Bekijk volle/desktop versie : Onverdraagbare Eenzaamheid



22-07-2004, 13:50
Onverdraagbare eenzaamheid

Laat mij jullie meenemen in een leven vol eenzaamheid.



HOOFDSTUK 1


Haar ogen volgden het landschap dat aan haar voorbij kwamen. Gebouwen, huizen, weilanden en wegen namen haar gezichtsveld in beslag. Van haar gezicht was geen enkele emotie af te lezen. Alleen haar donkere bruine ogen die bewogen om het uitzicht gaande te slaan. Ze slaakte een zucht, pakte de tas, die naast haar lag en drukte die zich tegen haar aan. Bang om hem kwijt te raken en hield hem stevig vast als een schamel bezit. De oude vrouw, die tegen over haar zat, glimlachte naar haar, toen hun ogen elkaar kruisten. Ze sloeg haar ogen neer. Het laatste waar ze nu zin in had, was een gesprek met wie dan ook!. Ze richtte haar ogen en aandacht weer op het uitzicht en verdrong in haar eenzaamheid. Het gelach en gepraat van mensen drong door de hele trein, behalve in haar ziel. Zij was alleen en dat zal ze altijd wel blijven. Even had ze de neiging om keihard te huilen, maar ze hield zich in om zo geen aandacht te trekken. Haar lievelings zwarte broek, haar rode jas en haar tas waren nog het enige wat vertrouwd waren, verder was de omgeving haar onbekend.


“ Dames en heren, dit is het eind halte van deze trein. Ik verzoek u vriendelijk om uit te stappen”. De stem van de machinist vulde de trein en mensen stonden op om hun plaats in te nemen bij de ingang. Zij bleef nog even zitten. Waarom zou ze zo snel moeten zijn? Zij had toch geen plek om naar toe te gaan? Na de hand, stond ze op en liep de trein uit. Een groot bord verwelkomde haar: GRONINGEN. Ja Groningen, een stad waar ze totaal onbekend was. De moed zakte in haar schoenen en even wilde ze zich om draaien en de trein weer terug pakken. Maar ze wist dat ze dat nooit meer kan doen. Ze haalde een diepe zucht en liep de rol trap op, met haar tas stevig tegen haar. Mensen probeerden haar voorbij te passeren en duwden haar opzij. Ze wilde er wat van zeggen, maar ze hield zich in. Boven aangekomen was ze in centraal station. Haar ogen namen de hal op en ze wist geen idee waar ze heen moest. Mensen renden haar voorbij, leken geen tijd te hebben en zij, zij had alle tijd………


Haar maag begon te knorren en ze besloot om een croissantje te kopen. De komende tijd moest ze echt zuinig doen met het kleine beetje geld dat ze nog over had. Haar eerste prioriteit was dan ook om gelijk op zoek te gaan naar een baan.. Nadat haar maag een beetje gevuld was met een croissantje en een melk raapte ze alle moed bij elkaar en besloot de weg te vragen naar het centrum. Ze moest een baan vinden en een slaap plaats, anders kon ze vanavond op straat slapen. Alleen de gedachte alleen maakte haar kots misselijk. Ze pakte haar portemonnee en telde het geld dat ze nog over had. Genoeg om twee dagen een goedkoop hotel te zoeken, maar in die tussen tijd moest ze echt een baan vinden. Ze vervolgde haar weg naar het centrum en besloot maar eerst langs de super markten langs te gaan. Supermarkten hebben toch altijd mensen nodig?

Het stadsdeel maakte een drukke, roezemoezige indruk. Bij een kiosk, kocht ze een plattegrond en een krant om te kijken of er nog goedkope hotels waren en advertenties voor werk. De man achter de kiosk keek haar en vroeg zich af wat er mis aan dit meisje was. ZE leek op haar hoede en totaal niet op haar gemak. “ Kan ik je misschien ergens mee helpen?”. Vroeg hij naar lang aarzelen. Opeens vroeg hij zich af of ze was weg gelopen, maar ze maakte in feite niet de indruk dat ze zich wilde schuilen schuilhouden. Ze leek meer op een jonge vrouw die voor het eerst in een grote stad was en geen idee wat er op haar afkwam. Ze schrok van zijn vraag en was gedwongen om hem aan te kijken. “ Nee dank je”. Ze probeerde onder haar antwoord zelf vertrouwen uit te stralen. Ze wilde weer verder lopen, toen ze zich om draaide naar hem toe. “ Nou je het vraagt. Weet jij ergens misschien waar ik een baantje kan vinden?”. Met haar hand, haalde ze haar zwarte bos krullen uit haar gezicht om hem nog beter aan te kijken.. Hij schudde zijn hoofd. “ Ik zou het niet weten meid. Probeer AH eens. Misschien dat ze daar mensen zoeken. Wil je hier komen werken?”. Ze glimlachte even. “ Nee, ik kom hier wonen, Dank je”. Ze pakte haar tas en rende de straat over naar de drukke winkel centrum…


Ze ging zitten op het bakje om de krant erbij te pakken om zo de advertenties erbij te zoeken. Haar ogen vielen gelijk op een advertentie waar een kamer werd aangeboden, tegen een zeer gunstige prijs. Gauw pakte ze de plattegrond om zo te kijken, waar hij gelegen was en tot haar verbazing was hij een blok verder dan het centrum. Nee, dat kan niet! Een kamer in het centrum en dan nog redelijk geprijsd. Ze pakte haar gauw haar tas en besloot om een gok te wagen. Het was 10 uur in de ochtend. Ze had een hele dag om een kamer te vinden en eventueel werk. Na 10 minuten te hebben gelopen kwam ze voor het huis te staan, waar de kamer zou zijn. Ze haalde diep adem, toen ze aanbelde. Twee oude vrouwen deden de deur open en keken haar aan. “ Hallo mevrouw, ik kom voor de advertentie, in verband met de kamer”. Zei ze zo vriendelijk mogelijk. De twee vrouwen keken elkaar aan en zeiden wat in een ander taal tegen elkaar. “ Pardon?” Ze leek opeens jonger toen ze de tas neerzette en hun aankeek.
“ De kamer? Weet u daar iets van?”.
“ Waarom zit je niet op school?”.
De oudste van de twee keek haar argwanend aan en plukte aan haar schort. Ze had grote zwarte ogen en een gezicht vol rimpels. “ Ik heb vorige jaar examen gedaan”. Loog ze en de vrouwen bleven haar aankijken. “ Mag ik de kamer bekijken?” Ze weigerde zich te laten intimideren. “ We zullen zien. Heb je werk?”. De vrouw leunde achterover tegen een stoep trede en zij lachte maar, trachtend een zelfverzekerdheid te tonen die ze niet echt bezat. Stel dat ze eerst werk moest hebben om een kamer te huren, die moest ze dan doen? Ze voelde paniek in zich komen en besloot althans gedeeltelijk de waarheid te vertellen. Ze moest wel. “ Nog niet. Ik ben hier pas vanochtend aangekomen. Zodra ik een kamer heb, ga ik werk zoeken”. “ Waar kom je vandaan?”. “ Een paar uur hier vandaan. Rotterdam”. “ Weten je vader en moeder dat je hier bent?”. Ze schudden haar hoofd met een blik die de vrouw niet wijzer maakte. “ Mijn ouders zijn overleden”. Ze zei het met zoveel overtuiging dat de vrouw aanvankelijk geen weerwoord had. Toen kwam ze langzaam overeind, maar bleef haar aanstaren. “ Zullen we haar de kamer laten zien?”. Zei ze in het Spaans tegen de andere vrouw, waarna zij goedkeurend knikte. “ Ik zal je de kamer laten zien. Kijk maar of et iets voor je is” “ graag” Zei ze en rustig en zelfverzekerd tilde ze haar tas op.

Het was een klein kamertje, maar alles was beter dan de straat. Het zag er schoon uit en had een stevig slot op de deur en met een verhuursters als de oude vrouwen, voelde ze zich veilig dan ooit. “ Je betaalt een week vooruit” “ Een week? Maar ik heb nog geen werk?” De moed zonk haar in de schoenen. Ze had nooit genoeg voor een week. Ze begonnen in het Spaans tegen elkaar te praten . “ Oké, twee dagen. Maar als je binnen twee dagen geen werk hebt, ga je eruit. En ik wil hier geen drugs, prostituees, geen mannen of wat dan ook!”. Ze was hun eeuwig dankbaar. “ Dank u, ik zal geen misbruik maken van u gastvrijheid”. Ze pakte haar portemonnee en betaalde de vrouw. “ Je hebt een aparte douche en wc, maar de keuken is gezamenlijk en die is beneden”. ZE liepen de kamer uit en de oudste van de twee draaide zich om. “ Hoe heet je eigenlijk?”. De vraag had haar overdonderd. Moest ze haar echte naam opgeven? Nee te riskant. “ Ik heet Romeysa” Zei ze naar lang aarzelen. “ Zo een mooie naam, Marokkaans?” Ze knikte. “ Ja in hart en nieren!”. Ze lieten haar alleen………

22-07-2004, 13:53


Nu mijn andere verhaal af is, is het tijd voor een nieuw verhaal...


en wat vinden jullie ervan???


groetjes,

van een vlinder...(Soeymeya)

25-07-2004, 22:05
Heey het is wel een leuke verhaal maar het lijkt wel alsof je het zo uit een boek of zo hebt gehaald.. Is dat zo? Want als het niet zo is dan ken jet echt wel goed Echt wel!! de complimentjes van me
Na jah kussiezz ..Beslamaa

26-07-2004, 17:18

Citaat:
Origineel gepost door bentannes
Heey het is wel een leuke verhaal maar het lijkt wel alsof je het zo uit een boek of zo hebt gehaald.. Is dat zo? Want als het niet zo is dan ken jet echt wel goed Echt wel!! de complimentjes van me
Na jah kussiezz ..Beslamaa
nee hoor meid,


is mijn fantasie...

heb eerder een verhaal geschreven: de verloren droom, is helemaal af... en op maroc. nl heb ik hem ook geplaatst en daar kennen ze mij schrijfstijl wel goed..

en ik zou het dus nooit uit een boek halen, een talent van iemand anders is niet te copieren door een ander...


soekran voor je reactie...je bent de enige....

groetjes van een vlinder


soekran

26-07-2004, 17:20


Na haar tas goed te hebben opgeborgen, ging ze naar de stad. Ze moest deze dagen een baan vinden. Ze pakte de plattegrond en liep richting AH, waarna ze van een koude kermis terug kwam. Shit! Als AH niemand nodig heeft, kan ze het wel schudden. Na drie supermarkten te hebben bezocht, waren haar benen kapot van het lopen en elke keer kreeg ze het zelfde antwoord. Nee, of hier een sollicitatie formulier. En daar had ze juist geen tijd voor. Haar voeten konden niet meer van de pijn. Ontmoedigd kocht ze een broodje om haar maag een plezier te doen. Pff! Zo kon ze nooit aan een baan komen. De supermarkten had ze al gehad, nu de restaurants nog, anders zou het een moeilijke klus worden om een baan te vinden en dat kon ze er nu echt niet bij hebben. Na het broodje te hebben opgegeten, ging ze elk restaurant binnen die ze maar tegen kwam en bij de zoveelste afwijzing begon haar zelfvertrouwen enorm te dalen. Telkens had ze niet de goede instelling, uiterlijk, leeftijd enz. Zelfs voor het afwassen werd ze afgewezen.

“Verdomme!” Riep ze vol frustraties, waarna de mensen haar na staarden. Na een lange straat van winkels werd haar aandacht getrokken naar een restaurant helemaal aan het eind van de straat.
“ DUNYA”
Stond er met grote letters op een bord boven aan de muur. Haar benen begonnen sneller te lopen. Een Marokkaans restaurant? Waarom had ze daar niet eerder aangedacht. Daar zouden ze haar misschien eerder in dienst nemen, dan die kaaskopen! Ze streek haar kleren glad en stapte het restaurant binnen. De Heerlijke Marokkaanse kruiden begroetten haar en ze snoof ze op, waarna een zalig makend gevoel bezit van haar nam. Ze haalde diep adem en liep brutaal naar de man achter de bar. Het was nog half leeg, maar het was ook 4 uur. “ hallo, mijn naam is romeysa en ik vroeg mij af of jullie nog mensen zochten?” De man achter de balie, zat voor over gebogen over een boek en druk aan het schrijven. Het werd minuten lang stil..

Toen hij niet reageerde, werd ze kwaad. Al die tegen slagen en afwijzingen werden haar teveel. Van je mede Marokkanen kan je toch wel meer verwachten. “ Een antwoord zou u niet misstaan! U kunt gewoon een antwoord geven, in plaats te doen, alsof u mij niet gehoord heeft!”. Haar gezicht had een strenge blik aangenomen en alles werd haar te veel. De man richtte zijn gezicht naar haar op. Zijn zwarte ogen doorboorden haar ziel. Zijn smalle, maar verfijnde gezicht sprak een taal die niet gauw te leren was. Hij bekeek haar, waarna zei zich niet meer op haar gemak voelde. “ En u hoeft mij niet zo aan te staren! Ik heb niets van u aan! U had gewoon kunnen zeggen dat jullie niemand nodig hadden, in plaats mij te negeren!” De weinige mensen die daar aan de tafels zaten, werden getrokken door haar stem die een kwade klank had aangenomen..

Ze pakte haar jas en wilde weer naar buiten gaan. “ Mevrouw als u nou eerst even rustig doet. Dan kan ik misschien nog antwoord geven op u vraag”. “ Ze draaide zich naar hem om. “ U deed net of u mij niet hoorde. Minuten lang!” riep ze terug. “ U was mij net even te snel. Ik wilde antwoorden, nadat ik een berekening had opgeschreven, maar u was veel te snel” Hij kwam achter de balie en bekeek haar nog beter dan ervoor. Een mooie vrouw om te zien. Haar boze blik, maakte haar nog aantrekkelijker dan ze al was. Haar bos krullen, stonden wild om haar heen en stiekem vroeg hij zich af, hoe het zou zijn om zijn handen erdoor heen te halen. Ze was gekleed in een zwarte broek en een witte blouse die haar perfect stonden. Ze straalde kracht en vastbeslotenheid uit. “ Wat is er hier aan de hand?” Een Marokkaanse man van in de 50 kwam uit de keuken. Zijn dikke buik verraadde zijn hobby. Hij ging naast de andere man staan en bekeek romeysa van top tot teen. “ Wat moet je? Waarom kom je hier schreeuwen?We hebben hier gasten!” Zei hij kwaad. “ Ach, ik ga al weer!” Ze was het zat om zo behandeld te worden. “ JA!” Hoorde ze nog snel achter haar. Ze draaide zich om en keek naar de man van achter de balie. “ JA? Wat?” Vroeg ze geïrriteerd. “ Ja, we hebben een baantje voor je” Ze dacht dat hij haar voor de gek hield en wilde niet te voorbarig zijn met een bedankje. Hij deed een stap in haar richting en stak zijn hand uit. “ Ik ben Adam”. Ze wist niet wat ze moest doen en was dolblij dat hij had toegezegd. Ze pakte zijn hand aan, die stevig en warm aanvoelde. “ Ik ben romeysa. Ten eerste, het spijt mij zo dat ik tegen u bent uit gevallen, maar ik heb de hele dag naar werk gezocht en telkens werd ik afgewezen. Het spijt mij echt”. Zei ze oprecht. “ ach, vergeven en vergeten en zeg maar jij, want zo oud ben ik toch ook weer niet” Hij glimlachte, waarna zijn mooie witte tanden tevoorschijn kwamen. “ Ali?! We hebben een nieuwe serveerster!” Riep hij naar de man in de keuken, die daarna gelijk weer tevoorschijn kwam. “ Nieuwe serveerster? Waar heb jij het over. We hebben er al 4 en dat is genoeg” Riep Ali verontwaardigd en het kon hem niets schelen dat Romeysa erbij was. “ Ewa ali, wees eens vriendelijker. Ik ben de baas, dus neem ik aan wie ik wil” Hij klopte op de rug van de oude man en keek naar Romeysa. “ Welkom bij DUNYA. De andere serveerster komt zo, dan kan ze je weg wijs maken en je kunt gelijk aan de slag. Ik hoop dat je het hier zal bevallen” Zei hij, hij nam afscheid van hun en verliet het restaurant. Hij liet haar verbaasd en verslagen achter. BAAS? Shit! Was ze uitgevallen tegen haar baas? Wajow, wat een blunder! Ali staarde haar aan “ Nou romeysa, welkom. Blijkbaar ben je in de ogen van Adam bevallen, want we hebben echt niemand nodig. Maar het is zijn restaurant”. Hij haalde zijn schouders op en pakte haar jas aan. Ze keek het restaurant rond en moest toegeven dat het er fantastisch uit zag. Alle tafels waren schoon en netjes bedekt. Door het gebruik van Marokkaanse meubelen en spullen had het echt een knusse, mooie, warme Marokkaanse uitstraling.

Ali liet haar de rest van het restaurant zien en vertelde daarbij alle namen van de medewerkers waar ze langs kwamen. Het ging aan haar voorbij, want ze kon nauwelijks geloven dat ze nu echt een baan had gevonden en dat door toedoenv van haar baas. Later stapte er een kleine vrolijke jonge meisje het restaurant binnen. Ze groette iedereen vriendelijk en ging toen naar de balie waar Romeysa en ali koffie zaten te drinken. “He ouwe! Alles goed met je!” Riep ze vrolijk, toen ze achter de balie ging staan. Ze was gekleed in haar werk kleren, een witte blouse, met een rode rok. Haar bruine haar had ze in een kort staartje.
“ a Jamilla, hoe vaak moet ik je nog zeggen dat ik geen ouwe ben! Wacht maar, ik had je vader wel kunnen zijn” Zei ali lachend. “Ik weet het ouwe! Ik pest je alleen maar” Ze boog zich naar romeysa. “ Hoi, ik ben jamilla” Zei ze vriendelijk. Romeysa schudde haar de hand. Jamilla draaide zich om naar Ali ”a ouwe, je gaat mij toch niet vertellen, dat een man zoals jij, zo’n mooie dochter heeft” Ze knipoogde naar Romeysa.
“ Nee, joh, ik ben romeysa” Lachte ze, toen ze het gezicht van ali zag.
“ Adam heeft haar aangenomen. Ze komt hier werken”
“ o, ik wist niet dat wij mensen nog nodig hadden?”. Vroeg jamilla verbaast. “Ja, dat wist ik ook niet, maar hij heeft dat vanmiddag besloten en romeysa kwam op het goede tijdstip. Dus als jij haar graag even weg wijs wilt maken, dan ga ik naar de keuken. Het is etens tijd en de mensen komen zo” Hij stond op en liet hun alleen. “ Oké, nou ik ben dus jamilla. Welkom bij DUNYA. Het is hier echt leuk werken en de mensen zijn hier niet moelijk ofzo. Adam is een toffe baas.Kom ik heb wat werk kleren voor jou”. Romeysa volgde haar, terwijl jamilla maar door ratelde over alles en nog wat….

Ze hadden gelijk. Na 6 uur begon het vol te stromen en Romeysa wist niet hoe ze het aan moest pakken. Ze was nog nooit serveerster geweest, maar al gauw had ze het onder de knie en kon ze zelf bestellingen op nemen en zelf serveren. Het restaurant had zich gevuld met verschillend publiek. Van gezinnen, stelletjes tot aan vriendinnen en vrienden. Ze genoot van de sfeer en heel even, was ze alles vergeten en waande ze zich in een heerlijk leven. Aan het einde van de avond was ze bek af. Haar benen deden pijn. Ze pakte haar jas en liep vermoeiend naar de buiten. “Kom meid. Ik breng je wel even. Waar moet je zijn?” Jamilla kwam voor haar rijden en gebaarde dat ze in moest stappen. “ Hier om de hoek. Walah mijn benen doen zo pijn. Heb jij dat niet?” Vroeg ze vermoeiend toen ze in de auto stapte. Jamilla begon te lachen. “Dat had ik dus ook in het begin, maar je went er wel aan!” Romeysa begon ook te lachen. “Wajow, ik stel mij echt aan” Ze leunde achterover en sloot haar ogen. Even later zette Kamille haar voor de stoep voor het huis. “ Nou slaap ze en tot morgen” Riep jamilla, waarna ze weer verder reed.

Mevrouw Castona, haar hospita, zat ook nu weer op de stoep, terwijl ze het komen en gaan van haar huurders in de gaten hield. ZE verhuurde het huis aan nog twee anderen mensen. “Heb je een baan gevonden?”. Vroeg ze. Romeysa liep met lome stappen de treden op. Haar voeten deden pijn en de ongemakkelijke schoenen deden pijn. Er kwam mist opzetten en ze rilde in de kille lucht. Het was dan wel mei, maar het was wel koud. “Ja mevrouw, ik heb een baan gevonden.” Zei ze vermoeiend en ging naar boven. Daar stak ze het kacheltje aan en viel met kleren en al op bed. De gebeurtenissen hadden hun tol geeist.. Die nacht verkeerde ze in een diepe slaap, waar gebeurtenissen uit haar verleden haar kwamen plagen als een geest…..

27-07-2004, 10:40
ooo okeej dan, maar je kent het dus echt goed man maar ga verder het is leuk en je kent het super goed go on lieverd!

27-07-2004, 15:50
Thanks Yartje zaartje voor je recatie

hier een vervolg voor jou....

27-07-2004, 15:53
Aan het einde van haar derde avond, kwam Adam naar beneden om romeysa te zoeken. “ Romeysa kan je even mee komen?”. Vroeg Adam, toen hij achter kwam staan. Ze schrok heel even van zijn stem, want die bezorgde haar kippenvel en een koude rilling.
“ Ja natuurlijk”. Zei ze kalm mogelijk. Ze volgde hem naar boven, waar hij zijn kantoor had. Dit was haar derde dag in het restaurant en het beviel haar erg goed. Ze kon enorm goed opschieten met iedereen en vooral met jamilla. Ze stapte voor de eerste keer zijn kantoor binnen en werd zenuwachtig bij de gedachte wat hij zou gaan zeggen. Ze wreef in haar handen en ging tegen over hem zitten. Ze bekeek even de ruimte en haar ogen vielen op wat foto’s aan de muur. Ze kon ze niet goed zien.

“ De reden dat ik je hier vroeg, is omdat ik graag wat gegevens van je wil noteren. Je sofi- nummer enz. Tot op heden heb ik die nog niet”. Ze kreeg het benauwd en was sprakeloos. Hier was ze al die tijd bang van geweest. Ze moest zich legitimeren en kon dat niet. Ze keek nerveus naar de foto’s om zo niet in zijn ogen te kijken. Hij pakte een klein mapje tevoorschijn waar hij altijd alle gegevens bijhield. “Heb je een paspoort? Dan kan ik een kopie maken” Vroeg hij. Hij bekeek haar goed en haatte zich zelf omdat hij haar zo aantrekkelijk vond. Er werkten dagelijks Marokkaanse vrouwen bij hem en door de jaren heen, waren er tientallen weg gegaan en nieuwe bij gekomen. Hij was altijd zakelijk en vriendelijk, maar bij haar verdronk hij in haar verdrietige ogen. Ja, ze was verdrietig, ook al lachte ze wel. “ Ik heb geen paspoort bij me” Loog ze. “ Oké, dat is mijn fout. Ik had je het niet gevraagd. Anders neem je hem morgen mee. Mag ik je leeftijd noteren, adres?”. Het was over. Ze kon niets over zich zelf prijs geven. “ ik ben 25” Zei ze naar waarheid. Over haar leeftijd hoefde ze niet te liegen. Gauw gaf ze het adres van huis waar ze nu woonde. “ Alleen ik heb geen paspoort en geen sofi-nummer” Zei ze uiteindelijk. NU moest het komen. Ze kon vertrekken. Adam fronste zijn wenkbrauwen van verbazing. “ Hoe bedoel je? Voor een illegaal praat je verdomd goed Nederlands”. Ze schudde haar hoofd. “ Ik ben geen illegaal, ben alleen mijn passoort en sofi nummer kwijt” Ze wist dat ze nu haar geloof waardigheid had verloren, maar ze stond met haar rug tegen de muur. Hij leunde achterover in zijn stoel. Vanaf dag 1 dat hij haar zag, wist hij dat er iets aan de hand was. Haar ogen waren kenmerkend voor eenzaamheid en verdriet. Hij had nooit iemand aangenomen zonder paspoort en sofi nummer. Door zich aan de regels te houden was hij groot geworden.
“ Romeysa, sorry, maar je moet weten dat ik belasting moet afdragen enz. Ik heb die gegevens echt nodig”.
“ Ja Adam, dat weet ik. Sorry, maar ik heb ze niet. Ik zal mijn kleren terug geven aan Jamilla”.
Ze stond op en hield zich groot, terwijl ze het liefst wilde huilen. Ze zou het nooit alleen redden. Hij kwam achter zijn bureau vandaan en liep haar achter na. Net op het moment dat ze de deur wilde openen, hield hij die tegen met zijn hand. “ Ik zei niet dat je moest vertrekken”. Hij was zo dicht bij haar en kon haar verdriet voelen. Ze hief haar gezicht naar hem op, het was een centimeter of 5 van de hare verwijderd. En de woorden die hij zei, drongen nauwelijks tot haar door. Mag ze blijven? Hij zag dat haar onderlip begon te beven van angst en de drang om haar mee te nemen en te beschermen werd alleen maar groter. “ Adam, ik….” De woorden bestierven op haar mond, omdat ze niets meer kon zeggen. Ze werd onderbroken door zijn antwoord. “ Ja, je hoeft niet weg. Ik wil niet weten wat er is gebeurd en wat je allemaal hebt gedaan. Hier ben je veilig als je ons hier met respect behandeld “ Zei hij zacht. Wie was deze man? Waar kwam hij vandaan? Uit de hemel? Ze werd zenuwachtig door zijn lichaam dat heel dicht tegen de hare stond. Ze werden onderbroken door de tel. Hij wilde niet weg gaan en opnemen, maar ze gebaarde naar de tel. Toen hij bij haar weg liep, slaakte ze een zucht van opluchting. Zijn aanwezigheid had iets bij haar los gemaakt en dat wilde ze met alle macht vermijden. Nooit zou ze meer zulke gevoelens toe laten. Nooit!


Terwijl hij druk aan het praten was, verliet ze zacht zijn kantoor en liep naar beneden, waar jamilla haar aan het opwachten was. “ En wat zei hij. Je ziet zo bleek?”. “ Ach hij wilde wat gegevens van mij, meer niet”. Ze pakte haar tas en jas en begroette iedereen en kocht gauw een broodje om mee te nemen naar haar kamer. “ Meid, het word tijd dat je een behoorlijke maaltijd gaat eten! Kom ga met mij mee, dan kan je genieten van de vis schotel van mijn ma” Ze had allang door dat Romeysa niet bij haar ouders woonde. Het huis waar ze haar elke avond afzette, behoorde aan een Spaanse oude vrouw. Romeysa had haar niets gevraagd en het lag niet in haar aard om dat ook te vragen. Als de tijd daar was, zou Romeysa het zelf misschien aan haar vertellen. Romeysa was gevleid door het aanbod en glimlachte naar haar. Ze mocht haar echt heel erg!. Ze vroeg ze af, hoe het zou zijn om weer in een echt Marokkaans gezin te verkeren. Ze miste dat zo erg en de afgelopen tijd voelde ze zich alleen maar eenzaam. Gauw schudde ze haar herinneringen weg. “Mag dat wel van je ma?” “Mijn ma en pa zijn de liefste mensen van heel de wereld. Ze zijn echte berbers mensen, maar ik zou niet anders willen, kom!” Ze pakte haar jas en sleurde Romeysa mee de auto in..


“ Jemma? Ik heb iemand meegenomen.” Riep Jamilla bij de voordeur. Ze deden hun schoenen uit en Romeysa vroeg zich af, wat de ouders van jamilla van haar zouden zeggen. Zenuwachtig liep ze achter jamilla aan. Ze glimlachte toen ze de inrichting van het huis zag. Een knusse, gezellige woonkamer verwelkomde je in volle glorie. De kleur helder blauw zorgde voor een frisse indruk. “ A jemma, ben je vandaag doof me?” Jamilla ging naar haar moeder en kuste haar stevig op haar wangen. Romeysa wende haar ogen af. Ze miste dat vreselijk. “ Waga! Ik doof? Zid meehelpen jij. We gaan zo eten” De moeder van Jamilla, Khadija, was een kleine, forse vrouw. Haar gezicht bevatte wat rimpels en een Marokkaanse tatoeage bij haar kin. Ze keek nar Jamilla. “ Jema, ik zei dus: ik heb iemand meegenomen. Dit is romeysa. Ze werkt bij ons en ik heb haar voor het eten uit genodigd” Ze had nog steeds haar armen om haar moeder. Romeysa liep nar voren en begroette de vrouw vriendelijk met de gebruikelijke 4 kussen. “ Salaam a binti, je bent van harte welkom. Mijn huis is jouw huis” Zei khadija. Romeysa moest even slikken bij haar woorden. Die arme vrouw zei dat uit har hart, maar ze had geen idee, hoeveel ze betekenden voor haar. “ Soekran” Zei ze zacht. Jamilla begon over alles en nog wat te praten, terwijl ze de tafel gingen dekken. Daar maakte ze ook kennis met Mohammed, de vader van Jamilla. Hij zat tv te kijken en begroette hun vriendelijk en Jamilla gaf hem een dikke zoen op zijn kale hoofd. “ Wat heb jij lieve ouders” Zei Romeysa zacht, toen ze bezig waren met de tafel. Ze was zo jaloers en toch gunde ze het haar. Dit was wat ze al die tijd zo graag wilde hebben.

27-07-2004, 15:54
Haar moeder kwam even later met een groot bord gevuld met vis en een saus erover heen. Romeysa smulde al bij het zien van de vis. Mohammed en khadija namen plaats aan de tafel, waarna de meiden hun ook volgden. “ Waga jullie!. Zo maar beginnen?” Riep een mannen stem vanuit de hal. De stem zorgde voor koude rillingen bij romeysa. “ Nee hoor lieverd, ik weet precies wanneer je binnen komt. Zo kun je gelijk aanschuiven” Riep khadija terug. “ salaam allemaal, ja ja jemma! Zeg je altijd, ik……” Hij hield op met praten, toen zijn blik op Romeysa viel. Ze was geschokt en kon geen woord uitbrengen. Wat doet hij nou hier? “ Salaam Adam, ga je handen wassen. Het eten wordt koud” Riep zijn vader naar hem toe, toen hij zag dat hij geen woord kon uitbrengen bij het zien van Romeysa. Snel liep hij naar de keuken om weer snel terug te keren. Hij had haar hier niet verwacht, maar toch maakte zijn hartje een sprongetje toen hij haar hier zag. “Je had mij ook wel kunnen vertellen dat het je broer is” Zei Romeysa zacht tegen Jamilla. “ Ewa ik dacht dat je dat wist en zo belangrijk is het niet” Glimlachte ze terug. Ze had allang de blik van Adam gezien, jegens romeysa en dat beviel haar wel. Hij kwam snel terug en ging tot over maat van ramp, tegen over haar zitten. “ Nou natuurlijk ken je romeysa. Ze is hier vandaag bij ons. Bismi Allah en bsaha iedereen” Zei Khadija. Adam knikte en Romeysa kon allen maar terug knikken. “ Welkom romeysa” Zei Adam. Ze richtte haar blik op het eten, terwijl ze zijn ogen kon voelen die op haar gericht waren…..

“ Het heeft heerlijk gesmaakt, mevrouw” Zei Romeysa naar waarheid en de meiden stonden op om de afwas te doen.
“ Wajow, ik wist niet dat het je broer is!” Zei romeysa nogmaals in de keuken.
“ ach ja, hij is mijn baas, maar ook mijn broer. Hij woont hier niet meer, maar komt altijd eten”
“ O vandaar”
“ JAMILLA! Telefoooooon” Riep haar vader vanuit de huis kamer.
“ Sorry meid, ben zo terug. Nadat ze weg was, voelde ze zich niet echt op haar gemak en ging snel verder met de afwas.

“ geef maar ik droog wel af” Zijn stem zorgde weer voor rillingen. Hij kwam naast haar staan.
“ Nee hoef niet. Jamilla komt zo terug” Zei ze snel.
“ geloof je dat? Zij zit uren aan de telefoon” Zei hij lachend.
Ze werd verlegen door zijn aanwezigheid. Hij pakte de theedoek en ging ijverig afdrogen. “ Ik wist niet dat jullie broer en zus waren” “ Ja, dat had ik de net in de gaten. Sorry, ik dacht dat je dat wist” “ Ze is echt een lieve meid” “ Ja ik weet het, het is mijn zusje. Ze is wel oké. Vond je het eten lekker?” Ze pakte een vies bord en waste die af, hij pakte het aan, waardoor hun vingers elkaar raakten. Er ging ene schok door hem heen. Hij werd getroffen door een bliksem en zij ook. “ ja, het was heerlijk en je hebt echt goede ouders. Wees er maar zuinig op en behandel ze goed” Zei ze gauw. “ Hoe gaat het met jouw ouders?” Hij wist niet of hij er goed aan deed om het te vragen. Ze kreeg ene blok in haar keel. “ PAPPA!!!” Gelukkig werden ze onderbroken door een klein meisje dat de keuken binnen rende. Pappa? Ze dacht dat ze moest overgeven. Adam opende zijn armen en pakte het meisje gauw op om haar stevig te knuffelen. “ Pappa! Pappa! Ik jou missen!” Zei ze met haar kleine lieve stemmetje. Er verscheen een andere man voor de ogen van Romeysa. Adam veranderde bij het zien van het kleine meisje. Hij knuffelde haar zo stevig mogelijk. “ Ik jou nog meer! Kom hier, kusje!” Ze drukte haar kleine lippen op de zijne en hield hem stevig vast.

Het deed pijn om hem zo te zien. Zou hij zijn getrouwd? Waarom deed het pijn? Ze werd zo zenuwachtig en helemaal gek van haar gevoelens. “ wie is dat?” vroeg het lieve stemmetje. Het meisje had zwarte haren die mooi om haar gezichtje vielen. Ze keek romeysa met haar mooie, grote bruine ogen aan. Helemaal onschuldig en zich van geen kwaad bewust. Ze puur en lief. Ze hield Adam nog steeds stevig vast, bang om hem kwaad te raken. Adam wendde zijn gezicht naar Romeysa.
“ Dit is een aardige vrouw die bij pappa werkt. Ze heet romeysa” Zei hij zacht.
“ bij jou werkt? Is zij mijn mamma?” Zei het meisje zacht en vol pijn. Adam pakte het meisje nog stevig vast.
“ Lieverd, nee dat is je mamma niet. Je hebt maat 1 mamma en die is er niet. Maar je hebt opa, oma, jamilla en nog veel meer mensen die van je houden” Zei Adam gebroken
. “ Maar ik wil haar als mamma!” Ze wees met haar kleine handje naar romeysa. Het ijs was gebroken bij romeysa. Ze glimlachte bij het zien van haar smekende ogen. Ze opende haar armen.
“ kom maar lieverd, ik ben romeysa. Hoe heet jij?”. Het meisje aarzelde geen enkel moment en kroop in de armen van romeysa.
“ Ikke dunya” Romeysa keek naar Adam, waarna hij glimlachte n knikte. “ dunya? Dat is zo’n mooie naam en weet je dat jouw pappa zijn restaurant naar jou heeft genoemd? Weet je waarom?” Het meisje schudde haar hoofdje.
“ Omdat hij zoveel van je houdt”. Dunya zette een grote glimlach op en keek naar haar vader. Adam was sprakeloos door haar goede omvang met Dunya.

“Hier ben je a dondersteen!” Khadija kwam lachend de keuken in, waarna Dunya weer naar haar toe rende. “ Ze is was aan het slapen, maar voordat ik het wist, kwam ze de trap af. IK ga haar ven verschonen. Soekran a Romeysa voor de afwas. Als jamilla aan de tel zit, is er geen weg terug”. “ Geen dank. Zoveel was het ook weer niet”. Antwoordde Romeysa. Khadija pakte Dunya bij haar handje en nam haar mee.

Adam leunde tegen de muur en bleef haar aankijken. ZE werd er zenuwachtig door.
“ Waarom kijk je zo?”. Ze voelde haar handen trillen en ging de borden op bergen.
“ de manier hoe je de net met Dunya was, maakte mij sprakeloos. Ze mag je graag. Meestal gaat ze echt niet zomaar naar vreemden”. Hij keek haar nog steeds diep aan.
“ Het is een prachtig kind. Hoe oud is ze?”.
“ ZE is nu 3 jaar. Ja, het is mijn parel, mijn Dunya, mijn wereld!” Antwoordde hij naar waarheid.
“ Het spijt mij van je vrouw. Hoe oud was ze toen ze dood ging?”. Ze wist dat het een persoonlijke vraag was, maar ze kon haar nieuwsgierigheid niet in bedwang houden. Hij kwam naar haar toe en stond zo dicht bij haar, dat ze het er letterlijk benauwd van kreeg.
“ Ze is niet dood, a Romaysa. Ze is gewoon weg gegaan. Ze heeft Dunya en mij aan ons lot achtergelaten. Ze wilde de vrijheid en die heeft ze genomen. Dunya was nog maar 3 maanden, toen ze ervandoor ging. ZE heeft haar moeder nooit gekend. Gelukkig heb ik mijn ouders”
“ O, sorry, ik dacht dat ze was overleden. Ik kan mij niet voorstellen, dat er vrouwen zijn die zo’n gezin achterlaten” Haar hart had gesproken. Voor het eerst durfde ze hem aan te kijken en zag een gebroken man. Een sterke man, die al die tijd voor zijn kind had gezorgd en elke dag kreeg ze meer bewondering voor hem. Haar handen trilden weer. Zijn ogen hadden de trilling opgemerkt en pakte zacht haar handen vast. Haar verstand vertelde haar dat het fout was. Dat ze NOOIT meer zich zelf moest geven. Maar haar hart had al gewonnen.
“Je trilt helemaal, gaat het?” Vroeg hij zacht. Zijn ogen konden die van haar niet loslaten. Ze knikte en haar verstand kwam weer terug. Gauw haalde ze haar handen uit die van hem en ging weer verder met de afwas.
“Ja, het gaat wel. Ik vind het heel erg voor je Adam. Ooit insallah vind je een vrouw die jou verdient”. Hij keek haar een ogenblik aan en glimlachte met een lach, die boekdelen sprak. Hij liep de keuken uit en bij de deur draaide hij zich om.
“ Ja, insallah. Misschien heb ik haar gevonden” Na zijn antwoord verdween hij uit haar gezichtsveld en liet haar vol verwarring achter. NEE! Nooit meer jezelf geven. NOOIT!

27-07-2004, 15:56
hallo mensen,

wat vinden jullie van mijn verhaal????

27-07-2004, 16:35
Jij mag zeker doorgaan met schrijven meid...mijn complimenten!

27-07-2004, 16:52

Citaat:
Origineel gepost door Undissable
Jij mag zeker doorgaan met schrijven meid...mijn complimenten!
thanks meid!!!!


ik dacht ga niet meer verder omdat er haast geen reacties komen...


soekran voor je compliment..

ga insallah vanavond verder...


groetjes van een vlinder

27-07-2004, 16:55



Citaat:
Origineel gepost door FARACHA
thanks meid!!!!


ik dacht ga niet meer verder omdat er haast geen reacties komen...


soekran voor je compliment..

ga insallah vanavond verder...


groetjes van een vlinder
als je niet verder ging dan zou ik je gaan stalken....je manier van schrijven bevalt me erg....heb het idee dat ik romeysa zelf ben....:zucht:

27-07-2004, 17:00
wajauw lieverd je kan zo met een boek beginnen, het is zo mooi en spannend! van waar heb je het talent? echt maasha-allah!
Nou veel kussiezz en ge vooral verder!!
beslamaa

27-07-2004, 17:06
Faracha, 1 woord: prachtig verhaal! En je hebt zeker een goede schrijfstijl. Ga zo door meid!

Groetjes,
Amian

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75