berbercommunn
06-08-2010, 22:37
Beste leden,
Ik ben een VROUW van 27 jaar.
Hier ga ik even mijn levens verhaal doen, want het moet eruit...
Thuis leef ik met 3 BROERS (lichte vorm van autisme) EN mijn moeder (borderline, autistisch...).
Ik zelf heb ook wat trekjes van borderline en autisme..
Vroeger hadden we het goed mijn ouders waren samen... Af en toe wat ruzie tussen mijn ouders, altijd mijn moeder die ging overdrijven, huilen, roepen, met alles gooien, dreigen met zelfmoord..
Totdat mijn vader verliefd werd op een ander vrouw en besloot om van mijn mama te scheiden. Is het allemaal begonnen.
Die periode ging als een hel voor mij. Daarover wil ik eigenlijk weinig kwijt.
Maar ik weet toen mijn ouders samen waren, mijn moeder zich altijd bezig hield met mijn vader. Ruzie... Aandacht vragen...
Toen hij wegging had ze iemand anders nodig dat was ik.. Daarna mijn klein broertje die epilepsie aanvallen had, hoge koorts...
Mijn moeder was altijd overbezorgd, paranoia, slapen bij ons in de kamer (om niet alleen te zijn), alles controleren alles....
Ik heb een rot jeugd gehad, ze had altijd ruzie met iedereen, niemand vond haar leuk, ene dag we ze beste vriendin met de die, totdat die persoon haar 1 ding had gelapt dan was de vriendschap voorbij, zo was dat telkens
Ik mocht nooit weg, met vriendinnen... NOOIT
mocht geen amusement hebben, mocht niet lachen want dan werd ze jaloers
IN mijn puberteit kwam ik natuurlijk in opstand, toen kreeg ik vanalles op mijn hoofd, pannen, boter, speeksel....
Dus ik gehoorzaamde maar om toch geen ruzie met haar te krijgen
Thuis was het altijd zo'n vuilnis, ze kocht vanalles wat we niet nodig hadden en dat liet ze dan daar liggen in de woonkamer
Ze wou het nooit opruimen, ook al is haar beroep kuisvrouw, thuis deed ze het niet, alleen afwassen en met water dweilen, alles wat met water te maken had deed ze wel
Ik mocht nooit bij vriendinnen thuis gaan, omdat zij para was (en bang om mij kwijt te raken?)
En vriendinnen wisten mijn situatie niet en wouden bij mij komen, maar hoe kon ik hen binnenlaten in de vuilnis?
Er kwamen altijd familieden ons rommel opruimen, omdat mijn moeder het niet kon of niet wou.
Na een tijdje kwamen ze ook niet meer, dus ik was degene die ermee opgescheept zat
Na jaren braaf hebben geleefd, GEEN ENKEL SOCIAAL CONTACT te hebben gehad en te zijn afgestudeerd
Heb ik op school iemand leren kennen die met mij wou trouwen, ik was heel blij, zodat ik uit de situatie thuis weg kon en EEN LEVEN ZOU HEBBEN WANT DAT HAD IK 22 jaar niet gehad
mIJN MOEDER heeft zich veel verzet tegen mijn huwelijk want ik ging haar alleen laten met mijn 2 broers en de miserie, dus thuis wie ging er nog opruimen? Financieel?
En ze wou mij altijd bij haar hebben, zodat ze de controle niet verloor.
UIteindelijk heeft ze ingestemd en mocht ik trouwen van haar, met heel veel verdriet heeft ze mij weggegeven.
Ik was 1 jaar getrouwd, ze belde iedere dag 1 min om mijn stem te horen, de ouders van mijn ex-man wouden dat niet dat zij belde.
Ze lag 1 jaar lang op de zetel te slapen met mijn foto en zei wees gelukkig dochter, je hebt mij hier achter gelaten
Toen ik dat allemaal zo hoorde, had ik medelijde met haar. En met de ouders van mijn ex-man liep het ook niet van een leien dakje, ze bemoeiden zich met alles had geen enkel privacy had geen eigen huis woonde bij zijn familie in... Was nog erger dan hoe ik het Thuis had. Dus na 1 jaar ben ik daar dan weggegaan terug naar hUIS
wANT MIJN MOEDER HAD MIJ NODIG
Nu ik weer terug ben al een aantal jaar, haat ik terug mijn leven
Ik zit altijd binnen en ga alleen naar buiten om te werken of samen met mijn moeder
Want ze is raar, ze denkt dat ik haar weer ga verlaten door een man te zoeken. Ze zei eens letterlijk tegen mij: GA JE MIJ OOK VERLATEN NET ZOALS JE VADER DAT HEEFT GEDAAN
wE WETEN WAT ER DE VORIGE KEER IS GEBEURT ZORG NIET DAT JE WEER SCHEID
HOe moet ik nu leven met zo'n moeder?
Die mij altijd controleert, zelfs op mijn werk belt ze (als ze alleen is en niets te doen heeft) WAT DOE JE, ik wou even je stem horen, wanneer kom je thuis oke
Zo gaat het dag in dag uit....
Weet niet wat ik met haar moet aanvangen..
Ik vind als je een kind of meerdere kinderen op de wereld brengt
en je psychisch niet in orde bent, dat je geen verantwoordelijkheid moethebben over die kinderen
Want ik hebh totaal geen leven, ik leef zoals zij dat wenst, IK WORD GELEEFD, zodat zij daar gelukkig en kalm van word
Dit is geen leven en dit wil ik niet
mAAR WAT kan ik eraan doen, wie kan mij helpen?
Mijn moeder beseft het niet...Zij heeft altijd gelijk
Ik wil een normaal leven hebben help mij aub
Ik ben een VROUW van 27 jaar.
Hier ga ik even mijn levens verhaal doen, want het moet eruit...
Thuis leef ik met 3 BROERS (lichte vorm van autisme) EN mijn moeder (borderline, autistisch...).
Ik zelf heb ook wat trekjes van borderline en autisme..
Vroeger hadden we het goed mijn ouders waren samen... Af en toe wat ruzie tussen mijn ouders, altijd mijn moeder die ging overdrijven, huilen, roepen, met alles gooien, dreigen met zelfmoord..
Totdat mijn vader verliefd werd op een ander vrouw en besloot om van mijn mama te scheiden. Is het allemaal begonnen.
Die periode ging als een hel voor mij. Daarover wil ik eigenlijk weinig kwijt.
Maar ik weet toen mijn ouders samen waren, mijn moeder zich altijd bezig hield met mijn vader. Ruzie... Aandacht vragen...
Toen hij wegging had ze iemand anders nodig dat was ik.. Daarna mijn klein broertje die epilepsie aanvallen had, hoge koorts...
Mijn moeder was altijd overbezorgd, paranoia, slapen bij ons in de kamer (om niet alleen te zijn), alles controleren alles....
Ik heb een rot jeugd gehad, ze had altijd ruzie met iedereen, niemand vond haar leuk, ene dag we ze beste vriendin met de die, totdat die persoon haar 1 ding had gelapt dan was de vriendschap voorbij, zo was dat telkens
Ik mocht nooit weg, met vriendinnen... NOOIT
mocht geen amusement hebben, mocht niet lachen want dan werd ze jaloers
IN mijn puberteit kwam ik natuurlijk in opstand, toen kreeg ik vanalles op mijn hoofd, pannen, boter, speeksel....
Dus ik gehoorzaamde maar om toch geen ruzie met haar te krijgen
Thuis was het altijd zo'n vuilnis, ze kocht vanalles wat we niet nodig hadden en dat liet ze dan daar liggen in de woonkamer
Ze wou het nooit opruimen, ook al is haar beroep kuisvrouw, thuis deed ze het niet, alleen afwassen en met water dweilen, alles wat met water te maken had deed ze wel
Ik mocht nooit bij vriendinnen thuis gaan, omdat zij para was (en bang om mij kwijt te raken?)
En vriendinnen wisten mijn situatie niet en wouden bij mij komen, maar hoe kon ik hen binnenlaten in de vuilnis?
Er kwamen altijd familieden ons rommel opruimen, omdat mijn moeder het niet kon of niet wou.
Na een tijdje kwamen ze ook niet meer, dus ik was degene die ermee opgescheept zat
Na jaren braaf hebben geleefd, GEEN ENKEL SOCIAAL CONTACT te hebben gehad en te zijn afgestudeerd
Heb ik op school iemand leren kennen die met mij wou trouwen, ik was heel blij, zodat ik uit de situatie thuis weg kon en EEN LEVEN ZOU HEBBEN WANT DAT HAD IK 22 jaar niet gehad
mIJN MOEDER heeft zich veel verzet tegen mijn huwelijk want ik ging haar alleen laten met mijn 2 broers en de miserie, dus thuis wie ging er nog opruimen? Financieel?
En ze wou mij altijd bij haar hebben, zodat ze de controle niet verloor.
UIteindelijk heeft ze ingestemd en mocht ik trouwen van haar, met heel veel verdriet heeft ze mij weggegeven.
Ik was 1 jaar getrouwd, ze belde iedere dag 1 min om mijn stem te horen, de ouders van mijn ex-man wouden dat niet dat zij belde.
Ze lag 1 jaar lang op de zetel te slapen met mijn foto en zei wees gelukkig dochter, je hebt mij hier achter gelaten
Toen ik dat allemaal zo hoorde, had ik medelijde met haar. En met de ouders van mijn ex-man liep het ook niet van een leien dakje, ze bemoeiden zich met alles had geen enkel privacy had geen eigen huis woonde bij zijn familie in... Was nog erger dan hoe ik het Thuis had. Dus na 1 jaar ben ik daar dan weggegaan terug naar hUIS
wANT MIJN MOEDER HAD MIJ NODIG
Nu ik weer terug ben al een aantal jaar, haat ik terug mijn leven
Ik zit altijd binnen en ga alleen naar buiten om te werken of samen met mijn moeder
Want ze is raar, ze denkt dat ik haar weer ga verlaten door een man te zoeken. Ze zei eens letterlijk tegen mij: GA JE MIJ OOK VERLATEN NET ZOALS JE VADER DAT HEEFT GEDAAN
wE WETEN WAT ER DE VORIGE KEER IS GEBEURT ZORG NIET DAT JE WEER SCHEID
HOe moet ik nu leven met zo'n moeder?
Die mij altijd controleert, zelfs op mijn werk belt ze (als ze alleen is en niets te doen heeft) WAT DOE JE, ik wou even je stem horen, wanneer kom je thuis oke
Zo gaat het dag in dag uit....
Weet niet wat ik met haar moet aanvangen..
Ik vind als je een kind of meerdere kinderen op de wereld brengt
en je psychisch niet in orde bent, dat je geen verantwoordelijkheid moethebben over die kinderen
Want ik hebh totaal geen leven, ik leef zoals zij dat wenst, IK WORD GELEEFD, zodat zij daar gelukkig en kalm van word
Dit is geen leven en dit wil ik niet
mAAR WAT kan ik eraan doen, wie kan mij helpen?
Mijn moeder beseft het niet...Zij heeft altijd gelijk
Ik wil een normaal leven hebben help mij aub