mysteriouszlayd
25-11-2010, 12:32
Gister was ik de dagelijkse sleur van werken zo erg zat dat ik mijn vriendin sochtends om half 9 belde. Zullen we ons ziekmelden??? Vroeg ik haar. Gelukkig had ze ook geen zin meer in de werkweek, en vond ze het een goed plan. We gingen ergens ontbijten en koffie drinken, en waren een beetje aan het filosoferen over onze leven en onze exen de huid vol aan t schelden. Zo weinig spanning in ons leven, saaie werkweken, dag in dag uit, af en toe dan een mislukte date waarna je de volgende dagen zweert nooit meer te willen daten en nog liever lesbisch wordt, 2 vrije dagen in de week waarin je eindelijk kan doen wat je wilt, maar dat je dan zooo moe bent van de voorgaande werkweek dat je maar thuis blijft luieren. (Zo ziet het leven van mn vriendin en ik er ongeveer uit ). Totdat mn vriendin ons gefilosofeer even onderbrak met de volgende vraag: Stel dat wij gaan trouwen he Naima, gaat ons leven er dan op vooruit denk je ? Ik moest even nadenken. En kwam tot de conclusie... dat de ellende dan pas zou beginnen !
Halve dagen werken, rest van de dag huishouden, weekenden om de week naar de schoonouders. Geen privacy, geen spontane uitstapjes met je vriendinnen, het draait niet meer om jezelf.
We voelden ons daarna ineens een stuk beter, en genoten met volle teugen van onze vrije dag als vrijgezellen..
Halve dagen werken, rest van de dag huishouden, weekenden om de week naar de schoonouders. Geen privacy, geen spontane uitstapjes met je vriendinnen, het draait niet meer om jezelf.
We voelden ons daarna ineens een stuk beter, en genoten met volle teugen van onze vrije dag als vrijgezellen..