teleurstelling heeft diep op me hart ingewerkt.
Ik ben al een paar dagen mezelf niet meer.
Het voelt alsof de wereld, het leven zinloos is geworden!
Ik heb slecht geslapen de afgelopen paar dagen.
En toen liep ik vandaag door de stad met een vriendin: zag ik allemaal gelukkige stelletjes, gelukkige mensen, gelukkige gezinnetjes...iedereen gelukkig behalve ik.
Mensen zien me lachen maar ze weten niet dat mijn hart huilt.
2.5 jaar geleden leerde ik een vriendin van me kennen: ze zei toen ik je leerde kennen was je het gelukkigste, vrolijkste meisje dat ik ken!
En nu nu ben je het droevigste meisje dat ik ken!
Ik ben nu al 6 maanden dagin dag uit aan het huilen.
Het geluk is volgens mij niet voor mij weg gelegd.
Als ik gelukkige stelletjes zie denk ik, voor mij is er geen man die mij wil.
De man van wie ik ben gaan houden..gaat een relatie aan met een vies marokkaans sletje (sorry voor mijn taalgebruik) maar zo noemde hij haar.
En nu wat heb ik over: Ik heb veel dierbare familieleden, vrienden, kenissen verloren. Mijn allerbeste vriend heeft geprobeert zelfmoord te plegen.
Het leven bestaat alleen uit huilen en pijn.
Is dit nou echt een leven waar ik blij mee moet zijn.
Ik zeg hamdoullilah met alles wat ik heb!
Maar deze pijn is onverdraaglijk!
groetjes
(ik wilde alleen ff mijn verhaal kwijt om me hart te luchten.)