Gener4l
03-06-2010, 15:44
Moord op volle zee
Uitgegeven: 3 juni 2010 09:10
Laatst gewijzigd: 3 juni 2010 09:10
Afgelopen zondag hoorde ik op Radio 1 een interview met Anne de Jong, één van de Nederlandse opvarenden van het konvooi vol hulpgoederen dat op weg was naar Israël. Het ging om cement, bouwmaterialen rolstoelen etc. Wat mij vooral trof was het enorme enthousiasme van Anne. Ze had er zin in.
Ze sprak als een vrouw met een bestemming. Ik luisterde het in de auto, in de file. Het was fijn om naar Anne te luisteren. Ze hoopte dat Israël het konvooi zou laten passeren. Natuurlijk, antwoordde ze op een vraag van de journaliste, er zat een zeker provocatief karakter in.
Met heel veel toestanden van zee worden gesleept zou ook al helpen. Als dat onmenselijke kamp in de Gazastrook maar weer eens keihard op de kaart werd gezet.
Naïef
Het klinkt, achteraf bekeken, nogal naïef. Israël is niet zo van de provocatietjes weglachen. Voor eeuwig dragen zij het gelijk van de getraumatiseerde territoriumvechters uit. Wie naar hen wijst wil ze dood, zoals dat voor zoveel staten geldt. Amerika kan er ook wat van.
Ik had niet het idee dat Anne de Jong de Israëliërs dood wilde. Zelden heb ik iemand zo bewogen en zo druipend van Het Goede Doel een verhaal horen vertellen. Anne zag het konvooi als een varend Woodstock. Ze gingen een bloem in het geweer van Israël duwen. Jezelf aan een hek binden, maar dan op volle zee.
Anne vertelde dat de sfeer aan boord goed was. Ze gingen eens kijken hoe ver ze kwamen. Ze dacht dat het uiteindelijk allemaal wel met een sisser af zou lopen. Toen werd de verbinding verbroken.
Twee werelden
Het was nieuws zoals je wel vaker hoort op Radio 1. Je raakt er een beetje aan gewend. Laatst zat ik een kwartier te luisteren naar interviews met een tiental Chinese meisjes die in een spijkerbroekenfabriek werkten. Ik zelf keek naar een koe langs de A2. Mooie koe. Twee werelden.
Hoe eenvoudiger de werkelijkheid bij je binnenkomt, des te makkelijker kan je hem negeren. Ik weet alles van waterputten in Afrikaanse dorpjes, de kwaliteit van een bepaalde groente in Zuid-Amerika, de verkeersproblemen in Indonesië. Allemaal door Radio 1. Het bericht over het konvooi zette ik zondag in dat rijtje. Mooie actie. Mooie vrouw.
De volgende ochtend hoorde ik, ook via Radio 1, dat er tijdens gevechten op een van de boten, doden waren gevallen. Allen aan de kant van de activisten. Er zou door de activisten met knuppels zijn geslagen.
Er was met ijzeren staven gezwaaid. Dat was ongeveer de kleur van het nieuws. Dit proefde ik in de berichtgeving: het was wachten op de verklaring van Israël, waarin zij geduldig zouden uitleggen waarom er helaas gedood moest worden.
Anne
Ik dacht eigenlijk alleen maar aan Anne. Naïeve Anne, die zo te horen een Greenpeace achtige toestand had verwacht. Een beetje kloten op volle zee. Een lange neus maken naar de militairen. Je stijf als een plank vasthouden aan de reling om de arrestatie moeilijker te laten verlopen. Dat werk.
Anne heeft geluk. Zou ze 1 arm hebben opgetild met een broodmes er in, dan leefde ze nu niet meer. Per ongeluk struikelen in de buurt van een Israëlische soldaat is dodelijk. De vallende beweging kan worden uitgelegd als een intimiderende aanval op de staat Israël.
Mail
Omdat ik, tijdens DWDD, maandagavond iets over dit brute geweld heb gezegd, krijg ik veel mail binnen van joden die mij allemaal proberen uit te leggen dat Israël volledig in zijn recht staat. Ik heb documenten gekregen van 40 pagina’s, vol met complot theorieën.
Bijna alle mails beginnen met dezelfde aanhef: ze keken en luisterden normaal gesproken graag naar mijn gedichten, maar nu niet meer. Israël kon niet anders. Het verdedigde zichzelf.
Al die mails maken 1 ding pijnlijk duidelijk. De mensen die mij deze teksten sturen zijn er, hoe cynisch dat ook is, gewend aan geraakt dat een mens bijna achteloos mag worden gefusilleerd als Israël wordt geprovoceerd. Een stalen buis in de hand hebben, het is genoeg voor een kogel tussen de ogen.
Voorgoed verloren
Niet de actie van Israël baart me zorgen, maar vooral dat enthousiast rechtvaardigen van koele moord. De angst van de politici in Nederland, die mondjesmaat reageren, bang als zij zijn voor stemverlies.
Het stemt mij treurig, omgeven te worden door mensen die lachend een executie zouden bijwonen. Door mensen die mij uit proberen te leggen dat het doden onvermijdelijk was. Wie daar aan went, is voorgoed verloren.
© NU.nl/Nico Dijkshoorn
Uitgegeven: 3 juni 2010 09:10
Laatst gewijzigd: 3 juni 2010 09:10
Afgelopen zondag hoorde ik op Radio 1 een interview met Anne de Jong, één van de Nederlandse opvarenden van het konvooi vol hulpgoederen dat op weg was naar Israël. Het ging om cement, bouwmaterialen rolstoelen etc. Wat mij vooral trof was het enorme enthousiasme van Anne. Ze had er zin in.
Ze sprak als een vrouw met een bestemming. Ik luisterde het in de auto, in de file. Het was fijn om naar Anne te luisteren. Ze hoopte dat Israël het konvooi zou laten passeren. Natuurlijk, antwoordde ze op een vraag van de journaliste, er zat een zeker provocatief karakter in.
Met heel veel toestanden van zee worden gesleept zou ook al helpen. Als dat onmenselijke kamp in de Gazastrook maar weer eens keihard op de kaart werd gezet.
Naïef
Het klinkt, achteraf bekeken, nogal naïef. Israël is niet zo van de provocatietjes weglachen. Voor eeuwig dragen zij het gelijk van de getraumatiseerde territoriumvechters uit. Wie naar hen wijst wil ze dood, zoals dat voor zoveel staten geldt. Amerika kan er ook wat van.
Ik had niet het idee dat Anne de Jong de Israëliërs dood wilde. Zelden heb ik iemand zo bewogen en zo druipend van Het Goede Doel een verhaal horen vertellen. Anne zag het konvooi als een varend Woodstock. Ze gingen een bloem in het geweer van Israël duwen. Jezelf aan een hek binden, maar dan op volle zee.
Anne vertelde dat de sfeer aan boord goed was. Ze gingen eens kijken hoe ver ze kwamen. Ze dacht dat het uiteindelijk allemaal wel met een sisser af zou lopen. Toen werd de verbinding verbroken.
Twee werelden
Het was nieuws zoals je wel vaker hoort op Radio 1. Je raakt er een beetje aan gewend. Laatst zat ik een kwartier te luisteren naar interviews met een tiental Chinese meisjes die in een spijkerbroekenfabriek werkten. Ik zelf keek naar een koe langs de A2. Mooie koe. Twee werelden.
Hoe eenvoudiger de werkelijkheid bij je binnenkomt, des te makkelijker kan je hem negeren. Ik weet alles van waterputten in Afrikaanse dorpjes, de kwaliteit van een bepaalde groente in Zuid-Amerika, de verkeersproblemen in Indonesië. Allemaal door Radio 1. Het bericht over het konvooi zette ik zondag in dat rijtje. Mooie actie. Mooie vrouw.
De volgende ochtend hoorde ik, ook via Radio 1, dat er tijdens gevechten op een van de boten, doden waren gevallen. Allen aan de kant van de activisten. Er zou door de activisten met knuppels zijn geslagen.
Er was met ijzeren staven gezwaaid. Dat was ongeveer de kleur van het nieuws. Dit proefde ik in de berichtgeving: het was wachten op de verklaring van Israël, waarin zij geduldig zouden uitleggen waarom er helaas gedood moest worden.
Anne
Ik dacht eigenlijk alleen maar aan Anne. Naïeve Anne, die zo te horen een Greenpeace achtige toestand had verwacht. Een beetje kloten op volle zee. Een lange neus maken naar de militairen. Je stijf als een plank vasthouden aan de reling om de arrestatie moeilijker te laten verlopen. Dat werk.
Anne heeft geluk. Zou ze 1 arm hebben opgetild met een broodmes er in, dan leefde ze nu niet meer. Per ongeluk struikelen in de buurt van een Israëlische soldaat is dodelijk. De vallende beweging kan worden uitgelegd als een intimiderende aanval op de staat Israël.
Omdat ik, tijdens DWDD, maandagavond iets over dit brute geweld heb gezegd, krijg ik veel mail binnen van joden die mij allemaal proberen uit te leggen dat Israël volledig in zijn recht staat. Ik heb documenten gekregen van 40 pagina’s, vol met complot theorieën.
Bijna alle mails beginnen met dezelfde aanhef: ze keken en luisterden normaal gesproken graag naar mijn gedichten, maar nu niet meer. Israël kon niet anders. Het verdedigde zichzelf.
Al die mails maken 1 ding pijnlijk duidelijk. De mensen die mij deze teksten sturen zijn er, hoe cynisch dat ook is, gewend aan geraakt dat een mens bijna achteloos mag worden gefusilleerd als Israël wordt geprovoceerd. Een stalen buis in de hand hebben, het is genoeg voor een kogel tussen de ogen.
Voorgoed verloren
Niet de actie van Israël baart me zorgen, maar vooral dat enthousiast rechtvaardigen van koele moord. De angst van de politici in Nederland, die mondjesmaat reageren, bang als zij zijn voor stemverlies.
Het stemt mij treurig, omgeven te worden door mensen die lachend een executie zouden bijwonen. Door mensen die mij uit proberen te leggen dat het doden onvermijdelijk was. Wie daar aan went, is voorgoed verloren.
© NU.nl/Nico Dijkshoorn