SheikhMustafa
22-04-2010, 21:55
Wie zijn de "salafisten"?
Nuh Keller schreef in zijn essay getiteld: Wie of wat is een Salafi? Is hun benadering geldig?:
Het woord Salafi of "vroege moslim" in de traditionele islamitische geleerdheid: iemand die binnen de eerste vierhonderd jaar stierven kort na de Profeet (Allah zegene hem en geve hem vrede), met inbegrip van geleerden zoals Abu Hanifa, Malik, Shafi'i, en Ahmad ibn Hanbal. Iedereen die stierf na is dit een van de Khalaf of "laatste dagen moslims".
De term "Salafi" werd nieuw leven ingeblazen als een slogan en beweging, onder de laatste dagen moslims, door de volgelingen van Mohammed Abduh (de student van Jamal al-Din al-Afghani) zo'n dertien eeuwen na de Profeet (Allah zegene hem en geve hem vrede), op ongeveer honderd jaar geleden. Net als soortgelijke bewegingen die in het verleden zijn verschenen in de islam, zijn fundamentele argument was dat de religie niet waren goed begrepen door iedereen, omdat de Profeet (Allah zegene hem en geve hem vrede) en het begin van de moslims - en zichzelf.
Volgens de "Salafi" ideologie, een "Salafi" is dan ook een die over bijzondere kennis of het vermogen om de overtuigingen van de te volgen Salaf boven de grote meerderheid van de vaak moslims. Zij omvatten ook bepaalde met de hand geplukt geleerden uit latere tijden.
Uiteraard is dit een illusie definitie ondervraagd door soennitische moslims. Ook de naam van 'Salafi', zoals verstaan onder het "Salafi" beweging, is afgewezen op grond dat het een vernieuwde benaming die Ahl al-Sunna niet hebt gebruikt en die bleek slechts een paar decennia geleden. Dr Sa `id Ramadan al-Buti van Damascus schreef het definitieve boek over dit onderwerp, getiteld Al-Salafiyya marhalatun zamaniyyatun mubarakatun la madhhab Islami (De Salafiyya is een gezegende periode van de geschiedenis, niet een islamitische school).
Waar Ahl al-Sunna verdere verschillen met "salafisten" is in de promotie door de laatste van een handvol omstreden geleerden als zogenaamd vertegenwoordigen alle islamitische geleerdheid na het tijdstip van de ware Salaf. Zij roemen en reclame te maken voor deze controversiële geleerden boven de vastgestelde niet-controversiële Ahl al-Sunna geleerden van de tussenliggende eeuwen. Deze controversiële paar geleerden zijn:
- Ibn Taymiyya en zijn student Ibn al-Qayyim
- Ibn Abd al-Wahhab en zijn epigonen Nadjd
- Bin Baz, Uthaymin, Albani, en hun propagandisten
Het bovenstaande verzoek is te vinden in het recht van hun boekje "Een korte introductie van de salafitische Da` wah "(Ipswich, Verenigd Koninkrijk:" Jam Ihyaa 'Minhaaj al-Sunnah, 1993 IAT) p. 2. De "salafisten" toe te voegen imam al-Dhahabi, naast Ibn Taymiyya en zijn leerling.
De soennieten het niet eens met het bovenstaande omdat noch hebben deze behoren tot het tijdstip van de Salaf, Noch zijn zij representatief geacht van het geloof en de praktijk van de Salaf, Noch zijn zij van mening vooral door de autoriteiten Ahl al-Sunna. In feite is de veroordeling van de eerste drie door vele geleerden is bekend, net als de innovaties en blunders van de laatste. Het is interessant op te merken dat al-Dhahabi, die is opgenomen door de "salafisten" naast Ibn Taymiyya in de bovenstaande lijst, heeft zelf Ibn Taymiyya gekenmerkt als een vernieuwer. Zijn exacte woorden waren:
Hij [Ibn Taymiyya] was een deugdzaam en uitstaande geleerde, zeer nauwkeurig en zorgvuldig in zijn intellectuele tentamens, maar schuldig aan de invoering van innovaties in de religie (Mubtadi "
Deze woorden werden gemeld door de hadith al-master Sakhawi in zijn boek Al-I "lan wa al-tawbikh. eigen disclaimer Dhahabi van de fouten van Ibn Taymiyya is expliciet in het achterschip Al-Al-Nasiha dhahabiyya, Die werd gepubliceerd in Damascus in 1347 samen met zijn Zaghal Bayan al-`ILM. Ibn Hajar gezegd Dhahabi's Nasiha in Al-Al-Durar Kamina (1:166), en dat deed al-Sakhawi in Al-I "lan wa al-tawbikh (P. 504). Twee manuscripten van de bestaande Nasiha worden gehouden, een in Caïro op de Dar al-al-kutub misriyya (# B18823) en een in Damascus bij de bibliotheek Zahiriyya (# 1347).
De meest definitieve bewijs dat de "salafisten" zijn de meest verre van mensen om de vrome Salaf ligt in de volgende vijf fundamentele aspecten van Salafi ideologie:
Antropomorfisme van Allah's eigenschappen: een plaats te bevestigen, richting en lichamelijke ledematen voor Allah de Almachtige die ver boven al die verheven;
Minachting van de profeet, zegeningen en vrede zij met hem;
Een amateuristisch, egalitaire benadering van de Koran en de hadith (geen behoefte aan geleerden, of beheersing van het Arabisch, of ijaza - De traditionele erkenning, of de islamitische wetenschappen);
Haat van de vier soennitische scholen van wet (de vier madhahib), De twee scholen van leer (Ash `aris en Maturidis), en alle scholen van zelfreiniging (Tasawwoef);
De praktijk van het Takfir: Andere moslims ongelovigen te verklaren.
Mohammad al-Abbasi zijn essay met de titel Protestantse islam heeft verklaard dat de "salafisten" zijn in wezen verwesterd modernisten streven om zich te distantiëren van hun eigen authentieke, maar "rommelig" islamitische verleden ten gunste van een onecht, maar "hygiënische" verleden dat zij zich identificeren, in jeugdige, revisionistische mode, met de vrome Salaf:
Met de netheid van geest, die zij hadden geleerd uit het Westen, en gedreven door een duizelingwekkende geestdrift, die hen blind voor de fijnere aspecten van het klassieke erfgoed, veel van de fundamentalisten aangekondigd dat zij de islam van de mensen vonden verschrikkelijk slordig. Waarom niet weggevaagd alle middeleeuwse spinnenwebben, en zorgen voor een vrolijke nieuwe islam, gestroomlijnde en klaar om zijn plaats in te nemen als een ideologie naast marxisme, het kapitalisme, en de seculiere nationalisme? Om dit doel te bereiken, dacht men dat de vier madhhabs van fiqh moest gaan. Hetzelfde geldt voor de Ash `ari en Maturidi theologische tradities. De soefi-orden waren vaak spectaculair exotische en slordig: ze moest natuurlijk goed worden uitgewist. In feite, zouden ten minste negentig procent van de traditionele islamitische teksten gelukkig worden verzonden naar de shredder machine: terwijl wat overgebleven was, hoopte men, zou de islam van de profeet, ontdaan van lelijke zeepokken, en het voorzitterschap van een herenigd moslimwereld , aangestapt naar een nieuw en glanzend lot.
Helaas zien we dat de belangrijkste activiteit van deze unbarnacled, revisionistische "salafisten" is, aangezien hun Wahhabi voorlopers, andere moslims te verklaren Kaffer voor het niet meedenken met dezelfde voorwaarden als zij. De verderfelijke boekje dat is de reden achter de huidige weerlegging is nog maar een van een lange, treurige reeks van soortgelijke voorbeelden. En van Allah is alle succes.
Nuh Keller schreef in zijn essay getiteld: Wie of wat is een Salafi? Is hun benadering geldig?:
Het woord Salafi of "vroege moslim" in de traditionele islamitische geleerdheid: iemand die binnen de eerste vierhonderd jaar stierven kort na de Profeet (Allah zegene hem en geve hem vrede), met inbegrip van geleerden zoals Abu Hanifa, Malik, Shafi'i, en Ahmad ibn Hanbal. Iedereen die stierf na is dit een van de Khalaf of "laatste dagen moslims".
De term "Salafi" werd nieuw leven ingeblazen als een slogan en beweging, onder de laatste dagen moslims, door de volgelingen van Mohammed Abduh (de student van Jamal al-Din al-Afghani) zo'n dertien eeuwen na de Profeet (Allah zegene hem en geve hem vrede), op ongeveer honderd jaar geleden. Net als soortgelijke bewegingen die in het verleden zijn verschenen in de islam, zijn fundamentele argument was dat de religie niet waren goed begrepen door iedereen, omdat de Profeet (Allah zegene hem en geve hem vrede) en het begin van de moslims - en zichzelf.
Volgens de "Salafi" ideologie, een "Salafi" is dan ook een die over bijzondere kennis of het vermogen om de overtuigingen van de te volgen Salaf boven de grote meerderheid van de vaak moslims. Zij omvatten ook bepaalde met de hand geplukt geleerden uit latere tijden.
Uiteraard is dit een illusie definitie ondervraagd door soennitische moslims. Ook de naam van 'Salafi', zoals verstaan onder het "Salafi" beweging, is afgewezen op grond dat het een vernieuwde benaming die Ahl al-Sunna niet hebt gebruikt en die bleek slechts een paar decennia geleden. Dr Sa `id Ramadan al-Buti van Damascus schreef het definitieve boek over dit onderwerp, getiteld Al-Salafiyya marhalatun zamaniyyatun mubarakatun la madhhab Islami (De Salafiyya is een gezegende periode van de geschiedenis, niet een islamitische school).
Waar Ahl al-Sunna verdere verschillen met "salafisten" is in de promotie door de laatste van een handvol omstreden geleerden als zogenaamd vertegenwoordigen alle islamitische geleerdheid na het tijdstip van de ware Salaf. Zij roemen en reclame te maken voor deze controversiële geleerden boven de vastgestelde niet-controversiële Ahl al-Sunna geleerden van de tussenliggende eeuwen. Deze controversiële paar geleerden zijn:
- Ibn Taymiyya en zijn student Ibn al-Qayyim
- Ibn Abd al-Wahhab en zijn epigonen Nadjd
- Bin Baz, Uthaymin, Albani, en hun propagandisten
Het bovenstaande verzoek is te vinden in het recht van hun boekje "Een korte introductie van de salafitische Da` wah "(Ipswich, Verenigd Koninkrijk:" Jam Ihyaa 'Minhaaj al-Sunnah, 1993 IAT) p. 2. De "salafisten" toe te voegen imam al-Dhahabi, naast Ibn Taymiyya en zijn leerling.
De soennieten het niet eens met het bovenstaande omdat noch hebben deze behoren tot het tijdstip van de Salaf, Noch zijn zij representatief geacht van het geloof en de praktijk van de Salaf, Noch zijn zij van mening vooral door de autoriteiten Ahl al-Sunna. In feite is de veroordeling van de eerste drie door vele geleerden is bekend, net als de innovaties en blunders van de laatste. Het is interessant op te merken dat al-Dhahabi, die is opgenomen door de "salafisten" naast Ibn Taymiyya in de bovenstaande lijst, heeft zelf Ibn Taymiyya gekenmerkt als een vernieuwer. Zijn exacte woorden waren:
Hij [Ibn Taymiyya] was een deugdzaam en uitstaande geleerde, zeer nauwkeurig en zorgvuldig in zijn intellectuele tentamens, maar schuldig aan de invoering van innovaties in de religie (Mubtadi "
Deze woorden werden gemeld door de hadith al-master Sakhawi in zijn boek Al-I "lan wa al-tawbikh. eigen disclaimer Dhahabi van de fouten van Ibn Taymiyya is expliciet in het achterschip Al-Al-Nasiha dhahabiyya, Die werd gepubliceerd in Damascus in 1347 samen met zijn Zaghal Bayan al-`ILM. Ibn Hajar gezegd Dhahabi's Nasiha in Al-Al-Durar Kamina (1:166), en dat deed al-Sakhawi in Al-I "lan wa al-tawbikh (P. 504). Twee manuscripten van de bestaande Nasiha worden gehouden, een in Caïro op de Dar al-al-kutub misriyya (# B18823) en een in Damascus bij de bibliotheek Zahiriyya (# 1347).
De meest definitieve bewijs dat de "salafisten" zijn de meest verre van mensen om de vrome Salaf ligt in de volgende vijf fundamentele aspecten van Salafi ideologie:
Antropomorfisme van Allah's eigenschappen: een plaats te bevestigen, richting en lichamelijke ledematen voor Allah de Almachtige die ver boven al die verheven;
Minachting van de profeet, zegeningen en vrede zij met hem;
Een amateuristisch, egalitaire benadering van de Koran en de hadith (geen behoefte aan geleerden, of beheersing van het Arabisch, of ijaza - De traditionele erkenning, of de islamitische wetenschappen);
Haat van de vier soennitische scholen van wet (de vier madhahib), De twee scholen van leer (Ash `aris en Maturidis), en alle scholen van zelfreiniging (Tasawwoef);
De praktijk van het Takfir: Andere moslims ongelovigen te verklaren.
Mohammad al-Abbasi zijn essay met de titel Protestantse islam heeft verklaard dat de "salafisten" zijn in wezen verwesterd modernisten streven om zich te distantiëren van hun eigen authentieke, maar "rommelig" islamitische verleden ten gunste van een onecht, maar "hygiënische" verleden dat zij zich identificeren, in jeugdige, revisionistische mode, met de vrome Salaf:
Met de netheid van geest, die zij hadden geleerd uit het Westen, en gedreven door een duizelingwekkende geestdrift, die hen blind voor de fijnere aspecten van het klassieke erfgoed, veel van de fundamentalisten aangekondigd dat zij de islam van de mensen vonden verschrikkelijk slordig. Waarom niet weggevaagd alle middeleeuwse spinnenwebben, en zorgen voor een vrolijke nieuwe islam, gestroomlijnde en klaar om zijn plaats in te nemen als een ideologie naast marxisme, het kapitalisme, en de seculiere nationalisme? Om dit doel te bereiken, dacht men dat de vier madhhabs van fiqh moest gaan. Hetzelfde geldt voor de Ash `ari en Maturidi theologische tradities. De soefi-orden waren vaak spectaculair exotische en slordig: ze moest natuurlijk goed worden uitgewist. In feite, zouden ten minste negentig procent van de traditionele islamitische teksten gelukkig worden verzonden naar de shredder machine: terwijl wat overgebleven was, hoopte men, zou de islam van de profeet, ontdaan van lelijke zeepokken, en het voorzitterschap van een herenigd moslimwereld , aangestapt naar een nieuw en glanzend lot.
Helaas zien we dat de belangrijkste activiteit van deze unbarnacled, revisionistische "salafisten" is, aangezien hun Wahhabi voorlopers, andere moslims te verklaren Kaffer voor het niet meedenken met dezelfde voorwaarden als zij. De verderfelijke boekje dat is de reden achter de huidige weerlegging is nog maar een van een lange, treurige reeks van soortgelijke voorbeelden. En van Allah is alle succes.