De slag van Mu'ta; 3.000 moslims tegen 200.000 Romeinen

[l_lxl_l]

Khalid ibn Waleed neemt het commando over het moslim leger en word "Safullah".

Door Khaled Rashed met NL ondertiteling.


http://www.youtube.com/user/video4islam#p/u/3/xejML_HpE3I

[l_lxl_l]

(Dit is tijdens een andere incident)

Zwaard van Allah

Een Romeinse generaal George genaamd kwam uit het het midden van de Romeinse strijdkrachten richting de moslims. Hij stopte toen hij de moslims had genaderd en riep om Khalid. Uit het moslimleger kwam Khalid, en hij was verheugd met het idee dat de veldslag met hem in een duel zou beginnen. Hij wilde een goede start maken voor de rest van het gevecht.

Toen Khalid dichterbij kwam leek de Romein niet van plan om zijn zwaard te trekken. Khalid kwam dichterbij totdat de nekken van de paarden elkaar kruisten, en nog steeds had George zijn zwaard niet getrokken. Hij sprak in het Arabisch: "O Khalid, vertel mij de waarheid en misleid mij niet, want de vrije man liegt niet en de nobele misleid niet. Is het waar dat Allah een zwaard uit de hemel naar jullie Profeet heeft gestuurd en hij deze aan jou heeft gegeven, en jij deze nooit hebt getrokken of jouw vijanden werden verslagen?"

"Nee" antwoordde Khalid.

"Waarom word je dan het zwaard van Allah genoemd?"

Khalid vertelde George het verhaal van hoe hij de titel "Zwaard van Allah" van de Profeet kreeg. George dacht hier even over na, en vroeg daarna met een peinzende blik, "Vertel me, waar nodig jij mij naar uit?"

"Om te getuigen", antwoordde Khalid, "dat er geen god is behalve Allah en dat Mohammad zijn dienaar en boodschapper is, en dat je gelooft in wat hij van zijn Heer heeft ontvangen."

"En als ik dit niet accepteer?"

"Dan de Jizya, en jij zal onder onze bescherming zijn."

"En als ik dit nog steeds niet accepteer?"

"Dan het zwaard."

George dacht even na over de woorden van Khalid, en vroeg daarna, "Wat is de positie van degene die vandaag jullie religie accepteert?"

"In onze religie is er maar 1 positie en iedereen is gelijk."

"Dan accepteer ik jullie religie!"

De twee legers die niet wisten wat er zich had afgespeeld waren verbaast om Khalid weer richting het moslimleger te zien rijden met de Romein rustig achter hem aan rijdend. Toen ze bij de moslims aankwamen herhaalde George de woorden die Khalid uitsprak: "Er is geen god behalve Allah; Mohammad is de boodschapper van Allah!"

Enkele uren later zou de net bekeerde George heldhaftig strijden voor de religie die hij net had geaccepteerd en hij zou hierbij ook omkomen.



Bron:
Sword of Allah: Khalid bin Al-Waleed, His Life and Campaigns" geschreven door Lieutenant-General A.I. Akram van de Pakistan Leger, in Okober 1969

[l_lxl_l]

Khaulah - brave muslimah who fought alongside Khalid bin Waleed


The 10th of Rajab, 13 Hijri

A messenger came galloping into Khalid's camp to inform him that a large Roman army of undetermined strength was advancing rapidly from Emessa, and in a day or so would make contact with the blocking force deployed at Bait Lihya. Khalid was not surprised to hear this, for he had guessed that Heraclius would do everything in his power to relieve Damascu ; and it was for this reason that Khalid had placed the blocking force on the main route by which a relief column could approach the city.


He immediately organised a mounted force of 5,000 men and placed it under Dhiraar. He instructed Dhiraar to proceed with all speed to the area of Bait Lihya, take command of the regiment already deployed there and deal with the relief column approaching from Emessa. He cautioned Dhiraar against being rash and instructed him to seek reinforcements before committing his force to battle in case the enemy strength proved too large. Such words of caution, however, were wasted on Dhiraar; if there was one quality which he did not possess it was caution. With Raafe as his second-in-command, Dhiraar rode away from Damascus and picking up the blocking force, moved forward to a low ridge a little short of Saniyyat-ul-Uqab (the Pass of the Eagle) and deployed his force in ambush.


Next morning the Roman army appeared in sight. The Muslims waited. As the head of the Roman column got close to the ambush, Dhiraar ordered the attack. His men rose from their places of concealment, and led by their half-naked commander, rushed at the Romans. But the Romans were prepared for such a contingency. They deployed so quickly in battle formation that the action became a frontal engagement, with the Muslims attacking and the Romans standing firm in defence on higher ground in front of the Pass of the Eagle. The Muslims now realised the full strength of the enemy, which amounted to twice their own. But this did not matter to Dhiraar. Assaulting furiously in front of his men, he got far ahead of his comrades and before long was completely surrounded by the Romans. His enemies recognised him as the Naked Champion; and decided to take him alive and show him as a prize to their Emperor. Dhiraar was wounded by an arrow in the right arm but continued to fight as the Romans closed in. At last, however, after he had suffered several wounds, he was overpowered by the Romans, who then sent him to the rear.


The loss of Dhiraar had a depressing effect on the Muslims, but Raafe was a worthy successor to the dashing Dhiraar. Taking command, he launched several attacks to get through to Dhiraar and rescue him; but his efforts proved fruitless, and the action turned into a stalemate. Raafe realised that there was nothing that he could do to break the Roman force deployed in front of him; and in the afternoon he sent a message to Khalid telling him about the engagement, about the enemy strength and about the loss of Dhiraar-probably still alive as a prisoner.


The sun was still well above the horizon when Khalid received news of this engagement. He realised that the Roman strength at Bait Lihya was too large for Raafe to tackle on his own. And this placed Khalid in a serious dilemma. The Roman relief column had to be defeated and driven back towards Emessa, and this could be done quickly only if Khalid himself took command at Bait Lihya with a sizable reinforcement from Damascus.Failing this, the Roman relief column would have every chance of breaking through the Muslim blocking force, and this could have a disastrous effect on the Muslim siege of Damascus. But there was also the problem of timing. If an immediate move were made to reinforce Raafe, the Roman garrison would observe the move and sally out to break the grip of the weakened besieging force. The relieving Romans at Bait Lihya had to be beaten; yet the besieged Romans in Damascus had to be kept in the dark about the movement ofMuslim reinforcements from Damascus. Khalid decided to risk a delay and carry out on move till the latter part of the night, by when the beleaguered garrison wouldbe less likely to discover the move.


Preparations wore made accordingly. The command at Damascus was taken over by Abu Ubaidah who would see to the siege operations during Khalid's absence. After midnight a detachment of 1,000 Muslim warriors underMaisara bin Masruq took up positions at the East Gate and some other readjustments were made at the other gates. Then, some time between midnight and dawn, Khalid set off with his Mobile Guard of 4,000 horses. The Guard moved swiftly through the remainder of the night and early the following morning arrived at the scene of battle between Raafe and the Romans. The fighting was continuing on this second day of battle with no decision in sight. Indeed the Muslims were now tired of attacking the Romans who stood like a rock against the Muslim assaults. As Khalid approached the battlefield he suddenly saw a Muslim rider flash past him from behind and gallop off towards the Roman front. Before Khalid could stop him, he was gone. A slim, lightly-built person, dressed in black, this rider wore a breastplate and was armed with a sword and a long lance. He sported a green turban and had a scarf wrapped around his face, acting as a mask, with only his eyes visible. Khalid arrived on the battlefield in time to see this rider throw himself at the Romans with such fury that everyone present thought that he and his horse must both be mad. Raafe saw this rider before he saw Khalid and remarked, "He attacks like Khalid, but he is clearly not Khalid." (Waqidi: p. 27.) Then Khalid joined Raafe.


Khalid took a little time to organize Raafe's group and his own Mobile Guard into one and deploy it as a combined force for battle. Meanwhile the masked rider treated the Muslims to a thrilling display of horsemanship and attacks with the lance. He would go charging on his own, strike the Roman front atone point and kill a man; then go galloping away to another part of the front, again strike someone in the Roman front line and so on. A few Romans came forward to tackle him but all went down before his terrible lance. Marvelling at this wondrous sight, the Muslims could still see nothing more of the warrior than a youthful figure and a pair of bright eyes shining above the mask. The rider appeared bent on suicide as with his clothes and lance covered with blood, he struck again and again at the Romans. The example of this warrior put fresh courage into the men of Raafe, who forgot their fatigue and went into battle with renewed high spirits as Khalid gave the order to attack.


The masked rider, now joined by many others, continued his personal war against the Romans as the entire Muslim force attacked the Roman front.


Soon after the general attack had begun, Khalid got near this rider and called, "O warrior, show us your face." A pair of dark eyes flashed at Khalid before the rider turned away and galloped off into another assault at the Romans. Next, a few of Khalid's men caught up with him and said, "O noble warrior, your commander calls you and you turn away from him! Show us your face and tell us your name so that you may be properly honoured." Again the rider turned away as if deliberately trying to keep his identity a secret.


As the masked rider returned from his charge, he passed by Khalid, who called to him sternly to stop. The rider pulled up his horse, and Khalid continued, "You have done enough to fill our hearts with admiration. Who are you?" Khalid nearly fell off his horse when he heard the reply of the masked rider, for it was the voice of a girl! "O commander, I only turn away from you out of modesty. You are the glorious commander, and I am of those who stay behind the veil. I fight like this because my heart is on fire."


"Who are you?"


"I am Khaulah, sister of Dhiraar. My brother has been captured, and I must fight to set him free."


Khalid marvelled at the old man, Al Azwar, who had fathered two such dauntless fighters, a boy and a girl. "Then come and attack with us", he said.


The Muslim attack continued in force and at about midday the Romans began to withdraw from the battlefield in good order. The Muslims followed, keeping up a steady pressure, but there was no sign of Dhiraar, dead or alive. Then, as good luck would have it, some local Arabs came to the Muslims with the information that they had seen 100 Romans riding to Emessa with a half-naked man in their midst, tied to his horse. Khalid at once guessed that Dhiraar had been sent away from the battlefield and ordered Raafe to take 100 picked riders, move wide around the flank of the Romans, get to the Emessa road and intercept the escort taking Dhiraar to Emessa.


Raafe at once selected 100 stalwarts and set off, accompanied, of course, by Khaulah bint Al Azwar.Raafe got to the Emessa road at a point which the escort had not yet reached and waited in ambush.When the 100 Romans arrived at this point, Raafe and his men assailed them, killed most of the soldiers and set Dhiraar free. The Naked Champion and his loving sister were happily reunited. The party again made a wide detour to avoid the Roman army, and rejoined Khalid who was very, very grateful to Raafe for rescuing Dhiraar. Under the unrelenting pressure of the Muslims, the Romans increased the pace of their retreat. As the Muslims struck with greater ferocity, the retreat turned into a rout, and the Romans took to their heels and fled in the direction of Emessa…”



From the book 'Khalid bin Waleed - The sword of Allah'

[l_lxl_l]

De dood van Khalid ibn Al Waleed

Een jaar eerder was Ayadh bin Ghanam en Bilal de muadhin gestorven en ook de overwonnen vijand van Khalid, Heraclius de keizer van Rome. Dit jaar was Khalid aan de beurt.

In het jaar 21 (H) met een leeftijd van 58 werd Khalid ziek. Wij kennen de oorzaak van zijn ziekte niet, maar het was een langdurige ziekte en het nam al zijn kracht weg. Zoals dat het geval is met alle sterke en actieve mannen die opeens niets meer kunnen doen, was ook de lichamelijke gezondheid van Khalid snel achteruit gegaan. Deze laatste ziekte was te veel voor hem, en Khalid's ziekte bed werd zijn doods bed. Hij lag in bed ongeduldig en ontevreden over deze situatie die hem een glorieuze dood in de strijd ontnam. Het ergerde hem om te blijven wachten op zijn doods bed, wetend dat hij niet lang meer te leven had.

Enkele dagen voor zijn dood kwam een oude vriend om hem te zien en ging naast zijn bed zitten. Khalid ontblootte zijn rechterbeen en vroeg aan zijn bezoeker, "Kan jij op mijn been een ruimte ter grootte van een hand zien waar geen litteken op te vinden is van een zwaard, pijl of speer?"

Deze vriend onderzocht het been van Khalid en gaf toe dat hij dit niet kon vinden. Khalid ontblootte daarna zijn linker been en herhaalde de vraag. Weer gaf de vriend toe dat de ruimtes tussen de littekens minder waren dan de grootte van een hand.

Khalid hief zijn rechter arm en daarna zijn linker arm op voor een soortgelijke onderzoek waarvan het antwoord hetzelfde was. Daarna liet hij zijn brede borst zien, nu verstoken van de grote kracht, en dit deed de vriend zich afvragen hoe iemand die op zoveel plekken is verwond dit allemaal kon overleven. De vriend gaf weer toe dat hij geen ruimte die groter was dan een hand kon zien waar geen litteken op zat.

Het was duidelijk wat Khalid bedoelde, "Zie je het dan niet?" vroeg hij ongeduldig. "Ik heb naar het martelaarschap gezocht in honderd veldslagen. Waarom lukte het niet om te sterven in de strijd?"

"Jij kon niet gedood worden in de strijd", antwoordde de vriend.

"Waarom niet?"

"Jij moet begrijpen, O Khalid," legde de vriend uit, "dat toen de Boodschapper van Allah, moge de vrede en zegeningen van Allah met hem zijn, jou de titel het zwaard van Allah gaf, had hij hiermee ook bevestigd dat jij niet kan sneuvelen in de strijd. Als jij gedood zou zijn geweest door een ongelovige, zou dat hebben betekent dat het zwaard van Allah zou zijn gebroken door een vijand van Allah, dat zou nooit kunnen gebeuren."

Khalid bleef even stil, en enkele ogenblikken later vertrok de vriend. Khalid begreep de logica van wat zijn bezoeker had gezegd, maar zijn hart verlangde nog steeds naar een glorieuze dood in de strijd. O, waarom kon hij niet als martelaar sterven op de weg van Allah!

Op de dag van zijn dood bezat Khalid niets meer dan zijn schild en wapens, zijn paard en 1 slaaf Hamam genaamd. Op zijn laatste dag lag hij alleen op bed met de verdrietige Hamam die geduldig naast hem zat. Nu zijn dood was aangebroken verzamelde Khalid nog 1 keer al zijn kracht om zijn laatste woorden uit te spreken: "Ik sterf zoals een kameel sterft, ik sterf in bed, een schande. Ik hoop dat de ogen van de lafaards geen rust zullen kennen.''

Zo stierf Khalid, de zoon van Al Waleed, het zwaard van Allah. Moge Allah tevreden met hem zijn!

Het nieuws over Khalid's dood ging als een storm door Medina. De vrouwen gingen de straten op, geleid door de vrouwen van Bani Makhzum, wenend sloegen zij zich op de borst. Omar hoorde het geluid van het wenen en hij werd hier erg boos om. Op zijn eerste dag als Khalif had hij de opdracht gegeven dat er niet meer hardop geweend mocht worden om de overleden moslims. De logica van de visie van Omar was, waarom zouden wij moeten wenen om degenen die naar het paradijs gingen? De gezegende plaats die beloofd is door Allah aan de gelovigen. Omar had dit afgedwongen, waarbij hij soms ook zijn zweep heeft gebruikt.

Omar hoorde nu het geluid van het wenen en hij stond op, pakte zijn zweep en ging richting de deur. Hij kon niet toestaan dat zijn order niet nageleefd werd, het wenen moest meteen beëindigd worden! Hij kwam bij de deur en nam even een pauze. Voor een moment stond de Khalif daar bij de deur in gedachten verzonken.

Dit was tenslotte geen gewone dood, dit was het overlijden van Khalid ibn Al Waleed. Daarna hoorde hij het geluid van het wenen uit huis naast de zijne. Het was zijn eigen dochter en weduwe van de Profeet die aan het huilen was om de overleden krijger.

Omar keerde terug, hij hing zijn zweep op en ging weer zitten. Hij kon in dit geval wel een uitzondering maken. "Laat de vrouwen van Bani Makhzum zeggen wat zij willen zeggen over Abu Sulaiman, want het is geen leugen" zei de Khalif. "Om mensen zoals Abu Saulaiman wenen degenen die wenen."



Uit het Engels talige boek "Khalid bin Al-Waleed: The Sword of Allah"

Gratis online te lezen op de volgende link:
http://www.kalamullah.com/Books/KhalidWaleed.pdf




De Profeet heeft gezegd: "Wat een uitmuntende dienaar van Allah is Khalid ibn Al Waleed, een van de zwaarden van Allah getrokken tegen de ongelovigen!" (Tirmidhi and Masnad Ahmad from Abu Hurayrah)

"Vrouwen zullen geen gelijken meer kunnen baren aan Khalid ibn Al Waleed." (Abu Bakr (R.A):Ibn Kathir)

[l_lxl_l]

Wij zijn mensen die bloed drinken!
Een ander voorval bij de slag van Yarmouk (jaar 15 H)

Toen Khalid ibn Al-Waleed Yarmook had bereikt met zijn leger om tegen de Romeinen te vechten, sprak hij zijn manschappen aan:

"O mujahideen! Dit is een gedenkwaardige dag. Het is een dag waarop ons geloof op de proef gesteld en getest word. Vandaag moeten wij elke vorm van arrogantie en trots vermeiden en wij moeten niet voor individuele glorie of egoïstische opschepperij strijden...

O mujahideen van de Islam! Strijd alleen om de tevredenheid van Allah de Almachtige te verkrijgen. In het moslim leger vandaag bevinden zich vele grote generaals, elk van hun kan toevertrouwd worden met het leiderschap over dit leger. Vandaag hebben jullie mij deze eer toegewezen voor het leiderschap over het moslim leger. Daarom hoop ik voor de eer en overwinning van de Islam, dat wij vandaag het slagveld van jihad zullen enteren als 1. Allah zal onze Helper en Beschermer zijn."

Toen kwamen beide legers bij elkaar bij Yarmook. De Romeinse generaal, Mahan sprak minachtend zijn opponent Khalid ibn Al-Waleed aan en zei:

"Het lijkt erop dat armoede, schaarste van kleding en honger jullie heeft gedwongen om hier te komen. Als je dat wilt ben ik bereid om ieder van jullie 10 dinars, luxe kleding en goed voedsel te geven. Je kan dit aannemen en gewoon weggaan. Ook volgend jaar zal ik dit jou weer sturen, je hoeft geen moeite te nemen om hiernaartoe te komen."

Khalid ibn Al-Waleed was woest na het horen van deze minachtende en arrogante woorden en antwoordde:

"Mahan, luister heel goed naar mij! Jij hebt je vergist in de reden waarom wij hier zijn. Wij zijn namelijk mensen die het bloed van onze opponenten drinken. Wij hebben gehoord dat het bloed van de Romeinen heerlijk smaakt en wij zijn hiernaartoe gekomen om hiervan te genieten!"


Bron:
Commanders of The Muslim Army
By Mahmood Ahmad Ghandanfar

[l_lxl_l]

Khalid Yasin over Khalid ibn Al Waleed


http://www.youtube.com/watch?v=RHqZbo4WyRk

[Jesslyn]

Baraka Allahoe feek voor het plaatsen

[l_lxl_l]

Het verhaal van Al-Baraa-e ibn Maalik Al-Ansari (Sahabi)


Zijn haar zag er ongekamd uit en zijn hele verschijning was ruw. Hij was dun en pezig met weinig vlees op zijn botten, dat het echt pijnlijk was om naar hem te kijken. Echter in duels vocht hij als geen ander en versloeg vele tegenstanders en te midden van harde gevechten was hij een uitmuntende krijger waar de tegenpartij rekening mee hield.

Hij was zo dapper en heldhaftig dat Omar (moge Allah tevreden met hem zijn) ooit tegen al zijn gouverneurs en generaals heeft gezegd dat ze hem nooit aan het hoofd van een leger als leider moesten benoemen omdat hij anders al zijn manschappen de dood in zal leiden door zijn gewaagde heldendaden. Deze man was Al-Baraa-e ibn Maalik Al-Ansari, de broer van Anas ibn Maalik (moge Allah tevreden met hem zijn) (de persoonlijke bediende van de profee (Allah’s vrede en zegen zij met hem)).

Als de heldhaftige daden van Al-Baraa-e ibn Maalik in details verteld moeten worden dan zouden er honderden pagina voor nodig zijn. Maar laat één voorbeeld voldoende zijn...

Dit specifieke verhaal begint slechts een paar uurtjes na het overlijden van de profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem), toen vele Arabische stammen zich de rug keerden naar de Islam in grote getale. Binnen een korte periode waren alleen de inwoners van Mekka, Medina en Taa-if en wat stammen hier en daar in de omgeving, die zich nog sterk aan de Islam vastklampten.

Aboe Bakr As-Siddieq (moge Allah tevreden met hem zijn), de opvolger van de profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem), trad met een harde hand tegen deze blinde en vernietigende beweging. Hij mobiliseerde van de Moehaadjirien en Ansar, elf verschillende legereenheden elk onder een aparte generaal en stuurde ze naar verschillende delen van het Arabisch schiereiland. Hun doel was om de ketters weer het rechte pad op te leiden en de leiders van de rebellen te confronteren.

De sterkste groep ketters en grootste in aantal waren de Banoe Hanifah, waarin zich de oplichter Moesaylamah de leugenaar bevond, die claimde dat hij een profeet was. Moesaylamah slaagde erin om veertigduizend uitstekende vechters uit zijn stam te mobiliseren. De meeste van hen volgden hem echter omwille van asabeyyah oftewel stamverwantschap (patriottische woede) en niet omdat ze in hem geloofden. Een van hen zei in feite: "Ik getuig dat Moesaylamah een oplichter is en dat Mohammed de ware is, maar de Oplichter uit Rabi'ah (Moesaylamah) is ons dierbaarder dan de man van de waarheid uit Moedar (Mohammed (Allah’s vrede en zegen zij met hem))."

Moesaylamah bracht een zware nederlaag aan het eerste leger dat hem werd gestuurd onder leiding van ‘Ikrimah ibn abi Djahl. Aboe Bakr (moge Allah tevreden met hem zijn) stuurde een andere leger naar Moesaylamah, onder leiding van Het Verscherpte Zwaard Van Allah, Khalid Ibn Al-Walid. Dit leger bestond uit la crème de la crème van de metgezellen van beide de Ansar en de Moehaadjrien. In de frontlinies van dit leger was Al-Baraa-e ibn Maalik en een groep van de meest moedige en gevreesde moslims.

De twee kampen ontmoetten op het territorium van de Banoe H’anifah bij Yamamah in Nadjd. Het duurde niet lang en het gevecht neigde gewonnen te worden door Moesaylamah en de zijnen. De moslim soldaten begonnen zich terug te trekken uit hun posities. De manschappen van Moesaylamah bestormden zelfs de tent van generaal Khaalid ibn al-Walid (moge Allah tevreden met hem zijn) en verdreven hem uit zijn positie. Ze zouden zelfs zijn vrouw hebben vermoord maar iemand van hen had haar bescherming gegarandeerd.

Op dat moment, realiseerden de moslims zich in wat voor gevaarlijke situatie zij zich verkeerden. Ze waren ook bewust van het feit dat als zij geëlimineerd werden door Moesaylamah, dan zou de Islam geen stand houden en zou Allah (Geprezen en Verheven is Hij) Die geen partner kent, niet meer aanbeden worden in het Arabische schiereiland hierna.

Khaalid (moge Allah tevreden met hem zijn) verzamelde zijn manschappen nogmaals en reorganiseerde ze. Hij verdeelde de Moehaadjirien, Ansar en de verschillende stammen in drie hoofd groepen. Elk van die groepen werd onder leiding gebracht van een eigen stamlid, zodat de verliezen binnen elke groep makkelijk te achterhalen konden worden.

Het gevecht laaide op. Er was zoveel schade en er waren zoveel doden gevallen. De Moslims hadden nog nooit zoiets ervaren in alle gevechten die ze hiervoor voerden. De mannen van Moesaylamah bleven stand houden, zo stevig en ferm al hadden ze zoveel slachtoffers.

De moslims lieten ongelofelijk veel dapperheid en heldhaftigheid zien van ongekende kaliber. Thaabiet Ibn Qays, de standaard drager van de Ansar, hij had een kuil gegraven en plantte zichzelf daarin en bleef vechten tot hij gedood werd. De kuil die hij had gegraven was meteen ook zijn graf. Zayd ibn El-Khattaab, broer van Omar (moge Allah tevreden met hem zijn), riep de moslims op: "Mannen, bijt op je kiezen, sla meedogenloos toe op de vijand en druk door. Bij Allah, ik zal hierna niet spreken tot Moesaylamah is verslagen of ik Allah heb ontmoet." Hij voerde daarna een charge op de vijand en bleef vechten tot hij werd gedood. Saalim (moge Allah tevreden met hem zijn), de mawla van Aboe H’oedhaifah, en standaard drager van de Moehadjirien vertoonde onverwachte waarde. Zijn mensen vreesden dat hij zwakte zou vertonen of te bang zal zijn om te vechten. Tegen hen zei hij, "Als jullie erin slagen mij in te halen, wat een slechte drager van Koran zal ik dan zijn." Hij sprong daarna zeer gewaagd te midden van de vijandelijke rijen en vocht tot hij als een martelaar viel.

De dapperheid van al deze mensen, kwijnt echter toch weg tegenover de heldhaftigheid van Al-Baraa-e ibn Maalik moge Allah behaagd zijn met hen allen.

Terwijl het gevecht wreder en woester werd, richtte Khalid (moge Allah tevreden met hem zijn) zich tot Al-Baraa-e ibn Maalik en zei: "Val aan, jonge man van de Ansar." Al-Baraa-e ibn Maalik keerde zich om naar zijn mensen en zei zijn legendarische woorden die in de hemelen weerklonken: "O Ansar, laat niemand maar dan ook niemand van jullie aan terugkeer naar Medina denken. Er is geen Medina voor jullie na deze dag. Er is alleen nog maar Allah en dan Paradijs."

Hij en de Ansar lanceerden hun aanvallen daarna tegen de moeshrikien (ongelovigen), ze braken door hun linies en deelden flinke krachtstoten uit tot ze uiteindelijk begonnen terug te trekken. De moeshrikien zochten toevlucht in een tuin, die later de naam "De tuin des doods" kreeg, omdat er zoveel doden daar vielen op die dag. De tuin was omringd door hoge muren.

Moesaylamah en duizenden van zijn mannen gingen naar binnen en sloten de poorten van de tuin achter zich en versterkten zich. Vanuit hun nieuwe positie begonnen ze pijlen op de moslims te schieten. De waaghals Al-Baraa-e ibn Maalik stapte naar voren en richtte zich naar zijn gezelschap: "Zet mij op een schild, hijs het schild op speren en slinger mij over de muren de tuin binnen naast de poort. Ik zal dan sterven als een martelaar of de poort voor jullie openen."

De magere en pezige Al-Baraa-e ibn Maalik werd meteen op een schild gezet en werd zo te midden van de Tuin des Doods gegooid in een massa aan Moesaylama's mannen. Hij daalde neer op ze als een bliksemflits en zette het gevecht voort als een razende leeuw. Velen vielen als muggen voor zijn zwaard en voordat hij de poort kon openen kende zijn lichaam vele wonden.

De moslims drongen meteen binnen door de poorten en over de muren. Het vechten was bitter en zeer vermoeiend. Honderden werden gedood en uiteindelijk bereikten de moslims Moesaylamah de oplichter en werd hij gedood.

Al-Baraa-e ibn Maalik werd op een draagkoets vervoerd naar Medina. Khaalid ibn al-Walid bleef een maand lang voor hem zorgen tot zijn vele wonden heelden. Door hem hadden moslim een overwinning behaald op Moesaylamah.

Terwijl hij nog herstellende was van zijn wonden, bleef Al-Baraa-e ibn Maalik verlangen naar martelaarschap dat hem in de Tuin des Doods niet werd gegeven. Hij ging door met vechten, de ene slag naar de andere, hopend zijn doel te bereiken en te sterven voor Allah (Geprezen en Verheven is Hij) . Dat werd in vervulling gebracht in de slag bij Toestar in Perzië.

In Toestar waren de Perzen belegerd in een van hun opstandige forten. De belegering duurde lang en toen de effecten daarvan ondragelijk werden, hanteerden ze een andere tactiek. Vanuit de muren van de forten, begonnen ze ijzeren kettingen te werpen met aan het uiteinde gloeiende haken. De moslims werden door deze haken getroffen en omhoog gehesen, dood of in folterende pijn. Een van deze haken had Anas ibn Maalik te pakken, de broer van Al-Baraa-e ibn Maalik. Zodra Al-Baraa-e ibn Maalik dat had gezien, sprong hij snel op de muur van het fort en greep de ketting die zich in zijn broer boorde en begon de haak van zijn lijf weg te halen. Zijn hand begon te verbranden maar hij liet niet los tot zijn broer werd verlost.

Al-Baraa-e ibn Maalik zelf stierf tijdens dat gevecht. Hij had gebeden tot Allah om hem martelaarschap te garanderen en hij kreeg het...

[MissMaroca]

Khalid ibn Waleed huilde op zijn sterfbed.
De metgezellen vroegen hem waarom hij huilde en Khalid ibn Waleed antwoordde dat hij zich schuldig voelde waarom hij niet tijdens het slagveld is overleden net zoals de andere metgezellen.
De aanwezige metgezellen tijdens het sterfbed van antwoordden: als jij tijdens het slagveld om het leven was gekomen dan zou Allah jou nooit de titel hebben gegeven ''Het Zwaard van Allah''.

Wat een mooie betekenis Mash'Allah!
Sayfullah zo werd deze moedige metgezel genoemd omdat hij zo sterk was geweest!

[l_lxl_l]

An Noe'aiman ibn Amr, de grappige sahabi

Hij behoorde tot de Banoe an-Najjar stam uit Medina en hij was een van de eerste moslims van de stad. Hij was een van de mensen die trouw hadden gezworen bij de tweede eed van Aqabah.

Eens ging An Noe'aiman ibn Amr naar de soeq (markt) en zag dat er voedsel werd verkocht dat er nogal aangenaam en smakelijk uitzag. Hij beval dat er iets van naar de Profeet gezonden zou worden als een gift van hem. De Profeet was verrukt van het voedsel en hij en zijn gezin aten ervan. De verkoper van het eten kwam toen naar An Noe'aiman om het geld ervan te innen en An Noe'aiman zei tegen hem: "Ga naar de Boodschapper van Allah want het was voor hem. Hij en zijn gezin hebben ervan gegeten." De verkoper ging naar de Profeet die op zijn beurt aan An Noe'aiman vroeg: "Het was toch een gift van jou?" "Ja" Zei An Noe'aiman, "ik dacht dat u het wel lekker zou vinden en ik wilde u ervan laten eten, dus heb ik het aan u laten geven. Maar ik heb geen enkele dirham om de verkoper ervoor te betalen. Dus betaalt u zelf maar, o Boodschapper van Allah!" De Profeet moest er smakelijk om lachen evenals zijn metgezellen. Echter ging zijn vrolijkheid ten koste van zichzelf, letterlijk, want hij moest uiteindelijk toch zelf zelf zijn ongevraagde gift betalen. An Noe'aiman vond dat er twee voordelen uit dit incident waren gekomen: De Profeet en zijn gezin hadden heerlijk gegeten en de moslims hadden zich er allen om vermaakt.

Eens gingen Aboe Bakr en enkele metgezellen op een handelsreis naar Busra. Alle mensen hadden een eigen taak toebedeeld gekregen. Soewaibit ibn Harmalah had de verantwoordelijkheid gekregen over het voedsel en provisie. An Noe'aiman was ook een van de mannen uit de groep en onderweg kreeg hij honger en vroeg Soewaibit om wat eten. Soewaibit weigerde dit en An Noe'aiman zei tegen hem: "Weet je wel wat ik met jou kan doen?" en ging door met hem te dreigen en waarschuwen, maar Soewaibit gaf hem nog steeds geen eten. Toen ging An Noe'aiman naar een groep Arabieren op de soeq (markt) en zei tegen hun: "Willen jullie een sterke en stevige slaaf van mij kopen?" De Arabieren bevestigden dit en An Noe'aiman ging verder: "Hij is nogal rap van tong en erg slim. Hij zal daarom tegenwerken en zeggen dat hij een vrije man is. Maar luister niet naar hem." De mannen betaalden de prijs van de slaaf, 10 qala'is (goudstukken) en An Noe'aiman nam het aan, het leek op een efficiënte zakelijke transactie. De kopers vergezelden hem om hun koopwaar op te halen. Wijzend naar Soewaibit zei hij: "Dat is de slaaf die ik jullie zojuist heb verkocht." De mannen grepen Soewaibit en hij riep om zijn leven: ''Ik ben een vrije man. Ik ben Soewaibit ibn Harmalah.''
Maar ze schonken er geen aandacht aan en droegen hem aan zijn nek mee, zoals ze dit met elke andere slaaf zouden doen. Al deze tijd hield An Noe'aiman zijn lach in en vertrok hij geen spier. Hij bleef uitermate kalm en serieus terwijl Soewaibit zich maar hevig bleef verzetten. Soewaibits medereizigers realiseerden zich wat er aan de hand was en haastten zich om de leider van hun karavaan, Abu Bakr, te gaan halen. Deze kwam zo snel als jij kon aangerend. Hij legde de koopmannen uit wat er aan de hand was en dus lieten zij Soewaibit vrij en kregen zij hun geld terug. Aboe Bakr kon daarna hartelijk om lachen en dit gold ook voor Soewaibit en An Noe'aiman. Terug in Medina werd de gebeurtenis opnieuw verteld aan de Profeet en zijn metgezellen, en zij moesten er allen even hard om lachen.



Uit het boek:
Sahabah, metgezellen van de Profeet
door Abdulwahi Hamid en vertaald en uitgegeven door Noer

[Mida_]

sallaam moeilikom