LZN
29-09-2010, 23:21
Citaat door karimutrecht:
Hij is sinds zijn 21e ziek geworden en is nu 25 jaar. We zijn de afgelopen 4 jaar door een hel gegaan!!! We hebben zoveel artsen en genezers bezocht maar niets hielp. Psychiaters en psychologen wisten niet wat er met hem was dan alleen dat hij zeer merkwaardig verdrag vertoonde.
Op de een op de andere dag stopte hij zijn studie, stopte met werken en zonderde zich af. Kwam dagen lang nauwelijks uit bed, at bijna niet meer en viel heel erg af. Vervolgens at hij heel veel en kwam weer aan. Zwerfde elke avond en nacht (tot ongeveer 1 uur) door de straten en was constant aan het malen/piekeren, veel pijn in delen van zijn lichaam, erge nachtmerries, waarbij hoofden van bekende mensen van hem per koerier werden bezorgd in een papierentas. Scheurde zijn geld en schreef er allemaal dingen op dat hij nu beter gaat worden en dat hij de oude wordt.
Mijn broertje was zo een leuke jongen, een knappe jongen die veel aandacht genoot van meisjes. Heel intelligent met grote dromen en levenslust. Dit alles verdween en was niet meer zichtbaar in de afgelopen 4 jaren. Hij was die gehele tijd gewoon van de wereld, afwezig, niet bij kennis zeg maar.
We hebben er alles aan gedaan om te achterhalen wat er als laatste gebeurde voordat hij zo ziek werd. Hij werkte in een andere stad en ging met een bepaalde dame om. Via via bleek dat zij langere tijd een oogje op hem had en dat hij haar liefde niet beantwoordde en haar indirect duidelijk maakte dat hij alleen vrienden wilde zijn. Er ontstond een ruzie en die dag erna is hij niet meer gaan werken. Dat moet de dag zijn dat hij zo ziek is geworden.
Deskundigen (neurologen, psychologen en psychiaters) zeggen dat het daar iets mee te maken kan hebben en dat het een soort van trigger was voor zijn ziekte. Tis allemaal vaag wat ze erover zeggen, ze zeggen wel eerlijk dat ze niet weten waardoor hij zo ziek is geworden.
We hebben hem ook door verschillende imaams laten behandelen en zij konden ook niets met zekerheid zeggen. Ze zeggen dat het sihr kan zijn maar ook weer niet, ze weten het niet.
Wij weten niet wat we er van moeten denken, dan alleen dat we een hele moeilijke periode hebben gehad en hij al helemaal. Hij begint nu sinds kort bij zinnen te komen en hij heeft lichamelijk geen pijn meer, vertoont geen gedrag meer zoals eerst en is weer totaal een ander persoon dan de afgelopen 4 jaar. Hij begrijpt zelf niet wat er allemaal gebeurd is en kan zich niet veel herinneren dan alleen dat hij veel pijn en ellende heeft gehad, een 4 jaar lange kwelling, dag in, dag uit. Hij begint de laatste dagen beetje bij beetje dingen te herinneren van hoe zijn leven was voordat hij ziek werd. We hopen dat hij ook dingen herinnert in de periode dat hij ziek werd en ziek was.
Ik probeer hem te helpen om zijn leven op te pakken, vanaf volgend jaar een studie te gaan volgen, ik heb al met de uitkeringsinstantie gesproken dat hij graag wilt studeren en zijn uitkering wil behouden omdat hij dan een betere kans en gelegenheid heeft om alsnog iets van zijn leven te maken. Dat zijn uitkering pas gestopt wordt als hij afgestudeerd is en dat vonden ze goed. Hij wil een nieuwe opleiding doen maar weet niet wat dus we zoeken dat dit jaar uit.
Verder heeft hij niets om handen, ik probeer een dagbesteding voor hem op te zetten, zodat hij zijn dag kan vullen. Ik ben bang dat hij weer ziek wordt als hij niets te doen heeft. Hij is pas sinds een week of 2 herstellende en hij kan geen intensieve dingen doen.
Verder vraag ik me af of het zin heeft of met hem uit te zoeken wat er met hem gebeurd is, is dat wel verstandig? Moet hij zich juist nu weer laten onderzoeken nu hij weer ''bij kennis is''.
Ik schrijf dit ook om me hart te luchten, weet niet waar te beginnen met hem, we hadden nooit verwacht dat hij zo plotseling hieruit zou komen. Zijn psychiater is vandaag bij hem langsgekomen (hij kon niet eerder komen, hij was in het buitenland) en ziet ook dat hij weer ''bij kennis is''. Destijds hebben ze allerlei soorten medicatie geprobeerd met hem maar niets werkte. Dus hij zei tegen mij van dat hij wel wat medicatie wilde geven zodat hij tot rust zou komen want de psychiater is bang dat hij langzamerhand alles gaat herinneren wat er gebeurd is en in paniek raakt ofzo. Ik heb aangegeven dat we volgende week samen langskomen en we dan kijken of hij dat nodig vindt.
Sorry voor mijn onduidelijk verhaal, ik hoop dat er iemand is die iets van advies kan geven, misschien hier zelf bekend mee is met iemand in zijn omgeving.
.Op de een op de andere dag stopte hij zijn studie, stopte met werken en zonderde zich af. Kwam dagen lang nauwelijks uit bed, at bijna niet meer en viel heel erg af. Vervolgens at hij heel veel en kwam weer aan. Zwerfde elke avond en nacht (tot ongeveer 1 uur) door de straten en was constant aan het malen/piekeren, veel pijn in delen van zijn lichaam, erge nachtmerries, waarbij hoofden van bekende mensen van hem per koerier werden bezorgd in een papierentas. Scheurde zijn geld en schreef er allemaal dingen op dat hij nu beter gaat worden en dat hij de oude wordt.
Mijn broertje was zo een leuke jongen, een knappe jongen die veel aandacht genoot van meisjes. Heel intelligent met grote dromen en levenslust. Dit alles verdween en was niet meer zichtbaar in de afgelopen 4 jaren. Hij was die gehele tijd gewoon van de wereld, afwezig, niet bij kennis zeg maar.
We hebben er alles aan gedaan om te achterhalen wat er als laatste gebeurde voordat hij zo ziek werd. Hij werkte in een andere stad en ging met een bepaalde dame om. Via via bleek dat zij langere tijd een oogje op hem had en dat hij haar liefde niet beantwoordde en haar indirect duidelijk maakte dat hij alleen vrienden wilde zijn. Er ontstond een ruzie en die dag erna is hij niet meer gaan werken. Dat moet de dag zijn dat hij zo ziek is geworden.
Deskundigen (neurologen, psychologen en psychiaters) zeggen dat het daar iets mee te maken kan hebben en dat het een soort van trigger was voor zijn ziekte. Tis allemaal vaag wat ze erover zeggen, ze zeggen wel eerlijk dat ze niet weten waardoor hij zo ziek is geworden.
We hebben hem ook door verschillende imaams laten behandelen en zij konden ook niets met zekerheid zeggen. Ze zeggen dat het sihr kan zijn maar ook weer niet, ze weten het niet.
Wij weten niet wat we er van moeten denken, dan alleen dat we een hele moeilijke periode hebben gehad en hij al helemaal. Hij begint nu sinds kort bij zinnen te komen en hij heeft lichamelijk geen pijn meer, vertoont geen gedrag meer zoals eerst en is weer totaal een ander persoon dan de afgelopen 4 jaar. Hij begrijpt zelf niet wat er allemaal gebeurd is en kan zich niet veel herinneren dan alleen dat hij veel pijn en ellende heeft gehad, een 4 jaar lange kwelling, dag in, dag uit. Hij begint de laatste dagen beetje bij beetje dingen te herinneren van hoe zijn leven was voordat hij ziek werd. We hopen dat hij ook dingen herinnert in de periode dat hij ziek werd en ziek was.
Ik probeer hem te helpen om zijn leven op te pakken, vanaf volgend jaar een studie te gaan volgen, ik heb al met de uitkeringsinstantie gesproken dat hij graag wilt studeren en zijn uitkering wil behouden omdat hij dan een betere kans en gelegenheid heeft om alsnog iets van zijn leven te maken. Dat zijn uitkering pas gestopt wordt als hij afgestudeerd is en dat vonden ze goed. Hij wil een nieuwe opleiding doen maar weet niet wat dus we zoeken dat dit jaar uit.
Verder heeft hij niets om handen, ik probeer een dagbesteding voor hem op te zetten, zodat hij zijn dag kan vullen. Ik ben bang dat hij weer ziek wordt als hij niets te doen heeft. Hij is pas sinds een week of 2 herstellende en hij kan geen intensieve dingen doen.
Verder vraag ik me af of het zin heeft of met hem uit te zoeken wat er met hem gebeurd is, is dat wel verstandig? Moet hij zich juist nu weer laten onderzoeken nu hij weer ''bij kennis is''.
Ik schrijf dit ook om me hart te luchten, weet niet waar te beginnen met hem, we hadden nooit verwacht dat hij zo plotseling hieruit zou komen. Zijn psychiater is vandaag bij hem langsgekomen (hij kon niet eerder komen, hij was in het buitenland) en ziet ook dat hij weer ''bij kennis is''. Destijds hebben ze allerlei soorten medicatie geprobeerd met hem maar niets werkte. Dus hij zei tegen mij van dat hij wel wat medicatie wilde geven zodat hij tot rust zou komen want de psychiater is bang dat hij langzamerhand alles gaat herinneren wat er gebeurd is en in paniek raakt ofzo. Ik heb aangegeven dat we volgende week samen langskomen en we dan kijken of hij dat nodig vindt.
Sorry voor mijn onduidelijk verhaal, ik hoop dat er iemand is die iets van advies kan geven, misschien hier zelf bekend mee is met iemand in zijn omgeving.