Fonkelende sterren

[Elegantly]

Fonkelende sterren

♣

[/font][/size]

Citaat:

[font="constantia"][size="2"]Deel twee van mijn vorige verhaal: De volmaakte minnares.
Het is niet nodig om deel I te lezen om het te begrijpen, maar ik raad het je wel aan.
Read and enjoy. © Elegantly - 2010

[/font][/size]

[FONT="palatino linotype"][SIZE="2"]"Pappa, pappa! Ik weet wat ik wil worden als ik net zo groot als jou ben." Louis-Jules sprong op en neer van blijdschap en keek hoopvol naar de rug van zijn vader. Die draaide zich om en tilde zijn zoontje op. Hij was trots op hem. "Nou?" vroeg hij. De ogen van het jongetje glinsterden ondeugend. "Ik word koning!" riep hij vol trots uit, terwijl hij zijn borst naar voren stak. "Dat kan helemaal niet! Daar moet je rijk en machtig voor zijn, toch pappa?" zei kleine Claire vanaf de eettafel. Louis-Jules stak zijn tong naar haar uit.
"Jij weet daar niks van af! Ik word koning en dan moet jij alles doen wat ik zeg!"
Claire stak haar neusje in de lucht en keek haar broer eigenwijs aan. Ze was er zeker van dat ze gelijk had, dus ze zou in ieder geval nooit toegeven. "Kom op, Louis," zuchtte Elinor, die naast Claire aan tafel zat, "eet je pap op, dan gaan we tante Mary opzoeken. Die vond je toch zo lief?" Louis-Jules keek haar moeder met grote ogen aan, sprong uit de handen van zijn vader en holde naar de eettafel. "Zal tante Mary ons weer verhalen over de koning vertellen?" vroeg hij gretig. Elinor keek hem verbaasd aan. "Vertelt ze jullie over de koning?" Louis-Jules en Claire keken elkaar aan en knikten heftig. "Ja. Maar die is dood, toch maman? Heel jammer, want hij was erg dapper! En nu is koningin Cathérine de baas. Dat weten we allemaal," antwoordde Claire vrolijk, blij dat ze eerder met haar antwoord kwam dan Louis. Elinor wisselde een vlugge blik uit met Nicolas en forceerde een glimlach. "Ja, goed. Maar jullie moeten ook andere dingen leren, hoor. Latijn, Engelse taal..." Zo somde ze nog een aantal dingen op, om het onderwerp over de koning af te sluiten. De kinderen waren echter te enthousiast om over het saaie Latijn te hebben of over Engels waar ze toch niets aan hadden in Frankrijk.

Na het eten rende Louis de straat op. Claire keek hem afkeurend aan. Hij kon ook eens nooit normaal doen! Louis, Claire en moeder Elinor liepen met z'n drieën naar de klooster die zich in de stad bevindt. Mary was van Parijs naar Grenoble verhuisd, omdat ze het hier veel leuker en gezelliger vond dan in het stinkende Parijs.
Op straat kwamen ze een oud vrouwtje tegen, dat moeizaam voort sjokte. Elinor glimlachte beleefd naar haar. Het vrouwtje glimlachte terug en keek naar haar kinderen, waarna ze vertederd weer naar Elinor keek.
"Onze Louis-Jules is al ouder geworden, zie ik," zei ze met krakende stem. Elinor keek verrast naar het vrouwtje dat zomaar zijn naam wist. "Ja, inderdaad. Maar hoe kent u hem?"
"Ik had het je toch al verteld? Je zoontje zal later iets doen waardoor hij zal worden gezien als verlosser. Hij zal iets bereiken, wat niemand anders ooit heeft kunnen doen." Elinor gaapte haar aan, terwijl ze niet in de gaten had dat de kinderen inmiddels bij een of ander kraampje zijn gaan staan.
Het vrouwtje glimlachte alweer naar haar. "Prettige dag verder," zei ze, waarna ze ineens uit het zicht verdween.

[Elegantly]

"Inhoudsopgave"[/size]

[size="2"][URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88011340&postcount=1"]The beginning[/URL]
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88047431&postcount=7"]Sneeuwklokje & Bonfire[/URL]
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88115007&postcount=14"]Forgiveness[/URL]
The adventure begins
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88163970&postcount=21"]An English charmer[/URL]
The Black Death
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88231160&postcount=35"]Princess of France[/URL]
A royal dinner
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88270782&postcount=45"]The lost stranger[/URL]
Golden memories
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88318384&postcount=59"]Dijon, here we come.[/URL]
A cozy inn
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88367214&postcount=68"]Silence is golden[/URL]
Knowledge is power
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88429527&postcount=75"]Château La Perce-Neige[/URL]
Strange discoveries
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88438868&postcount=81"]A surprising announcement[/URL]
Recognition
Recognition II
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88511284&postcount=109"]Confusions[/URL]
A surprising visitor
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88607133&postcount=127"]Anger & despair[/URL]
Unpleasant decisions
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88673766&postcount=139"]'I will rescue you'
[/URL] 'I will rescue you' II
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88740411&postcount=154"]The engagement[/URL]
From enemies to friends
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88770625&postcount=164"]Thousand thoughts[/URL]
Thousand thoughts II
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88799262&postcount=170"]Only cruelty[/URL]
Beginning of love
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88821872&postcount=174"]Astonishing words[/URL]
Goodbye, princess
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88903993&postcount=185"]Journey back to the south[/URL]
The trial of Lórette
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=88996049&postcount=186"]Untold secrets [/URL]
Face the truth
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=89026360&postcount=198"]Broken love [/URL]
Believe in your dreams
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=89077523&postcount=211"]Dreams can come true [/URL]
Happy return
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=89154379&postcount=223"](Blood), sweat & tears[/URL]
Welcome, prince of France
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=89363592&postcount=262"]The wedding[/URL]
If I could have one wish..
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=89408182&postcount=274"]Forever with you [/URL]
Forever with you II
♥ ♥ ♥
Sunshine after rain
[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=89551070&postcount=304"]xTwinkling starsx[/URL]
- Epiloog - [/font][/size]


[font="monotype corsiva"][size="5"]The end...

[Nighttide]

Yes, deel 2!
Gauw verderrrr.

[Elegantly]

Citaat:

10 jaar later... [/font][/size]

[font="constantia"][size="2"]Louis-Jules

Hij spoorde zijn paard aan, die meteen begon te galopperen en reed zo als een speer in het bos. Achter hem volgden Claire en haar witte pony, die natuurlijk niet tegen de hengst van Louis opkon.
“Rijd eens wat langzamer! Ik kan je niet bijhouden!” schreeuwde Claire woedend. Louis rolde met zijn ogen en trok met een ruk aan de teugels van zijn paard, die meteen met een gehinnik tot stilstand kwam. “Kijk uit!” riep Claire nu, dit keer met angst in haar stem. Ze trok zo snel als ze kan aan haar teugels, waardoor de pony stopte en net niet tegen het paard van Louis aan was gebotst.

“Dit betekent wel dat ik gewonnen heb,” zei Louis arrogant, terwijl hij zijn zusje grijnzend aankeek.
Hijgend steeg Claire af. Haar ogen spuwden vuur. Ook Louis steeg af en wachtte tot Claire stampvoetend naar hem toekwam. “Ik ga nooit, maar dan ook nóóit meer met jou rijden! Je bent een arrogante, egoïstische zak die alleen maar aan zichzelf denkt!” Louis zei niets. Hij was zulke uitbarstingen van haar wel gewend. Hij aaide liefdevol over de neus van het paard en haalde zijn schouders op. “Jij stelde voor om er een wedstrijd van te maken. Ik kan er ook niets aan doen dat ik altijd win.” Claire rolde met haar ogen en ging tegen een boom zitten.
“Laten we even rusten. Ik ben moe,” zei ze.
Louis maakte zijn paard en de pony met een touw aan de boom naast Claire vast en plofte naast zijn zusje neer. “Je moet die paard wel gauw terugbrengen, hoor. Anders is het onbeleefd,” merkte Claire op.
“Ik mocht hem toch even lenen,” zei Louis verontwaardigd, waarop Claire hem fronsend aankeek. “Ja, lenen dus. Je rijdt er al uren mee. Je moet het nu wel terugbrengen, vind ik.”
“Ja, dat jij nou een pony hebt gekregen van pappa,” mopperde hij, terwijl hij grassprietjes uit de grond plukte. “Hij was gewoon goedkoop. Jij krijgt heus wel een paard. Ooit. Die zijn best wel duur.”
“Kan me geen barst schelen.”

Net toen Claire weer in discussie wilde gaan, hoorden ze geritsel. Uit reflex draaide Louis zich met een ruk om.
“Het zal vast een eekhoorntje zijn. Of een konijn…”
“Ja, of een wolf!” siste Louis, terwijl hij opstond om de paarden los te maken. “We moeten hier weg. Je weet maar nooit wat er in het bos schuilt.”
Ook Claire stond op en ging weer op haar pony zitten. “We gaan naar huis,” zei Louis vastberaden, terwijl hij zijn paard aanspoorde.

Claire

Ze waren weer op weg en Claire genoot van de natuur om zich heen. Wat was Grenoble toch mooi! Het enige wat de bossen zo onaantrekkelijk maakte, waren de rovers en wolven. Sommigen beweren dat er zelfs geesten rondzweven, maar dat was onzin.

Ze was zo verdiept in al het groen, dat ze niet had gemerkt dat Louis weer abrupt tot stilstand was gekomen. Gelukkig lette haar pony wel op en maakte een scherpe bocht. Claire kon haar evenwicht niet houden en probeerde naar de teugels te grijpen, wat niet lukte. Met een doffe klap viel ze op de grond, tussen de vochtige herfstbladeren. Toen zag ze pas dat ze omringd waren door een paar mannen. Verschrikt stond ze op en keek om zich heen. “Claire, kom hier,” siste Louis, terwijl hij haar wenkte. Claire wist niet wat ze doen moest. Aan de ene kant wilde ze maar al te graag achter Louis verschuilen, maar aan de andere kant was ze te bang om een stap te zetten. Ze keek naar de bandieten die grijnzend voor haar en Louis stonden. Hun besmeurde gezicht, rotte tanden, warrige haren en forse lichamen, deed Claire huiveren.
Niemand leek echter moeite te doen om ze te benaderen.

“Wat moeten jullie van ons?” vroeg Louis wantrouwig, terwijl hij probeerde zich dapper op te stellen.
Eén van hen begon ineens te lachen. Hij zag er nog het ergst uit tussen al de vuile bandieten. Waarschijnlijk was hij de leider. “Kijk niet zo dom uit je ogen, jongen. Je weet heus wel wat we willen,” gromde hij. Ineens lachte hij niet meer en keek Louis vijandig aan. Die liet zich echter niet kleineren en deed een stap naar voren. Een stap naar voren betekende dat je je door niets en niemand liet vernederen.
“Als jullie geld of goud willen, moeten we jullie teleurstellen. Wij zijn niet van adel. Hier,” zei hij, waarna hij zijn zakken leegmaakte. Hij gebaarde Claire dat ook te doen en met trillende handen deed Claire wat haar opgedragen werd. Weer lachte dat enge mens en ook hij deed een liep ook naar voren, totdat hij pal voor Louis stond. “Die paarden komen ons ook wel goed van pas,” zei hij grijnzend, terwijl hij naar de paarden wees. Ineens werd Claire wakker en rende naar haar pony. Ze stond voor haar geliefde Sneeuwklokje – zo noemde ze haar pony – en deed een poging haar te beschermen. “Jullie krijgen helemaal niks!” snauwde ze woedend, waarop Sneeuwklokje zachtjes hinnikte, alsof ze met haar instemde.
“Goed, jullie krijgen ze. Maar met de voorwaarde dat wij veilig weg mogen,” zei Louis. Claire keek hem ongelovig aan. Hoe kon hij? En bovendien, ze konden alles doen wat ze willen. Als ze de paarden hadden, zouden ze hen alsnog kunnen gijzelen, mishandelen of vermoorden. “Afgesproken,” zei de bandiet, terwijl hij zijn onaantrekkelijke zwarte tanden ontblootte. “Neem ze in beslag,” beval hij de anderen, waarna die gretig op de paarden afstormden.
Sneeuwklokje werd met een ruk meegesleurd, terwijl de pony tegenstribbelde en hinnikte alsof ze wist dat er gevaar dreigde. “Nee, nee laat haar los!” smeekte Claire, terwijl haar wangen nat van de tranen waren. Louis keek verslagen toe hoe ze Sneeuwklokje en Bonfire – de geleende hengst - wegbrachten, maar tijd om te treuren hadden ze niet. Ze moesten ervoor zorgen dat ze wegkwamen. Louis holde naar Claire toe en pakte haar hand. “Geen tijd om te huilen, Claire. We moeten hier weg.” Hij keek even naar de bende die zich met de paarden bezighield en toen hij besloot dat de kust veilig was, trok hij zijn zusje mee en samen renden ze hand in hand voor hun leven. Ze doken de bosjes in en hoorden dat iemand hen al had opgemerkt.
“Ze zijn gevlucht, lomperiken! Erachteraan, of dachten jullie dat we ons aan zijn lompe voorwaarde gaan houden?!” Het was de leider van de bende.
“Vlug, sneller…” zei Louis hijgend, terwijl ze steeds kriskras door de bosjes renden zodat ze niet werden gevonden. Claire huilde nog na en dacht steeds aan haar Sneeuwklokje. Ze had hem pas twee jaar en was zo gehecht aan haar geraakt. Waarom moesten ze per se het bos in? Haar ouders hadden hun al gewaarschuwd om het bos te vermijden, maar het was te verleidelijk om er paard te rijden. Toen ze tot conclusie kwamen dat ze niet meer werden achtervolgd - dat kon ook haast niet omdat ze al heel ver waren gekomen – hadden ze bijna de rand van het bos bereikt.

[Islammydeen]

Yes, je begint weer!

[Elegantly]

Ik ben bezig met typen

[Elegantly]

Louis-Jules

“Gestolen? Ja, maak dat de kat maar wijs, jongen. Je hebt hem zeker verstopt om ‘m voor jezelf te houden, niet waar?” gromde monsieur Antoine woedend. Zijn baard bewoog wild mee en hij wreef gestrest over zijn rimpelige voorhoofd. Louis keek de man waarmee hij eerst zo goed mee om kon gaan, wanhopig aan. Waarom wilde hij hem niet geloven? Louis had eigenlijk ook wel medelijden met hem; het was immers zijn enige paard waarmee hij dagelijks naar Chambéry moest, een stad dichtbij Grenoble, om daar zijn spullen te verkopen aan handelaars. “Monsieur… ik zweer u dat ik uw paard niet heb gestolen! Ik was zo op Bonfire gesteld, dat weet u toch. Maar die akelige bandieten hebben hem afgepakt. De pony van mijn zusje is ook al gestolen en dat was haar eigen pony!” zei Louis, hopend dat hij Antoine zou overtuigen.
“Luister, jongen. Bijna zou ik gepromoveerd worden tot een echte koopman. Maar nu ik geen paard meer heb, dankzij jou, kan ik wel fluiten naar mijn baan! Weet je wel niet hoe ver ik was gekomen!”
Louis zei niets en schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten. “Ach, laat ook maar. Wat weet jij daar nou van,” mompelde Antoine vervolgens, waarna hij een biertje voor zichzelf inschonk. “Maak dat je wegkomt. Dadelijk kan ik me niet inhouden en wurg ik je, of zo.”
Louis zuchtte en liep zijn huis uit. Voordat hij de deur dichttrok, zei hij: “Als ik het goed kan maken door je van dienst te zijn, dan weet je me te vinden.” Antoine zei niets en keek hoe de deur dicht werd getrokken.

Buiten schopte hij kwaad tegen een steentje, die met een boogje in de kanaal belandde. Claire, die langs de waterkant aan het wachten was, sprong op en holde naar hem toe. “En?” vroeg ze hoopvol. Louis schudde zijn hoofd, waarop Claire’s hoop verdween en ze zonder wat te zeggen stil naast hem ging lopen.

’s Nachts piekerde Louis nog uren over Antoine en Bonfire. Vooral over Antoine. Louis kon nu helemaal niet meer op zijn vertrouwen rekenen. Hij wist niet zeker of Antoine hem geloofde, maar hij had een sterk gevoel dat hij dat wel deed. Hij kende Louis al jaren, dus zou hij toch wel moeten weten dat hij een eerlijke jongen is?
Net dat hij eindelijk van zijn gepieker af was en bijna in slaap zou vallen, bonkte er iemand op de deur.
Meteen was hij weer klaarwakker. Hij was niet de enige: Claire en zijn ouders waren ook slaperig opgestaan en zijn vader liep mopperend naar de deur. Ook Claire wilde uit bed, maar Elinor hield haar tegen. “Wacht nou maar even,” fluisterde ze. Louis stapte echter wel uit bed en toen zijn vader de deur opendeed, zag hij Antoine met een kan voor de deur staan. Nicolas zuchtte opgelucht.
“Ik wist niet dat jij ook ’s nachts op visite ging,” grapte Nicolas gapend. “Mag ik binnenkomen?” vroeg Antoine vrolijk. Louis kreeg het ineens heel koud. Hij zou vast geld eisen, voor zijn verloren paard.
Louis keek toe hoe Antoine op een stoel neerplofte. Claire was naast haar broer gaan zitten en wisselde een bezorgde blik met hem uit. “Het spijt me voor mijn nachtelijk bezoekje, hoor,” begon Antoine. “Ik heb bier meegebracht zodat jullie het me vergeven.”
Niemand zei wat. Elinor en Nicolas omdat ze gewoon te slaperig waren en Claire en Louis omdat die niets durfden te zeggen. “Ik schenk wel wat in,” zei Elinor, toen ze een por van Nicolas kreeg.
Antoine knikte beleefd en keek Louis toen aan. Die wist niet waar hij moest kijken dus staarde hij maar terug. Antoine kuchte even. “Ik kom hier omdat mijn paard gestolen is. Nee, nee, ik kom niet voor geld of iets dergelijks,” zei hij er meteen achteraan, toen Nicolas er iets op wilde zeggen.
“Aangezien het Louis’ domme schuld is omdat hij met zijn domme kop het bos in is gegaan, eis ik wel wat voor het verlies terug. Je zei dat je jezelf wilde vergeven door me een dienst te doen, toch?” vroeg hij. Louis knikte aarzelend. “Volgens mij wel.”
“Mooi. Want dan weet ik wel een klusje voor je. Jij gaat naar Londen, en dat ligt inderdaad in Engeland, om een kostbaar voorwerp en een brief te leveren aan ene sir James. Het is heel belangrijk voor me en als je het doet, stap ik niet naar de rechter.”

Louis en de rest keken Antoine schaapachtig aan. “Engeland?” fluisterde Elinor bang. Antoine knikte. “Ja. Kan hij ook nog eens wat van een ander land zien!” grapte hij, hoewel niemand echt om hem lachte. “Kunt u niets beters verzinnen?” vroeg Nicolas. Het leek hem helemaal niets om zijn zoon alleen helemaal naar Engeland te sturen. En hij had geen eens een paard! Moest hij soms te voet gaan?
“Maakt u zich geen zorgen om de vervoermiddelen, monsieur Nicolas,” zei Antoine om hem gerust te stellen. “Ik weet precies hoe hij daar kan komen.”

[Bailarina]

Mij complimenteren, maar je kan er zelf ook wat van zeg! Mooi, doe zo voort ; )

[Elegantly]

Citaat door Bailarina:

Mij complimenteren, maar je kan er zelf ook wat van zeg! Mooi, doe zo voort ; )

Dankjewel!

[Elegantly]

Louis-Jules

Nerveus stond Louis buiten te wachten tot de jongen klaar was met het gereedmaken van zijn paard. Antoine had geregeld dat Louis mee kon gaan met deze Engelsman. Hij heette Thomas en was in Frankrijk om zaken voor zijn vader te doen. Louis merkte dat het een stille, koele jongen was. Hij was niet veel ouder dan Louis zelf. Misschien was hij iets van achttien. Thomas en Antoine waren nu bezig de kar aan het paard vast te maken. Het moest stevig genoeg zijn.
Louis keek naar zijn ouders, die allebei onrustig voor zich uit staarden. Het leek hun maar niets om Louis naar een vreemd land te sturen, dat kilometers van Frankrijk af lag. Louis liep naar ze toe en gaf zijn moeder een kus. “Niet bang zijn, maman. Ik ben al zeventien en dankzij de Engelse lessen kan ik al vloeiend Engels spreken. Het zal wel goed komen.”
Zijn moeder glimlachte en omhelsde hem stevig. Louis gaf zijn vader een hand. Nicolas klopte Louis op zijn schouder. “Ik heb vertrouwen in je,” zei hij slechts.

“Zo, jongen. Pak dit aan en zorg er voor dat je het niet verliest.” Antoine was naar hem toegelopen en drukte een brief en een klein pakketje in zijn handen. Hij keek hem veelbetekend aan en Louis knikte. “Ik zal er goed voor zorgen,” zei hij, waarna Antoine breed glimlachte. “Zo mag ik het horen. Nou hup, de kar in. Je avontuur kan beginnen.”
Louis draaide zich nog even om en knikte zijn ouders toe. Hij merkte meteen dat Claire er niet was.
Maar tijd om op haar te wachten had hij niet, want Thomas zat al ongeduldig op zijn paard.
Behendig klom Louis op de kar. Gelukkig was hij best comfortabel. Als het regende zou hij in een hoekje kruipen onder het afdakje kruipen dus dat zou wel goed komen.
Zijn moeder zwaaide naar hem en hij zwaaide terug. Langzaam kwam het paard in beweging en haalde Louis diep adem. Hij bad stilletjes en hoopte dat de reis goed en veilig zou verlopen.
Stevig hield hij de brief en het pakkertje van Antoine toe. Die mocht hij simpelweg niet verliezen.
Terwijl ze langzaam van zijn huis weg rijden, hoorde Louis ineens een bekende stem.
“Louis, wacht nou even! Louis!” Het was Claire. “Wacht, Thomas! Dat is mijn zusje! Wait a minute!” riep hij vervolgens in het Engels. Thomas zuchtte geïrriteerd en trok hardhandig aan de teugels van de paard, waardoor die meteen gehoorzaamde en tot stilstand kwam. Alsof haar leven van hem afhing, rende Claire naar hem toe. Door de wind verloor ze haar kapje en kwamen haar lange, levendige haren tevoorschijn. Louis moest grinniken en sprong uit de kar. Claire wierp zich in zijn armen en omhelsde hem stevig, waardoor Louis bijna omviel. “Hé, rustig aan! Ik blijf heus niet voor eeuwig weg. En sinds doen we zo tegen elkaar?” grapte hij terwijl hij over haar haren streelde.
Claire lachte buiten adem. “Geen zorgen, we zullen gauw weer vijanden van elkaar worden. Want ik ga met je mee naar Engeland.” Louis’ glimlach verdween en hij keek haar vragend aan.
“Je bent niet echt enthousiast merk ik…” stamelde Claire na het zien van zijn gezicht. “Papa gaf toestemming. Ik wil Engeland zó graag zien. Ik ben Frankrijk wel beu, na zestien jaar. Het kan toch geen kwaad?”
Louis haalde een hand door zijn haar en zuchtte. “Het is niet veilig voor een meisje zoals jij, dat weet je toch… We hebben waarschijnlijk geen eens een slaapplaats. We zullen dan in een herberg met allerlei rare, onbetrouwbare mensen slapen. Wat als jou iets overkomt?”
Claire dacht even na. “Maar ik heb jou toch? En ik kan mezelf heel goed verdedigen. Weet je nog toen ik je bijna van je paard af had gegooid bij dat ene wedstrijdje?”
Plotseling begon Thomas achter hen te grinniken, waardoor Louis zich geïrriteerd omdraaide. “Het was heus niet omdat ze sterker was, of zo,” beet hij hem toe, waarna Thomas stopte met lachen en deed alsof hij zijn paard aan het aaien was. Louis keek weer naar Claire, die moeite deed om niet te lachen. “Ja goed, kom maar mee dan. Als je mij maar niet voor iederéén voor schut zet,” mompelde hij terwijl hij op de kar klom en vervolgens Claire op de kar hielp. Ze had een brede glimlach op haar gezicht en ergens vond Louis het wel leuk dat ze meeging. Zij hield ook wel van avontuur.
“Bienvenue,” zei Thomas vriendelijk aan Claire, die meteen begon te blozen.
Louis haalde zijn wenkrbauwen op. Thomas kon ineens Frans spreken en verstaan en daarnet was hij zo chagrijnig als wat, totdat Claire ineens verscheen.
Als die twee het maar bij groeten houden, dacht Louis terwijl hij expres dicht naast Claire ging zitten.

[Elegantly]

Thomas

Grijnzend keek hij voor zich uit terwijl hij op zijn paard zat. Hij hoorde Louis en zijn zusje waarvan hij nog steeds de naam niet wist, zachtjes fluisteren. Ze waren aan het discussiëren over iets. Thomas had zo’n vermoeden dat het om hem ging. Die Louis dacht vast dat hij geen Frans kon, of zo. Nou, dan had hij het mooi mis! En de uitdrukking die op zijn gezicht verscheen toen Thomas charmant ‘Bienvenue’ zei en het meisje daarbij bloosde, was al helemaal lachwekkend. Thomas’ humeur was meteen opgekrikt nadat het meisje ook meeging. Had hij ten minste iets moois om naar te kijken tijdens het rusten. Hij wilde zonder dat Louis het merkte, zijn charmes in de strijd gooien om het meisje voor zich te winnen. Tot nu toe had hij ieder meisje die hij maar wilde gekregen. Ze wierpen zich zowat voor zijn voeten. Tja… vrouwen waren nu eenmaal naïef en onschuldig.

Na een tijdje te hebben gereden begon zijn rug pijn te doen en hij merkte dat ook zijn paard iets langzamer ging. Arm dier, hij was natuurlijk ook erg moe van de reis. Het was inmiddels al donker geworden, maar ze hadden Chambéry nog niet eens bereikt, dus ze moesten vannacht maar in de kar slapen. Toen Thomas constateerde dat het er wel veilig was, steeg hij af, gaf het paard voedsel en maakte hem stevig vast. Daarna klom hij in de kar en zocht een slaapplek voor zichzelf. Het meisje sliep dicht bij haar broer. Jammer, dacht Thomas, waarna hij in een ander hoekje kroop en zich onder een paar lakens nestelde, met zijn gezicht naar het meisje toe.
Ja… haar wilde hij zeker voor zichzelf winnen. Met deze lange reis zou dat wel goed komen, dacht hij tevreden.

Claire

Slaperig opende ze haar ogen en keek verward om zich heen en haar verwarring nam toe bij het zien van een groot paard met haar broer erop. Droomde ze soms? Ze ging zitten en keek om zich heen. Haar hart maakte een sprongetje bij het zien van de Engelsman. Maar natuurlijk! Ze was op weg naar Engeland met haar broer! Met een inmiddels rood aangelopen gezicht pakte ze het kommetje met water en liep naar de rand van de kar. Met het koude water waste ze haar gezicht en spoelde ze haar mond. Louis, die haar ineens opmerkte, glimlachte naar haar en vroeg of ze lekker geslapen had.
“Ja, best wel. Ik ben in ieder geval niet één keer wakker geworden,” antwoordde ze terwijl ze een gaap onderdrukte. “Mooi zo,” zei Louis, terwijl hij een blik op Thomas wierp. Claire volgde zijn blik en kon nog net zien dat Thomas vlug zijn blik van haar af had gewend. Louis zuchtte en keek weer voor zich uit. Claire’s wangen werden nog roder en gauw liep ze terug naar haar plekje. Ze kon de spanning tussen Thomas en haar broer zowat voelen. Ze waren nu al vijanden terwijl ze pas één dag op weg waren. Claire besloot er geen aandacht aan te besteden. Ze zou al helemaal geen aandacht aan Thomas besteden, hoewel het moeilijk was zijn blik steeds te ontwijken. Maar het was nu eenmaal slimmer om hem te negeren, vooral waar haar broer bij was. Ze pakte een boek uit haar kar, dat ze nog vlug had meegenomen van huis en sloeg het open. Ze hield van lezen. Dan kon ze zich er in verdiepen en dat was gewoon heerlijk. “Wat lees je daar?” vroeg Thomas ineens. Claire’s adem stokte en om zich een houding te geven sloeg ze vlug een bladzijde om en antwoordde zonder hem aan te kijken. “Gewoon… een ridderverhaal. Gekregen van een tante van me,” mompelde ze, terwijl ze deed alsof ze las. Thomas lachte. “Het is vast zo’n zoetsappig liefdesromannetje met ridders en jonkvrouwen… Dat ze nog lang en gelukkig leven, enzovoort… Heb ik gelijk?”
Dit keer keek Claire wel op en keek recht in de ogen van Thomas, die haar amuserend aankeken. Ze haalde diep adem en probeerde te glimlachen. “Nee dat is het niet. Het is een boek dat geschreven was door de voormalige koning van Frankrijk. Een heel spannend en origineel boek.”
Thomas keek haar nieuwsgierig aan. “Mag ik ook eens lezen?” vroeg hij. Claire knikte en gooide hem het boek toe.
“Ja, mooi niet. Ga jij maar rijden, ik heb al rugpijn gekregen.”
Claire schrok toen haar broer naast haar neerplofte. Ze had niet eens doorgehad dat de kar tot stilstand was gekomen. Louis wreef pijnlijk over zijn rug en dronk wat water uit het flesje.
Thomas rolde met zijn ogen. “Jij bent ook echt zo egoïstisch. Ik heb een hele dag gereden en jij maar een paar uurtjes! Rijd op z’n minst tot we in Chambéry zijn, of zo!”
Louis haalde zijn schouders op en strekte zijn benen. “Doe niet zo moeilijk man. Ik wil even bij mijn zusje zitten. Ik rijd morgen wel tot de zon ondergaat, oké?” Thomas zuchtte en gooide het boek terug naar Claire, die het behendig opving. Mopperend ging hij op het paard zitten en spoorde hem aan. Claire grinnikte, waardoor Louis vragend opkeek. “Niks hoor,” zei ze terwijl ze haar boek pakte en opgelucht was dat ze geconcentreerd kon lezen.

[Bailarina]

super...

[tralali]

Nieuwe fan!

Upp!

[Elegantly]

Citaat door tralali:

Nieuwe fan!

Upp!

Welkom,

[tralali]

Citaat door Elegantly:

Welkom,

Krijgen we vandaag nog een vervolgje please?