layla86
20-02-2011, 22:12
Citaat door dutchSaliha:
Na 39 weken zwangerschap voelde ik nog steeds niets. Eigenlijk de gehele zwangerschap zijn kwaaltjes mij bespaard gebleven alhamdoelilaah. Omdat ik van anderen wel verhalen hoorde over (voor)weeen, dacht ik dat het bij mij nog lang zou duren. Ik had me erop ingesteld om sowieso de 41 weken wel te halen, mijn moeder was ook veel over tijd toen ze zwanger was van mij.
In de nacht van zaterdag op zondag, toen ik 39 weken en 1 dag was, voelde ik in de nacht een pijn en hoorde ik een geluid, een soort “plok”. Ik dacht nog, oh dat had Daphne Deckers ook, en toen waren haar vliezen gebroken. Maar ik voelde niets stromen dus draaide me weer om. Een paar minuten later had ik diezelfde pijn weer, die langer aanhield. Ik liep naar het toilet en merkte dat mijn ondergoed doorweekt was, ook zag ik witte vlokjes. Direct riep ik mijn man, die overhaast het bed uit rende. Ik wist niet echt wat ik ermee aan moest, dus ik deed maandverband in en ging weer in bed liggen. Het was toen kwart voor 5. Een paar minuten later, keerde de pijn terug. Nog geen 4 minuten later weer, en weer, en weer. Soms zat er maar 2 minuten tussen. De pijn werd ook steeds heviger. Dat had ik zeker niet verwacht, maar met ‘de bevalling van een eerste duurt toch heel lang’ ondernam ik niet echt actie en probeerde de weeen op te vangen. Mijn man hielp me door me aan Allaah te herinneren, en adkaar doen hielp echt. Ondertussen was ik echter ook misselijk geworden en heb ik overgeven. Dat was voor mij toch wel het teken dat het echt ging gebeuren.
Om 7 uur belden we dan toch maar de verloskundige. We belden haar wakker, en ze maakte niet echt haast. Toen ze zo’n 35 minuten later arriveerde, was ze ook nogal relaxt. Toen bleek dat ik al 6 centimeter ontsluiting had, werd de situatie toch wat gehaaster. De weeen kwamen toen steeds om de 2 minuten, dus aankleden om naar het geboortehotel te gaan was nog best en gedoe. Trap af, auto in, naar het ziekenhuis. Op het moment dat ik uit de auto wilde stappen werd ik weer enorm misselijk en heb ik daar voor de deur nog overgegeven, haha. De verloskundige reed me naar de afdeling, terwijl mijn man de auto parkeerde.
De verloskundige ging naar een andere afdeling bij een baby kijken die ze de avond ervoor ter wereld had geholpen. Tijdens haar afwezigheid kreeg ik enorme persdrang. Maar ik was nog maar 3 uur bezig, dus ik kon vast nog geen volledige ontsluiting hebben? Dus moest ik ze allemaal wegpuffen van de kraamverzorgster, wat enorm moeilijk was.Toen de verloskundige eindelijk terug kwam en zag wat voor weeen ik had, wilde ze er nog 2 afwachten. Toen ze daarna een katheter inbracht, zag ze het hoofdje al. Toen mocht ik eindelijk persen. Echt een verademing! Dit deed ik heel beheerst en probeerde op de aanwijzingen van de verloskundige te letten. Ik dacht nog, dit past nooit! Maar 1 perswee later was het hoofdje er al uit. De navelstreng zat om het hoofdje, dus die werd geknipt en toen mocht ik weer verder persen. Zo is ons kindje om 09.07 geboren.
Hij werd direct op mijn borst gelegd en we zagen dat het een jongetje was. Het was een heel emotioneel moment, ik trilde ook nog heel erg van de adrenaline en het was ook zo prachtig om ons zoontje te zien! Na 9 maanden wachten, na een paar hectische uren, lag er plotseling een kerngezonde zoon op mijn borst. Hij woog 2740 gram en wij hebben hem Sa’ied genoemd.
De placenta is gekomen door een prik in mijn been. Dit voelde ik niet eens door alle adrenaline. Alhamdoelilaah had ik helemaal geen pijn, ik ben ook niet uitgescheurd. De bevalling vond ik achteraf supermakkelijk, na een uurtje wilde ik wel weer naar huis. Als ik nu kijk naar mijn prachtige zoon, kan ik het allemaal niet geloven. Gisteravond was er nog geen teken van de bevalling, nu heb ik een kindje. Ik ben Allaah enorm dankbaar voor hetgeen Hij mij geschonken heeft, ik voel me echt gezegend.
In de nacht van zaterdag op zondag, toen ik 39 weken en 1 dag was, voelde ik in de nacht een pijn en hoorde ik een geluid, een soort “plok”. Ik dacht nog, oh dat had Daphne Deckers ook, en toen waren haar vliezen gebroken. Maar ik voelde niets stromen dus draaide me weer om. Een paar minuten later had ik diezelfde pijn weer, die langer aanhield. Ik liep naar het toilet en merkte dat mijn ondergoed doorweekt was, ook zag ik witte vlokjes. Direct riep ik mijn man, die overhaast het bed uit rende. Ik wist niet echt wat ik ermee aan moest, dus ik deed maandverband in en ging weer in bed liggen. Het was toen kwart voor 5. Een paar minuten later, keerde de pijn terug. Nog geen 4 minuten later weer, en weer, en weer. Soms zat er maar 2 minuten tussen. De pijn werd ook steeds heviger. Dat had ik zeker niet verwacht, maar met ‘de bevalling van een eerste duurt toch heel lang’ ondernam ik niet echt actie en probeerde de weeen op te vangen. Mijn man hielp me door me aan Allaah te herinneren, en adkaar doen hielp echt. Ondertussen was ik echter ook misselijk geworden en heb ik overgeven. Dat was voor mij toch wel het teken dat het echt ging gebeuren.
Om 7 uur belden we dan toch maar de verloskundige. We belden haar wakker, en ze maakte niet echt haast. Toen ze zo’n 35 minuten later arriveerde, was ze ook nogal relaxt. Toen bleek dat ik al 6 centimeter ontsluiting had, werd de situatie toch wat gehaaster. De weeen kwamen toen steeds om de 2 minuten, dus aankleden om naar het geboortehotel te gaan was nog best en gedoe. Trap af, auto in, naar het ziekenhuis. Op het moment dat ik uit de auto wilde stappen werd ik weer enorm misselijk en heb ik daar voor de deur nog overgegeven, haha. De verloskundige reed me naar de afdeling, terwijl mijn man de auto parkeerde.
De verloskundige ging naar een andere afdeling bij een baby kijken die ze de avond ervoor ter wereld had geholpen. Tijdens haar afwezigheid kreeg ik enorme persdrang. Maar ik was nog maar 3 uur bezig, dus ik kon vast nog geen volledige ontsluiting hebben? Dus moest ik ze allemaal wegpuffen van de kraamverzorgster, wat enorm moeilijk was.Toen de verloskundige eindelijk terug kwam en zag wat voor weeen ik had, wilde ze er nog 2 afwachten. Toen ze daarna een katheter inbracht, zag ze het hoofdje al. Toen mocht ik eindelijk persen. Echt een verademing! Dit deed ik heel beheerst en probeerde op de aanwijzingen van de verloskundige te letten. Ik dacht nog, dit past nooit! Maar 1 perswee later was het hoofdje er al uit. De navelstreng zat om het hoofdje, dus die werd geknipt en toen mocht ik weer verder persen. Zo is ons kindje om 09.07 geboren.
Hij werd direct op mijn borst gelegd en we zagen dat het een jongetje was. Het was een heel emotioneel moment, ik trilde ook nog heel erg van de adrenaline en het was ook zo prachtig om ons zoontje te zien! Na 9 maanden wachten, na een paar hectische uren, lag er plotseling een kerngezonde zoon op mijn borst. Hij woog 2740 gram en wij hebben hem Sa’ied genoemd.
De placenta is gekomen door een prik in mijn been. Dit voelde ik niet eens door alle adrenaline. Alhamdoelilaah had ik helemaal geen pijn, ik ben ook niet uitgescheurd. De bevalling vond ik achteraf supermakkelijk, na een uurtje wilde ik wel weer naar huis. Als ik nu kijk naar mijn prachtige zoon, kan ik het allemaal niet geloven. Gisteravond was er nog geen teken van de bevalling, nu heb ik een kindje. Ik ben Allaah enorm dankbaar voor hetgeen Hij mij geschonken heeft, ik voel me echt gezegend.
masha allah!! volgens mij een droom bevalling voor elke vrouw. geniet lekker van je kraamtijd.