alitheflater
08-06-2010, 00:13
Ongeacht hun politiek beleid hebben slechte leiders één ding gemeen: ze hebben er doorgaans geen benul van welke schade ze aanrichten.
George W Bush, Tony Blair en onze eigen Jan-Peter Balkenende zijn misschien de beste voorbeelden uit de recente geschiedenis. Ondanks een eindeloze reeks ongeëvenaarde miskleunen blijven ze rotsvast in zichzelf geloven. Ook de man die nu in het Witte Huis zit, Barack Obama, maakt er een potje van zonder een spier te vertrekken.
Zijn buitenlands beleid kan beschreven worden als 'een hoop geschreeuw en weinig wol.' Obama pikt er een buitenlandse leider uit en bedreigt die met vervelende gevolgen als hij niet buigt voor de Amerikaanse eisen. Wanneer deze zich vervolgens niet laat intimideren en agressief reageert, draait ons Barack als een blad aan de boom, om ineens de inschikkelijkheid zelve te zijn.
In zijn eerste jaar als president heeft de regering van Barack Obama genoeg voorbeelden gegeven van het gebrek aan capaciteiten. Hij en zijn medewerkers (Clinton, Gates, Biden et all) zijn niet of nauwelijks in staat juist te beoordelen welke kaarten een buitenlands leider in zijn handen heeft en hoe vastberaden die is om ze ook uit te spelen.
Of het nu gaat om Biden & Netanyahu, Clinton & Iran of Obama zelf in China; de Amerikaanse leiders tonen zich keer op keer hulpeloze schooljongens die bij het eerste teken van verzet terugkruipen in hun schulp - zwakke leiders zonder lef en overtuiging.
Ook na de moordaanslag en piraterij van Israël van de afgelopen week haastten de trekpoppen in het Witte Huis zich om hun Joodse geldschieters niet voor het hoofd te stoten. Een veroordeling kwam er niet. Men deed zelfs het bespottelijke voorstel dat Israël zelf het onderzoek moest leiden. Maar in de VS is het zo dat één verkeerde beweging richting Israël leidt tot een 'antisemitisme' krijsende Abe Foxman van de Anti Defamation League; een doodvonnis in de VS.
Ook de manier waarop de hallucinante olieramp in de Golf van Mexico door Obama en consorten wordt aangepakt grenst aan het ongelooflijke. Men heeft geen idee wat er moet gebeuren, BP toont al meer dan een maand aan niet opgewassen te zijn tegen het probleem, en het enige wat Obama zijn landgenoten vertelt is dat de Engelse oliemaatschappij alles zal moeten betalen. De ramp in Tsjernobyl begint te verbleken en Obama heeft het over geld!
De eerste zwarte president is helaas geen staatsman, en naast hem doen de hysterische Hillary Clinton en de wereldvreemde Joe Biden het nog veel slechter. Nadat Israël negen vredesactivisten van dichtbij afmaakte (en nog eens 17 deed verdwijnen) vroeg vice-president Joe Biden zich af "wat het probleem was", en toonde de Amerikaanse regering zich weer volledig willoos; als een mammoettanker die door een nietige, kleine sleepboot wordt voortgetrokken.
De VS zijn op drift.
De oorlogen in Irak en Afghanistan ruïneren de staatsfinanciën en voeden de haat tegen de VS en het Westen in de harten van moslims overal ter wereld. Na de slappe reactie op de volgende Israëlische wandaad beginnen nu echter ook niet-moslims te zien dat de VS niet langer het morele boegbeeld zijn dat ze in de eerste drie decennia na de Tweede Wereldoorlog wel degelijk waren.
De tekenen van verval worden voor heel de wereld zichtbaar, en de neerwaartse lijn die het land al onder president Johnson inzette is inmiddels onomkeerbaar. Landen als China, Brazilië, Venezuela, Turkije, Israël uiteraard en zelfs het onbeduidende Honduras trekken zich inmiddels niets meer aan van wat de VS te zeggen hebben. Met bommen en dollars houdt men nog de schijn van invloed op, maar achter hun rug wordt er schamper gelachen.
Daarom is het tijd dat Europa de grote broer aan de overkant van de plas eens wakker schudt. Vraag is alleen wie in Europa dat moet doen. De leiders hier zijn namelijk al even slap en ideeënloos. Een reden om de VS onvoorwaardelijk te blijven volgen is er niet. Ten tijde van de Koude Oorlog was de VS de noodzakelijke bondgenoot tegen het 'Rode Gevaar'. Men had een gemeenschappelijk doel dat werd gepersonifieerd in de Noord Atlantische Verdrags Organisatie (NAVO).
De NAVO is heden ten dage echter nog slechts eens dekmantel voor illegale oorlogen die de VS en zijn Europese bondgenoten voeren in het Midden Oosten. In het leven geroepen als een verdedigingsorganisatie neemt het inmiddels in Afghanistan deel aan een economische aanvalsoorlog die indruist tegen al haar grondbeginselen. Toen deze week een van de NAVO-leden het slachtoffer werd van wat feitelijk een daad van oorlog was - een aanval op een van haar schepen op volle zee door een land dat geen lid is van de NAVO - bleef het angstig stil in het Brusselse hoofdkwartier, hoewel het verdedigen van de lidstaten toch altijd het uitgangspunt was.
In zijn woede over de Israëlische schanddaad krijgt Turkije wel steun van Rusland. Vladimir Poetin komt deze week naar Turkije om de toestand rondom het gedrag van Israël deze week te bespreken. Het geo-politieke initiatief lijkt zich naar het oosten te verplaatsen en geen van onze amechtige leiders heeft het in de gaten.
Voor de Europese staten, die de VS de laatste 60 jaar onvoorwaardelijk hebben gevolgd, is de tijd aangebroken om het bondgenootschap met de VS in heroverweging te nemen. De Amerikaanse waarden - uitgehold door corruptie en ontoelaatbare belangenverstrengeling die inmiddels elk ministerie in Washington in zijn greep hebben - zijn de Europese al lang niet meer. Hoezeer men ook probeert ook in Europa de moslimwereld als de nieuwe vijand neer te zetten; de Europeaan kijkt dwars door de goedkope manipulaties heen, door schade en schande wijs geworden ten tijde van een ander regime dat ooit probeerde een hele bevolkingsgroep te verketteren.
De toenaderingspogingen van Duitsland en Rusland zijn misschien de voorbereidingen op een nieuwe toekomst waarin geen plaats meer is voor de NAVO. Maar ook een waarin geen plaats meer is voor laffe en karakterloze leiders als Barack Obama, Jan-Peter Balkenende, Yves Leterme of Gordon Brown.
De leiders van de toekomst heten Medvedev, Lula, Erdogan, Chavez en Morales. Mannen (of vrouwen?) met lef en visie.
Bestaan zulke leiders nog in Europa? Het wordt tijd dat ze zich melden. Er wordt op hen gewacht.
Bron
George W Bush, Tony Blair en onze eigen Jan-Peter Balkenende zijn misschien de beste voorbeelden uit de recente geschiedenis. Ondanks een eindeloze reeks ongeëvenaarde miskleunen blijven ze rotsvast in zichzelf geloven. Ook de man die nu in het Witte Huis zit, Barack Obama, maakt er een potje van zonder een spier te vertrekken.
Zijn buitenlands beleid kan beschreven worden als 'een hoop geschreeuw en weinig wol.' Obama pikt er een buitenlandse leider uit en bedreigt die met vervelende gevolgen als hij niet buigt voor de Amerikaanse eisen. Wanneer deze zich vervolgens niet laat intimideren en agressief reageert, draait ons Barack als een blad aan de boom, om ineens de inschikkelijkheid zelve te zijn.
In zijn eerste jaar als president heeft de regering van Barack Obama genoeg voorbeelden gegeven van het gebrek aan capaciteiten. Hij en zijn medewerkers (Clinton, Gates, Biden et all) zijn niet of nauwelijks in staat juist te beoordelen welke kaarten een buitenlands leider in zijn handen heeft en hoe vastberaden die is om ze ook uit te spelen.
Of het nu gaat om Biden & Netanyahu, Clinton & Iran of Obama zelf in China; de Amerikaanse leiders tonen zich keer op keer hulpeloze schooljongens die bij het eerste teken van verzet terugkruipen in hun schulp - zwakke leiders zonder lef en overtuiging.
Ook na de moordaanslag en piraterij van Israël van de afgelopen week haastten de trekpoppen in het Witte Huis zich om hun Joodse geldschieters niet voor het hoofd te stoten. Een veroordeling kwam er niet. Men deed zelfs het bespottelijke voorstel dat Israël zelf het onderzoek moest leiden. Maar in de VS is het zo dat één verkeerde beweging richting Israël leidt tot een 'antisemitisme' krijsende Abe Foxman van de Anti Defamation League; een doodvonnis in de VS.
Ook de manier waarop de hallucinante olieramp in de Golf van Mexico door Obama en consorten wordt aangepakt grenst aan het ongelooflijke. Men heeft geen idee wat er moet gebeuren, BP toont al meer dan een maand aan niet opgewassen te zijn tegen het probleem, en het enige wat Obama zijn landgenoten vertelt is dat de Engelse oliemaatschappij alles zal moeten betalen. De ramp in Tsjernobyl begint te verbleken en Obama heeft het over geld!
De eerste zwarte president is helaas geen staatsman, en naast hem doen de hysterische Hillary Clinton en de wereldvreemde Joe Biden het nog veel slechter. Nadat Israël negen vredesactivisten van dichtbij afmaakte (en nog eens 17 deed verdwijnen) vroeg vice-president Joe Biden zich af "wat het probleem was", en toonde de Amerikaanse regering zich weer volledig willoos; als een mammoettanker die door een nietige, kleine sleepboot wordt voortgetrokken.
De VS zijn op drift.
De oorlogen in Irak en Afghanistan ruïneren de staatsfinanciën en voeden de haat tegen de VS en het Westen in de harten van moslims overal ter wereld. Na de slappe reactie op de volgende Israëlische wandaad beginnen nu echter ook niet-moslims te zien dat de VS niet langer het morele boegbeeld zijn dat ze in de eerste drie decennia na de Tweede Wereldoorlog wel degelijk waren.
De tekenen van verval worden voor heel de wereld zichtbaar, en de neerwaartse lijn die het land al onder president Johnson inzette is inmiddels onomkeerbaar. Landen als China, Brazilië, Venezuela, Turkije, Israël uiteraard en zelfs het onbeduidende Honduras trekken zich inmiddels niets meer aan van wat de VS te zeggen hebben. Met bommen en dollars houdt men nog de schijn van invloed op, maar achter hun rug wordt er schamper gelachen.
Daarom is het tijd dat Europa de grote broer aan de overkant van de plas eens wakker schudt. Vraag is alleen wie in Europa dat moet doen. De leiders hier zijn namelijk al even slap en ideeënloos. Een reden om de VS onvoorwaardelijk te blijven volgen is er niet. Ten tijde van de Koude Oorlog was de VS de noodzakelijke bondgenoot tegen het 'Rode Gevaar'. Men had een gemeenschappelijk doel dat werd gepersonifieerd in de Noord Atlantische Verdrags Organisatie (NAVO).
De NAVO is heden ten dage echter nog slechts eens dekmantel voor illegale oorlogen die de VS en zijn Europese bondgenoten voeren in het Midden Oosten. In het leven geroepen als een verdedigingsorganisatie neemt het inmiddels in Afghanistan deel aan een economische aanvalsoorlog die indruist tegen al haar grondbeginselen. Toen deze week een van de NAVO-leden het slachtoffer werd van wat feitelijk een daad van oorlog was - een aanval op een van haar schepen op volle zee door een land dat geen lid is van de NAVO - bleef het angstig stil in het Brusselse hoofdkwartier, hoewel het verdedigen van de lidstaten toch altijd het uitgangspunt was.
In zijn woede over de Israëlische schanddaad krijgt Turkije wel steun van Rusland. Vladimir Poetin komt deze week naar Turkije om de toestand rondom het gedrag van Israël deze week te bespreken. Het geo-politieke initiatief lijkt zich naar het oosten te verplaatsen en geen van onze amechtige leiders heeft het in de gaten.
Voor de Europese staten, die de VS de laatste 60 jaar onvoorwaardelijk hebben gevolgd, is de tijd aangebroken om het bondgenootschap met de VS in heroverweging te nemen. De Amerikaanse waarden - uitgehold door corruptie en ontoelaatbare belangenverstrengeling die inmiddels elk ministerie in Washington in zijn greep hebben - zijn de Europese al lang niet meer. Hoezeer men ook probeert ook in Europa de moslimwereld als de nieuwe vijand neer te zetten; de Europeaan kijkt dwars door de goedkope manipulaties heen, door schade en schande wijs geworden ten tijde van een ander regime dat ooit probeerde een hele bevolkingsgroep te verketteren.
De toenaderingspogingen van Duitsland en Rusland zijn misschien de voorbereidingen op een nieuwe toekomst waarin geen plaats meer is voor de NAVO. Maar ook een waarin geen plaats meer is voor laffe en karakterloze leiders als Barack Obama, Jan-Peter Balkenende, Yves Leterme of Gordon Brown.
De leiders van de toekomst heten Medvedev, Lula, Erdogan, Chavez en Morales. Mannen (of vrouwen?) met lef en visie.
Bestaan zulke leiders nog in Europa? Het wordt tijd dat ze zich melden. Er wordt op hen gewacht.
Bron