FARACHA
22-07-2004, 13:50
Onverdraagbare eenzaamheid
Laat mij jullie meenemen in een leven vol eenzaamheid.
HOOFDSTUK 1
Haar ogen volgden het landschap dat aan haar voorbij kwamen. Gebouwen, huizen, weilanden en wegen namen haar gezichtsveld in beslag. Van haar gezicht was geen enkele emotie af te lezen. Alleen haar donkere bruine ogen die bewogen om het uitzicht gaande te slaan. Ze slaakte een zucht, pakte de tas, die naast haar lag en drukte die zich tegen haar aan. Bang om hem kwijt te raken en hield hem stevig vast als een schamel bezit. De oude vrouw, die tegen over haar zat, glimlachte naar haar, toen hun ogen elkaar kruisten. Ze sloeg haar ogen neer. Het laatste waar ze nu zin in had, was een gesprek met wie dan ook!. Ze richtte haar ogen en aandacht weer op het uitzicht en verdrong in haar eenzaamheid. Het gelach en gepraat van mensen drong door de hele trein, behalve in haar ziel. Zij was alleen en dat zal ze altijd wel blijven. Even had ze de neiging om keihard te huilen, maar ze hield zich in om zo geen aandacht te trekken. Haar lievelings zwarte broek, haar rode jas en haar tas waren nog het enige wat vertrouwd waren, verder was de omgeving haar onbekend.
“ Dames en heren, dit is het eind halte van deze trein. Ik verzoek u vriendelijk om uit te stappen”. De stem van de machinist vulde de trein en mensen stonden op om hun plaats in te nemen bij de ingang. Zij bleef nog even zitten. Waarom zou ze zo snel moeten zijn? Zij had toch geen plek om naar toe te gaan? Na de hand, stond ze op en liep de trein uit. Een groot bord verwelkomde haar: GRONINGEN. Ja Groningen, een stad waar ze totaal onbekend was. De moed zakte in haar schoenen en even wilde ze zich om draaien en de trein weer terug pakken. Maar ze wist dat ze dat nooit meer kan doen. Ze haalde een diepe zucht en liep de rol trap op, met haar tas stevig tegen haar. Mensen probeerden haar voorbij te passeren en duwden haar opzij. Ze wilde er wat van zeggen, maar ze hield zich in. Boven aangekomen was ze in centraal station. Haar ogen namen de hal op en ze wist geen idee waar ze heen moest. Mensen renden haar voorbij, leken geen tijd te hebben en zij, zij had alle tijd………
Haar maag begon te knorren en ze besloot om een croissantje te kopen. De komende tijd moest ze echt zuinig doen met het kleine beetje geld dat ze nog over had. Haar eerste prioriteit was dan ook om gelijk op zoek te gaan naar een baan.. Nadat haar maag een beetje gevuld was met een croissantje en een melk raapte ze alle moed bij elkaar en besloot de weg te vragen naar het centrum. Ze moest een baan vinden en een slaap plaats, anders kon ze vanavond op straat slapen. Alleen de gedachte alleen maakte haar kots misselijk. Ze pakte haar portemonnee en telde het geld dat ze nog over had. Genoeg om twee dagen een goedkoop hotel te zoeken, maar in die tussen tijd moest ze echt een baan vinden. Ze vervolgde haar weg naar het centrum en besloot maar eerst langs de super markten langs te gaan. Supermarkten hebben toch altijd mensen nodig?
Het stadsdeel maakte een drukke, roezemoezige indruk. Bij een kiosk, kocht ze een plattegrond en een krant om te kijken of er nog goedkope hotels waren en advertenties voor werk. De man achter de kiosk keek haar en vroeg zich af wat er mis aan dit meisje was. ZE leek op haar hoede en totaal niet op haar gemak. “ Kan ik je misschien ergens mee helpen?”. Vroeg hij naar lang aarzelen. Opeens vroeg hij zich af of ze was weg gelopen, maar ze maakte in feite niet de indruk dat ze zich wilde schuilen schuilhouden. Ze leek meer op een jonge vrouw die voor het eerst in een grote stad was en geen idee wat er op haar afkwam. Ze schrok van zijn vraag en was gedwongen om hem aan te kijken. “ Nee dank je”. Ze probeerde onder haar antwoord zelf vertrouwen uit te stralen. Ze wilde weer verder lopen, toen ze zich om draaide naar hem toe. “ Nou je het vraagt. Weet jij ergens misschien waar ik een baantje kan vinden?”. Met haar hand, haalde ze haar zwarte bos krullen uit haar gezicht om hem nog beter aan te kijken.. Hij schudde zijn hoofd. “ Ik zou het niet weten meid. Probeer AH eens. Misschien dat ze daar mensen zoeken. Wil je hier komen werken?”. Ze glimlachte even. “ Nee, ik kom hier wonen, Dank je”. Ze pakte haar tas en rende de straat over naar de drukke winkel centrum…
Ze ging zitten op het bakje om de krant erbij te pakken om zo de advertenties erbij te zoeken. Haar ogen vielen gelijk op een advertentie waar een kamer werd aangeboden, tegen een zeer gunstige prijs. Gauw pakte ze de plattegrond om zo te kijken, waar hij gelegen was en tot haar verbazing was hij een blok verder dan het centrum. Nee, dat kan niet! Een kamer in het centrum en dan nog redelijk geprijsd. Ze pakte haar gauw haar tas en besloot om een gok te wagen. Het was 10 uur in de ochtend. Ze had een hele dag om een kamer te vinden en eventueel werk. Na 10 minuten te hebben gelopen kwam ze voor het huis te staan, waar de kamer zou zijn. Ze haalde diep adem, toen ze aanbelde. Twee oude vrouwen deden de deur open en keken haar aan. “ Hallo mevrouw, ik kom voor de advertentie, in verband met de kamer”. Zei ze zo vriendelijk mogelijk. De twee vrouwen keken elkaar aan en zeiden wat in een ander taal tegen elkaar. “ Pardon?” Ze leek opeens jonger toen ze de tas neerzette en hun aankeek.
“ De kamer? Weet u daar iets van?”.
“ Waarom zit je niet op school?”.
De oudste van de twee keek haar argwanend aan en plukte aan haar schort. Ze had grote zwarte ogen en een gezicht vol rimpels. “ Ik heb vorige jaar examen gedaan”. Loog ze en de vrouwen bleven haar aankijken. “ Mag ik de kamer bekijken?” Ze weigerde zich te laten intimideren. “ We zullen zien. Heb je werk?”. De vrouw leunde achterover tegen een stoep trede en zij lachte maar, trachtend een zelfverzekerdheid te tonen die ze niet echt bezat. Stel dat ze eerst werk moest hebben om een kamer te huren, die moest ze dan doen? Ze voelde paniek in zich komen en besloot althans gedeeltelijk de waarheid te vertellen. Ze moest wel. “ Nog niet. Ik ben hier pas vanochtend aangekomen. Zodra ik een kamer heb, ga ik werk zoeken”. “ Waar kom je vandaan?”. “ Een paar uur hier vandaan. Rotterdam”. “ Weten je vader en moeder dat je hier bent?”. Ze schudden haar hoofd met een blik die de vrouw niet wijzer maakte. “ Mijn ouders zijn overleden”. Ze zei het met zoveel overtuiging dat de vrouw aanvankelijk geen weerwoord had. Toen kwam ze langzaam overeind, maar bleef haar aanstaren. “ Zullen we haar de kamer laten zien?”. Zei ze in het Spaans tegen de andere vrouw, waarna zij goedkeurend knikte. “ Ik zal je de kamer laten zien. Kijk maar of et iets voor je is” “ graag” Zei ze en rustig en zelfverzekerd tilde ze haar tas op.
Het was een klein kamertje, maar alles was beter dan de straat. Het zag er schoon uit en had een stevig slot op de deur en met een verhuursters als de oude vrouwen, voelde ze zich veilig dan ooit. “ Je betaalt een week vooruit” “ Een week? Maar ik heb nog geen werk?” De moed zonk haar in de schoenen. Ze had nooit genoeg voor een week. Ze begonnen in het Spaans tegen elkaar te praten . “ Oké, twee dagen. Maar als je binnen twee dagen geen werk hebt, ga je eruit. En ik wil hier geen drugs, prostituees, geen mannen of wat dan ook!”. Ze was hun eeuwig dankbaar. “ Dank u, ik zal geen misbruik maken van u gastvrijheid”. Ze pakte haar portemonnee en betaalde de vrouw. “ Je hebt een aparte douche en wc, maar de keuken is gezamenlijk en die is beneden”. ZE liepen de kamer uit en de oudste van de twee draaide zich om. “ Hoe heet je eigenlijk?”. De vraag had haar overdonderd. Moest ze haar echte naam opgeven? Nee te riskant. “ Ik heet Romeysa” Zei ze naar lang aarzelen. “ Zo een mooie naam, Marokkaans?” Ze knikte. “ Ja in hart en nieren!”. Ze lieten haar alleen………
Laat mij jullie meenemen in een leven vol eenzaamheid.
HOOFDSTUK 1
Haar ogen volgden het landschap dat aan haar voorbij kwamen. Gebouwen, huizen, weilanden en wegen namen haar gezichtsveld in beslag. Van haar gezicht was geen enkele emotie af te lezen. Alleen haar donkere bruine ogen die bewogen om het uitzicht gaande te slaan. Ze slaakte een zucht, pakte de tas, die naast haar lag en drukte die zich tegen haar aan. Bang om hem kwijt te raken en hield hem stevig vast als een schamel bezit. De oude vrouw, die tegen over haar zat, glimlachte naar haar, toen hun ogen elkaar kruisten. Ze sloeg haar ogen neer. Het laatste waar ze nu zin in had, was een gesprek met wie dan ook!. Ze richtte haar ogen en aandacht weer op het uitzicht en verdrong in haar eenzaamheid. Het gelach en gepraat van mensen drong door de hele trein, behalve in haar ziel. Zij was alleen en dat zal ze altijd wel blijven. Even had ze de neiging om keihard te huilen, maar ze hield zich in om zo geen aandacht te trekken. Haar lievelings zwarte broek, haar rode jas en haar tas waren nog het enige wat vertrouwd waren, verder was de omgeving haar onbekend.
“ Dames en heren, dit is het eind halte van deze trein. Ik verzoek u vriendelijk om uit te stappen”. De stem van de machinist vulde de trein en mensen stonden op om hun plaats in te nemen bij de ingang. Zij bleef nog even zitten. Waarom zou ze zo snel moeten zijn? Zij had toch geen plek om naar toe te gaan? Na de hand, stond ze op en liep de trein uit. Een groot bord verwelkomde haar: GRONINGEN. Ja Groningen, een stad waar ze totaal onbekend was. De moed zakte in haar schoenen en even wilde ze zich om draaien en de trein weer terug pakken. Maar ze wist dat ze dat nooit meer kan doen. Ze haalde een diepe zucht en liep de rol trap op, met haar tas stevig tegen haar. Mensen probeerden haar voorbij te passeren en duwden haar opzij. Ze wilde er wat van zeggen, maar ze hield zich in. Boven aangekomen was ze in centraal station. Haar ogen namen de hal op en ze wist geen idee waar ze heen moest. Mensen renden haar voorbij, leken geen tijd te hebben en zij, zij had alle tijd………
Haar maag begon te knorren en ze besloot om een croissantje te kopen. De komende tijd moest ze echt zuinig doen met het kleine beetje geld dat ze nog over had. Haar eerste prioriteit was dan ook om gelijk op zoek te gaan naar een baan.. Nadat haar maag een beetje gevuld was met een croissantje en een melk raapte ze alle moed bij elkaar en besloot de weg te vragen naar het centrum. Ze moest een baan vinden en een slaap plaats, anders kon ze vanavond op straat slapen. Alleen de gedachte alleen maakte haar kots misselijk. Ze pakte haar portemonnee en telde het geld dat ze nog over had. Genoeg om twee dagen een goedkoop hotel te zoeken, maar in die tussen tijd moest ze echt een baan vinden. Ze vervolgde haar weg naar het centrum en besloot maar eerst langs de super markten langs te gaan. Supermarkten hebben toch altijd mensen nodig?
Het stadsdeel maakte een drukke, roezemoezige indruk. Bij een kiosk, kocht ze een plattegrond en een krant om te kijken of er nog goedkope hotels waren en advertenties voor werk. De man achter de kiosk keek haar en vroeg zich af wat er mis aan dit meisje was. ZE leek op haar hoede en totaal niet op haar gemak. “ Kan ik je misschien ergens mee helpen?”. Vroeg hij naar lang aarzelen. Opeens vroeg hij zich af of ze was weg gelopen, maar ze maakte in feite niet de indruk dat ze zich wilde schuilen schuilhouden. Ze leek meer op een jonge vrouw die voor het eerst in een grote stad was en geen idee wat er op haar afkwam. Ze schrok van zijn vraag en was gedwongen om hem aan te kijken. “ Nee dank je”. Ze probeerde onder haar antwoord zelf vertrouwen uit te stralen. Ze wilde weer verder lopen, toen ze zich om draaide naar hem toe. “ Nou je het vraagt. Weet jij ergens misschien waar ik een baantje kan vinden?”. Met haar hand, haalde ze haar zwarte bos krullen uit haar gezicht om hem nog beter aan te kijken.. Hij schudde zijn hoofd. “ Ik zou het niet weten meid. Probeer AH eens. Misschien dat ze daar mensen zoeken. Wil je hier komen werken?”. Ze glimlachte even. “ Nee, ik kom hier wonen, Dank je”. Ze pakte haar tas en rende de straat over naar de drukke winkel centrum…
Ze ging zitten op het bakje om de krant erbij te pakken om zo de advertenties erbij te zoeken. Haar ogen vielen gelijk op een advertentie waar een kamer werd aangeboden, tegen een zeer gunstige prijs. Gauw pakte ze de plattegrond om zo te kijken, waar hij gelegen was en tot haar verbazing was hij een blok verder dan het centrum. Nee, dat kan niet! Een kamer in het centrum en dan nog redelijk geprijsd. Ze pakte haar gauw haar tas en besloot om een gok te wagen. Het was 10 uur in de ochtend. Ze had een hele dag om een kamer te vinden en eventueel werk. Na 10 minuten te hebben gelopen kwam ze voor het huis te staan, waar de kamer zou zijn. Ze haalde diep adem, toen ze aanbelde. Twee oude vrouwen deden de deur open en keken haar aan. “ Hallo mevrouw, ik kom voor de advertentie, in verband met de kamer”. Zei ze zo vriendelijk mogelijk. De twee vrouwen keken elkaar aan en zeiden wat in een ander taal tegen elkaar. “ Pardon?” Ze leek opeens jonger toen ze de tas neerzette en hun aankeek.
“ De kamer? Weet u daar iets van?”.
“ Waarom zit je niet op school?”.
De oudste van de twee keek haar argwanend aan en plukte aan haar schort. Ze had grote zwarte ogen en een gezicht vol rimpels. “ Ik heb vorige jaar examen gedaan”. Loog ze en de vrouwen bleven haar aankijken. “ Mag ik de kamer bekijken?” Ze weigerde zich te laten intimideren. “ We zullen zien. Heb je werk?”. De vrouw leunde achterover tegen een stoep trede en zij lachte maar, trachtend een zelfverzekerdheid te tonen die ze niet echt bezat. Stel dat ze eerst werk moest hebben om een kamer te huren, die moest ze dan doen? Ze voelde paniek in zich komen en besloot althans gedeeltelijk de waarheid te vertellen. Ze moest wel. “ Nog niet. Ik ben hier pas vanochtend aangekomen. Zodra ik een kamer heb, ga ik werk zoeken”. “ Waar kom je vandaan?”. “ Een paar uur hier vandaan. Rotterdam”. “ Weten je vader en moeder dat je hier bent?”. Ze schudden haar hoofd met een blik die de vrouw niet wijzer maakte. “ Mijn ouders zijn overleden”. Ze zei het met zoveel overtuiging dat de vrouw aanvankelijk geen weerwoord had. Toen kwam ze langzaam overeind, maar bleef haar aanstaren. “ Zullen we haar de kamer laten zien?”. Zei ze in het Spaans tegen de andere vrouw, waarna zij goedkeurend knikte. “ Ik zal je de kamer laten zien. Kijk maar of et iets voor je is” “ graag” Zei ze en rustig en zelfverzekerd tilde ze haar tas op.
Het was een klein kamertje, maar alles was beter dan de straat. Het zag er schoon uit en had een stevig slot op de deur en met een verhuursters als de oude vrouwen, voelde ze zich veilig dan ooit. “ Je betaalt een week vooruit” “ Een week? Maar ik heb nog geen werk?” De moed zonk haar in de schoenen. Ze had nooit genoeg voor een week. Ze begonnen in het Spaans tegen elkaar te praten . “ Oké, twee dagen. Maar als je binnen twee dagen geen werk hebt, ga je eruit. En ik wil hier geen drugs, prostituees, geen mannen of wat dan ook!”. Ze was hun eeuwig dankbaar. “ Dank u, ik zal geen misbruik maken van u gastvrijheid”. Ze pakte haar portemonnee en betaalde de vrouw. “ Je hebt een aparte douche en wc, maar de keuken is gezamenlijk en die is beneden”. ZE liepen de kamer uit en de oudste van de twee draaide zich om. “ Hoe heet je eigenlijk?”. De vraag had haar overdonderd. Moest ze haar echte naam opgeven? Nee te riskant. “ Ik heet Romeysa” Zei ze naar lang aarzelen. “ Zo een mooie naam, Marokkaans?” Ze knikte. “ Ja in hart en nieren!”. Ze lieten haar alleen………