Verhalen met moraal...

[Obedient.]

Assalaam alaikoum wa rahmatollah wa barakatuh.

Ik zal hier incha'allah verhalen met moraal plaatsen
Veel leesplezier incha'allah

Meeplaatsen is altijd welkom

wa alaikom wassalaam!

[Obedient.]

Moeder, mag ik u wat vragen!

"Moeder, mag ik u een vraag stellen?"

"Natuurlijk, zeg het eens?" antwoordde de moeder.

"Moeder, hoeveel verdient u per uur?"

"Dat gaat jou helemaal niets aan! Waarom wil jij dat weten?" zei de moeder wat geïrriteerd.

"Ik wil het gewoon weten. Mag ik alstublieft weten hoeveel u verdient per uur?" vroeg Mohammed nogmaals.

"Als je het graag wilt weten, ik verdien 7 euro per uur."

"Oh, " zei Mohammed met een gebogen hoofd. Hij keek zijn moeder aan en vroeg "moeder, kan ik dan misschien alstublieft 4 euro lenen van u?"

De moeder begon boos te worden en zei: "als dit de reden is dat je me vroeg hoeveel ik verdien zodat je geld van me kan lenen voor een stom speeltje of iets stoms dan kun je nu meteen richting je kamer lopen om meteen naar bed te gaan en denk er goed over na hoe egoïstisch je wel niet bent. Ik werk lang en hard, elke dag opnieuw en heb geen tijd voor kinderachtige spelletjes."

De kleine Mohammed marcheerde stilletjes en teleurgesteld naar zijn kamer. Hij had zo hard die 4 euro nodig anders kon hij niet kopen wat hij al zo lang wilde hebben. De moeder moest denken aan haar zoon zijn vraag. Hoe durfde hij zoiets te vragen aan haar om geld te kunnen krijgen. Na een uur nadat de moeder wat kalmer was geworden bedacht de moeder zich of ze niet wat te hard is geweest tegen haar zoon. Misschien was er een reden dat hij dat geld nodig had want hij vraagt toch echter nooit om geld. Met een knagend geweten ging de moeder bij haar zoon kijken. "Slaap je?" vroeg ze.

"Nee moeder, Ik ben wakker" antwoordde Mohammed.

"Ik heb nagedacht en misschien ben ik toch wat hard geweest tegenover jou" zei de moeder. "Het was een lange zware vermoeide dag en dat heb ik op jou afgereageerd. Hier heb je die 4 euro waarom je vroeg."

Mohammed schoot rechtovereind en bedankte zijn moeder. "Oh,dank u wel moeder, dank u wel!" riep hij uit blijdschap. Hij friemelde wat onder zijn kussen en pakte wat kleingeld erbij die hij onder zijn kussen verstopt had. De moeder keek verbaasd en werd boos toen ze zag dat Mohammed al zelf geld had. Mohammed begon langzaam zijn geld te tellen, uit blijdschap schitterden zijn ogen toen hij het geld zag en moest meer en meer glimlachen. Wat was Mohammed blij. Nu kon hij eindelijk kopen wat hij wilde.

"Waarom wil je meer geld als je al geld hebt?" Vroeg de moeder.

"Omdat ik niet genoeg had, maar nu wel" zei Mohammed. "Moeder, ik heb nu 7 euro... Kan ik een uur kopen van uw tijd?"

[Obedient.]

De Glas Melk

Er was eens een jongentje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen, aangezien zijn ouders arm waren. Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen.

Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water. De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. toen hij het ophad vroeg hij aan de vrouw: "Hoeveel geld ben ik u schuldig?" De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid"

De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart.

Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker- niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid.

Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren.

Jaren later.......

Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doctoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde.

Dokter Faisel Achmed werd opgeroepen.

Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer.

Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen.

Hij herkende haar meteen....

Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling.

Maar Al-Hamdoelilah na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden.

Dokter Achmed vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen.

Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer.

Toen, de vrouw de rekening kreeg en opende, ze was er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Viel haar oog op iets wat op de rekening was geschreven.

Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk"

Ondertekend,

Dr. Faisel Achmed

Tranen van vreugde kwamen uit haar ogen en ze besloot om te gaan bidden: "Dank U, Allah, dat Uw liefde is uitgespreid over menselijke harten en handen

[Obedient.]

Man met 4 vrouwen

Er was eens een rijke handelaar die vier vrouwen had. Hij hield het meest van zijn vierde vrouw,hij versierde haar met weelderige kleren en behandelde haar als een delicatesse.
Hij zorgde heel goed voor haar en gaf haar het beste van het beste.

Hij hield ook erg veel van zijn derde vrouw. Hij was erg trots op haar en wilde altijd met haar pronken.Echter, de handelaar was erg bang dat ze weg zou lopen met een ander man.

Hij hield ook van zijn tweede vrouw. Ze was een hele attente persoon,altijd geduldig en in feite was ze de vertrouwelinge van de handelaar. Wanneer de handelaar problemen had, wendde hij zich altijd tot zijn tweede vrouw en ze hielp hem altijd en steunde hem door de moeilijke tijden heen.

Nu, de handelaars eerste vrouw was een hele loyale partner en had veel bijgedragen aan het behouden van zijn gezondheid en zaken,en zorgde ook nog voor het huishouden. De handelaar echter, hield niet van zijn eerste vrouw en hoewel ze zielsveel van hem hield, schonk hij haar nauwelijks aandacht.

Op een dag werd de handelaar ziek. Niet lang daarna wist hij dat hij gauw zou sterven.
Hij dacht aan zijn luxueus leven en hij zei in zichzelf :"Nu heb ik vier vrouwen bij me, maar wanneer ik sterf zal ik alleen achterblijven. Wat zal ik eenzaam zijn !" Zodoende vroeg hij aan zijn vierde vrouw : "Ik hield van jou het meest, ik gaf jou de mooiste kleren cadeau en ik overstelpte je met de grootste zorg.Nu dat ik doodga, zou je me willen volgen en me gezelschap brengen ?"

"Geen sprake van !"antwoordde de vierde vrouw en ze liep weg zonder een woord.Het antwoord sneed scherp door het hart van de handelaar.

De verdrietige handelaar vroeg het dan aan zijn derde vrouw :"Ik heb mijn hele leven lang veel van jou gehouden.Nu dat ik doodga, zou je mij willen volgen en me gezelschap houden ?"

"Nee !" antwoordde de derde vrouw. "Het leven hier is goed.Wanneer je sterft ,ga ik hertrouwen".

Het hart van de handelaar bezweek en werd koud.

Dan vroeg hij aan zijn tweede vrouw :"Ik wendde me altijd tot jou voor hulp en je hebt me altijd geholpen. Nu heb ik weer je hulp nodig. Wanneer ik doodga, wil je me volgen om me gezelschap te brengen ?"

"Het spijt me ,maar deze keer kan ik jou niet helpen." antwoorde de tweede vrouw. "Ik kan op z'n minst je naar je graf uitgeleide doen."

Het antwoord kwam als een bliksemschicht en de handelaar was ontzet.

Toen riep een stem :"Ik zal met je mee gaan.Ik zal je overal volgen."

De handelaar keek op en daar zag hij zijn eerste vrouw.Ze was zo dun ,het leek bijna dat ze aan ondervoeding leed.Diep bedroefd zei de handelaar :"Ik had beter voor je moeten zorgen toen ik nog kon !"

We hebben allemaal vier vrouwen.
De vierde vrouw is ons lichaam. Hoe hard we ook ons best en moeite doen erin te slagen om er goed uit te zien, het zal ons verlaten wanneer we doodgaan.

Onze derde vrouw zijn onze bezittingen, onze status en onze rijkdom. Wanneer we sterven gaan ze allemaal naar anderen.

De tweede vrouw is onze familie en onze vrienden. Hoe nabij ons ze ook zijn geweest, dichtbij dan het graf kunnen zij niet met ons blijven.

De eerste vrouw is in feite onze ziel, vaak verwaarloost in ons streven naar materiële rijkdom en lichtzinnig plezier. Het is werkelijk het enige dat ons volgt waarheen we ook gaan.

Misschien is het een goed idee om het nu te koesteren en het te versterken, dan te wachten tot we in onze sterfbed liggen te klagen.

[Obedient.]

[COLOR="Black"]Oog om oog...

Twee jonge mannen kwamen altijd bijeen om te zondigen. De shaitan had hun volledig in zijn macht. En dit allemaal terwijl zij getrouwd waren. Op een dag begon één van hen aan zijn zoveelste avontuur. Hij beloofde een vrouw, die hij had leren kennen, een leuke avond. Hij moest alleen nog even van zijn vrouw zien af te komen. Hij wist zijn vrouw ervan te overtuigen dat hij moest overwerken en dat zij maar beter naar haar ouders kon gaan en vertrok vervolgens naar zijn afspraakje.

Toen hij aankwam werden zijn wildste fantasieën hem reeds in het vooruitzicht gesteld. De vrouw stelde voor om eerst gezellig in het park te gaan zitten en daarna naar zijn huis te gaan. Thuis aangekomen vroeg de vrouw of hij niet wat eten en drinken in huis had. Dit had hij echter niet, maar hierdoor liet hij zich niet stoppen. Hij stapte in zijn auto en reed naar het dichtstbijzijnde restaurant. Toen hij alle benodigdheden had gekocht en terug naar huis reed werd zijn pret al snel verstoord door een agent die hem tot stoppen dwong. Hij had een aantal stopborden genegeerd en moest meekomen naar het bureau.

Eenmaal aangekomen op het politiebureau belde hij zijn goede vriend op met de mededeling dat een 'lekker wijf' op hem thuis zat te wachten en dat hij vast zat op het politiebureau en voorlopig nog niet weg kon. Hij bood dit buitenkansje aan zijn enige echte vriend. "Je moet naar mijn huis gaan om het werk af te maken! En vergeet niet, nadat je klaar bent, om die sloerie thuis af te zetten ...en een beetje tempo, want ik ben bang dat mijn vrouw strakjes komt en haar daar treft.", zei hij door de telefoon. Zijn vriend stelde hem gerust en bedankte hem voor dit fantastische aanbod.

En zo vertrok de trouwhartige kameraad naar het huis van zijn goede vriend die vast zat op het politiebureau. Hij maakte de deur open en keek naar binnen en kon geen stap verder zetten, hij kon zijn ogen niet geloven....Ben jij dat!? Dit bestaat niet!!" Het was zijn eigen vrouw in het huis van zijn beste vriend. Hij ging tekeer als een gek, en bleef maar schreeuwen: "Jij bent mijn vrouw niet meer, Jij bent mijn vrouw niet meer!"

Dit doet mij denken aan de volgende woorden van imam es-Shaafiie:

"Overspel is te vergelijken met een schuld die je aangaat. Weet dat het aflossen ervan gebeurt doordat anderen (weer) overspel plegen met jouw familie. En wie voor een bedrag van 2000 dirham overspel pleegt met andermans familie, hiervoor zullen anderen voor het luttele bedrag van een kwart dirham overspel plegen met zijn familie."

[/COLOR]

[Obedient.]

[COLOR="Black"]Eerlijkheid duurt het langst

Er kwamen eens twee jongemannen bij Omar ibn al-Khattaab terwijl hij in een bijeenkomst zat. De jongemannen hadden een man van het platteland bij zich en wilden hem overdragen aan cOmar. Waarop hij vroeg: "Wat is er aan de hand?"

De jongemannen antwoordden: "O leider der gelovigen, deze man heeft onze vader gedood."

cOmar vroeg aan de man: "Heb jij werkelijk hun vader gedood?"

De man antwoordde: "Ja, ik heb hem gedood."

Daarna vroeg cOmar: "Hoe heb je hem gedood?"

De man antwoordde: "Hij betrad met zijn kameel mijn stuk grond. Waarna ik hem waarschuwde, maar hij wilde niet luisteren. Toen gooide ik een steen naar hem toe. De steen kwam tegen zijn hoofd aan waarna hij stierf."

cOmar zei vervolgens: "Er rest niets anders dan vergelding... de doodstraf. Dit is een duidelijke zaak. cOmar vroeg niet naar de komaf van deze man, of hij bijvoorbeeld behoorde tot een elite stam, of dat hij een vooraanstaande positie innam in de maatschappij. Al deze zaken interesseerden cOmar niet. Dit omdat hij onpartijdig was en niemand zou voortrekken ten koste van de Voorschriften van Allah. Ook al zou het zijn zoon zijn die voor hem stond. Meerdere malen had hij reeds zijn zoon een aantal zweepslagen verkocht in verband met bepaalde zaken.

De man zei: "Ik vraag je bij Degene Die de hemelen en de aarde heeft geschapen om mij voor slechts een nacht naar mijn vrouw en kinderen op het platteland te laten gaan om hen te vertellen dat ik de doodstraf heb gekregen. Daarna zal ik terugkomen. Bij Allah, zij hebben geen kostwinner waarop zij kunnen rekenen, behalve Allah en vervolgens ik."

cOmar vroeg hem: "Wie van de aanwezigen kan mij garanderen dat jij terugkomt."

Alle aanwezigen bleven stil, want niemand kende deze man, zijn woonplaats of stam. Hoe zou iemand zich garant kunnen stellen voor zo een persoon en om zo een gewichtige zaak. Het ging hier namelijk niet om een luttele tien dinar, een stuk grond of een kameel. Het betrof hier een garantstelling voor iemand die de doodstraf had verdiend en wiens leven door middel van het zwaard ten einde zou komen. En wie was in staat om cOmar van het toepassen van de Voorschriften van Allah af te houden? En wie zou durven bemiddelen bij cOmar?

Alle metgezellen bleven zwijgen en cOmar bevond zich in een lastige positie. Zou hij nu de beslissing nemen de man te doden, terwijl zijn kinderen op het platteland van de honger zouden omkomen, of zou hij hem zonder garantstelling laten gaan wat er wellicht toe zou leiden dat de nabestaanden van de gedode man hun vergelding verloren zouden zien gaan? Nog steeds heerste er een doodse stilte en cOmar sloeg zijn hoofd neer, keek naar de twee jongemannen en vroeg hen: "Kunnen jullie hem vergeven?" Waarop zij antwoordden: "Nee! Wie onze vader heeft gedood dient ook gedood te worden, O leider der gelovigen!"

Vervolgens riep cOmar: "Is er dan niemand die garant kan staan voor deze man?"


Aboe Dharr al-Ghifaariy, de oude waarachtige asceet, stond toen op en zei: "O leider der gelovigen, ik zal voor hem garant staan!"

cOmar maakte nog eens duidelijk: "Je begrijpt dat het hier de doodstraf betreft!"

"Ik weet dat het om de doodstraf gaat," reageerde Aboe Dharr al-Ghifaariy.

cOmar vroeg: "Ken je de man?"

Hij antwoordde: "Nee, ik ken hem niet."

Waarna cOmar zei: "Hoe kun je dan garant staan voor hem."

"Ik zie in hem de kenmerken van een gelovige. Hierdoor weet ik dat hij niet zou liegen. Als Allah het wil zal hij dan ook terugkomen."

cOmar zei: "O Aboe Dharr, denk je dat je aan mij ontkomt als hij na drie dagen niet terugkomt?" Hierop zei Aboe Dharr: "Allaah ul-moestacaan (Allah is Degene Die om hulp wordt gevraagd), O leider der gelovigen!"

De man mocht vertrekken en kreeg te horen dat hij binnen drie dagen terug moest zijn. Deze tijd kreeg hij om zich klaar te maken, afscheid te nemen van zijn vrouw en kinderen en hun zorg aan iemand over te dragen.

Na drie nachten liet cOmar iemand 's middag de mensen in de stad verzamelen, zeggende: "As-Salaatoe Djaamicah!" De mensen waaronder de twee jongemannen en Aboe Dharr kwamen allen bij een. cOmar zei toen tegen Aboe Dharr: "Waar is de man gebleven?"

Aboe Dharr antwoordde: "Ik weet het niet, O leider der gelovigen!" Vervolgens keek Aboe Dharr naar de zon die sneller dan gewoonlijk leek onder te gaan. Alle metgezellen waren doodstil en alleen Allah weet werkelijk in wat voor een gespannen toestand zij op dat moment verkeerden.

Ondanks dat Aboe Dharr zeer geliefd was bij cOmar en deze zelfs bereid zou zijn zijn leven voor hem op te offeren, betrof het hier de Islamitische Wetgeving en de Goddelijke Voorschriften waar men niet mee speelt en dolt. Hierover treedt men niet in discussie noch wordt deze wetgeving op een bepaalde tijd en plaats wel uitgevoerd en op een andere niet. Noch wordt dit slechts toegepast op een aantal met uitsluiting van anderen.

Vlak voor zonsondergang verscheen de man, waarna cOmar samen met de anderen 'Allaahoe Akbar' riepen. Vervolgens vroeg cOmar aan de man: "Weet jij dan niet dat als je op het platteland was gebleven wij jou niet hadden kunnen achterhalen."

De man reageerde: "O leider der gelovigen, bij Allah, het is niet u met wie ik te maken heb, maar ik heb te maken met Degene Die op de hoogte is van het openlijke en het verborgene. Hier ben ik, O leider der gelovigen! Ik liet mijn kinderen achter als kuikentjes op het platteland waar geen water noch bomen te vinden zijn en ik ben gekomen om mijn straf te ondergaan."

cOmar stond op en vroeg de twee jongemannen: "Wat willen jullie?"

Zij antwoordden huilend: "Wij vergeven hem vanwege zijn oprechtheid, O leider der gelovigen." cOmar riep daarna: "Allaahoe Akbar!", terwijl de tranen over zijn baard rolden. "O jongemannen, moge Allah jullie belonen voor jullie vergiffenis en moge Allah jou ook belonen, O Aboe Dharr dat jij deze man in de gelegenheid hebt gesteld om zijn gezin te bezoeken."
[/COLOR]

[Obedient.]

[COLOR="Black"]Een aangrijpend verhaal van het berouw van een zondaar
Aan de dood ontkomen..

De verteller van het verhaal zegt:

"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"

Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."

Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen..."

Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?"

Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen."

Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.

In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood, waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te bereiden op de dood.

Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen mij naar het droge.

Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.

Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."


[/COLOR]

[Obedient.]

--
Citaat:

Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen.........

Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien
"Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.

Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.

Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed).
"Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.

De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden!
Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?

[Obedient.]

Er was eens een groep van moslims die da3wa deden (mensen uitnodigen tot Allah swt) op straat. Na hun da3wa zijn ze naar een moskee gegaan in buurt waardat ze da3wa deden. De groep heeft gebeden, en na het gebed vroeg de groep aan de imam van de moskee of hij iemand kent die niet bid. De imam zei: ja ik ken iemand. Namelijk de buur van deze moskee is een zeer rijke man maar bid niet. Hij bid niet? De groep zei: subhanalah!! Buur van de moskee en hij bid niet??? De groep is onmiddellijk naar hem gegaan. Toen ze aan zijn deur zijn aangekomen hebben ze gebeld. Er deed niemand open dus belden ze opnieuw, maar steeds niemand die opendeed. En zo belden ze een vier of vijf keer tot de man opendeed.


De man zei woedend: wie zijn jullie?? De groep antwoorde: wij zijn een groep die mensen uitnodigen tot Allah swt en we willen dat jij meegaat naar moskee om enkele woorden van Allah swt te horen. We gaan namelijk een lezing geven en we willen dat je meegaat.


De man antwoordde: Inshalah Inshalah ga maar al en ik zal wel komen.

De groep zei: Nee!! We gaan niet weg tot je meegaat. Subhanalah kijk hoe de groep standvastig bleef.

De man antwoorde: Ga maar al ik moet nog Woedoe doen en me omkleden en dan zal ik wel komen. Ik woon namelijk toch naast moskee dus geen probleem. Ik kom onmiddellijk.

De groep zei: Nee Walahi wij gaan niet weg tot jij meegaat.

De man wist dat er geen ander oplossing was dan mee te gaan. Dus kleedde hij zich snel om verrichte de woedoe en is meegegaan.


Eens aangekomen in de moskee begon de groep een lezing te houden. Ze begonnen te vertellen over het leven, de dood enz...


Subhanalah het was alsof de woorden van de groep rechtsreeks in de hart van de man ging. De groep keek naar die man en zagen dat hij aan het huilen was. ;Laaa ilaha ila laah. Hij was aan het huilen. De man wist altijd dat hij verkeerd bezig was maar wou het niet toegeven tot deze dag hij deze mooie woorden hoorde.


Na de lezing ging de man naar de groep en vroeg aan hun. Naar waar gaan jullie nu? De groep antwoordde: we gaan verder da3wa doen Inshallah. De man zei: mag ik meegaan? Kan dat??

De groep antwoordde zeer blij: Natuurlijk mag je meegaan. Het is een gunst van Allah swt die we jou niet kunnen afnemen. Kom maar mee.


De rijke man was zo gelovig dat hij al zijn geld uitgaf omwille van zijn liefde voor Allah swt. Hij gaf miljoenen uit voor de Islam.


Op een dag vroeg de man aan de groep da3wa: Weten jullie nog de dag dat jullie aan mijn deur zijn komen aanbellen en ik wou de eerste drie keer niet opendoen??

De groep zei ja natuurlijk weten we het nog.

De man vroeg: weten jullie wat ik aan het doen was??

De groep antwoordde neen dat weten we niet.

De man zei: die dag had het wereldse leven mij overwonnen. Ik had miljoenen, maar de wereld zag er zwart uit voor mij. Ik had enkel problemen en problemen. Mijn geld had me ziek gemaakt.

Weten jullie wat ik aan het doen was vroeg die man??

Neen zei de groep.

De man zei: Walahi ik stond op het punt zelfmoord te plegen. Ik ben op een stoel gaan staan, heb een stevige touw aan het plafond vastgemaakt. Ik heb de touw stevig rond mijn nek vastgemaakt. Ik was het leven beu en wou mijn eigen ophangen. Ik was op de stoel had stevige touw rond mijn nek vastgemaakt en toen ik de stoel wou wegduwen om mijn eigen te laten vallen voelde ik dat de stoel niet bewoog.

Walahi zei de man het was alsof de stoel in de vloer was gespijkerd. Ik bleef de stoel maar wegduwen maar het wou niet.

Toen hoorde ik de bel. Ik zei tegen mijn eigen. Moet ik de deur openen of moet ik mijn leven nu eindigen???

Mijn ziel zei: maak een eind aan je leven maar toen op dat moment was het precies dat er een stem vanuit mijn hart sprak en zei: ga de deur opendoen. Er zal je iets goeds overkomen.

Ik heb mijn ziel gevolgd en duwde de stoel opnieuw maar het lukte niet. De stoel wou niet bewegen. Toen hoorde ik weer de bel en zei ik in mijn eigen, ik ga de deur openen en terugkomen om een eind te maken aan mijn leven.

Toen de man de deur opende zag ik jullie. Toen wist ik dat Allah swt jullie heeft gestuurd om mij te redden van mijn zelfmoord. Walahi als jullie niet waren gekomen had ik mijn leven slecht beëindigd en behoorde ik in het Hiernamaals tot de ongelovigen. Maar la ilaha ila laah, Allah swt heeft me niet in de steek gelaten.

Subhanalah mensen laat deze verhaal een wijze les zijn voor mij en voor jullie en geef nooit op. Je weet nooit wanneer je wordt gered door Allah swt.

[Obedient.]

[COLOR="Black"]De Oude Sokken

Een broeder vertelde hoe een van zijn vrienden zijn vader verloor. Het ging op deze manier, voordat zijn vader stierf vroeg hij aan zijn zoon, hij eiste bijna, dat wanneer hij kwam te overlijden, zijn zoon hem met een oude sok zou moeten begraven. De vader bleef dat maar herhalen (wasiyya) en de zoon stemde in. Daarna overhandigde de vader zijn zoon een brief die hij pas mocht openen als zijn vader stierf. Een aantal jaren daarna stierf de vader en de jongen herinnerde zich wat hij moest doen. Nadat zijn vader was gewassen ging de jongen op zoek naar een oude sok en wilde zijn vader dat aanttrekken. De man die de goesl (wassing) had verricht keek de jongen aan of hij gek was geworden. Hij verbood hem om de sok aan te laten trekken aangezien zijn vader alleen met zijn doodskleed mocht worden begraven. De jongen bleef zeuren maar de man bleef bij zijn standpunt. Verslagen ging de jongen naar huis en had het gevoel dad hij had gefaald. Thuis herinnerde hij zic de brief van zijn vader en hij opende het. Toenhij het las moest hij zo hard huilen en drong iets tot hem door. In de brief stond: "en zoon, het is jou zeker niet gelukt mij die sok te laten aatrekken? Zo zie je maar weer, zelf een oude verxxxxen sok neem je niet mee je graf in. Het enige wat je mee neemt zijn jouw daden en die bepalen jouw lot. Weet dat helemaal niets jou zal helpen in het hiernamaals en weet dat zelfs een oude sok niet erin kan..

[/COLOR]

[Obedient.]

Het was weer vakantie... geen school, geen huiswerk ... NIKS... nu kon ik uitgaan tot 's avonds laat en niemand die wat kan zeggen... ik was zo blij ... ik sta op neem een douche en doe mijn stoere kleren aan... ik moet er natuurlijk flitsend uitzien voor de dames.... Ik deed mijn haar in model en een lekkere geur.... En klaar was ik voor de VRIJHEID!! Ik pakte de sleutels van mijn vaders auto... ik keek in de woonkamer mijn zusje van 14 en mijn moeder verrichten het maghreb gebed.... Ik schudde mijn hoofd en deed de deur achter me dicht.... Ik stapte in de auto en ging mijn vriend ophalen...ik stond voor zijn deur en belde hem op zodat hij wist dat ik klaar stond.... Hij kwam als een bliksem naar beneden... En gaf elkaar de hand... "op naar de meiden" schreeuwde mijn vriend... ik deed de muziek op zijn hardst en het raam deed ik helemaal open, iedereen mocht meegenieten natuurlijk.... Elk meisje die we zagen gaven we een fluitje... ja wie zou dat niet doen in strakke broeken, topjes en rokjes.... Ze vragen er om en wij geven ze wat ze willen... later waren we bijna aangekomen bij een discotheek.... Mijn vriend stapte uit en ik ging verderop mijn auto parkeren... mijn vriend ging alvast de discotheek binnen...

Ik parkeerde mijn auto en hoorde iemand zachtjes Ahmed roepen... ik keek om en het was mijn buurjongen mijn vader en zijn vader zijn goede vrienden elkaar. Ik zei "heyy Mustafa, hoe gaat het". "El7amdulilah" zei Mustafa. Ik vroeg hem: "kom je mee, ik ga naar de discotheek" "Stagfurallah" zei hij "ik moet het ishaa gebed halen..."

"Hoe kan ik de oproep van Allah swt weigeren en jou oproep accepteren. Sorry, je laat me tussen twee dingen kiezen waarvan eentje mij niet kan helpen in het hiernamaals. Kom jij dan met mij mee naar de oproep van Allah swt???" "Nee man" zei ik "ik ga nooit naar de moskee en bidt niet ik ben nog jong en wil leven, ik ga wel naar de moskee als ik oud en getrouwd ben!" Opeens keek Mustafa buigend naar de grond en zei: "ow mijn broeder, wie zegt dat je morgen nog leeft, wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te vragen voor je zonden???" Mustafa zei toen: "moge Allah swt jou leiden Ahmed!" En hij liep naar de moskee. Ik keek een tijdje naar Ahmed die richting de moskee liep en keerde me om, om naar de discotheek te gaan...

Voordat ik aankwam zag ik mensen rennen naar de ingang... ik ging wat sneller lopen om te kijken wat er aan de hand was... ik zag binnen een drukte... Ik begreep niet wat er aan de hand was... ik vroeg aan iemand die naast me stond wat er was gebeurd... hij zei tegen mij er is iemand doodgegaan... Ik schrok en begon naar voren te lopen... Tussen die drukte wilde ik kijken wie het was die daar lag.... Tussen al die mensen ging ik naar voren... Ik keek... Ik keek SUBHANALLAH!!! Ik zag mijn beste vriend daar op de grond liggen....

Ik schreeuwde "MOHAMMED!!!" Ik knielde over hem heen en sloeg op zijn wangen maar ik hoorde niks... hij deed zijn ogen niet open hij ademde niet... ik stond helemaal te trillen hoe dit kon gebeuren... hoe? hoe? Een paar mensen probeerden mij te helpen, ze zeiden dat de ambulance zou komen... ze vertelden mij dat hij niet meer leefde ik schreeuwde: "nee, NEE, het kan niet, net was hij nog aan het lachen, net hadden we nog plannen gemaakt voor morgen. Het kan niet hij is nog zo jong... OW ALLAH!!" De ambulance kwam hem ophalen... En opeens was mijn vriend weg voor altijd opeens verdween hij uit mijn leven... shockend ging ik daar zitten hoe dit kon gebeuren... Opeens kwam een jongen naast me zitten en hij zei: "was dat jou vriend??" Ik antwoordde op een zachte toon: "ja". Hij zei: "ik zag je vriend drinken hij was zo blij hij schreeuwde door heel de discotheek heen van: 'dit is leven drinken en feesten! Laten we uit onze dak gaan niemand kan ons tegenhouden!' En opeens viel zijn glas uit zijn hand... hij hield zijn hart vast en viel op de grond... toen we naar hem renden ademde hij al niet meer, hij is gelijk doodgegaan aan een hartstilstand." Ik keek die jongen met open ogen aan... En dacht gelijk aan de woorden die ik paar uur eerder had gehoord van Mustafa: "Ow mijn broeder wie zegt dat je morgen nog leeft wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te vragen voor je zonden??? Moge Allah swt je leiden Ahmed."

Ik stond als een bliksem op en rende naar de brug. Een pijnlijke nacht met heel veel sterren en helemaal stil, niemand was nog te zien. Ik keek naar de hemel en een traan die wegglipte over mijn wang.... Opeens had ik alles door

Wie kon hem tegenhouden?? ALLAH

Wat zou jou niet redden?? DRINKEN EN FEESTEN

Wie gaat er allemaal dood? JONG EN OUD

Kon ik ook elk moment gaan?? JA

Ik schreeuwde: "ALLAHU AKABR! SUBHANALLAH! Hoe kon ik u oproepen weigeren, hoe kon ik u vergeten, hoe kon ik aan dit wereldse leven denken, hoe kon ik naar het slecht rennen en de goede verlaten, HOE KON IK DAT?" Ik viel op mijn knieën, keek met traanvolle ogen naar de Hemel. Met mijn handen in de lucht schreeuwde ik: "OW ALLAH VERGEEF ME VERGEEF ME" Uren lang bleef ik huilen op mijn knieën ik schaamde voor mezelf. Ik walgde van mezelf en aan alles wat ik heb gedaan. Wat moet ik nu doen hoe moet ik nu leven "OW ALLAH VERGEEF ME"

Zou hij me vergeven na alles wat ik heb gedaan?? Ik begon harder en harder te huilen. Niemand die mijn tranen kon tegenhouden, zelfs ik zelf niet. Ik stond op en keek naar de hemel en schreeuwde: "YA RABBIE U WEG IS MIJN LEVEN NU" Ik rende naar de moskee toe waar Mustafa heen ging. Ik kwam daar met traanvolle ogen aan. Ik bleef maar huilen ik bleef maar smeken om een vergiffenis. Aangekomen in de moskee was iedereen al weg, het was helemaal leeg. Ik keek naar de klok en over een half uur zou het fadjr gebed beginnen. Ik ging mijn woedoe verrichten en maakte me klaar voor het gebed. Langzamerhand kwamen de moslims voor het gebed... ik zat helemaal in het hoekje ik bleef maar huilen en wachten op het gebed... iedereen keek me aan omdat ze me nooit eerder hadden gezien... Opeens kwam een zachte stem en zei: "Ahmed..." Ik draaide mijn hoofd om en zag Mustafa, hij kwam naast me zitten en keek me verbaast aan. Ik barste in tranen en omhelsde Mustafa. Ik zei: "Ow mustafa, jouw woorden... Jouw woorden...SUBHANALLAH!!!" Mustafa zei: "Ow Ahmed, Mashallah, ik ben zo blij jou hier te zien, mashallah!!!" Het gebed begon en we stonden op om te bidden...

Na het gebed verliet iedereen de moskee. Ik bleef nog zitten. Ik bleef maar smeken ik bleef maar bidden: "OW ALLAH VERGEEF ME!!!" Van het huilen kon ik mijn ogen niet eens open doen... Opeens zag ik wat schijnen en deed mijn ogen langzaam open... een oude man die naast me stond hij zei tegen mij: "ow mijn kindje. Wat ben ik blij jou te zien op Allah swt weg... Mijn kindje niks in dit wereldse leven is beter dan Allah's weg volgen..." En ik begon meer te huilen zonder te stoppen... Hij zei tegen mij: "Mijn kindje, blijf hoe je nu bent en Allah swt zal jou met het mooiste prijzen in het hiernamaals..." Buigend keek ik naar beneden en toen ik weer keek zag ik dat oude man niet meer... De imam kwam binnen ik vroeg hem: "Wie was die man die net hier binnen kwam??" De imam zei: "ik ben al een tijd bij de ingang en niemand is binnen gekomen. De rest is al 2 uur geleden vertrokken." De tranen kwamen als waterval naar beneden...

Ik stond op en rende naar huis. Thuis aangekomen zag ik mijn moeder en mijn zusje koran lezen... Ik keek ze aan en ze keken mij aan en zagen mij met rode ogen huilend binnenkomen. Ik knielde voor mijn moeder en pakte haar handen vast en kuste haar waardevolle handen... ik zei: "ow moeder vergeef mij, vergeef mij, ik was zo dom dat ik niet naar jou luisterde maar naar de saytan.... OW MAM VERGEEF ME!!" Ze aaide over mijn hoofd en zei: "ow mijn zoon" en ze begon te huilen. Ik keek mijn zusje aan en omhelsde haar en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik vroeg hun mag ik meelezen, mag ik ook voelen hoe mooi dat voelt?? En we zaten alledrie voor de koran en citeerden de edele koran. Nu ik dit gevoel heb gevoeld is mijn ziel geruster en voel me opnieuw geboren... Nooit meer zal ik deze weg verlaten NOOIT MEER!!! Nu kan ik met rust doodgaan... Nu kan ik vertrekken naar mijn resoel... Nu zullen mijn tranen vallen voor ALLAH swt de barmhartige... En na een tijdje was ik zo praktiserend geworden dat iedereen keek is dit Ahmed?? Ik gaf zelfs islam lessen aan de jongeren... niks maar dan ook niks kon mooier zijn dan dit!!

[Obedient.]

GEEF NOOIT OP !

Een man stond vroeg op voor het Fajr- gebed. Hij kleedde zich aan, deed zijn woedoe en ging op weg naar de moskee. Onderweg viel hij en zijn kleding werd smerig. Hij stond op en ging helemaal terug naar huis. Eenmaal thuis kleedde hij zich om, deed opnieuw de wassing voor het gebed en ging weer richting moskee. Maar precies op dezelfde plek viel hij weer, en weer werden zijn kleren smerig. Hij ging weer terug naar huis, deed nog een keer schone kleren aan en verrichtte nog een keer de wudu, om daarna weer op weg te gaan naar de moskee, voor het ochtend- gebed.

Buiten kwam hij een man tegen met een lantaarntje/ lampje. Hij vroeg hem wie hij was. De man antwoordde: “Ik zag dat je 2 keer op weg ging naar de moskee en allebei de keren viel. Ik dacht, ik geef je een lichtje, zodat je niet nog eens zal vallen. Hij bedankte hem en samen liepen ze naar de moskee. De man met het lampje ging de moskee niet in. De ander vroeg hem mee te gaan, om samen te bidden, nogmaals, maar telkens weigerde de man met de lamp. Uiteindelijk vroeg hij hem: “maar waarom niet, waarom kom je naar de moskee maar wil je het gebed niet verrichten?”

Tenslotte kreeg hij antwoord: “Ik ben Shaytaan.” De eerste man was geshockeerd! Hij kon geen woord meer uitbrengen. Shaytaan sprak verder: “Ik was het die je liet vallen, onderweg naar de moskee, ik wilde voorkomen dat je het gebed in de moskee ging doen. Ik dacht als je vies wordt ga je naar huis en blijf je thuis. Maar jij ging opnieuw je wassing verrichten en nog een keer op weg naar de moskee, hiervoor vergaf Allah je al je zonden, ik kon dit niet uitstaan. Dus liet ik je nog een keer vallen, op dezelfde plek. En jij gaf niet op, je had nog steeds dezelfde intentie, namelijk het verrichten van het ochtend- gebed in de moskee. Toen was ik bang om je voor de derde keer te laten vallen. Allah had nu niet alleen jou vergiffenis geschonken, maar ook alle mensen die tot jouw huishouding behoren, zoveel zonden waren vergeven. Ik dacht, als ik je nu weer laat vallen, voor de derde keer dus, en jij je weer gaat verschonen en wassen en voor de vierde keer op weg gaat naar de moskee, misschien vergeeft Allah dan wel alle inwoners van jouw dorp. En omdat te voorkomen besloot ik je te begeleiden naar de moskee, om er zeker van te zijn dat je moskee schoon en wel zou bereiken.”

De les van dit verhaal:

Laat Shaytaan je niet tegen houden, heb je de intentie om een goede daad te verrichten, doe dan je uiterste best om het te verrichten, geef niet op, ook al moet je (steeds) opnieuw beginnen. Want je weet maar nooit hoeveel meer je beloning zal zijn door de moeite die je ervoor moet doen, hoe harder je ervoor werkt, hoe groter de beloning inshaAllah.

[Obedient.]

ik heb geen koelkast


Kennis is niet alleen maar opnemen
Door: Suhaib Webb
Vertaald door: Abdelaziz Ezhar

Naast mijn woning in Caïro woont een broeder, MashAllah, hij is een ijverige student (talib ul ‘ilm) en hij studeert heel erg hard. Ik dacht laat ik hem meenemen om één van onze Azhari (Azhar Universiteit te Caïro) Sheikhs te ontmoeten en ik wist Inshallah, dat we meer zouden leren dan wat we in de lessen zouden leren, maar ik had nooit gedacht dat deze lessen van deze avond zo zouden uitpakken.
We kwamen aan bij de Masjid na de eerste Taslim. De Masjid was mooi met zijn hoge minaretten en mashAllah het uitzicht van de verlichting op het buiten plein. Het weer was goed en er was een heerlijke zachte bries.
We gingen de Masjid binnen, verrichtte het gebed en toen gingen we wachten op de Sheikh.

En opeens arriveerde de Sheikh (Sheikh Sayid Jibril, de broer van de bekende Qari Mohammad Jibril.) en hij had een zak bij zich en hij groette ons. Ik informeerde de Sheikh over onze gast en de Sheikh zijn gezicht scheen als de ochtend zon en een brede glimlach kwam te voorschijn.
Toen was het mijn beurt om de Sheikh te introduceren aan deze broeder.
En het moeilijkste was, dat ik wist dat de sheikh geen Sheikh of zelfs Ustadh genoemd wilde worden! Dus ik kwam moeilijk uit me woorden en zei, “dit is is uh is is Sh” en hij keek me aan met de blik van ‘zeg geen Sheikh’ en toen nam hij het over en zei, “Ik ben jouw broeder Sayed.” Ik keek naar de broeder en zag een blik van ontzag op zijn gezicht.

Na een tijdje zag de Imam van de Masjid dat het de bekende Sheikh Sayid Jibril was hij liep zijn richting op en zei tegen hem, “Wil jij alsjeblieft het gebed leiden.’ de Sheikh zei vriendelijk tegen hem, “Alsjeblieft excuseert u mij, ik kan het niet maken” De broeder die met me mee was keek geschokt (van zijn MashAllah Adaab/karakter)

Na het gebed en de lessen bood de Sheikh aan om met hun mee te lopen tot ons huis (we wonen ongeveer 20 minuten van de Masjid). We zeiden twee maal ‘Nee dat hoeft niet want dan moet u omlopen.’ Maar hij bleef bij zijn aanbod.
We waren aan het lopen en ik dacht eraan om wat zoetigheid te kopen voor de Sheikh.
Ik vroeg aan de broeder en de Sheikh of ze me wilde excuseren want ik had wat nodig. De Sheikh wilde me volgen en ik zei tegen hem, “Sheikh, de broeder heeft wat vragen voor u.’ Hij stopte en zag de kans op kennis door te geven en draaide zijn gezicht naar de broeder. Ik ging de winkel binnen en kocht wat zoetigheid voor de Sheikh als cadeautje van ons. Toen ik de winkel uitliep en het aan de Sheikh wilde geven zei hij, “Wat is dit? Ik zei, “Het is een geschenk van ons aan jou.’ De Sheikh zei vriendelijk, “Ik kan het niet accepteren.” Ik zei, “Alsjeblieft Sheik pak het aan want een geschenk is sunnah, Ik ging verder en zei, “Je zal ons blij maken als je het accepteert!” Hij pakte me hand vast en zei, “Suhaib, ik heb geen koelkast, wat ik koop eet ik meteen op en ik houd niets als voorraad!"

MashAllah!
Ik heb vele verhalen gehoord en gelezen van zulke geleerde maar dit heeft een impact op me gemaakt om er eindelijk eentje tegen te komen. Die avond toen ik thuis aankwam dacht ik aan de manieren en handelingen (kennis in praktijk) van de Sheikh en deed me herinneren aan de woorden van ‘Abdullah bin ‘Umar (radiya Allaahu ‘anhu), “‘Als het avond wordt, verwacht dan niet dat het weer ochtend wordt en als het ochtend wordt, verwacht dan niet dat het weer avond wordt.”

Ware kennis is niet het weten van dit en dat, maar het brengt een positieve verandering in een persoon.
Een geleerde zei een keer tegen me:
"Kennis is als regen en karakter is de grond,
Als de grond niet oprecht is dan zal de grond niets opnemen van de gezegende regen."

# Toen de Profeet Mohammed (sallallahu`alayhi wa-sallam) overleed had hij geen boeken achtergelaten, Mohammed (sallallahu`alayhi wa-sallam) heeft nog nooit een boek geschreven, Mohammed (sallallahu`alayhi wa-sallam) had geen uitgever of drukkerij, maar Mohammed (sallallahu`alayhi wa-sallam) had alles gekerfd (achtergelaten) in de harten van duizenden om zich heen. # -Sheikh Anwar Awlaki-

[Obedient.]

[COLOR="Black"]De Mot.

Vertaald door AlMutaqqun.tk

Een man vond een cocon van een mot en nam het mee naar huis zodat hij het kon zien als de cocon uitkwam. Op een dag verscheen er een smalle opening. Hij ging zitten en bestudeerde de mot uren lang terwijl het beestje zijn lichaam door het kleine gaatje worstelde.

Toen leek het alsof het beestje geen vooruitgang meer boekte. Het zag er naar uit dat het zover gekomen was als het kon. Het beestje kon niet verder en leek vast te zitten.

In zijn goedaardigheid besloot de man de mot te helpen dus nam hij een schaar en knipte het resterende deel van de cocon af. De mot kwam er toen gemakkelijk uit maar had een gezwollen lijfje en kleine verkreukelde vleugeltjes.

De man bleef de mot bestuderen omdat hij verwachtte dat de vleugels elk moment zouden vergroten en uit zouden zetten zodat ze het lijfje zouden kunnen dragen.

Maar dit gebeurde niet. De kleine mot bracht de rest van zijn leven kruipend door met een gezwollen lijfje en verkreukelde vleugeltjes. Hij heeft nooit kunnen vliegen.

Wat de man in zijn goedaardigheid en haast niet begrepen had, was dat de klemmende cocon en de benodigde worsteling voor de mot om door de kleine opening te komen, een manier was om de vloeistoffen van het lijfje naar de vleugels te dwingen zodat het klaar zou zijn om te vliegen zodra hij zich bevrijd had van de cocon.

Vrijheid en vlucht zouden alleen komen na de strijd. Door de mot van zijn strijd te beroven, heeft de man de mot van zijn gezondheid beroofd.

Soms is strijden precies wat we nodig hebben in ons leven. Als we door het leven zouden kunnen gaan zonder enige obstakels, zou het ons verkreupelen. We zouden niet zo sterk zijn als we hadden kunnen zijn.
” En Wij zullen u een weinig beproeven door vrees, honger, verlies van bezittingen, levens en vruchten; maar verkondig blijde tijdingen aan de geduldigen. “{2:155}

[/COLOR]

[Obedient.]

[COLOR="Black"]Ya Allah,, ik verkocht U en de Islam bijna voor 20 pence

Enkele jaren geleden verhuisde een Imam naar Londen. Hij nam vaak de bus van zijn huis naar de binnenstad. Enkele weken nadat hij aankwam, had hij de gelegenheid om dezelfde bus te nemen. Toen hij ging zitten, ontdekte hij dat de bestuurder toevallig hem twintig pence teveel wisselgeld had gegeven. Hij dacht na wat hij zou doen, hij dacht bij zichzelf, het is beter om het geld terug te geven. Het zou verkeerd zijn om het te houden. Toen dacht hij: 'Oh, vergeet het, het is slechts 20 pence. Wie zou zich nou over dit kleine bedrag ongerust maken? In elk geval verdient het busbedrijf reeds teveel geld; zij zullen het nooit missen. Keur het als gift van Allaah goed en houdt jezelf stil.' Toen zijn eindhalte in zicht kwam, wachtte de Imam voor een moment bij de deur, dan overhandigde hij de twintig pence terug aan de bestuurder en hij zei: 'U gaf me teveel wisselgeld terug.' De bestuurder antwoordde met een glimlach: 'Bent u niet de nieuwe Imam hier? Ik heb er onlangs over nagedacht me te bekeren tot de Islaam. Ik wilde enkel zien wat u zou doen, als ik u teveel wisselgeld gaf.' Toen de Imam van de bus stapte, werden zijn knieën zwak en moest hij de meest dichtbijgelegen lantaarnpaal grijpen voor steun, hij keek naar de hemel en schreeuwde:
'Ya Allaah! Ik verkocht bijna U en de Islaam voor twintig pence!!'

[/COLOR]