7awma-Saqaya
04-06-2010, 19:30
4 juni 2010
Het is een feit dat het tegenwoordig gewone mensen, activisten, noem ze zoals je wilt, zijn die beslissingen nemen om de loop van de geschiedenis te veranderen.
Is Israël de weg kwijt? Kunnen de oorlog in Gaza (1.400 doden) de Tweede oorlog in Libanon (2006, 1.006 doden), alle andere oorlogen en nu de slachtpartij van afgelopen maandag ervoor zorgen dat de Israëlische regering niet langer erkend wordt?
Reken er maar niet op.
Lees alleen maar de slappe verklaring van het Witte Huis - dat Obama en zijn mensen "bezig zijn een beeld te krijgen van de omstandigheden die tot de tragedie hebben geleid". Geen enkele veroordeling. En dat is het dan. Negen doden. Gewoon een statistiekje dat wordt toegevoegd aan het duizelingwekkende dodental in het Midden-Oosten.
Toch is het dat niet.
In 1948 zetten Westerse politici - Amerikanen en Britten - een luchtbrug naar Berlijn op. Een verhongerende bevolking (drie jaar eerder nog de vijand) was omsingeld door het Russische leger dat een muur rond de stad had opgericht. De Berlijnse luchtbrug was een van de historische momenten van de Koude Oorlog. Engelse en Amerikaanse soldaten riskeerden hun leven voor de hongerlijdende Duitsers.
Ongelooflijk niet? In die dagen hadden we nog politici die beslissingen namen; politici namen beslissingen die levens redden. De heren Attlee en Truman dat Berlijn belangrijk was in zowel moreel, menselijk als politiek opzicht.
En nu? Het waren mensen - gewone mensen, Europeanen, Amerikanen, overlevenden van de Holocaust - ja, in godsnaam! mensen die de Nazis hebben overleefd - die besloten naar Gaza te gaan omdat hun politici en staatshoofden hen hadden laten stikken.
Waar waren onze politici de afgelopen dagen? Wel, we hadden de lachwekkende Ban Ki-moon, de bespottelijke verklaring van het Witte Huis en die geweldige Tony Blair die zei "geschokt te zijn en het tragische verlies van levens te betreuren". In Nederland hadden we Maxime Verhagen die aarzelend soortgelijke dingen zei.
In 1948 zouden ze de Palestijnen volkomen genegeerd hebben, uiteraard. De verschrikkelijke ironie wil dat de Berlijnse luchtbrug werd opgericht op het moment dat een begin werd gemaakt met de vernietiging van Arabisch Palestina.
Maar het is een feit dat het tegenwoordig gewone mensen, activisten, noem ze zoals je wilt, zijn die beslissingen nemen om de loop van de geschiedenis te veranderen. Onze politici zijn te laf, hebben niet de ruggengraat om beslissingen te nemen die levens redden. Geen heldhaftige woorden van onze leiders van nu.
Want het mag een feit genoemd worden, niet waar, dat wanneer er Europeanen (ja, Turken zijn Europeanen) waren neergeknald door een willekeurig ander land in het Midden-Oosten, heel politiek Europa op zijn achterste benen had gestaan.
En wat zegt dat over Israël? Is Turkije niet een van de trouwste bondgenoten van Israël? Is dit wat de Turken kunnen verwachten? De enige Islamitische bondgenoot van Israël zegt dat het een slachtpartij was - en het kan Israël helemaal niets schelen.
Maar ja, het kon Israël ook geen bal schelen toen Londen en Canberra Israëlische diplomaten het land uitzetten nadat er vervalste Britse en Australische paspoorten waren gebruikt door de moordenaars van Hamas-kopstuk Mahmoud al-Mabhouh. Het kon ze niks schelen toen ze nieuwe Joodse nederzettingen in Oost-Jeruzalem aankondigden toen de Amerikaanse vice-president Joe Biden in het land was.
Waarom zou het Israël nu iets kunnen schelen?
Hoe heeft het zover kunnen komen? Misschien omdat we allemaal zijn opgegroeid met de beelden van Israëliërs die Arabieren vermoordden. Misschien omdat de Israëliërs gewend zijn geraakt aan het vermoorden van Arabieren? En nu vermoorden ze Turken. Of Europeanen. Er is iets veranderd in het Midden-Oosten, deze week - en de Israëliërs hebben (gezien hun stompzinnige politieke reactie op het bloedbad) geen idee wat er gebeurd is. De wereld zijn de schandalige acties van de Israëliërs beu. Alleen onze politici blijven zwijgen.
-----------
Diplomatieke stormen
xGoldstone-rapport, november 2009
Israël lanceerde Operation Cast Lead in december 2008 met als verklaard doel het afvuren van raketten vanuit Gaza richting Israël een halt toe te roepen. Meer dan 1400 Palestijnen werden vermoord in het drie weken durende offensief, net als 13 Israëlische soldaten. De Zuid-Afrikaanse jurist Richard Goldstone stelde in zijn rapport dat beide partijen oorlogsmisdaden hadden begaan, maar legde de nadruk op Israël. Israël wilde Goldstone geen medewerking verlenen en vonden zijn rapport verstoord en bevooroordeeld.
x De moord op al-Mabhouh, januari-mei 2010
Groot-Brittannië en Australië zetten Israëlische diplomaten het land uit nadat ze hadden vastgesteld dat de Israëlische moordenaars vervalste Britse en Australische paspoorten hadden gebruikt om Dubai binnen te geraken. Israël heeft haar rol bij het vermoorden van Mahmoud al-Mabhouh in zijn hotel in januari ontkend noch bevestigd. De Britten noemde het gebruik van vervalste Britse paspoorten "onacceptabel". Australië zei dat dit niet het gedrag was van "een land waarmee zo'n nauwe, vriendelijke en ondersteunende band hebben."
xNederzettingen-rel, maart 2010
Israël kondigt plannen aan om 1.600 woningen te gaan bouwen in een door Israël geannexeerd deel van de Westelijke Jordaanoever. De aankondiging wekt ongewoon felle reacties op in Washington. De VS menen dat dit hun pogingen om het vredesproces nieuw leven in te blazen schaadt. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton zegt dat het project een belediging is. Netanyahu zegt dat hij niets wist van de plannen van de bureaucraten en bood Joe Biden zijn verontschuldigingen aan.
xNucleaire geheimhouding, mei 2010
Israël, waarvan algemeen wordt aangenomen dat ze het enige land in het Midden-Oosten zijn met kernwapens, werd opnieuw opgeroepen het Non-Proliferatie Verdrag te ondertekenen en inspecties van zijn nucleaire faciliteiten in Dimona toe te staan. Israël blijft dit weigeren.
bron
Het is een feit dat het tegenwoordig gewone mensen, activisten, noem ze zoals je wilt, zijn die beslissingen nemen om de loop van de geschiedenis te veranderen.
Is Israël de weg kwijt? Kunnen de oorlog in Gaza (1.400 doden) de Tweede oorlog in Libanon (2006, 1.006 doden), alle andere oorlogen en nu de slachtpartij van afgelopen maandag ervoor zorgen dat de Israëlische regering niet langer erkend wordt?
Reken er maar niet op.
Lees alleen maar de slappe verklaring van het Witte Huis - dat Obama en zijn mensen "bezig zijn een beeld te krijgen van de omstandigheden die tot de tragedie hebben geleid". Geen enkele veroordeling. En dat is het dan. Negen doden. Gewoon een statistiekje dat wordt toegevoegd aan het duizelingwekkende dodental in het Midden-Oosten.
Toch is het dat niet.
In 1948 zetten Westerse politici - Amerikanen en Britten - een luchtbrug naar Berlijn op. Een verhongerende bevolking (drie jaar eerder nog de vijand) was omsingeld door het Russische leger dat een muur rond de stad had opgericht. De Berlijnse luchtbrug was een van de historische momenten van de Koude Oorlog. Engelse en Amerikaanse soldaten riskeerden hun leven voor de hongerlijdende Duitsers.
Ongelooflijk niet? In die dagen hadden we nog politici die beslissingen namen; politici namen beslissingen die levens redden. De heren Attlee en Truman dat Berlijn belangrijk was in zowel moreel, menselijk als politiek opzicht.
En nu? Het waren mensen - gewone mensen, Europeanen, Amerikanen, overlevenden van de Holocaust - ja, in godsnaam! mensen die de Nazis hebben overleefd - die besloten naar Gaza te gaan omdat hun politici en staatshoofden hen hadden laten stikken.
Waar waren onze politici de afgelopen dagen? Wel, we hadden de lachwekkende Ban Ki-moon, de bespottelijke verklaring van het Witte Huis en die geweldige Tony Blair die zei "geschokt te zijn en het tragische verlies van levens te betreuren". In Nederland hadden we Maxime Verhagen die aarzelend soortgelijke dingen zei.
In 1948 zouden ze de Palestijnen volkomen genegeerd hebben, uiteraard. De verschrikkelijke ironie wil dat de Berlijnse luchtbrug werd opgericht op het moment dat een begin werd gemaakt met de vernietiging van Arabisch Palestina.
Maar het is een feit dat het tegenwoordig gewone mensen, activisten, noem ze zoals je wilt, zijn die beslissingen nemen om de loop van de geschiedenis te veranderen. Onze politici zijn te laf, hebben niet de ruggengraat om beslissingen te nemen die levens redden. Geen heldhaftige woorden van onze leiders van nu.
Want het mag een feit genoemd worden, niet waar, dat wanneer er Europeanen (ja, Turken zijn Europeanen) waren neergeknald door een willekeurig ander land in het Midden-Oosten, heel politiek Europa op zijn achterste benen had gestaan.
En wat zegt dat over Israël? Is Turkije niet een van de trouwste bondgenoten van Israël? Is dit wat de Turken kunnen verwachten? De enige Islamitische bondgenoot van Israël zegt dat het een slachtpartij was - en het kan Israël helemaal niets schelen.
Maar ja, het kon Israël ook geen bal schelen toen Londen en Canberra Israëlische diplomaten het land uitzetten nadat er vervalste Britse en Australische paspoorten waren gebruikt door de moordenaars van Hamas-kopstuk Mahmoud al-Mabhouh. Het kon ze niks schelen toen ze nieuwe Joodse nederzettingen in Oost-Jeruzalem aankondigden toen de Amerikaanse vice-president Joe Biden in het land was.
Waarom zou het Israël nu iets kunnen schelen?
Hoe heeft het zover kunnen komen? Misschien omdat we allemaal zijn opgegroeid met de beelden van Israëliërs die Arabieren vermoordden. Misschien omdat de Israëliërs gewend zijn geraakt aan het vermoorden van Arabieren? En nu vermoorden ze Turken. Of Europeanen. Er is iets veranderd in het Midden-Oosten, deze week - en de Israëliërs hebben (gezien hun stompzinnige politieke reactie op het bloedbad) geen idee wat er gebeurd is. De wereld zijn de schandalige acties van de Israëliërs beu. Alleen onze politici blijven zwijgen.
-----------
Diplomatieke stormen
xGoldstone-rapport, november 2009
Israël lanceerde Operation Cast Lead in december 2008 met als verklaard doel het afvuren van raketten vanuit Gaza richting Israël een halt toe te roepen. Meer dan 1400 Palestijnen werden vermoord in het drie weken durende offensief, net als 13 Israëlische soldaten. De Zuid-Afrikaanse jurist Richard Goldstone stelde in zijn rapport dat beide partijen oorlogsmisdaden hadden begaan, maar legde de nadruk op Israël. Israël wilde Goldstone geen medewerking verlenen en vonden zijn rapport verstoord en bevooroordeeld.
x De moord op al-Mabhouh, januari-mei 2010
Groot-Brittannië en Australië zetten Israëlische diplomaten het land uit nadat ze hadden vastgesteld dat de Israëlische moordenaars vervalste Britse en Australische paspoorten hadden gebruikt om Dubai binnen te geraken. Israël heeft haar rol bij het vermoorden van Mahmoud al-Mabhouh in zijn hotel in januari ontkend noch bevestigd. De Britten noemde het gebruik van vervalste Britse paspoorten "onacceptabel". Australië zei dat dit niet het gedrag was van "een land waarmee zo'n nauwe, vriendelijke en ondersteunende band hebben."
xNederzettingen-rel, maart 2010
Israël kondigt plannen aan om 1.600 woningen te gaan bouwen in een door Israël geannexeerd deel van de Westelijke Jordaanoever. De aankondiging wekt ongewoon felle reacties op in Washington. De VS menen dat dit hun pogingen om het vredesproces nieuw leven in te blazen schaadt. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton zegt dat het project een belediging is. Netanyahu zegt dat hij niets wist van de plannen van de bureaucraten en bood Joe Biden zijn verontschuldigingen aan.
xNucleaire geheimhouding, mei 2010
Israël, waarvan algemeen wordt aangenomen dat ze het enige land in het Midden-Oosten zijn met kernwapens, werd opnieuw opgeroepen het Non-Proliferatie Verdrag te ondertekenen en inspecties van zijn nucleaire faciliteiten in Dimona toe te staan. Israël blijft dit weigeren.
bron