Bekijk volle/desktop versie : Takiya "Liegen tegen niet-moslims"



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8

26-10-2010, 22:45
Assalaamu alaykoum warahmatoellahi wabarakatoeh,

Net hoorde ik wilders en femke halsema praten over "takiya", dwz (volgens hun) dat je als moslimzijnde het recht hebt om tegen niet-moslims te liegen. Ik heb hier nooit van gehoord. Ik heb zitten zoeken op het internet en kan ook niet echt iets vinden.

Graag zou ik hier een hadith over willen hebben.

Wat ik wel altijd onthou als het gaat om de waarheid vertellen is; soumaya radiyallahoe 3anha, die als eerste moslima overleed. Namelijk ze liet zich niet overhalen om haar geloof te laten vallen, in mijn ogen zou ze ook kunnen zeggen, ik ben geen moslim meer, oftewel liegen. En vervolgens gewoon wel als moslim door het leven gaan zonder dat iemand het weet. "Takiya" komt hier dus niet van toepassing.

Misschien dat iemand van jullie me hier meer over weet te vertellen.

Wa sallamoe alaykoum

26-10-2010, 22:53


Ik heb alhamdoelilah een verstand gekregen van Allah subhanahoe wata3aalla en ik laat me niet gek maken door politici, maar het is enkel uit nieuwsgierigheid. Als een niet-moslim het over iets heeft wat met de islam te maken heeft, terwijl ik daar niets over weet wil ik daar kennis over hebben.

26-10-2010, 22:57
ik weet dat je in drie gevallen mag afwijken om de waarheid te spreken.

tegen je vrouw om haar niet te kwetsen.
2 ruzieende partijen om elkaar bij elkaar te brengen.
laatse weet ik zo niet meer.

Maar het gene wat hier aangegeven,wordt heb ik ook nooit van gehoord. Heb altijb begrepen, dat je als moslim het goede voorbeeld moest geven.

26-10-2010, 22:57
Taqiyya is niet alleen van de shia

26-10-2010, 22:58


Geeft nx zuster, misschien ook van mijn kant een misunderstanding, mijn reactie is ook niet aanvallend bedoeld.

26-10-2010, 23:00

Citaat door Zus_van:
ik laat hun oog kennis maken met mijn knokkels.



dat brengt je niet veel meer dan een pijnlijke hand.. kans op een mep terug en wie weet justitiele vervolging

26-10-2010, 23:02
Heeft iemand misschien een daliel, ik hoor enerzijds dat het alleen van de shi3a is, (met googelen kom ik ook op een soortgelijk antwoord) maar anderzijds is het ook van de sunni's.

26-10-2010, 23:04

Citaat door Oem-Hazm:
Was overgeleverd van Asmaa bint Yazeed en de woorden waren, de Profeet (vrede zij met hem) zei: ''Het is niet toegestaan om te liegen behalve in de volgende 3 gevallen: Hoe de man tegenover zijn vrouw praat om haar blij te maken, liegen in een oorlog, en liegen wanneer het nodig is om mensen weer bij elkaar te brengen (na een ruzie)''. Een andere over deze onderwerp was overgeleverd van Oem Kalthom bint Uqbah waarin de Profeet zegt dat je mag liegen als je iets wilt goed maken tussen 2 partijen [Overgeleverd in Bukharie & Muslim]


Jazaaka allahoe gairan

27-10-2010, 17:25

Citaat door Moekhtaar:
http://www.kalamullah.com/Books/Al%20Wala%20Wal%20Bara%20Part%203.pdf

pagina 79


Jazaak allahoe gairan

27-10-2010, 18:41
IN de situatie van oorlog mag je dus liegen. Als je de wereld nu verdeelt in Dar al Islam en Dar al Harb, betekent dat dan dat we in oorlog zijn? En dus mag liegen om je anders voor te doen dan je bent? Of is die verdeling in twee werelden niet goed?

27-10-2010, 21:30

Citaat door Zus_van:
In wat voor tijd leven we. We worden al helemaal in de war gebracht als een duivelin met een duivel in gesprek gaat op TV, geregisseerd door een duivel, gefinancierd door een duivel, gekeurd door een duivel, toegestaan door een duivel, aangemoedigd door duivels en duivelinnen.




ik vind jou zo grappig!

ik ga deze reactie in mijn OT plaatsen

27-10-2010, 21:35

Citaat door Emeth:
Taqiyya is niet alleen van de shia


Van wie nog meer dan?

27-10-2010, 21:42



Citaat door Taouzani:
mensen spreken hier weer volop zonder kennis...

At-Taqiyyah is een term die zowel bij ahli-sunnah, als bij de shi'a (rawaafidh) gebruikt wordt, hoewel de betekenis en de toepassing enigszins verschilt.

taqiyyah bij ahli-sunnah betekent: "het tegenovergestelde zeggen van hetgeen je innerlijk denkt of van mening bent"

het woord op zich, heeft de zelfde stam als "toeqaah" en is afgeleid van ittaqaa, dat betekent "voorzichtig zijn" of "vrezen"

ahlu-sunnah zeggen dat taqiyyah enkel toegestaan is in situaties waarin de moe'min vreest of waarin hij bedreigd is. daarnaast is het ook enkel beperkt tot de TONG (dus enkel uitspraken), zonder daadwerkelijk erin te geloven en zonder daden.

hun bewijs is de volgende ayah in soerah Aal-'Imraan:
لا يتخذ المؤمنون الكافرين أولياء من دون المؤمنين ومن يفعل ذلك فليس من الله في شيء إلا أن تتقوا منهم تقاة (5:28)

imam ibn Kathir rahimahoellah legt de ayah uit als volgt:
"wie op een bepaald moment of in een bepaalde plaats voor zijn leven vreest, omwille van de ongelovigen, hij heeft de toestemming (van Allah) gekregen om het tegengestelde te tonen van zijn innerlijk (zonder daden of intentie)"

dat is waar ahlu-sunnah de grens trekken, nl. wanneer ze zich bevinden in een zwakke positie en uit vrees voor de ongelovigen.

deze uiterlijke gezegden mogen NOOIT woorden van ongeloof bevatten, tenzij de moslim op het punt staat om gedood te worden indien hij het niet zegt (zie het vb. van 'Ammar ibn Yaasir radia Allaho 3anh)


de rawaafidh (twaalver shi'a) hechten echter een veel groter belang in hun religie aan taqiyyah. zij zien het als verplichting om taqiyyah te gebruiken, zelfs al is er geen vrees. ook zeggen ze dat 9/10 van het geloof moet bestaan uit taqiyyah en dat wie geen taqiyyah in zich heeft, geen iemaan heeft!
zij misbruiken ook dit principe om te liegen over Allah, Zijn boodschapper salla Allahu 'alayhi wa sallam en o.a. 'Ali ibn Abi Talib radia Allaho 3anh.
zij bouwen heel hun 'aqiedah (geloofsleer) op de zogezegde taqiyyah van 'Ali tegenover Abi Bakr en 'Omar (door bij hen beiden de eed van trouw af te leggen) en ook andere handelingen uit het leven van 'Ali die niet overeenkomen met hun begeertes, beschrijven zij als taqiyyah.

bij de rawaafidh (shia) is taqiyyah dus letterlijk misleiding en hypocrisie, om hun ware aard niet te tonen.

een voorbeeld in de praktijk:
we weten allemaal dat de rawaafidh (12-er shia) de vrouwen van de profeet (en zeker 'Aisha) vervloeken. wanneer je echter hun allergrootste geleerden hierover vraagt, zeggen zij: "a3oedhoebillah, dat zeggen wij helemaal niet!" terwijl het letterlijk in hun boeken staat en zij zelfs speciale ad3iyaa (smeekbeden) hebben waarin ze o.a. Aisha vervloeken op de minbar en in hun gebed!!! dat is de taqiyyah van de rawaafidh

zij gebruiken dezelfde ayah als bewijs en uiteraard baseren ze hun taqiyyah tegenover ahli-sunnah op het feit dat zij ahlu-sunnah als ongelovigen zien...

wie hier uitgebreid over wil lezen, kan het boek "Al-3oezla wal-Khoelta" van Salman al-3awdah raadplegen

wa Allahu a3lam


heel eng hoe sommigen de mooie oplossingen - voor onze problemen - van Allah swt zo weten te verdraaien dat ze er iets wreed van maken. Moge Allah swt de mensen die het verdienen leiden naar het goede.. amin.

27-10-2010, 21:54
[ar]تمييز تقاة أهل السنة عن تقية أهل البدع


التقاة والتقية مصدران لفعل واحد ’ وقد قرئت الآية بالوجهين ، فقرأها الجمهور (( إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً )) ، وقرأها ابن عباس ، والحسن ، وحميد بن قيس ، ويعقوب الحضرمي ، ومجاهد ، والضحاك ، وأبو رجاء ، والجحدري ، وأبو حيوة : تقية بفتح التاء ، وتشديد الياء على وزن فعيلة ، وكذلك روى المفضل ، عن عاصم .وقد اشتهر لدى أهل السنة استعمال التقاة بضم التاء ، وفتح القاف ، والألف الممدوة ، كما هي قراءة الجمهور ، مع استعمالهم للفظ الآخر . واشتهر لدى الرافضة استعمال التَّقِيَّة بفتح التاء ، وكسر القاف ، والياء المشددة المفتوحة – كما هي القراءة الأخرى – هذا من حيث اللفظ .

أما من حيث حكم التّقية ، والتطبيق العملي لها ، فإن ثمت فروقاً عظيمة بينها يمكن إجمال أهمها فيما يلي :

الفرق الأول :
أن التّقية عند أهل السنة استثناء مؤقت من أصل كلي عام ، لظرف خاص يمر به الفرد المسلم ، أو الفئة المسلمة ، وهي مع ذلك رخصة جائزة ( x ).
أما الرافضة فالتّقية عندهم واجب مفروض حتى يخرج قائمهم ، وهي بمنزلة الصلاة ، حتى نقلوا عن الصادق قوله : (( لو قلت إن تارك التّقية كتارك الصلاة لكنت صادقاًً )) (1) .
بل إن التقية عندهم – تسعة أعشار الدين (2) ، بل هي الدين كله ، ولذلك قالوا : (( لا دين لمن لا تقية له )) (3) .فالتّقية في المذهب الشيعي أصل ثابت مطرد ، وليست حالة عارضة مؤقتة . بل بلغ من غلوهم في التّقية أن اعتبروا تركها ذنباً لا يغفر ، فهي على حد الشرك بالله ، ولذلك جاء في أحاديثهم : (( يغفر الله للمؤمنين كل ذنب ، ويطهر منه في الدنيا والآخرة ، ما خلا ذنبين : ترك التّقية ، وتضييع حقوق الإخوان )) (4) . وبهذا يتبين الفرق في الحكم بين نظرة أهل السنة ، ونظرة الرافضة ، فهي عند أهل السنة استثناء مباح للضرورة ، وعند الرافضة أصل من أصول المذهب .

الفرق الثاني :
إن التقية عند أهل السنة ينتهي العمل بها بمجرد زوال السبب الداعي لها من الإكراه ونحوه ، ويصبح الاستمرار عليها – حينئذ – دليلاً على أنها لم تكن تقية ولا خوفاً بل كانت ردَّة ونفاقاً .وفي الأزمنة التي تعلو فيها كلمة الإسلام ، وتقوم دولته ، ينتهي العمل بالتّقية – غالباً – وتصبح حالة فردية نادرة .أما عند الرافضة ، فهي واجب جماعي مستمر ، لا ينتهي العمل به ، حتى يخرج مهديهم المنتظر الذي لن يخرج أبداً .ولذلك ينسبون إلى بعض أئمتهم قوله : (( من ترك التّقية قبل خروج قائمنا فليس منَّا )) (5) .

الفرق الثالث :
أن تقاة أهل السنة تكون مع الكفار – غالباً – كما هو نص قوله تعالى : (( لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً )).وقد تكون مع الفساق والظلمة الذين يخشى الإنسان شرهم ، ويحاذر بأسهم وسطوتهم .
أما تقية الرافضة فهي أصلاً مع المسلمين .
وهم يسمون الدولة المسلمة (( دولة الباطل )) (6) ، ويسمون دار الإسلام : (( دار التّقية )) (7) ويرون أن من ترك التّقية في دولة الظالمين فقد خالف دين الإمامية وفارقه (8) .
بل تعدى الأمر عندهم إلى حد العمل بالتّقية فيما بينهم حتى يعتادوها ويحسنوا العمل بها أمام أهل السنة .وفي هذا يقول بعض أئمتهم – فيما زعموا - : (( عليكم بالتّقية ، فإنه ليس منا من لم يجعلها شعاره ودثاره مع من يأمنه ، لتكون سجية مع من يحذره )) (9) .

الفرق الرابع :
أن التقاة عند أهل السنة حاله مكروهة ممقوته ، يكره عليها المسلم إكراهاً ، ويلجأ إليها إلجاء ، ولا يداخل قلبه – خلال عمله بالتقاة – أدنى شيء من الرضى ، أو الاطمئنان ، وكيف يهدأ باله ، ويرتاح ضميره ، وهو يظهر أمراً يناقض عَقْدَ قلبه ؟
أما الرافضة ، فلما للتّقية عندهم من المكانة ، ولما لها في دينهم من المنزلة ، ولما لها في حياتهم العملية الواقعية من التأثير فقد عملوا على (( تطبيعها )) ، وتعويد أتباعهم عليها ، وأصبحوا يتوارثون التمدح بها كابراً عن كابر .ومن نصوصهم في ذلك ما نسبوه لبعض أئمتهم من قوله لابنه : (( يا بني ما خلق الله شيئاً أقر لعين أبيك من التّقية )) (10) .
ونسبوا لجعفر الصادق قوله : (( لا والله ما على الأرض أحب إليَّ من التّقية )) (11) .

هذه أبرز الفروق التي تميز تقاة أهل السنة عن تقية الرافضة ، والمحك العملي لهذه الفروق هو الواقع العملي عبر القرون والأجيال ، وإلى يوم الناس هذا . [/ar]

27-10-2010, 21:59
فإن أهل السنة تميزوا بالوضوح والصدق في أقوالهم ، وأعمالهم ، ومواقفهم بل إنهم سجلوا مواقف بطولية خالدة في مقارعة الظالمين ، والأمر بالمعروف ، والنهي عن المنكر ، والصدع بكلمة الحق ، ولا زالت قوافل شهدائهم تتوالى جيلاً بعد جيل ، ورعيلاً بعد رعيل ، ولا زالت أصداء مواقفهم الشجاعة حية يرويها الأحفاد عن الأجداد ، ويتلقنون منها دروس البطولة والفدائية والاستشهاد .
في حين يحفل تاريخ الروافض بصور الخيانة والتآمر والغدر الخفي ، فهم في الوقت الذي يصافحون به أهل السنة باليمين – تقية ونفاقاً – يطعنونهم باليد الأخرى من وراء ظهورهم ، وكثير من المصائب التي نزلت بالمسلمين كان للرافضة فيها يد ظاهرة ، وكانوا من أسعد الناس بها ، حتى ليصدق عليهم وصف الله للمنافقين : (( إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِنْ تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا بِهَا )) آل عمران: 120ومع هذا بلغت بهم التّقية أن قال قائلهم : (( من صلى وراء سني تقية فكأنما صلى وراء نبي ))! (12)

x x x
ويقابل غلو الشيعة في النفاق الذي يسمونه تقية ، غلو الخوارج الذين يذهبون إلى أنه لا يجوز التّقية بحال من الأحوال ، وأنه لا يراعى حفظ المال أو النفس ، أو العرض ، أو غيرها من الضروريات ، في مقابلة الدين أصلاً .ولهم في ذلك تشديدات عجيبة ، منها أن من كان يصلي ، وجاء سارق أو غاصب ليسرق ماله ، فإنه لا يجوز له قطع الصلاة ، ولا معالجة هذا اللص في أثنائها ، مهما كان المال من العظم والكثرة ، ولهم مواقف مع الصحابة وغيرهم في هذا (13) .وبهذا تتحقق وسطية أهل السنة في باب التّقية بين الرافضة المغالين ، وبين الخوارج المفرطين، كما تحققت وسطيتهم في سائر أبواب العمل والاعتقاد ، مصداقاً لقول الله – تعالى - : (( وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيداً )) البقرة:143 .

x x x
وإذاً فالتّقية والاستسرار هما حالان عارضان ، يحتاج إليهما الفرد المسلم والجماعة المسلمة ، في أزمنة الغربة المستقرة، وفي حالة ضعف الدعوة ، أو في ظروف معينة ، وهما استثناء من الأصل الذي هو الجهر ، والإعلان ، والوضوح ، وإقامة الحجة ، والله أعلم .
-------
من كتاب العزلة والخلطة أحكام وأحوال
تأليف فضيلة الشيخ سلمان بن فهد العودة ( حفظه الله )
علق عليه وقدم له
سماحة الشيخ عبدالعزيز بن عبدالله بن باز ( رحمه الله )
...............

Voetnoot

( x ) قال سماحة الوالد الإمام عبدالعزيز بن عبدالله بن باز رحمه الله تعالى : يصار إليها عند الحاجة ، أو لحصول المصلحة الراجحة . حرر في 29 /3/1413هـ .
(1) كتاب السرائر لابن إدريس ، ص 479 ، ومن لا يحضره الفقيه لابن بابويه القمي 2/80 ، ووسائل الشيعة للحر العاملي 7/74 .
(2) كتاب أصول الكافي للكليني 2/217 ، والوسائل للعاملي 11/460 .
(3) كتاب أصول الكافي للكليني 2/217 ، والوسائل للعاملي 11/460 .
(4) وسائل الشيعة للعاملي 11/460 .
(5) إكمال الدين لابن بابويه القمي ، ص 355 ، إعلام الورى للطبرسي ، ص 408 ، وسائل الشيعة 11/465-466 ، وغيرها من كتب الرافضة .
(6) بخار الأنوار للمجلسي 75/412 .
(7) إكمال الدين لابن بابويه القمي ، ص 355 ، إعلام الورى للطبرسي ، ص 408 .
(8) بخار الأنوار للمجلسي 75/412 .
(9) وسائل الشيعة للعاملي 11/460 .
(10) جامع الأخبار لابن بابويه القمي ص110 ، وغيره .
11) وسائل الشيعة للحر العاملي 11/460 .
(12) مختصر التحفة الإثني عشرية ، ص 290
(13) انظر : مختصر التحفة الإثني عشرية ، ص 289

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8