Daar zat ik voor me uitstarend. De worden die de dokter me zo juist heeft vertel, willen niet tot me doordringen. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken! Ik blijf de dokter leeg aankijken. ‘Mevrouw BenYoussef, gaat het wel goed?’ hoor ik de dokter vragen. Snel herstel ik mezelf. ‘Geweldig nieuws! Ik word een blije mama!’ stamel ik dan en pers met alle moeite een zwakke glimlach te voorschijn. Op het gezicht van Dokter der Boom verschijnt een glimlach. ‘Nou, dan zie ik u over een maand weer, voor de eerste ego’s!’ zegt der Boom en staat dan op. Ook ik sta op en schud Meneer Der Boom een hand.
Ik loop het ziekenhuis uit en hap naar adem. Waar ben ik in beland? Ik ben zwanger, wat moet ik nu? De tranen die hun vrije loop willen, laat ik langs mijn wangen naar beneden waggelen. We zijn net uit elkaar. Waarom moet het leven zo hard zijn? Waarom? Nu zal ik altijd aan hem herinnerd worden! Ik loop met kleine stappen naar de auto. Ik veeg wil mijn tranen af en open de portier van de auto. Snel stap ik in en rijd weg! Kon ik maar wegrijden van al deze ellende. Ik kon dit niet meer aan!
Ik besluit naar me moeders huis te rijden, want thuis zou ik enkel zitten janken. Ik had me zussen en broers wel gemist. Het is alweer twee weken geleden dat ik ze heb gezien! Had het namelijk ook druk met me werk en het inrichten van mijn woonkamer. Ik woon pas een week of 2 in dit huis en het enige wat nu ingericht is, is mijn woonkamer.
Aangekomen bij het huis van mijn moeder, parkeer ik mijn auto en stap dan uit. Als ik voor de deur sta open ik de deur, ik heb namelijk mijn eigen sleutel gewoon nog. Ik sluit de deur en zie hoe me moeder uit de keuken deur gluurt wie er binnen is gekomen. ‘Saloua mijn dochter!’ hoor ik haar zeggen en ze komt dan snel op mij afgelopen. ‘Mama, alles goed met u?’ zeg ik tussen de vier kusjes door. ‘Goed mijn dochter en met jou?’ vraagt ze me. Ik knik als tegen dat het goed gaat. ‘Waar is iedereen moeder?’ vraag ik terwijl ik de kamer doorzoek. ‘Maryam is werken, Nisrine is nog op school en Zakaria is ook werken. Abdelnasser die is met zijn vriendin een verlovingsring gaan uitzoeken!’ eindigd ze haar zegje. ‘Gelukkig ben jij er, ik werd namelijk al gek van de stilte!’ zegt ze dan. Ik kijk haar aan en schiet in de lach. Ik loop in de woonkamer en neem daar plaats. Me moeder meld dat ze even koffie gaat zetten en loopt dan de woonkamer in.
Ik kijk recht voor me naar de muur waar de foto van mijn vader nog steeds hangt!
Mijn vader heeft ons één geleden verlaten voor een twee vrouw. We waren er allemaal kapot van, maar we zijn er allemaal weer bovenop. Nou allemaal? Nee, mijn moeder kan het niet loslaten. Maar goed, alles komt uiteindelijk wel goed insa’allah. Ik weet niet waarom hij ons zo heeft achtergelaten en helemaal niks meer van zich heeft laten horen. Hij heeft ons echt verwaarloost. Ik kan het gewoon niet geloven, want mijn vader was zo een goede man. Hij hield zich bezig met het geloof. Wij, zijn kinderen kwamen altijd maar dan ook altijd op de eerste plaats. Ik vind het maar vaag. De foto van mijn vader hangt er nog steeds. Me moeder heeft zo het gevoel dat mijn vader nog altijd bij ons is. Je zou denken dat hij overleden is!
‘Kijk eens, een lekker glas Marokkaanse thee!’ zegt me moeder die de woonkamer komt binnen lopen. Ze legt het dienblad op tafel en schenkt thee voor me in. Net als ze me de glas thee aangeeft horen de deur opengaan en dan weer dichtgaan. We blijven nieuwsgierig naar de deur kijken om te zien wie er binnen is gekomen. ‘Hè! Jou heb ik lang niet gezien!’ roept Zakaria. Hij komt op me afgelopen en omhelst me dan. Nou omhelzen? Ik zou eerder fijnknijpen willen noemen. ‘Ja, het huis he!’ verklaar ik als hij me loslaat. ‘Ik wil je helpen. Je hebt een sterke man nodig!’ ik schiet in de lach. Hij sluit bij ons aan en samen drinken we lekker onze thee op. Later komen ook Maryam, Nisrine en Abdelnasser erbij!