Douniiaa-010
23-01-2011, 18:31
Citaat:
De Marokkaanse huwelijksmarkt is al tijden in rep en roer. De ellende begon toen Roestige Rita van de één op de andere dag de internationale ‘huwelijkshandelsbalans’ opblies, door van importeren een praktisch Marokkaans-Belgisch onderonsje te maken. Opeens moest je als Marokkaanse straatanarchist een bovenmodaal inkomen verdienen (nog belangrijker: een wit inkomen!), wat in de praktijk voor de meeste Marokkanen, twee banen betekende. Of je ging voor de omslachtige België-route. Wat je tegenwoordig allemaal wel niet moet doen, voor een beetje traditioneel kokende toverknol!
Onze trouwlustige jongeren werden gedwongen om – sommigen met een blik vol van afgrijnzen – te kijken naar wat de binnenlandse markt aan huwelijkskandidaten te bieden had. Dat is, met alle respect, niet veel soeps: en dan heb ik het in het bijzonder over de Marokkaanse man. Want het imago van de Marokkaanse man is al jaren aan erosie onderhevig.
Er werd eens in vervlogen tijden heel anders over dé Maghrebijn gesproken… wat zeg ik, hij werd bezongen! Vooral de Algerijnse vrouwen hadden er hun mond van, wanneer zij hun eigen lapzwansen vermanend toespraken. Die Riffijnse avonturiers, dát waren pas mannen! Marokkanen die met één gefronste wenkbrauw hele Spaanse garnizoenen verlamden! Mannen die trouwden wanneer zij daar behoefte aan hadden: besluitvaardige mannen, trots en zwijgzaam ploeterend, verantwoordelijk en vol van eer! Die mannen… die mannen bestaan niet meer.
Hoe zou je de Marokkaanse man van nu moeten typeren? Is hij agressief of juist beschermend, intelligent of juist heel dom? Is hij grappig, gezellig en beschikt hij over een flinke dosis gekkigheid? Verrassend is hij zeer zeker te noemen: een groot deel van hen is namelijk schizofreen, dus je weet nooit wie er tegenover je zit.
De Marokkaanse man van nu wordt ook verscheurd door twijfels. Draag ik vandaag een versleten spijkerbroek, of een pantalonbroek met opgestikte naad? Ga ik mijn nagelriemen verzorgen, of eerst mijn wenkbrauwen epileren? Zal ik wél, of niet met haar trouwen? Vooral die laatste vraag bezorgt menig Marokkaanse vrouw haaruitval: zijn gebrek aan daadkracht. De Marokkaanse man van nu is een zachtgekookt ei, een opgedirkte metroman die continue in een kledingstijl-battle met vrouwen verkeert. Met als absoluut dieptepunt de trombose-bevorderende skinny-jeans. Hypocriet is hij ook. Hij eist wel van zijn vrouw dat zij maagd is, maar de kans dat hij het is, is nog kleiner dan de kans dat Wilders de bedevaart naar Mekka verricht. Ik vergeet bijna zijn haast kinderlijke hang naar zijn moeder, alsof hij aan een kilometerslang onzichtbare navelstreng vastzit. Zijn mannelijkheid is verdwenen, en dat is júist waar de vrouwen van nu naar smachten!
De vrouwen van nu willen een échte man, een hoeder van het gezin. Een praktiserende man, die weet wat hij wil. Een strenge man, doch rechtvaardig. Een man die oog heeft voor de lange termijn, maar ook naar zijn vrouw luistert wanneer deze zeurt om een nieuwe magnetron. Een attente man, die laat zien dat hij zijn vrouw waardeert en om haar geeft, en af en toe helpt in het huishouden. Een man die niet zeurt om de helft van haar salaris, omdat hij het anders zogenaamd niet redt. Waar vind je in hemelsnaam zo’n man? De spoeling wordt steeds dunner, en er zijn nog meer kapers op de kust. Varend onder dezelfde vlag als de onverschrokken zeeschuimer Piet Hein… en dan heb ik het over de bekeerlingen natuurlijk, compleet en al met de geroemde VOC-mentaliteit.
Een fenomeen, deze Nederlandse bekeerlingen. Het Marokkaans cultuurislamisme is hen vreemd! Onpragmatisch, vurig… zoals ze voor de Palestijnse zaak opkomen! Met de rode blosjes op de wangen, en het speekselschuim dat in de rondte vliegt… waren onze vrouwen maar zo onbevangen! Zo rein, zo fijn, zo heerlijk puriteins! Menig praktiserend hart is daarvoor gevallen. De Marokkaanse vrouwen blijven echter tandenknarsend achter: ‘Zij pakken al onze goede mannen af, en wij blijven zitten met de mongolen!’
Tóch zijn wij Marokkanen tot elkaar veroordeeld. We kiezen namelijk voor gemeengoed. We kiezen voor het gemak. Het is toch prettig als beide families elkaar begrijpen, en vlot met elkaar kunnen communiceren. We hebben hetzelfde geloof, dezelfde humor, dezelfde tradities. We zijn eigenlijk best tevreden met elkaar. Zoals een goede vriend mij ooit vertelde:
‘Ik heb liever een eenvoudige vrouw uit mijn dorp, dan een geleerde uit Europa’.
Abdelhakim Chouaati
TOP-columnist!Onze trouwlustige jongeren werden gedwongen om – sommigen met een blik vol van afgrijnzen – te kijken naar wat de binnenlandse markt aan huwelijkskandidaten te bieden had. Dat is, met alle respect, niet veel soeps: en dan heb ik het in het bijzonder over de Marokkaanse man. Want het imago van de Marokkaanse man is al jaren aan erosie onderhevig.
Er werd eens in vervlogen tijden heel anders over dé Maghrebijn gesproken… wat zeg ik, hij werd bezongen! Vooral de Algerijnse vrouwen hadden er hun mond van, wanneer zij hun eigen lapzwansen vermanend toespraken. Die Riffijnse avonturiers, dát waren pas mannen! Marokkanen die met één gefronste wenkbrauw hele Spaanse garnizoenen verlamden! Mannen die trouwden wanneer zij daar behoefte aan hadden: besluitvaardige mannen, trots en zwijgzaam ploeterend, verantwoordelijk en vol van eer! Die mannen… die mannen bestaan niet meer.
Hoe zou je de Marokkaanse man van nu moeten typeren? Is hij agressief of juist beschermend, intelligent of juist heel dom? Is hij grappig, gezellig en beschikt hij over een flinke dosis gekkigheid? Verrassend is hij zeer zeker te noemen: een groot deel van hen is namelijk schizofreen, dus je weet nooit wie er tegenover je zit.
De Marokkaanse man van nu wordt ook verscheurd door twijfels. Draag ik vandaag een versleten spijkerbroek, of een pantalonbroek met opgestikte naad? Ga ik mijn nagelriemen verzorgen, of eerst mijn wenkbrauwen epileren? Zal ik wél, of niet met haar trouwen? Vooral die laatste vraag bezorgt menig Marokkaanse vrouw haaruitval: zijn gebrek aan daadkracht. De Marokkaanse man van nu is een zachtgekookt ei, een opgedirkte metroman die continue in een kledingstijl-battle met vrouwen verkeert. Met als absoluut dieptepunt de trombose-bevorderende skinny-jeans. Hypocriet is hij ook. Hij eist wel van zijn vrouw dat zij maagd is, maar de kans dat hij het is, is nog kleiner dan de kans dat Wilders de bedevaart naar Mekka verricht. Ik vergeet bijna zijn haast kinderlijke hang naar zijn moeder, alsof hij aan een kilometerslang onzichtbare navelstreng vastzit. Zijn mannelijkheid is verdwenen, en dat is júist waar de vrouwen van nu naar smachten!
De vrouwen van nu willen een échte man, een hoeder van het gezin. Een praktiserende man, die weet wat hij wil. Een strenge man, doch rechtvaardig. Een man die oog heeft voor de lange termijn, maar ook naar zijn vrouw luistert wanneer deze zeurt om een nieuwe magnetron. Een attente man, die laat zien dat hij zijn vrouw waardeert en om haar geeft, en af en toe helpt in het huishouden. Een man die niet zeurt om de helft van haar salaris, omdat hij het anders zogenaamd niet redt. Waar vind je in hemelsnaam zo’n man? De spoeling wordt steeds dunner, en er zijn nog meer kapers op de kust. Varend onder dezelfde vlag als de onverschrokken zeeschuimer Piet Hein… en dan heb ik het over de bekeerlingen natuurlijk, compleet en al met de geroemde VOC-mentaliteit.
Een fenomeen, deze Nederlandse bekeerlingen. Het Marokkaans cultuurislamisme is hen vreemd! Onpragmatisch, vurig… zoals ze voor de Palestijnse zaak opkomen! Met de rode blosjes op de wangen, en het speekselschuim dat in de rondte vliegt… waren onze vrouwen maar zo onbevangen! Zo rein, zo fijn, zo heerlijk puriteins! Menig praktiserend hart is daarvoor gevallen. De Marokkaanse vrouwen blijven echter tandenknarsend achter: ‘Zij pakken al onze goede mannen af, en wij blijven zitten met de mongolen!’
Tóch zijn wij Marokkanen tot elkaar veroordeeld. We kiezen namelijk voor gemeengoed. We kiezen voor het gemak. Het is toch prettig als beide families elkaar begrijpen, en vlot met elkaar kunnen communiceren. We hebben hetzelfde geloof, dezelfde humor, dezelfde tradities. We zijn eigenlijk best tevreden met elkaar. Zoals een goede vriend mij ooit vertelde:
‘Ik heb liever een eenvoudige vrouw uit mijn dorp, dan een geleerde uit Europa’.
Abdelhakim Chouaati