deziener
11-02-2011, 17:06
Galeb Nikacevic Hasci-Jare, voormalig MTV reporter, doet zijn verhaal over zijn bekering naar de Islam. Tijdens de jongerenavond op 30 december 2010 heeft al-Yaqeen de eer gehad deze nieuwe broeder te verwelkomen in de moslimgemeenschap. In deze korte impressiefilm over de jongerenavond kunt u hiervan getuigen. Vanaf minuut 1:20 is zijn bekering te zien.
Mijn verhaal
Het was niet noodzakelijkerwijs God die ik zocht. In het begin was het slechts een zoektocht naar de betekenis en het doel van mijn bestaan. Als je je leven leidt op de manier hoe ik dat deed, had je niet meer keus. Of je neemt genoegen met de omstandigheden waarin je leeft en kiest ervoor in niets te geloven, of je kiest ervoor te geloven dat er een kracht is die iedereen gelukkig maakt, ongeacht wie of wanneer.
Mijn leven begon 28 jaar geleden in Belgrado. Mijn vader was een Somalische moslim en mijn moeder een orthodox christelijke Servische. Hij was gekleurd en mijn moeder blank. Weet je, het voelt niet goed dat ik zulke minieme verschillen moet aanhalen als het gaat om de liefde tussen twee mensen. Maar dit zijn onder meer de zaken die mijn leven maakten tot wat het was. Om deze twee redenen accepteerde mijn moeders familie mijn vader niet. Hij had de verkeerde kleur en het verkeerde geloof. Dit zijn de hoofdoorzaken waarom hij een zware alcoholist werd, waarvan in 1986 zijn dood in een psychiatrische instelling het gevolg was. Ik was toen drie jaar oud. Mijn zus en ik werden niet door de familie van mijn moeder geaccepteerd. Toen de burgeroorlog in Joegoslavië (in 1990) begon, werd alles voor ons vele malen erger. De oorlog was bovenal religieus en etnisch en je kon het zelfs op straat voelen. Servië is, in meerderheid, orthodox christelijk. Bosnische inwoners waren veelal moslim en Kroaten katholiek. Ik woonde in Servië en om meer problemen te voorkomen, diende ik mijn naam te veranderen waardoor ik de naam van mijn moeder aannam en dit zo in mijn paspoort liet registreren.
Maar desondanks zagen de mensen natuurlijk dat ik niet blank was en dat kan je niet echt veranderen. Gedurende de oorlog kwamen mijn grootouders (van moederskant) te overlijden. Zij lieten in hun testament niets achter waadoor haar broers en zussen (mijn moeder was de jongste van de zeven) alles namen en ons uit onze eigen woning zette. Dit gebeurde in 1996. Mijn moeder, mijn zusje en ik stonden letterlijk op straat. Ik was toen 14 jaar oud. We hadden geen plaats om te leven, we hadden geen geld, geen voedsel en geen vrienden. We werden door iedereen in de steek gelaten, terwijl het hartje winter was. Mijn moeder leed aan Parkinson en mijn zus die een jaar vóór mij was geboren, had het Downsyndroom. Dat was één van de redenen dat mijn vader mij de naam Galib gaf.
Mijn moeder kon niet werken, mijn zus was ziek en ik was te jong en verward om iets goeds te kunnen doen. Ik kwam terecht in slecht gezelschap en deed slechte dingen. Laten we het daarbij houden. Deze manier van leven resulteerde erin dat ik vijf keer van verschillende scholen werd weggestuurd en ik eindigde met een aantal tenlasteleggingen door de politie die mijn leven in een ware hel konden veranderen. Toen werd ik plots geraakt. Toen ik met vrienden aan het praten was, wist ik dat er iets niet klopte: “Als het bij mij verkeerd gaat, zullen mijn moeder en zus alleen op straat achterblijven.” Dit was voor mij het keerpunt.
Uiteindelijk kregen wij een “onderkomen”. Ik veranderde weer van school maar rondde het dit keer af en maakte nieuwe vrienden. Het klinkt gemakkelijk, maar geloof me, dat was het niet. De zwaarste momenten van mijn leven vonden een aantal jaar geleden plaats. Ik kon eindelijk voor mijn moeder en zus zorgen.
De situatie was niet goed, verre van dat. Maar we hadden dagelijks eten op tafel, een warm huis en een dak boven ons hoofd. Toen vond ik het nodig mezelf de volgende vragen te stellen: Wie ben ik? Waarom leef ik dit leven op de manier zoals ik dat nu doe? Hoe komt het dat het zo zwaar is, zo armzalig zo doelloos? Waarom ben ik geboren? Mensen over de hele wereld komen te overlijden, elke dag weer, maar weet je dat aan de andere kant er mensen zijn die 500 euro uitgeven aan vuurwerk? Sommige mensen in Afrika kunnen leven van 50 dollar per maand en sommige mensen in Europa spenderen dat bedrag aan één maaltijd. Als je eenmaal dit soort zaken gaat inzien, gaan die gedachtes niet meer weg. Nooit. Ze worden alleen maar sterker. En dan zie je nog iets. Mensen over de gehele wereld verliezen hun geloof. Steeds minder mensen zijn gelovig. En steeds meer slechte daden kan je elke dag weer zien. We leven in een tijd van sensatiezucht en mensen zijn er hongerig naar. Dit gevoel wordt op een gegeven moment zo sterk, dan je begint te vechten. En deze strijd is nog steeds gaande.
Het bedrog van de Kerk
De Islam was nooit iets wat mijn aandacht trok. Ik wist helemaal niets van de Islam, behalve hetgeen wat ik via de Amerikaanse propaganda in films te zien kreeg. En verder de verhalen over al-Qaida, Osama Bin Laden, 11 september, terroristen, je kent het wel. In het land waar ik vandaan kom, is de Islam nooit onderwerp van gesprek, behalve als er een grap over wordt gemaakt of denigrerend over moslims wordt gesproken. En daar bleef het bij. Elke keer als ik naar de kerk ging, ging ik veelal opzoek naar antwoorden.
Ik studeer nu filologie aan de Universiteit en ik nam in die tijd toetsen af in de theorie, de geschiedenis van de Bijbel en het oude Testament. Ik weet echt alles over het christendom. Dus ik weet heel goed waar ik over spreek. De vele manipulaties die de Bijbel heeft ondergaan, doen je afvragen of dit wel echt heilig is. Het is hetzelfde alsof je een auto wilt kopen. Dan geloof je de verkoper niet op zijn woord, maar wil je de auto checken en zelfs een bevriende monteur meenemen. Dit is gewoon om te weten of alles goed is. Het is niet dat je zomaar overtuigd bent. Geloof is iets wat in jaren wordt opgebouwd en binnen luttele seconden gesloopt kan worden. Je dient je daarom sterk te maken om een rotsvast geloof op te bouwen. Het meest belangrijke hiervoor is de kennis. Ik kon daarom niet geloven in iets wat door de jaren heen zo was gemanipuleerd. Zelfs onderling vechten ze iedere dag. Dag in dag uit laten christenen het geloof links liggen. Ik voelde mij nooit geaccepteerd en ik voelde ook nooit dat ik erbij hoorde.