Hallo lieve lezers..
Hierbij wil ik met jullie mijn verhaal delen. Laat me weten wat jullie ervan vinden!
Graag wil ik ook tips en suggesties over hoe het beter kan! Please let me know. Het is namelijk mijn eerste verhaal en heb daarom nog veel te leren..
Maar goed hierbij de eerste alinea's van het verhaal
xxx
[FONT="Arial"]Nog nooit in me leven heb ik een pistool in het echt gezien. Vandaag keek ik recht in zijn zwarte gat.
Ondanks zijn nadrukkelijke bedreiging voelde ik me niet gedwongen de auto in te stappen.
De beslissing was snel gemaakt.
In een ruk draaide ik me om en rende van hem en de auto vandaan. Nog nooit in me leven heb ik zo hard kunnen rennen. Ik had geen idee hoe ik hier weg moest komen.
Zo vaak hebben me ouders gezegd dat ik ’s avonds niet alleen via deze weg moest fietsen en vandaag kwam hun nachtmerrie uit.
Ik hoorde de auto achter me grommen en algauw kwam hij met gierende banden me achterna.
Dacht ik nou echt dat ik een van zijn snelle wagens met mijn korte benen kon ontlopen. Ik voelde me benen onder de angst nog een tandje harder rennen. Ik moest nog een heel stuk voor ik überhaupt de entree van de woonwijk in zicht zou krijgen. Het terrein was verlaten en geen hond te bekennen. Ik keek wild om me heen en zag de grijze kille fabrieken me leeg aanstaren. Hoe moest ik hier nu wegkomen? De borrelende adrenaline in me belemmerde me om helder te kunnen denken. De auto kwam gevaarlijk dichtbij, zo dichtbij dat ik de hete motor tegen me huid aanvoelde. Met de auto gaf hij me een tik, genoeg om me over mijn voeten te laten struikelen en languit op de grond te belanden.
Hij sprong de auto uit en sloeg de deur hard dicht. De klap van de deur zorgde ervoor dat ik boven mijn eigen klap kwam.
Ik sprong overeind en strompelde vooruit. Me benen waren verzuurd van de sprint en hadden een pijnlijke klap ontvangen van de mooie glimmende bumper.
Net als ik me hervat en het weer in een sprint wil leggen, voel ik een ferme hand om mijn bovenarm. In een ruk trekt hij me naar zich toe. Even laat hij me los en slaat diezelfde arm om me heen. Stevig drukte hij me tegen zich aan en voor ik me bewust werd van zijn harde lichaam voelde ik het koude wapen langs mijn gezicht glijden.
“En waar denk jij heen te gaan?” hoor ik hem hees in me oor zeggen.
Ik keek hem aan, zag zijn diep zwarte ogen me opnemen. Het waren dezelfde ogen die me pestend aankeken in mijn kinderjaren, de blik waarin ze nu stonden kon ik niet plaatsen.
Ik was in de war.
“Wat wil je van me?” hoor ik mijn stem schor zeggen.
Weer veranderde zijn blik, hij kreeg een gevaarlijke grimas op zijn gezicht. “Ik wil jou, heb je dat nu dan nog steeds niet door”.