BilalN
06-12-2010, 00:17
Tot op de dag van vandaag blijf ik mij verbazen over hoe mensen van de ene op de andere dag volledig kunnen omslaan in karakteristiek en hun doen en laten. Natuurlijk was ik op de hoogte van het feit dat men tegenwoordig vele gezichten kent maar dat het van deze omvang zou zijn had ik zelfs in mijn stoutste dromen niet kunnen wensen. Vaak worden wij door bijvoorbeeld ouders gewaarschuwd voor foute vrienden of een geliefde die ze niet vertrouwen, wat overigens is gebaseerd op een type intuïtie dat vrijwel altijd klopt. Zelf had ik dat ook met het laatste.
Maar hoe koppig wij ook zijn, het gaat de ene oor in en het andere weer uit. Het is namelijk wel zo makkelijk om bijvoorbeeld te roepen dat liefde blind maakt. Maar maakt liefde zo blind dat je ziet dat er praktisch bloed vergoten wordt en je dan nog lief kan kijken in de ogen van je partner om vervolgens nogal meluw te zeggen dat je van die gene houdt? Ik bedoel liefde gaat ver, maar zoiets gaat te fur. En dit is al helemaal het geval wanneer je, ongeacht je wilt of niet, in de situatie komt dat je gedwongen wordt te kiezen tussen je partner en bijvoorbeeld familie. Lees: In zo een situatie beschik je over de meest duidelijke indicatie dat dit niet klopt en dus ook niet goed zal aflopen. Want bijdraaien doen ze beiden niet, slechts olie op het vuur gooien.. verbrand dan je vingers maar!
Achteraf zou ik willen dat ik in staat was de rest van mijn leven knielend door te brengen om vergiffenis te vragen om mijn koppigheid. Vragen als: waarom luisterde ik niet naar mijn ouders toen ze zeiden dat ze slecht voor me was, zullen mij kruisen tussen twee moordenaars, namelijk de spijt om gisteren en tegelijkertijd de angst voor morgen. De illusie was immers van korte duur, in tegenstelling tot de spijt die een eeuwigheid mee lijkt te gaan. Ik blijf wel optimistisch hoor, zou graag mijn volle gewicht in de schaal werpen maar door wat ik al heb mogen ervaren ben ik ervan overtuigd dat ik me voortaan niet zo snel meer over geef aan de 'power of love'.
Wat deze keuze ook bekrachtigd is het zien van de nasleep die bijvoorbeeld een vroegere relatie met zich meebrengt. Ik kan mijn haren wel uit mijn hoofd trekken als ik zie dat de vrouw waar ik ooit van dacht te houden nu slechts haar hakken in het zand zet en van vunzigheden een handje weg heeft. Woorden schieten mij dan te kort waardoor ik slechts mijn kaken op elkaar houd en verder ga. Verder aan een leven waarin ik de bovenhand krijg met de instelling: Commandeer je hond en blaf zelf maar.
Maar hoe koppig wij ook zijn, het gaat de ene oor in en het andere weer uit. Het is namelijk wel zo makkelijk om bijvoorbeeld te roepen dat liefde blind maakt. Maar maakt liefde zo blind dat je ziet dat er praktisch bloed vergoten wordt en je dan nog lief kan kijken in de ogen van je partner om vervolgens nogal meluw te zeggen dat je van die gene houdt? Ik bedoel liefde gaat ver, maar zoiets gaat te fur. En dit is al helemaal het geval wanneer je, ongeacht je wilt of niet, in de situatie komt dat je gedwongen wordt te kiezen tussen je partner en bijvoorbeeld familie. Lees: In zo een situatie beschik je over de meest duidelijke indicatie dat dit niet klopt en dus ook niet goed zal aflopen. Want bijdraaien doen ze beiden niet, slechts olie op het vuur gooien.. verbrand dan je vingers maar!
Achteraf zou ik willen dat ik in staat was de rest van mijn leven knielend door te brengen om vergiffenis te vragen om mijn koppigheid. Vragen als: waarom luisterde ik niet naar mijn ouders toen ze zeiden dat ze slecht voor me was, zullen mij kruisen tussen twee moordenaars, namelijk de spijt om gisteren en tegelijkertijd de angst voor morgen. De illusie was immers van korte duur, in tegenstelling tot de spijt die een eeuwigheid mee lijkt te gaan. Ik blijf wel optimistisch hoor, zou graag mijn volle gewicht in de schaal werpen maar door wat ik al heb mogen ervaren ben ik ervan overtuigd dat ik me voortaan niet zo snel meer over geef aan de 'power of love'.
Wat deze keuze ook bekrachtigd is het zien van de nasleep die bijvoorbeeld een vroegere relatie met zich meebrengt. Ik kan mijn haren wel uit mijn hoofd trekken als ik zie dat de vrouw waar ik ooit van dacht te houden nu slechts haar hakken in het zand zet en van vunzigheden een handje weg heeft. Woorden schieten mij dan te kort waardoor ik slechts mijn kaken op elkaar houd en verder ga. Verder aan een leven waarin ik de bovenhand krijg met de instelling: Commandeer je hond en blaf zelf maar.