Bekijk volle/desktop versie : Geef me één wens..


Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8
06-02-2011, 15:50
Het is een waargebeurd verhaal, wat ik zelf heb meegemaakt, en wat ik nog steeds doormaak. Ik besloot er over over te schrijven, in de hoop dat het me oplucht en om het gedeeltelijk van me af te schrijven.

Alvast een klein beginnetje, om te zien of het verhaal jullie aanspreekt.[/FONT]

[FONT="Palatino Linotype"]Ik stapte de metro uit, en kon met moeite de uitgang vinden. Net toen ik buiten stond keek ik verbaasd om me heen, zonder te weten welke richting ik nu zou op moeten. Ik koos maar voor rechts en liep op een langzaam tempo rechtdoor. Ik keek nog gauw even of ik iemand zag die ik aan zou kunnen spreken, maar zag enkel een oud oma-tje me langzaam naderen. Ik twijfelde even, en besloot toch maar op haar te wachten, want ik wilde zekerheid hebben over de richting die ik gekozen had. Na enkele minuten kwam ze dichterbij. ‘Mag ik u wat vragen?’, vroeg ik haar beleefd. Ze glimlachte en zei: ‘Ik kom hier ook niet vandaan!’, alsof ze wist dat ik naar de weg zou willen vragen. Ik glimlachte en bedankte haar. Ik besloot toch maar op vrije gok te lopen, met het idee dat ik vast snel erachter zou komen of het de goede richting was. Terwijl ik even verdwaalde in gedachten en al een paar honderd meter gelopen had, passeerde ik een bankje met 2 Marokkaanse meiden. Ik liep ze voorbij terwijl ik ze aankeek, maar ik was met me gedachtes mijlen verder. Pas nadat ik ze gepasseerd had, besefte ik dat zij misschien me wel verder konden helpen. Ik zag ze verbaasd kijken toen ik een paar stappen terug zette om ze de weg te kunnen vragen. ‘Hallo mag ik jullie wat vragen?’, vroeg ik ze het liefst mogelijk. Ik zag één van de meiden met haar ogen rollen, terwijl het andere meisje me beantwoorde met ‘Ja natuurlijk’. ‘Ik ben opzoek naar de Kerkstraat, loop ik zo goed?’ Ze keek me lachend aan en zei ‘Je kan beter hier de bus pakken, lijn 18 en de vijfde halte uitstappen, als je vanuit hier gaat lopen ben je er volgende week nog niet!’. Ik keek haar bedankend aan, en liep naar de halte die ze me aanwees.
06-02-2011, 15:54


Up voor jou,

Nice begin.
06-02-2011, 16:31
Dank je wel, zometeen nog een vervolgje!
06-02-2011, 17:01
uppaaaa
xnieuwefann
06-02-2011, 17:03


Toen de bus aankwam, stapte ik in en volgde de instructies op die het meisje me eerder gegeven had. Terwijl ik in mijn hoofd de haltes aan het tellen was, keek ik verdwaald naar buiten. Ik zag op een gegeven moment allerlei mannen met hun Ti-jedawin (gebedsjurken) voorbijlopen, fietsen en rijden. Ook toen de bus stopte bij een halte daar in de buurt, kwamen er verschillende mannen naar binnen, die onderling Marokkaans aan het praten waren, met voornamelijk inchallah tussen hun zinnen door. Ik keek op mijn horloge, het was ietsjes voor 2. Deze mannen hadden hun vrijdagsgebed net verricht en waren op weg naar huis waar hun een heerlijk maaltijd stond op te wachten. Ik voelde me enigszins schuldig over het uitstellen van mijn gebed, waarop ik een zucht liet ontsnappen en op een zachte toon ‘Allahy Takebel’ zei. Halte nummer 5, nog steeds tellend in mijn hoofd. Ik stapte uit en moest me even oriënteren op de plek waar ik nu was. Normaal gesproken kwam ik op een andere manier hierheen. Maar algauw zag ik mijn aanknopingspunt, de felblauwe lichten van de Albert Heijn kwamen me maar al te bekend voor. ‘Hm, nu nog een kaart’, zei ik hardop denkend. Ik keek de winkelstraat rond en zag gelukkig een Primera. Daar zou ik wel moeten slagen, maar terwijl ik binnenstapte schrok ik hevig. Er stonden minstens 7 Marokkaanse jongens in de winkel waarvan er een paar een sigaret aan het roken waren. Maar ook zij schrokken van mijn aanwezigheid. Niet wetend, dat deze Primera een Marokkaanse eigenaar had, waarvan zijn vrienden wel eens kwamen ‘chillen’. ‘Ik ben opzoek naar een kaart’, stotterde ik uit. Één van de jongens, waarschijnlijk de eigenaar, verwees me door naar achter waar enkele kaartmolentjes stonden. Ze waren blijkbaar ook niet gewend dat hier meiden naar binnen kwamen, wat alles nog ongemakkelijk maakte. Tot mijn opluchting ging iedereen weg, en kon ik op mijn gemak een kaart uitzoeken. Ik wou een simpele, leuke kaart en die klus leek moeilijker dan verwacht. Ik kwam na bijna 10 minuten op een simpele witte kaart uit, met aan de voorkant heldere kleurige ballonnen. Snel rekende ik af, want ik voelde me niet echt op mijn gemak daarbinnen, ondanks dat iedereen weg was. Maar net op het moment dat ik de kaart op de toonbank legde viel me tas, waarin ik het geld moest graaien om af te rekenen. En net op het moment dat ik bukte om mijn tas op te rapen, viel ook de kaart van de toonbank. De eigenaar keek me lachend maar hoofdschuddend aan, ‘het gaat niet goed met jou hé’, zei hij. Ik kon een lach niet onderdrukken en zei ‘Niet echt nee’. Hiermee was het ijs gebroken. De ijzige ongemakkelijke sfeer die er net was, smolt als sneeuw voor de zon. Terwijl ik afrekende keek ik naar buiten, ik wist dat er een zware wind opstond. En vroeg dus maar of ik de kaart in de winkel kon schrijven. ‘Uiteraard!’ zei hij. Ik pakte mijn collegeblok uit mijn tas, want ik had al enige voorbereiding verricht in de trein. Ik wist exact wat er in de kaart moest komen te staan.
06-02-2011, 17:13
Klinkt leuk meid.
& ik hoop dat het je een beetje helpt, door het van je af te schrijven.

Gair incha'Allah.
06-02-2011, 17:17
06-02-2011, 17:24

Citaat door Siheemx:
uppaaaa
xnieuwefann


Dank je meiss [/FONT]

Citaat door Feshkell:
[FONT="Franklin Gothic Medium"]Klinkt leuk meid.
& ik hoop dat het je een beetje helpt, door het van je af te schrijven.

Gair incha'Allah.[/FONT]


[FONT="Arial"]Inchallah amien! Met jullie steun lukt het wel!

Citaat door Smiile:


06-02-2011, 17:26
& Up.
06-02-2011, 17:49
Lieve Taoufik

Een beetje vroeg, maar alvast gefeliciteerd. Ik weet dat je het liever niet wilde, maar ik kon niet anders. Dit cadeau is jou toebehoort. Ik moet je toegeven dat ik ontzettend veel om je geef, maar ik weet ook dat dat niet genoeg voor je is. Ondanks alles blijf ik voor altijd mijn gevoelens voor je koesteren. Zoals ik vorig jaar zei, zal ik dit jaar ook zeggen. Maak er wat van dit jaar. Doe geen domme dingen, want jij verdient het Taoufik. Jij verdient het als geen ander om te slagen in dit leven en het hiernamaals.

Omdat ik van je hou, x Ilham
06-02-2011, 19:08
Ik las het nog één keer over. En stopte de kaart in desbetreffende envelop. Voor Taoufik krabbelde ik, en gooide de kaart in een Douglastas. De tas waarin ook zijn cadeau zat. Het was werkelijk waar een prachtig cadeau, waar ik zelfs verliefd op was. Ik wist nog dat ik een paar dagen geleden in de winkel stond.

Ik was de stad in, en keek wat rond. Ik kon maar niet op een origineel cadeau komen. Een geurtje vond ik niks maar besloot toch de Douglas in te gaan. Terwijl ik rond liep en her-en-der keek, kwam ik op het meest gave scheeraccessoire terecht. Het was een stang, met een metaal scheermesje, een metaalbakje, en een prachtige kwast. Het was zo een stoer geheel. Dit moest het worden, dat voelde ik. Zonder naar de prijs te kijken nam ik het mee naar de kassa, ik pakte ook gelijk wat scheerschuim, dan kon hij gelijk gebruik maken van zijn cadeau. De cassiere keek me aan, en zei ‘Ik heb een goed idee, wacht u maar even’. Ze liet me verwarrend achter en kwam 5 minuten later met een toitlettas, gilletecrempjes, en een nieuw mesje. ‘Dan kan ik er een mooi pakketje van maken’, knipoogde ze. Ik lachte en vond het allemaal best. ‘Zo’, zei ze toen ze haar laatste lint om het pakketje had geknoopt. Het was super mooi geworden, en ik bedankte haar uitbundig.

Ook nu bedankte ik de eigenaar van de Primera, en liep de winkel uit. Ik deed mijn sjaal wat strakker, mijn handschoentjes aan, en ging zo de kou tegemoet. Langzamerhand kwam ik aan in zijn straat. Mijn hart bonkte in mijn keel, ik durfde hem niet te zien noch te spreken. Daarom besloot ik bij de buren aan te kloppen. ‘Hallo?’, hoorde ik een lieve vrouwenstem via de telecom spreken. ‘Eh hallo’, stamelde ik. ‘Eh kan ik een pakketje hier af geven voor de buren, want er is niemand thuis’, loog ik. ‘Wacht even’ hoorde ik haar wantrouwend zeggen. ‘Ik kijk eerst even naar buiten’. Ik kon haar dit niet kwalijk nemen, want dit was ook echt een stad waar de verschrikkelijkste dingen gebeurden. Toen ze uit haar raam naar me keek, zag ik haar blik al gauw verwarmen, en seinde ze dat ik naar boven moest komen. Ik opende de deur, en liep akelige smalle trappen op. Eenmaal boven, vertelde ik haar dat het om het tasje ging. En als ze hem alleen zou afgeven, alles goed zou komen. Ze beloofde het later op de dag even af te geven. ‘Maar zeg meid, waar kom je vandaan, ik hoor een accent', vroeg ze. Ik glimlachte en zei enkel ‘van ver’. Zo nam ik afscheid en liep de trappen naar beneden. Ik sloot de deur achter me, en ging met een opgelucht gevoel weg.
06-02-2011, 19:37
Dat was het voor vandaag. Morgen weer!
06-02-2011, 19:40


Uppp girl!!
06-02-2011, 20:19
Nieuwe Fannetje erbij
Ga snel verder
Mooie vervolgjes
dikke up voor jou
xxjes
11-02-2011, 10:56
Haha sorry lieverds, had het wat druk met tentamens.
Maar om het goed te maken hier een aantal vervolgjes!
Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8