>
>
> Angel with a broken wing
Bekijk volle/desktop versie : Angel with a broken wing
'Sarah, alsjeblieft!' Zegt hij smekend. Met een zwakke uitdrukking op mijn gezicht durf ik hem aan te kijken. Ik kijk recht in zijn ogen. Hij kijkt me zielig aan. Ik voel dat ik begin te huilen. Alles waarvoor ik heb gevochten was ik in een hartslag kwijt. En het kan zo zijn dat degene die voor me staat de oorzaak ervan kan zijn. Ik haat hem! Maar ik hou van hem. Hij was en is nog steeds mijn grootste liefde. ' Ik kan het niet meer' zei ik met een trillende stem. Hij kijkt naar me en ik zie dat hij bijna huilt. De tranen rollen over me wangen. Ruw pakt hij mijn handen en houd ze voor hem vast. " Dit kan je ons niet aan doen sarah. Denk aan alles wat we hebben door gestaan. Ik houd van! Ik wil oud worden met je, ik wil jou als de moeder van mijn kinderen en.." Hard trek ik mijn handen en probeer ze te verwijderen van zijn sterke grip. " Ik wil je nooit meer zien, hoor je me. Ik wil niks meer met je te maken hebben. Niks meer! Heb je mijn leven niet genoeg vergald". Ik wil weg lopen en hoor hem mij achterna gaan. Waarom houd hij niet op. "Mourad hou op met mij volgen. Het is klaar" schreeuwde ik met een schorre stem. Hij moet uit mijn buurt blijven. Het is voor zijn eigen best wil. Ik moet hier snel weg voordat anass hier achter komt. Snikkend kom ik aan bij mijn auto. Ik stap in en wil weg rijden. Als ik mijn lichten aan doe zie ik mourad daar verslagen staan in de verte. Met een onbegrijpelijke en pijnlijke blik kijkt hij mij aan. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik de auto omdraai en weg rij. Het was alsof ik weg reed van mijn hart. Mourad was mijn alles. Ik haat je anass! Hoe kan je me dit aan doen! Me ogen zijn zo vochtig dat ik niet eens normaal op de weg kan letten. Alsof ik reed met mijn gevoel begon ik harder te rijden. Ik begon hysterisch op de stuur slaan. Neeee! Waarom ik??! De weg begon steeds wazig voor mijn ogen te worden. Door het hysterisch huilen heen merkte ik de auto niet op die nu rechtstreek mijn richting reed. We waren paar meters vandaan om tegen elkaar te crashen. Vanaf dat punt ging alles in slow motion. Mijn leven flitste voor mijn ogen voorbij. Als een film keek ik naar de afgelopen paar maanden.
1.1
welke zal ik nou nemen, zwart of beige? Lamyae help me kiezen welke jurk ik moet nemen." Twijfelend keek ze naar de jurken." Euhmm dan ga ik toch voor de zwarte. Zwart kan toch altijd." Zegt ze besloten. Ik knik mee en besluit om de zwarte jurk aan te trekken. Vanavond is de vrijgezellenfeestje van 1 van onze goeie vriendin bouchra. We zijn van plan om uit eten te gaan in een of andere 4 sterren restaurant. Als ik de jurk aan heb kijkt lamyae mij goedkeurend aan. " Je gaat harten stelen vanavond sarah." Zegt ze glimlachend. " Dat weet ik niet zo zeker hoor. Ten slotte ben ik nog steeds niet degene die gaat trouwen." Zeg ik haar spottend. " Wie heeft het over trouwen? Je mag toch wel eens leuk eruit zien. En trouwens je hebt genoeg lovers achter je aan als je ze nou eens een kans geeft." Alsof ik haar niet heb gehoord zoek ik naar mijn schoenen. Ik heb geen zin om over dit weer te praten. Laatste tijd praat ze alleen maar over jongens. Alsof er verder geen reden meer is om te leven. Snel hersteld lamyae zich en houd zicht weer bezig met haar make-up. Lamyae is 19 heeft dik zwart haar die tot haar schouders vallen. Ze is licht van huidskleur dus als ze make-up doet valt het op. Ik zie haar een kilo poeder op haar wang smeren. Uit schaamte waarschuw ik haar niet dat het niet mooi is te zien. Ze vraagt me of haar make-up goed zit. Ik knik zachtjes mijn hoofd en zeg haar dat ze toch teveel poeder op heeft. Ze kijkt me beschamend aan en veegt wat weg. Eigenlijk had ik totaal geen zin om uit te gaan. Ik moet nog zo veel doen aan me huiswerk. Het is maar dat bouchra me heeft gesmeekt. Ik bekijk me zelf voor de spiegel.
Halloo lieve mensen,
Ik heb dit niet eerder gedaan, dus neem me niet kwalijk als het heel slecht is.
Ik ga verder zodra ik steunende reacties krijg.
Xxx soumia
F_aatjuhh
27-12-2010, 17:52
mooi begin meidd!!
Uppie
Wauwie meid, een heel mooi begin.
Ga zo door..
F_aatjuhh
29-12-2010, 18:49
Hallo,
Waar blijven de vervolgjes
-___-
Ik heb lang bruin haar dat ik mooi opgestoken heb. Mijn grote bruine ogen komen mooi uit door mijn nieuwe mascara. Ik zie dat lamyae klaar is en rond alles snel af. "Zullen we gaan" vraag ik haar. Ze knikt en samen rijden we richting het restaurant. Zonder echt rond te kijken zie ik ons groepje al zitten. Ik geef bouchra een dikke knuffel en feliciteer haar. " Jij ziet er leuk uit sarah" zegt ze. Verlegen kijk ik neer. " Ohh het is niks. Jij ziet er ook leuk uit. Haha wie heeft je prinsessen kroon uitgekozen." Zeg ik terwijl ik naar haar kroon wijs. Ze schatert het uit. " Vanaf mijn trouwdag ben ik de baas. Een dergelijke acessoire is van toepassing. " Zegt ze nonchalant. Ik loop terug naar lamyae want ik zie dat safae en nouhad binnen komen. Met nouhad heb ik op zicht geen probleem mee. Het is safae voor wie ik moet oppassen. Ik weet het niet, maar telkens als ik haar aankijk krijg ik de rillingen. Vermijden die handel dacht ik. Ik zie een begrijpende blik op bouchra's gezicht en ben blij dat ze het niet verkeerd op vat. Als ik bij lamyae aankom begint ze meteen met praten. " Wat een lelijke wijven zijn dat toch. Ik bedoel wie denken ze wel niet dat ze zijn. Iedereen vies aankijken omdat ze zicht beter voelen." Ik knik mee. " Ik heb het ook niet echt met hun. Laten we hun maar negeren. Is het beste." De vieze blikken die safae mijn kant op stuurt zijn moeilijk te negeren. Ik probeer haar helemaal niet aan te kijken of aan te spreken. Onze eten word op tafel gezet door de obers. Eindelijk iets waarop ik me kan concentreren in plaats van haar blikken te ontcijferen. Bovendien sterfde ik van de honger. Terwijl iedereen van zijn eten geniet begon safae uit het niks tegen me te praten. " Wat voor studie doe je". Geschrokken kijk ik op. Ik had het niet door dat ze het tegen mij had. " Euhm, ik doe nu bedrijfseconomie" zeg ik bijna stotterend. " Ik wed dat je een baantje hebt in zo een kantoortje waar je alleen maar kaas ruikt." Zegt ze lachend. Niet zo geamuseerd negeer ik haar commentaar. Lamyae kijkt haar onbegrijpelijk aan. En mij nog onbegrijpelijker omdat ik niks terug zei. " Laten we maar weg wezen hier. We hebben genoeg geleden van dodelijke blikken." Fluistert ze me in mijn oor. Ik knik jah en stond op om afscheid te nemen van bouchra. " Dit menen jullie niet. Gaan jullie nu al weg?" Ik zie dat ze het helemaal niet leuk vind. Maar wat verwacht ze dan. We zitten tussen meiden die niet echt in onze vriendenkring horen. " Het spijt me. Ik moet morgen vroeg op" zeg ik haar verontschuldigend. Ik geef haar een dikke knuffel en een kus en wil er vandoor gaan. Buiten aangekomen voelde ik me eindelijk bevrijd. We lopen samen naar me auto en stappen in. " He he blij dat dat voorbij is" zucht lamyae. "Jah, ik snap wat je bedoelt. Kan ik er wat aan doen dat yassin haar heeft gedumpt. Ik bedoel hij is mijn broer ik heb niet bepaald controle over hem." Zeg ik frustrerend. Want eerlijk is eerlijk ze heeft allemaal aan zichzelf te danken. Zij was degene die schijnbaar met elke jongen ging achter zijn rug om. Maar heb dat voor me gehouden zelfs van lamyae. Niemand hoeft iets over hun prive leven te horen. "Jah percies" mompelt lamyae." We maken een korte babbeltje voordat ik aankom in haar straat en voor haar deur stop. " Zullen we morgen naar de stad. Ik heb nodig kleren nodig." Vraagt ze me. " Nee sorry ik kan niet helemaal niet. Ik heb school morgen vroeg en dan moet ik werken. Ik bel je deze week wel." En geef haar 2 kusjes op haar wangen. Ze stapt uit en maak dat ik weg kom richting mijn huis. We wonen gelukkig niet ver van elkaar. Vermoeid kom ik thuis aan. Ik ben kapot. " Benti, ben je thuis" schreeuwt mijn moeder. Alsof ze het niet wist. Om haar gerust te stellen zeg ik haar dat ik het ben. Ik kom de woonkamer in en zie haar languit liggen. Ze is vast en zeker moe. Ik geef een zoen op haar voorhoofd en kom naast haar zitten." Hoe was het feest. Heb je al gegeten er is nog eten over voor je" zegt ze liefjes. " Nee, mama we gingen naar een restaurant we hebben al gegeten. Het was leuk bouchra doet je de groetjes.
Sorrayaa
30-12-2010, 00:02
het beloofd iets moois te worden
alvast een fannetjee
x
1.2
Ik staar naar de klok. Wanneer komt dit nou tot een eind. Ik heb er jaren tegen aan gevochten. Ik heb je laten zien,allah, dat ik sterk genoeg ben. Ik heb gestreden voor mijn plaats op aarde. Heb ik niet genoeg geleden. Nog steeds staar ik naar de klok. De dokter komt aanlopen. Dit is weer een andere dokter. Hij kijkt me vriendelijk aan. " Mevrouw el amien. U kunt met mij meekomen." Zegt hij. Hoe vaak ben ik meegekomen? Hoe vaak heb ik slecht nieuws moeten aan horen? Zachtjes loop ik met hem mee. We komen aan in zijn iets wat kleine kantoor. Hij had alles netjes op orde. Geen document die van zijn plaats afwijkt. Ik neem plaats en hij doet hetzelfde. Hij kijkt mij nu serieus aan. " Ik zou niet weten waar ik moet beginnen. We hebben een paar testen bij je uitgevoerd. Ik heb de resultaten hier voor me." Hij kijkt me nu droevig aan. " Het spijt me heel erg mevrouw el amien. De uitslag blijkt positief te zijn. De kanker in uw borst is uiteraard terug gekeerd." Alsof je een mes in mijn hart stak. Dit kan niet waar zijn. Verdoofd blijf ik hem aan kijken. Ik kon het niet waarnemen wat hij mij net zei. Nee! Dit kan niet. Dit kan gewoon niet. Hoe kan dit?! Ik voel me tranen op komen." Euhm..is het tegen te gaan?" vraag ik door me tranen heen. " We zullen vanaf het begin weer moeten beginnen. U kent de procedures. Mevrouw el amien u heeft het ooit verslagen, u kunt het nog een keer doen. U bent nog jong en sterk. Blijf geloven in genezing, dat word uw beste medicijn." Ik glimlach vriendelijk naar hem en sta op. " Bedankt dokter" ik geef hem een zwakke handschud en hij kijkt me alleen vriendelijk aan. Ik doe de deur achter me dicht als ik uit de kamer loop. Verdoofd loop ik de ziekenhuis uit. De tranen willen in overvloed komen maar ik hou ze tegen. Nee! Ik zal sterk zijn. Ik kan dit. Wat moet ik mijn moeder zeggen. Hoe kan ik het over mijn hart krijgen om het haar te vertellen. Ik dacht dat het voorbij was. Maandenlange chemo was niet goed genoeg om dit tegen te gaan. Ik kom aan bij mijn auto en stap in. ik weet niet hoe lang ik voor me zat te staren. Ik kan dit! Ik kan dit! Waarom ik?!! Als een bom explodeerde ik in snikken neer. Alles wat ik net had ingehouden kwam er nu uit. Mensen bleven me nog aanstaren. Maar ik hield het niet meer. Ik probeerde mezelf te bedaren. " Het komt goed. Ya rabbi help me!" Ik snikte zo nog een half uur door. Langzaam kalmeerde ik. Toen ik kalm genoeg was om te rijden starte ik de auto en reed richting huis. Al snel kwam ik thuis aan. Met zware benen dwong ik mezelf naar mijn deur te lopen. Ik nam een diepe zucht en maakte de deur open. Daar zat ze dan. Wachtend op mij.
.
1.3
Ik loop de kamer binnen. Ik moet er wel afschuwelijk uit zien. Ze kijkt me met grote ogen aan. " Benti want is er gebeurd? Waarom heb je gehuild?" Ze merkt ook alles op. Ik barst in snikken neer. Ik probeer geluid uit mijn keel te krijgen maar het lukt niet. Ik kon het mijn moeder niet nog een keer aan doen. Niet na alles wat ik haar aan heb gedaan. " Woellah sorry mama. Sorry sorry sorry sorry!" geschrokken kijkt ze me aan. Spontaan begint ze te huilen. Ze houd mijn hoofd stevig vast tussen haar handen. " Vertel me wat er gebeurd is. Benti vertel!" schreeuwt ze huilend. " Het is weer terug mama!" Alsof ik mijn eigen moeder een zweepslag gaf. " Nee kan niet! Ze zeiden alles was okee. Ze zeiden alles was okeee..." Ze laat zich zakken op de bank. Opeens werd ze emotieloos en kalm. " Jij bent naar de dokter gegaan?" Ik knik. Ze zucht heel diep. " Komt goed benti. Samen vechten we tegen dat monster. allah m3ana. We gaan niet ten onder zonder een strijd " zegt ze trillend. Snel gaf ik haar een knuffel. Alsof ik haar elk moment kwijt zou raken hield ik haar stevig vast. Ik wil haar niet kwijt. Ya rabbi help ons. Wie zal er voor me moeder anders zijn. Zo zaten we voor een tijdje. In mijn gedachtes hoorde ik de bel luidde voor de volgende ronde. Het zou weer op een kickbox gala lijken. Het zou opnieuw een wedstrijd worden tussen mij en kanker. Na veel huilen en troosten ging ik naar boven naar me slaapkamer. Ik was mentaal gewoon uitgeput. Ik liet me neer vallen op mijn bed. Ik was moe. Het lijkt heel raar. Een dokter verteld mij dat ik kanker heb en meteen voel ik een verandering in mijn lichaam. Mijn lichaam vecht er al een tijdje aan, maar het is mijn verstand die een handje helpt. Kosten wat het kosten. Vermoeid sluit ik mijn ogen. Wetend dat er een ongewenste bekende wereld weer voor me staat als ik ze weer open. "Piep piep piep piep piep" bleef mijn wekker overgaan. Snel druk ik hem uit. Mijn ogen voelen zo zwaar aan. Ik heb moeite om wakker te worden. Maar wat moet dat moet. Ik stond met tegenzin op. Ik nam een lekkere hete douche dat ik langer nam dan gewoonlijk. Ik trekte snel wat simpele kleding aan, want heb geen inspiratie op dot moment. Na het omkleden liep ik naar beneden. Daar stond me moeder dus met een uitgebreid ontbijt. " Mama wat doe je zo vroeg wakker? Dat had je niet hoeven doen hoor." Ze kijkt me glimlachend aan. " Nee benti ik wou wat liefs voor je doen. Ik had al een hele lange tijd niet zo een lekkere ontbijt voor je gemaakt." Haar ogen zijn helemaal opgezwollen. Ze heeft niet eens kunnen slapen meskiena. En dat is allemaal mijn schuld. Ik neem plaats en geniet van dit heerlijk ontbijt. " Dank je wel mama het was heerlijk!" Ze kijkt me lief aan. Ik kijk haar voor een tijdje stilletjes aan. " Het komt goed mama. Allah m3ana. Hij is nooit weg gegaan toen en nu nog steeds niet" ze laat een paar tranen vallen. Ik geef haar een knuffel en een kus op haar voorhoofd. " Beslema mama" zeg ik haar voordat ik weg loop. " Beslema benti" zegt ze zachtjes. Ik loop naar mijn auto en rijd richting werk. Ik had totaal geen zin in werk. Het is tenminste een bezigheid om me van gekke gedachtes af te leiden. Ik rijd ons parkeerterrein in en parkeer op een gunstig plekje voor mij. Ik loop het gebouw in en groet de bewakers voor de deur. Ik neem de lift omhoog en kom aan op mijn afdeling. Ik nam een diepe zucht en liep naar mijn bureau. " Hey sarahtje hoe gaat ie?" Vraagt mijn altijd nieuwsgierige collega Anne. " Het gaat prima. En met jou?" Vraag ik niet zo geinteresseerd. "Goed" zegt ze zachtjes, alsof ze aan voelt dat het me niet interesseert. De rest van de dag heeft ze ook weinig tegen mij gesproken. Blij toe. Na een dragende dag op werk was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Ik groet mijn overige collega's en loop naar buiten. Voor me staat een wel wat heel mooie auto. Wauw dacht ik vol bewondering. Zulke auto's zie je alleen maar op tv. Ik zat te lopen en te staren en lette helemaal niet voor me op. Hard kwam ik tegen iemand aan en zonder pardoes viel ik keihard op de grond. "Auw" kreunde ik. " Sorry ik zag je niet eens staan. Heb je pijn?" Ik kijk omhoog en staar nu naar 2 hele mooie grote bruine ogen. Wat een knappe jongen, dacht ik. " Euhm.. Auw..jah hoor geen schade" hij reikte mij zijn hand toe om mij overeind te helpen. Ik waardeer zijn hulp en gebruik zijn hand als houvast. " Gaat alles echt goed je viel best wel hard?" Ik voelde me wel wat duizelig omdat ik mijn hoofd stootte tegen zijn afgetrainde lichaam. Nu pas realiseerde ik me dat hij een kostuum aan heeft. Wie is dit jongen? Hij lijkt mij even oud als ik. " Jah echt. Sorry ik keek niet echt voor me. Mijn schuld dikke bult. " Zeg ik hem op een raare toon. " Hahah het leek anders op dat je die auto aan het aanstaren was. Heb je een zwak voor mooie auto's?" Gepakt! " Haha is het zo duidelijk. Ik vind het alleen een mooie auto." Vertel ik hem. " Hahah bedankt. Het kostte veel moeite om deze binnen te halen." Zegt hij trots. Shit! Wauw dit is genant. " Sorry ik wou je niet beledigen ofso." zeg ik hem verontschuldigd. " Hahah integendeel ik voel me gevleid. Maar ik moet nu wel weg. Ben laat voor een zakengesprek. Als je ooit een proefrit wilt laat het me weten." Hij geeft me een brede glimlach waardoor ik bijna neerviel. Ik lachte verlegen. Hij liep weg zonder doei te roepen richting mijn werkgebouw. Waauw, wat gebeurde er net? Hij moet wel de leukste glimlach hebben die ik ooit heb gezien. Daar kan een meisje zoals ik alleen over dromen. Met nog steeds hoofdpijn loop ik richting mijn auto. Ik stap in en reed richting Lamyae. Ik had nog een hele verhaal voor haar in petto.
F_aatjuhh
05-01-2011, 02:10
Je bnt wel langzaam man
HAhahahaah geIntje
Privacy |
Cookies©2000-2024 Marokko.nl Virtual Community's - La maison du Maroc. Powered by Marokko Media.