EENUITDUIZEND.
26-12-2010, 00:39
It’s not just another lovestory..
Nooit heb ik begrepen waarom hij is weggegaan. Elke dag koester ik nog een beetje hoop op zijn terugkeer.
Maar elke nieuwe 24 uur, doet mijn hoop verminderen. Doet mijn hart nog verder breken. Het ging zo goed en het voelde zo goed. Hoe kan iets wat zo goed voelde, verdwijnen als sneeuw voor de zon?
Ik koester al onze mooie momenten diep in mijn hart, heel diep. Bang dat ze ooit zullen worden aangetast. Het is het enige wat ik nog van hem heb.
Dag in, dag uit denk ik aan hem. Zijn naam klinkt als een echo in mijn hoofd.
Het leek alsof we leefden in een boek. Hij en ik. Een boek dat we samen hadden geschreven. Maar nu..Nu ik hier alleen zit en mijn hart hulpeloos hoor huilen om hem, besef ik me dat het plaatje van ons twee nooit is getekend.
Oh, ik zou er zoveel voor over hebben om nog eenmaal een blik in zijn ogen te mogen werpen. Nog eenmaal zijn glimlach te mogen zien..Zodat mijn gemis en pijn voor even naar de achtergrond zullen verdwijnen.
Soms stel je dingen in het leven uit, omdat je het niet wilt weten. Omdat je de waarheid niet onder ogen durft te komen of omdat je, zoals ik, toch blijft hopen..
Ik kijk naar de woorden die ik zojuist op papier heb gezet. Had dit moeten opluchten? Ik zie hoe een traan zich vermengd met het inkt op het blaadje. Ik verfrommel het blaadje en gooi het woest tegen de muur. Klootzak! Hoelang moet ik nog wachten? Ik laat me snikkend op mijn bed vallen, omdat het antwoord eigenlijk allang bekend is.
Nooit heb ik begrepen waarom hij is weggegaan. Elke dag koester ik nog een beetje hoop op zijn terugkeer.
Maar elke nieuwe 24 uur, doet mijn hoop verminderen. Doet mijn hart nog verder breken. Het ging zo goed en het voelde zo goed. Hoe kan iets wat zo goed voelde, verdwijnen als sneeuw voor de zon?
Ik koester al onze mooie momenten diep in mijn hart, heel diep. Bang dat ze ooit zullen worden aangetast. Het is het enige wat ik nog van hem heb.
Dag in, dag uit denk ik aan hem. Zijn naam klinkt als een echo in mijn hoofd.
Het leek alsof we leefden in een boek. Hij en ik. Een boek dat we samen hadden geschreven. Maar nu..Nu ik hier alleen zit en mijn hart hulpeloos hoor huilen om hem, besef ik me dat het plaatje van ons twee nooit is getekend.
Oh, ik zou er zoveel voor over hebben om nog eenmaal een blik in zijn ogen te mogen werpen. Nog eenmaal zijn glimlach te mogen zien..Zodat mijn gemis en pijn voor even naar de achtergrond zullen verdwijnen.
Soms stel je dingen in het leven uit, omdat je het niet wilt weten. Omdat je de waarheid niet onder ogen durft te komen of omdat je, zoals ik, toch blijft hopen..
Ik kijk naar de woorden die ik zojuist op papier heb gezet. Had dit moeten opluchten? Ik zie hoe een traan zich vermengd met het inkt op het blaadje. Ik verfrommel het blaadje en gooi het woest tegen de muur. Klootzak! Hoelang moet ik nog wachten? Ik laat me snikkend op mijn bed vallen, omdat het antwoord eigenlijk allang bekend is.