Bekijk volle/desktop versie : ''Ik was bijna dood, door mijn bloedeigen familie'' Waargebeurd


Pagina's : [1] 2 3 4
21-09-2010, 20:46
Ik wilde weg, weg van huis. Ik wilde niet bestaan, ik heb zoveel aan zelfmoord gedacht. Je zou denken dat mijn ouders om mij gaven, nou totaal niet. Ze hielden niet van mij, ze dachten aan hun ‘’goede familie naam’’ dan aan mij. Soms wilde ik dat ik dood was en mijn wens was bijna uitgekomen…

‘’ Het begon allemaal toen ik 13 jaar was, ik zat in de brugklas en ik had te horen gekregen dat ik moest blijven zitten. Het was erg pijnlijk, maar toch bleef ik zitten. Ik wilde zo graag havo doen. Mijn ouders waren erg teleurgesteld, ze wilde niet zien dat ik kapot gingen, ze dachten niet aan mij. Ook al haalde ik goede cijfers, ze lette daar niet op. Mohim, daar zat ik dan, weer een jaar in de brugklas. Mijn grootste nachtmerrie die is uitgekomen. ‘’

Het verhaal is waargebeurd, ik heb zo vreselijk gehuild om het verhaal. Het verhaal is waar gebeurd bij een nichtje van mij. Ik huil elke dag om haar en Moge Allah haar sterk maken
21-09-2010, 21:05


Mijn familie was erg bekend onder een goede naam. Ik was ook erg bekend als een goed meisje, wat ik ook wel was. Ik droeg een hoofddoek, ik droeg de juiste kleding. Ik lette niet op jongens, ik had wel 2 vriendjes voordat ik hoofddoek droeg, maar toen ik hoofddoek droeg ben ik gestopt met jongen en al die rotzooi. Ik was jong en ik wilde mezelf niet zwart maken.

De zomer was afgelopen en ik moest weer naar school. Ik was erg teleurgesteld dat ik weer in de 1e zat, maar ik wist dat ik dit jaar over zou gaan insh’Allah. Mijn ouders zeiden niets, mijn moeder zeurde soms, maar daar liet ze het bij. Mijn broer kwam een paar maanden bij ons logeren, omdat hij ziek was. De eerste dagen waren normaal, ik kwam soms te laat, maar na 4keer te laat gingen ze mijn ouders bellen. Mijn vader werd razend, die dag wilde hij me slaan, maar ik was ziek, dus deed hij rustig. Ik begon me steeds anders te gedragen. Ik was moe en had nergens zin in, ik zat in de puberteit, ja ik kon er niets aan doen. Het was eenmaal zo. Ik begon mezelf te haten, van mezelf te walgen. Ik huilde elke dag mezelf in slaap. Mijn vader zei niets tegen mij, hij zag de pijn niet, hij wilde die niet zien denk ik elke dag. Mijn moeder was alleen maar boos, mijn broer deed niets, hij was eenmaal ziek. Ik zat altijd helemaal alleen in mijn kamer te huilen en te denken over zelfmoord. Ik kon het leven niet aan, ik was klein, niemand die mij hielp. Iedereen probeerde mij te breken, iedereen probeerde mij zwart te maken. Mijn vrienden werden me vijanden. Ik bleef helemaal alleen, ik had nog wel een paar vrienden, maar die wisten niets van mijn situatie. Ik wilde het niet vertellen.

Mijn vriendin vroeg me een keer of ik meewilde naar een internetcafé. Ik stemde daar mee, ik moest toch wat uitprinten dus waarom niet. Ik ging mee en bleef met haar tot 7 uur en vertrok toen naar mijn vaders werk, hij werd gebeld door mijn broer die zei dat ik nog steeds niet thuis was, mijn pa werd razend. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en ik loog van de bibliotheek, als ik zei van internetcafé zou hij mij slachten. Hij maakte me uit voor ‘’xxxx’’ Het raakte me echt erg. Nooit heeft iemand tegen mij xxxx gezegd en mijn bloedeigen vader was de eerste die me zo noemde. Ik wilde hem niet eens aankijken. Ik schaamde me dood, maar vanbinnen ging ik kapot. Hij zei dat ik van school gelijk naar huis moest komen en ik stemde daar mee in.

Ik liep naar huis en mijn broer riep mij. Hij vroeg waar ik was en ik loog dat ik in de bibliotheek was en liet een boek zien die ik toevallig bij me had. Hij keek me aan en knikte. ‘’Vanaf nu gelijk naar huis, je krijgt elke dag 30 minuten om naar huis te komen’’ zei hij. Ik stemde mee in. ‘’Khalid komt deze week’’ riep hij mij nog na. Ik liep zo snel als ik kon naar mijn kamer en sloot de deur. Mijn benen begonnen te beven. Ik wilde op dit moment dood gaan door een hartaanval, want ik wist dat ik binnenkort dood was.
21-09-2010, 21:12
Nieuwe fan



UP!!!
21-09-2010, 21:30
Ik was elke dag moe, ik lette wel nu op de klok. Soms sliep ik de hele dag niet en liep ik naar school als een zombie. Ik was totaal niet mezelf niet. Iedereen begon te denken dat er wat met mij was maar ik zei van niets. Ik wilde met niemand praten. In de klas gedroeg ik me wel als een blij meisje, ik wilde niet dat mensen meer dingen zouden vragen. Ik wilde ze niet de echte ik tonen, dat durfde ik niet. Als ik mezelf liet tonen zou ik echt in elkaar zakken en huilen tot ik dood ging. Ik had zoveel pijn, ik was erg chagrijnig. Ik weet wat nu mensen denken, dat ik me aanstel, maar jullie weten niet hoe het is om door je bloedeigen vader ‘’xxxx’’ genoemd te worden. Jullie weten niet hoe het is dat mensen alleen naar je fouten kijken, maar nooit naar de goede dingen. Jullie weten niet hoe het is dat familie niets om jou gaf, ze haatte je alleen maar. Ik had geen goede contact met mijn neven, nichten enz. Ik had geen normaal leven, die een normaal meisje wel heeft. Voor mij was het enkel een droom. Ik deed nooit iets met mijn ouders, ik kreeg totaal geen liefde. Ik groeide zonder liefde. Ik begon daardoor harder te worden, mijn hart begon van steen te worden. Ik kende geen emotie, na ja op mijn kamer liet ik al mijn gevoelens vrij, maar in het openbaar niet. Ik wilde niet dat mensen mij kapot zagen, ik wilde geen schande zijn voor de familie. Ook al hielden ze niet van mij, ik hield van hen. Ze waren tenslotte mijn ouders.

Het weekend begon en mijn broer Khalid kwam vanuit Duitsland naar Nederland. Ik was erg bang voor hem, hij was diegene die mij altijd sloeg, hij was diegene die ik haatte. Hij kwam naar ons toe en begon me al meteen te slaan. Hij had geen medelijden met mij. Mijn moeder deed er niets aan, ze keek alleen maar toe. Ze zei telkens dat het mijn eigen schuld was. Hij deed zijn riem uit en begon me ermee te slaan. De druppels kwamen uit mijn ogen. Bij elke zweepslag liet ik een druppel vrij lopen over mijn wangen. Bij elke aanraking begon mijn lichaam meer pijn te doen. Ik deed niets, ik liet het gebeuren. Hij hield niet op, hij bleef maar slaan. De tranen kwamen sneller uit me ogen net een rivier van water. De een naar de andere. Ik voelde het bloed op mijn handen. Het deed zo’n pijn, maar ik zei niets. Ik schreeuwde het alleen uit.
21-09-2010, 22:05


Nieuwe fannetjee up!!!
21-09-2010, 22:06
oepaaaa nieuwe fann meldd zichh(L)
21-09-2010, 22:12
Up je schrijft prachtiig!
21-09-2010, 23:10
O myn god zo erg voor je nichtje meskiena
Moge allah haar bijstaan insha allah.
22-09-2010, 09:54
hey hey nieuwe fan derbij UUUPPPAAA
22-09-2010, 09:58
zo erg ni normaal.. Moge Allah swt je nichtje helpen Inch'allah xx
22-09-2010, 10:22
up up up wat een mooi verhaaal man!
Moge Allah swt je nichtje bij staan!
22-09-2010, 17:19
Amin,

sokran voor al jullie lieve reacties. Ik ga snel een vervolgje typen
22-09-2010, 18:01


up nieuwe fannetje erbij echt erg voor je nichtje
22-09-2010, 18:29
upp nieuw fannetje erbij
22-09-2010, 18:33
Mijn broer stopte na een tijdje en spuugde recht in mijn gezicht. Hij liep weg en mijn moeder schudde haar hoofd. ‘’Het is je eigen schuld’’ zei ze zachtjes en ze liep achter mijn broer aan. Ik kon niets bewegen. Mijn lichaam reageerde niet. Een moeder hoort liefde te tonen aan jou, ze hoort aan jou kant te staan. Ze hoort je tranen te vegen, maar mijn moeder. Ze keek niet naar mij, ze had liever haar zoon dan haar dochter. Ze liet die littekens in mijn hart als een brandmerk die nooit zouden verdwijnen. Waarom, waarom heb jij mij op de wereld gezet, waarom doe je mij zo’n pijn? Jij diegene waar ik zo veel van hou, jij die mij 9 maanden heeft gedragen, beteken ik dan niets voor jou?

Ik huilde zachtjes, ik wilde niet dat ze me zouden horen. Ik stond kreunend op. De pijn zowel geestelijk als lichamelijk kon niet helen. Ik liep naar de badkamer. Ik wilde net de douche binnenstappen tot ik voor een grote spiegel kwam. Ik bekeek mezelf eens goed. Mijn gezicht vol bloed, mijn ogen vol tranen. Ik bekeek me eens goed, ik ging met mijn hand tegen de spiegel. Was ik dit echt? Was ik dit meisje? Droomde ik? Ik gleed met mijn hand langs mijn gezicht. Ik voelde mijn haren kleven door het bloed op mijn hoofd. Ik wilde gillen, ik wilde mezelf wurgen, maar ik bleef rustig naar mezelf kijken. Ik glimlachte naar mezelf, het was een lach die ik niet kon aanzien. Zo nep, zonder gevoelens. Ik veegde mijn tranen weg en ging een douche nemen.

De stralen van het water deden mij pijn op me lichaam, zoals de tranen op mijn gezicht pijn doen in mijn hart.

Ik liep naar beneden en pakte stilletjes wat te eten, ik kon moeilijk lopen of eten. Het deed allemaal pijn, ik probeerde toch iets te eten. Nadat het al inmiddels 9 uur s avonds was ging mijn broer weg naar Duitsland. Ik was erg blij. Ik wilde zijn gezicht niet voor mij zien.

De volgende dag werd ik vroeg wakker, maar ik kon niet slapen. Ik werd gillend uit een nachtmerrie ontwaken. Ik keek om mij heen, nee dat was geen nachtmerrie, dat was een droom, dit hier is een nachtmerrie. Ik wachtte op mijn moeder, die eigenlijk zoals alle andere moeder hoort te kijken wat er aan de hand is, maar niets. Ik hoorde alleen de auto’s buiten voor de rest niets. Ik probeerde op te staan en opnieuw liet ik een gil van de pijn. Ik hoorde mijn vader schreeuwend naar boven komen. Hij begon me bij mijn keel te pakken en probeerde me te wurgen. ‘’Hoe durf je het om lawaai te maken’’ schreeuwde hij. Ik kon geen adem meer halen, de pijn die ik al had was al te veel voor mij. Mijn pa liet mij los, mijn ogen werden zwaarder, mijn lichaam raakte verlamd. Mijn lichaam voelde zwaar aan, alles voelde zwaar aan. Mijn ogen sloten vanzelf, mijn lichaam liet zich vallen op de kille, koude grond.
Pagina's : [1] 2 3 4