Mijn bevallingsverhaal:
In de nacht van Zondag op Maandag braken mijn vliezen. Beetje bij beetje verloor ik steeds wat vruchtwater. `s Ochtends belde ik de gyn en vertelde dit. Ik moest langskomen om te controleren of het wel vruchtwater was. Eenmaal in het ziekenhuis werd er een hartfilmpje gemaakt en een kweekje genomen. Maar men was er van overtuigd dat het geen vruchtwater was. Ik bleef zeggen dat het wel vruchtwater was, maar zij (de deskundigen ahum) waren overtuigd van niet.
Die dag en de volgende nacht bleef ik vruchtwater verliezen. Ik heb een beetje opgevangen in een bakje en zag dat er allemaal witte vlokjes in zaten. De volgende dag moest ik weer naar de gyn en ik vertelde haar mijn hele verhaal en ook over het water dat ik had opgevangen. Volgens haar klonk het precies als vruchtwater. Ze vroeg me of ik even naar huis wilde gaan en het bakje ophalen (ik had het nog staan). Eenmaal thuis begon het weer vreselijk te lopen en heb ik “schoon” vruchtwater opgevangen en dat meegenomen. Uitslagļ zonder twijfel vruchtwater
Elmoehiem, toen eenmaal duidelijk was dat het toch wel vruchtwater was, werd gelijk afgesproken dat ik de volgende dag (woensdag) ingeleid zou worden.
Ondertussen had ik ook al weeën, maar nog erg onregelmatig.
Die nacht werden de weeën steeds heftiger en ik was super zenuwachtig. Chaimae was bij mijn schoonzus blijven slapen, ik controleerde of alle spullen klaarstonden. Om 05:00 werd ik wakker en kon niet meer slapen van de rugpijn en buikkrampen.
Om 07:00 naar het ziekenhuis, eerst een hartfilmpje gemaakt en daarna werd gekeken of mijn baarmoedermond al rijp was. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben (ik blij natuurlijk) Ik kreeg gelijk een infuus om 08:45, maar het werd heel laag gezet en werkte niet, later werd het infuus wat hoger gezet maar weer werkte het niet (de weeën werden niet regelmatiger of krachtiger). Uiteindelijk, om 09:45 werd het infuus weer wat hoger gezet en toen begon het feest…de weeën kwamen heel snel achter elkaar. Op een gegeven moment was mijn rug gloeiend heet (ik had buik en rugweeen) dus mijn man moest een koud washandje op mijn rug leggen en dat koelde lekker af. Ik wist me geen houding aan te nemen. Ik ben ook een paar keer onder de douche geweest, dat was ook wel lekker.
(Oh ja, in de kamer naast mij lag een andere vrouw te bevallen en die schreeuwde het hele ziekenhuis bij elkaar. Om de 4/5 minuten hoorden we haar schreeuwen en ik raakte daardoor helemaal in paniek dus stopte ik steeds mijn vingers in mijn oren. Na 1.5 uur ongeveer hoorden we dat ze aan het persen was, ze schreeuwde zo hard en zooooooo zielig, het leek alsof ik naast haar lag. Dus ik lag mijn weeën weg te puffen met mijn vingers in mijn oren, totdat mijn man zei dat de was bevallen…we hoorden haar baby huilen en toen pas kon ik mijn vinger uit mijn oren halen)
11:15 kwam de gyn kijken en ik zei dat ik iets tegen de pijn wilde (zo een prik in het bovenbeen) maar ik scheen al 7 cm ontsluiting te hebben dus ik moest het laatste stukje gewoon doorzetten. Al heel snel hierna voelde ik de baby helemaal indalen (Oh mijn Allah wat een rotgevoel was dat zeg) Om 11:45 voelde ik dat ik moest persen, de gyn kwam weer kijken maar ik had nog geen volledige ontsluiting dus ze hielp met haar vingers (en ik maar schreeuwen dat ze haar vingers weg moest halen) Om 12:00 begon ik volop te persen, maar mijn persweeën waren te kort en ik had geen kracht meer. Dus het hoofdje stond al, maar ik had geen kracht het eruit te persen. Op een gegeven moment pakte de gyn een prik en ze verdoofde me van onder dus ik schreeuwde: Wat ga je doen, ga je knippen?? En ik zag haar ernstig kijken en ze zei dat het kindje NU moest komen want zijn hartslag was gezakt naar 50 en ging maar niet omhoog. De kinderarts werd er bij geroepen. Ik raakte in paniek en zei dat ik em zelf eruit zou persen. Ze zou me nog 1 wee geven, als ie dan niet kwam zou ze me knippen. Dus toen heb ik geperst alsof mijn leven er vanaf hing, ik perste zonder persweeën. En om 12:28 is mijn mannetje geboren. Hij was helemaal blauw en reageerde niet. De kinderarts nam hem gelijk mee en ik was opgelucht toen ik hem hoorde huilen. Hij kreeg een apgarscore van 7.
Placenta werd snel daarna geboren en die gyn liet het mij helemaal zien, was wel grappig om te zien.
Hij werd schoongemaakt, man zei de adhaan in zijn rechteroortje en toen mocht ie lekker aan de borst. Daarna werd ik gehecht. Lekker douchen en toen mocht ik naar de kraamafdeling.
Ik had hele erge naweeen, af en toe had ik het gevoel dat er nog iets in mijn buik zat. Ik was ook helemaal uitgeput. Tijdens het kletsen met mijn man viel ik zo nu en dan gewoon in slaap zonder het door te hebben.
Volgende dag had ik nog steeds heel veel buikpijn, we dachten dat het naweeen waren. Ook verloor ik enorme stolsels. Allemaal nieuw voor mij, want met de bevalling van Chaimae heb ik dit helemaal niet gehad. We moesten 24 uur ter observatie in het ziekenhuis blijven, uiteindelijk zijn we pas laat ik de middag naar huis gegaan want die kleine had sinds de geboorte nog niet geplast.
Eenmaal thuis had ik nog vreselijke buikpijn, er werd gezegd dat het nog naweeen zijn, maar voor mij voelde het anders aan, de pijn was anders dan de vorige dag.
3 dagen na de bevalling kwam ik weer in het ziekenhuis te liggen. Die buikpijn die ik al die tijd had scheen een baarmoederontsteking te zijn. De exacte reden weet niemand, maar waarschijnlijk heb ik een infectie opgelopen door de langdurig gebroken vliezen. Dus weer 3 dagen in het ziekenhuis gelegen, die kleine was gelukkig bij me want ik geef borstvoeding.
Na 3 dagen weer naar huis en voor mijn gevoel begon mijn kraamweek toen pas.
Gisteren kwam de kraamzorg voor het laatst, mijn man is vandaag weer gaan werken en ik probeer mijn oude ritme beetje bij beetje weer op te pakken. Naar buiten gaan zit er helaas nog niet in, daar heb ik nog niet genoeg energie voor.
Mijn dochter heeft eigenlijk heel goed gereageerd op haar broertje. Ze was gelijk blij en trots en ze zegt dat we de schattigste baby van de hele wereld hebben. Ik moet wel zeggen dat ze helemaal ontregeld is door de hectiek van de afgelopen 2 weken. In de laatste dagen van mijn zwangerschap was ze vaak bij een van mijn schoonzussen omdat ik het lichamelijk zwaar had en toen ook mijn vliezen braken en ik weeën kreeg. En vanaf de bevalling was ze ook elke keer her en der. Ze sliep wel thuis bij haar vader, maar omdat hij overdag veel bij mij in het ziekenhuis was, was zij steeds bij een van mijn schoonzussen. Dus ze is helemaal verward en moet echt weer wennen aan onze regels enzo. Maar beetje bij beetje komt ook dat weer goed.