AHfilterkoffie
22-09-2010, 23:06
Nieuw verhaal na een lange tijd... Ik wil kijken of het ik nog kan (schrijven bedoel ik.) Feedback? Ook als het crap is?
Groetjes!
_______
‘Bijna negen uur!’ riep de slager. Riad haastte zich naar huis. Nog tweehonderd meter voordat hij de eerste trede van de trap naar zijn huis kon bereiken. De roestkleurige bladeren zetten zich gereed en warmden zich wiegend op voor de primitieve dansen die ze straks in de lucht in oneindige cirkels, vallend in spiralen zouden uitvoeren.
‘De wind begint al!’ zei zijn buurjongen. Riad keek omhoog. Het gepenseelde zwart begon aarzelend de horizon te kleuren met dikke, voorzichtige vegen. Riad begon te rennen. Hij was nooit zo laat opgebleven buiten. Maar ze hadden het zo leuk buiten, dichtbij de vervallen schuur waar hij en zijn vrienden aan de hoge balustrades hingen, zwaaiden en met een plof op het vale stro landden. Zijn horloge was gevallen, het glas was stukgegaan en de wijzers bewogen niet meer. Op zijn horloge was het uren achter elkaar kwart over twee geweest.
Dauw had zich al verzameld en transparante druppels met een eigenaardige (maar inmiddels bekende) geur gleden naar beneden. Hij slipte over de treden, viel en knalde tegen de blauwe reling waar het verf vanaf fladderde. De voordeur ging onstuimig open en hij sprintte naar binnen. Zijn moeder klapte de deur dicht, leunde er tegen aan en haalde diep adem. Het was stil. Hun gehijg galmde in de lange gang.
Riad schoof het gordijn voor het raam naast de deur opzij. Zijn moeder deed het licht aan. Het was donker.
‘Bijna,’ zei ze geluidloos.
Buiten begon de lucht de kleuren te vocaliseren op alfabetische volgorde, van kleur tot kleur, tot het wegstierf en de hemel compleet, herroepelijk was gestorven en de tranen besmeurd met een zwart voile treurden. Riad vond het een mistroostig gezicht. Hij hield van ochtenden. Want dan regende het kleuren. Rood, oranje, geel. In de middag groen, als je geluk had saffieren blauw, en violet dat kleurde naar indigo als de dag zijn einde, zijn vicieuze dood naderde.[/size]
Groetjes!
_______
‘Bijna negen uur!’ riep de slager. Riad haastte zich naar huis. Nog tweehonderd meter voordat hij de eerste trede van de trap naar zijn huis kon bereiken. De roestkleurige bladeren zetten zich gereed en warmden zich wiegend op voor de primitieve dansen die ze straks in de lucht in oneindige cirkels, vallend in spiralen zouden uitvoeren.
‘De wind begint al!’ zei zijn buurjongen. Riad keek omhoog. Het gepenseelde zwart begon aarzelend de horizon te kleuren met dikke, voorzichtige vegen. Riad begon te rennen. Hij was nooit zo laat opgebleven buiten. Maar ze hadden het zo leuk buiten, dichtbij de vervallen schuur waar hij en zijn vrienden aan de hoge balustrades hingen, zwaaiden en met een plof op het vale stro landden. Zijn horloge was gevallen, het glas was stukgegaan en de wijzers bewogen niet meer. Op zijn horloge was het uren achter elkaar kwart over twee geweest.
Dauw had zich al verzameld en transparante druppels met een eigenaardige (maar inmiddels bekende) geur gleden naar beneden. Hij slipte over de treden, viel en knalde tegen de blauwe reling waar het verf vanaf fladderde. De voordeur ging onstuimig open en hij sprintte naar binnen. Zijn moeder klapte de deur dicht, leunde er tegen aan en haalde diep adem. Het was stil. Hun gehijg galmde in de lange gang.
Riad schoof het gordijn voor het raam naast de deur opzij. Zijn moeder deed het licht aan. Het was donker.
‘Bijna,’ zei ze geluidloos.
Buiten begon de lucht de kleuren te vocaliseren op alfabetische volgorde, van kleur tot kleur, tot het wegstierf en de hemel compleet, herroepelijk was gestorven en de tranen besmeurd met een zwart voile treurden. Riad vond het een mistroostig gezicht. Hij hield van ochtenden. Want dan regende het kleuren. Rood, oranje, geel. In de middag groen, als je geluk had saffieren blauw, en violet dat kleurde naar indigo als de dag zijn einde, zijn vicieuze dood naderde.[/size]