verdrietiggg
05-02-2011, 22:07
Ik wil mijn verhaal doen en hoop oprechte advies te krijgen.
Ik ben nu inmiddels 2,5 jaar getrouwd en heb een kind van 1 jaar. Maar ik ben zooooo ongelukkig in me leven dat ik het leven niet meer zie zitten en ben daardoor heel erg depressief geworden. Ik heb voor me huwelijk het een en ander mee gemaakt en ben uiteindelijk met de liefde van me leven getrouwd in hoeverre je het eigenlijk de liefde van je leven kan noemen. Ik heb vanaf het begin van me huwelijk al problemen met me schoonfamilie en dat is nog niet het ergste van allles het meeste waar ik mee zit en wat mij pijn doet. Is dat ik niet de liefde krijg van mijn man wat een ieder vrouw hoort te krijgen mijn man is bijna nooooit thuis altijd maar buiten met ze vrienden nooit staat ie voor me klaar op het moment dat ik hem nodig heb. Ik sta alleen voor de opvoeding van onze kind hij helpt mij niet daarbij en nooit dat ie een keer wat leuks doet met ze gezin. Ik heb hem hier meerdere malen op aangesproken en de enige wat ik te horen krijg dat het wel goed komt en dat er verandering in gaat komen maar tot de dag van vandaag heb ik geen verandering gezien niks nada. Ik maak hierover altijd ruzie met hem en zeg hem dan ook dat ik niet op deze manier kan leven met hem ik heb een man nodig die voor mij klaar staat in goede en slechte tijden die mij aandacht geeft en liefde en dat geeft mijn man mij niet zelfs de sex is 10 keer niks denkt alleen aan ze eigen behoefte. Als ik terug denk aan het moment dat ik hem heb leren kennen tot en met nu heb ik heeel weinig momenten waar ik positief aan terug denk. Hij maakt mij zo ongelukkig maar tegelijkertijd heb ik een zwakte voor hem. Ik ben mezelf niet meer de laatste jaar ik heb nergens zin in heb geen behoefte aan mensen om meheen en sluit mij alleen maar thuis op. Ik kan niet meer op deze manier verder leven heb het gevoel dat ik een lopende tijdbom ben die elke moment kan uitbarsten. Ik wil gelukkig zijn zodat mijn kind dat ook kan zijn ik vind het oneerlijk tegenover mijn kind dat ik zo een moeder ben die niet van het leven kan genieten ik probeer er het beste uit tehalen voor me kind maar het lukt me niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet in tranen uitbarst en dat ik niet aan allah om hulp vraag. Ik voel mij zoooo eenzaam ik kan niet zo goed in woorden uitbrengen hoe ik mij voel. Ik hoop dat er iemand is die in zo een situatie zit waar ik in verkeer met wie ik erover mee kan praten want ik wil dat er hier een einde aan komt. Ik wil mij niet meer zo voelen ik wil gelukkig kunnen zijn.
Let niet op mijn schrijf fouten ik heb dit snel proberen te typen.
Ik ben nu inmiddels 2,5 jaar getrouwd en heb een kind van 1 jaar. Maar ik ben zooooo ongelukkig in me leven dat ik het leven niet meer zie zitten en ben daardoor heel erg depressief geworden. Ik heb voor me huwelijk het een en ander mee gemaakt en ben uiteindelijk met de liefde van me leven getrouwd in hoeverre je het eigenlijk de liefde van je leven kan noemen. Ik heb vanaf het begin van me huwelijk al problemen met me schoonfamilie en dat is nog niet het ergste van allles het meeste waar ik mee zit en wat mij pijn doet. Is dat ik niet de liefde krijg van mijn man wat een ieder vrouw hoort te krijgen mijn man is bijna nooooit thuis altijd maar buiten met ze vrienden nooit staat ie voor me klaar op het moment dat ik hem nodig heb. Ik sta alleen voor de opvoeding van onze kind hij helpt mij niet daarbij en nooit dat ie een keer wat leuks doet met ze gezin. Ik heb hem hier meerdere malen op aangesproken en de enige wat ik te horen krijg dat het wel goed komt en dat er verandering in gaat komen maar tot de dag van vandaag heb ik geen verandering gezien niks nada. Ik maak hierover altijd ruzie met hem en zeg hem dan ook dat ik niet op deze manier kan leven met hem ik heb een man nodig die voor mij klaar staat in goede en slechte tijden die mij aandacht geeft en liefde en dat geeft mijn man mij niet zelfs de sex is 10 keer niks denkt alleen aan ze eigen behoefte. Als ik terug denk aan het moment dat ik hem heb leren kennen tot en met nu heb ik heeel weinig momenten waar ik positief aan terug denk. Hij maakt mij zo ongelukkig maar tegelijkertijd heb ik een zwakte voor hem. Ik ben mezelf niet meer de laatste jaar ik heb nergens zin in heb geen behoefte aan mensen om meheen en sluit mij alleen maar thuis op. Ik kan niet meer op deze manier verder leven heb het gevoel dat ik een lopende tijdbom ben die elke moment kan uitbarsten. Ik wil gelukkig zijn zodat mijn kind dat ook kan zijn ik vind het oneerlijk tegenover mijn kind dat ik zo een moeder ben die niet van het leven kan genieten ik probeer er het beste uit tehalen voor me kind maar het lukt me niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet in tranen uitbarst en dat ik niet aan allah om hulp vraag. Ik voel mij zoooo eenzaam ik kan niet zo goed in woorden uitbrengen hoe ik mij voel. Ik hoop dat er iemand is die in zo een situatie zit waar ik in verkeer met wie ik erover mee kan praten want ik wil dat er hier een einde aan komt. Ik wil mij niet meer zo voelen ik wil gelukkig kunnen zijn.
Let niet op mijn schrijf fouten ik heb dit snel proberen te typen.