leilarotterdam
25-11-2010, 15:32
Dag dames
Zit met een zeer groot probleem
Ik ben 2 jaar getrouwd . Mijn man en ik zaten beiden op school toen we trouwden. Ik ben nu 23 en mijn man is 25 jaar
De bruiloft is deels betaald met geleend geld. Ik heb keihard moeten werken en sparen om mijn negaffa en dat soort dingen te betalen.
Na de wittebroodsweken hadden we ontzettend veel stress en ruzie. Mensen begonnen hun geld terug te vragen, de rekeningen stapelden zich op, beiden zaten we in ons afstudeerjaar.
Iedereen verteld me dat het eerste jaar moelijk zou zijn, dus dacht ik dat het vanzelf wel weer over zou waaien.
Mijn man en ik hebben het financieel nog steeds niet makkelijk, we zitten in een mini studio, tweedehands meubels, veel keukenapparaten hebben we nog niet, geen auto en ga zo maar door.
Iets leuks doen zit er ook niet in waardoor ik me ook irriteer aan hem. Ik associeer hem met alleen maar problemen. Zodra ik hem zie denk ik weer aan onze schulden . Ik weet ook dat hij hard zn best doet maar dit is gewoon niet hoe ik het voor me zag.
Alle getrouwde meiden die ik kende hadden een eigen auto, genoeg geld om te winkelen en om op vakantie te gaan.
Zijn broer (31) daarentegen was het compleet tegenovergestelde.
Hij heeft een goedlopende eigen zaak, dure auto, groot huis wat helemaal super ingericht is, geld, mooie kleding.
In het begin zag ik hem als een oudere broer. Kon heel goed met hem opschieten en praten. En van de een op de andere dag begon ik hem met andere ogen te zien. Ik ging hem steeds leuker en leuker vinden en dacht zelfs als ik op mn werk was aan hem. Ik wil dit echt niet voelen maar het gaat vanzelf. Als ik hem nu zien word ik zenuwachtig en durf ik mezelf niet te zijn. Hij geeft ook vaak als hij langsloopt een klop op mn schouder. Dat doet hij bij iedereen. Ik word dan echt letterlijk gek van binnen
Hij is ook echt een man vergeleken met mijn man. Mijn man is kort en tenger terwijl hij groot en breed is. Soms denk ik echt waarom ik de verkeerde broer tegen ben gekomen.
Wat kan ik doen, want ik wil echt niet zo leven. Voel me ook zo schuldig tegenover mijn man
Zit met een zeer groot probleem
Ik ben 2 jaar getrouwd . Mijn man en ik zaten beiden op school toen we trouwden. Ik ben nu 23 en mijn man is 25 jaar
De bruiloft is deels betaald met geleend geld. Ik heb keihard moeten werken en sparen om mijn negaffa en dat soort dingen te betalen.
Na de wittebroodsweken hadden we ontzettend veel stress en ruzie. Mensen begonnen hun geld terug te vragen, de rekeningen stapelden zich op, beiden zaten we in ons afstudeerjaar.
Iedereen verteld me dat het eerste jaar moelijk zou zijn, dus dacht ik dat het vanzelf wel weer over zou waaien.
Mijn man en ik hebben het financieel nog steeds niet makkelijk, we zitten in een mini studio, tweedehands meubels, veel keukenapparaten hebben we nog niet, geen auto en ga zo maar door.
Iets leuks doen zit er ook niet in waardoor ik me ook irriteer aan hem. Ik associeer hem met alleen maar problemen. Zodra ik hem zie denk ik weer aan onze schulden . Ik weet ook dat hij hard zn best doet maar dit is gewoon niet hoe ik het voor me zag.
Alle getrouwde meiden die ik kende hadden een eigen auto, genoeg geld om te winkelen en om op vakantie te gaan.
Zijn broer (31) daarentegen was het compleet tegenovergestelde.
Hij heeft een goedlopende eigen zaak, dure auto, groot huis wat helemaal super ingericht is, geld, mooie kleding.
In het begin zag ik hem als een oudere broer. Kon heel goed met hem opschieten en praten. En van de een op de andere dag begon ik hem met andere ogen te zien. Ik ging hem steeds leuker en leuker vinden en dacht zelfs als ik op mn werk was aan hem. Ik wil dit echt niet voelen maar het gaat vanzelf. Als ik hem nu zien word ik zenuwachtig en durf ik mezelf niet te zijn. Hij geeft ook vaak als hij langsloopt een klop op mn schouder. Dat doet hij bij iedereen. Ik word dan echt letterlijk gek van binnen
Hij is ook echt een man vergeleken met mijn man. Mijn man is kort en tenger terwijl hij groot en breed is. Soms denk ik echt waarom ik de verkeerde broer tegen ben gekomen.
Wat kan ik doen, want ik wil echt niet zo leven. Voel me ook zo schuldig tegenover mijn man