Bekijk volle/desktop versie : Tunesische lessen voor Arabische leiders



16-01-2011, 16:55
Sinds de onafhankelijkheid van de Arabische wereld zijn revoluties van onderaf uiterst zeldzaam. In Tunesië is een spontane volksopstand tegen het repressieve regime van president Ben Ali uitgelopen op het vertrek van de dictator. En dat voor het oog van miljoenen Arabische televisiekijkers: op zenders als al-Jazeera is van minuut tot minuut te volgen wat er gebeurt.

Voor de bejaarde autocraten die de Arabische wereld domineren is de kern van het probleem simpel: kijkers herkennen zich in de hoofdrolspelers, het opstandige Tunesische volk. Of ze nu in Egypte, Jordanië, Algerije of Marokko wonen, veel Arabieren hebben dezelfde problemen.

De werkloosheid onder jongeren is enorm, veel Arabieren zijn arm en de prijzen van levensmiddelen en energie zijn flink aan het stijgen. Corruptie en nepotisme frustreren de toekomstdromen van Arabieren van Casablanca tot Amman. En klagen is levensgevaarlijk, of je nu in Caïro, Tripoli of Damascus woont.

Iran

Maar de beelden uit Tunesië laten zien dat massaal protest wel degelijk tot iets kan leiden. Net als de YouTubebeelden van de massale protesten in Iran, in 2009. Maar Iran is niet Arabisch: de mensen daar spreken een andere taal, hun Perzische cultuur is anders en zelfs hun religie wijkt af van die van de meeste Arabieren (die zijn namelijk soennitisch, in tegenstelling tot de sjiitische Iraniërs).

Tunesië daarentegen is Arabisch: de culturele context, de taal, de problemen zijn min of meer gelijk. Op al-Jazeera werd een Tunesische piloot geïnterviewd, die had geweigerd om de vluchtende president Ben Ali van Tunesië het land uit te vliegen. "Die man is een oorlogsmisdadiger", zei de piloot. Zonder ondertitels begreep iedereen in de Arabische wereld die boodschap, ook de autocraten in hun paleizen.

Irak

De enige Arabische dictator die de afgelopen jaren zijn paleis werd uitgejaagd, was Saddam Hussein. Dat leidde weliswaar tot enige onrust onder de Arabische leiders, maar uiteindelijk bleek de val van de Iraakse dictator geen echte motor voor verandering in de Arabische wereld.

Misschien ook niet zo verwonderlijk, want in Irak was het niet het onderdrukte volk, maar een buitenlandse militaire macht die een einde maakte aan het regime. In tegenstelling natuurlijk tot de verandering van het regime in Tunesië. Daar joeg het volk de gehate dictator zijn paleis uit, een voorbeeld dat voor de gemiddelde autocraat in de Arabische wereld waarschijnlijk veel angstaanjagender is.

Extremisten

Sinds de aanslagen van 11 september 2001 hebben de radicaal islamitische bewegingen het voortouw genomen in het verzet tegen de autocraten in de Arabische wereld. Autocratische leiders besteedden veel energie aan de bestrijding van de islamistische oppositie. Maar opvallend aan de Tunesische 'Jasmijnrevolutie' is dat ook de islamisten er door werden verrast. Noch de islamistische oppositiebeweging noch de gewapende extremistische groepen in de regio lijken iets met de opstand te maken te hebben gehad.

Wat nu?

Veel Midden-Oostenkenners zien de opkomst van radicaal islamitische bewegingen na 11 september, het omverwerpen van Saddam in 2004 en de Iraanse protesten van 2009 als de belangrijkste recente gebeurtenissen in het Midden-Oosten. Maar het effect van de Tunesische volksopstand van 2011 op de Arabische wereld zou die gebeurtenissen wel eens kunnen overstijgen.

Vooral als de revolutie in Tunesië leidt tot een echte, inheemse democratie. Of dat gebeurt valt nog te bezien, maar de Arabische autocraten hebben alvast voorzorgsmaatregelen genomen. Zo heeft de Jordaanse koning tal van prijzen verlaagd en geld vrijgemaakt voor werkloosheidsbestrijding. Net als het regime in Algerije dat deze week deed.

Verschillen

Het verrassingseffect van de protesten in Tunesië, is dus niet aan de orde in de rest van de Arabische wereld. Er zijn meer verschillen: de Tunesische bevolking is in verhouding tot de rest van de Arabische wereld veel beter opgeleid. En daardoor bijvoorbeeld actiever op internet: Tunesië heeft tien miljoen inwoners, maar liefst vier miljoen van hen zijn online actief.

Via internet verspreidde zich het nieuws over de protesten razendsnel: Facebook en Twitter werden wapens in de strijd tegen het regime. De verschillen bestaan, maar zenuwachtige Arabische leiders kunnen zich voorlopig beter richten op de overeenkomsten met Tunesië.

http://nos.nl/artikel/212004-tunesische-lessen-voor-arabische-leiders.html

16-01-2011, 17:15



Citaat door melkiscool:
Waarom is er eigenlijk opeens opstand in Tunesië?



de melk werd te duur

16-01-2011, 17:31

Citaat door melkiscool:
Waarom is er eigenlijk opeens opstand in Tunesië?

Er zijn meerdere oorzaken zoals werkeloosheid en hoge voedselprijzen..
De aanleiding was echter die ene man die zichzelf in de fik had gezet

En dat allemaal onder het mom van strijd voor vrijheid