LZN
04-04-2010, 21:51
Citaat door mabroka:
A salaam alykum warahmatu Allah wabrakatuh mijn zoon/dochter,
Ik schreef het uit schaamte en na lang aarzelen, meerder malen nam ik de pen ten hand, maar werd direct door de tranen ontmoedigt.
Mijn zoon, na een lange tijd zie ik je als een volwassen man. Die goed bij zijn verstand is gevoel en emotie in evenwicht heeft. Mijn recht op jou, mijn recht op jou mijn zoon is dat je deze brief leest. Als je het daarna wenst te verscheuren, verscheur het maar zoals je eerder mijn hart hebt verscheurd.
Mijn zoon jaren geleden was er een stralende dag in mijn leven, de dag dat de dokter me mededeelde dat ik zwanger was…van jou.
Mijn zoon, het is een mengsel van blijdschap en tevredenheid en het is een begin van verandering, zowel psychisch als fysiek. En na dit goed nieuws droeg ik jou negen maanden in mijn buik. Ik stond op met veel moeite, ik sliep met veel moeite en haalde adem met veel moeite. Maar dat allemaal zou niet mijn geluk en verdriet voor jou doen verminderen, sterker nog mijn liefde voor jou nam met de dagen toe. En werden mijn verlangens als maar groter naar jou. Ik droeg jou, mijn zoon zwaarte op zwaarte en pijn op pijn, terwijl ik verheugd was met jouw bewegingen. Ik was blij met jouw toename in gewicht, terwijl het voor mij als maar zwaarder en zwaarder werd.
Het is een lange lijdensweg. Die op die ene bewuste nacht werd gevolgd door een nacht waarin ik weer niet kon slapen. Mij bereikte toen een pijn en angst wat geen hart kan omschrijven en geen tong kan verwoorden.
De pijn die werd maar heftiger totdat ik niet meer in staat was om te huilen en ik zag keer op keer de dood voor ogen. Totdat jij de wereld betrad. Jouw tranen van geschreeuw zich mengden met mijn tranen van geluk. En hiermee onmiddellijk alle pijn en angst en wonden deed verdwijnen. Sterker nog ik boog me over jou ondanks de pijn en ik kuste je voordat er een druppel van je afgleed.
En zo gingen de jaren voorbij mijn zoon. Terwijl ik jou in mijn hart droeg, en met mijn handen waste, mijn buik werd jouw slaapplaats. Mijn borst werd jou eetplaats en mijn nacht offerde ik op zodat jij daarin kon slapen.
Dit allemaal om mijn wens te vervullen. Mijn wens was namelijk om jou dagelijks tevreden te stellen. Jouw vraag tegemoet te komen, want dat is voor mij het toppunt van geluk.
En zo gingen de dagen en nachten voorbij…als dienstmeisje. Dat niet moe raakte. En als voedster dat niet stopte. Als werkster die niet stil bleef zitten. Telkens smekend en biddend bij Allah om jou van alle goedheid te voorzien. En jou te beschermen. En succesvol te maken.
Je werd ouder en volwassen, mijn kind. Mijn kind werd een man. En ik ging al snel kijken naar een geschikte persoon die jou zou verdienen, zoals jij me vroeg. En zo kwam het huwelijk en stond de bruiloft voor de deur.
Mijn hart verscheurde langzaam en de tranen kropen over mijn wang uit blijdschap met jouw nieuwe leven, maar ook uit verdriet om jou afscheid.
De uren gingen moeizaam voorbij. Plotseling was je niet meer mijn zoon. Plotseling was je niet meer de zoon die je was. Je lach die verdween je stem was niet meer hoorbaar. Je stralende gezicht veranderde in een bezorgde blik. Je ontkende mij en vergat mij en mijn recht op jou.
De dagen gaan voorbij terwijl ik nachten op jouw bezoek op belletje wacht…Ik snakte naar jou stem. Maar de afstand werd groter en de dagen namen toe waarin ik niks van jou hoorde.
Ik staarde soms uren naar een gesloten deur. Hopende dat ie open zou gaan en jij zou verschijnen. Ik staarde soms uren uit het raam…tevergeefs.
Ik schrok en sprong van mijn plaats als de telefoon ging, ik rende door de gang en de kamers om op te nemen! Wanneer ik het niet haalde en de telefoon was al gestopt met rinkelen, nam ik het mezelf kwalijk en ik dacht dat jij het was.
Ik dacht dat jij het was en ik maakte mezelf wijs dat jij dat was. Maar telkens wanneer ik de telefoon wel haalde en met gehijg en snelle hartkloppingen opnam, bleek het telkens een andere stem te zijn…als die waar ik op hoopte.
Nee, je bleek diegene vergeten te zijn die jou op de beste wijze heeft groot gebracht. Mijn zoon ik vraag jou alleen het minste van het minste: plaats mij op de positie van één van de verre vrienden van jou….
Laat mij één van jou maandelijkse stations zijn waar je even stopt, zodat ik jou enkele momenten of minuten zou mogen zien of horen.
Mijn zoon, mijn rug is gebogen, mijn botten zijn verzwakt, mijn kracht is verdwenen, ziekt na ziekte vinden plaats in mij. Ik sta met moeite op. Ik ga met moeite zitten. Ik ga met moeite liggen. Ik kan niks meer dragen zonder daar dagen last van te hebben.
Maar dit allemaal heeft mijn hartkloppingen uit liefde voor jou niet doen afnemen. Mijn zoon, als een persoon jou één dag zou helpen en hij jou zal bijstaan zou jij het uitgebreid hebben over deze persoon. Zou je het uitgebreid hebben over hoe goed hij was en gemanierd en een echte moslim en je zou hem bezoeken en klaar voor hem staan, maar wat als het je moeder is? Wat als ik het ben, diegene die voor jou klaar heeft gestaan en jou geholpen heeft?
En dit niet die ene dag alleen, maar dit al jaren heeft gedaan. Je heeft beschermd en bijgestaan. Waar is de dankbaarheid opeens?
Ben je zo meedogenloos geworden? En heeft de tijd jou doen veranderen. Mijn zoon telkens wanneer ik weet dat iets goeds op jouw levenspad is gekomen ben ik enorm blij voor jou. En ben ik daarom verbaasd, terwijl ik reden was voor jouw bestaan, hoe groot moet de fout wel niet zijn geweest die ik heb begaan waardoor jij mij niet meer wilt zien? Heb ik ooit iets verkeerds gedaan wat jou niet lekker zit? Ben ik tekort geschoten in het werken voor jou?
Mijn zoon, gun mij datgene wat ik verdien. En wees goed voor mij, want Allah houdt van mensen die goed zijn voor een ander. Mijn zoon ik wens enkel jou te zien. Meer niet. Mijn zoon hart is verscheurd en mijn tranen rollen, terwijl jij nog leeft. Wat als jij er dadelijk niet meer bent?
Mijn zoon is het niet tijd voor dat hart van jou, dat het verzacht voor een zwakke vrouw? Die bedekt wordt met verlangens naar haar zoon. Sta stil mijn zoon bij de waarde van onze Boodschapper en besef dat je verloren bent als je ouders de ouderdom bereiken en jij nog in leven bent en ze niet tegemoet komt. Besef goed dat wanneer jij ze wel tegemoet komt en goed voor ze bent jij met de meeste geliefde aanbiedingsvorm bezig bent. Besef goed mijn zoon dat wanneer ik mijn beklag doe over jou bij onze Heer, mijn handen zou heffen naar mijn Heer en Hem vraag om jou datgene te doen toekomen waar jij recht op hebt, als we kijken naar jouw gedrag, dat jij dan onmiddellijk gestraft zult worden. Dat jij dan verloren bent in dit wereldse leven en in het hiernamaals. Een straf jou zal treffen in de dounia en Agira zul jij dan niet succesvol zijn.
Maar NEE dat doe ik niet, omdat ik te veel van je houd. Ik houd te veel van jou dat is waarom ik het niet doe. En wens alsnog dat je tot inkeer komt, want jij blijft nog mijn oogappel, mijn hart en mijn zon.
Word wakker voor ik er niet meer ben! Word wakker voor dat jezelf papa bent, dat jij zelf papa bent en grijs en oud wordt en jij met dezelfde tranen brieven gaat schrijven aan jouw kinderen. Om ze te berichten over het gewonden hart dat zij hebben verscheurd.
Mijn zoon vrees Allah en kijk naar je moeder en klamp je vast aan haar voeten, want daar begeeft zich het paradijs…
Wa salaam alykum warahmatu Allah wabrakatuh,
Een moeder die alle moeders vertegenwoordigt.
.Ik schreef het uit schaamte en na lang aarzelen, meerder malen nam ik de pen ten hand, maar werd direct door de tranen ontmoedigt.
Mijn zoon, na een lange tijd zie ik je als een volwassen man. Die goed bij zijn verstand is gevoel en emotie in evenwicht heeft. Mijn recht op jou, mijn recht op jou mijn zoon is dat je deze brief leest. Als je het daarna wenst te verscheuren, verscheur het maar zoals je eerder mijn hart hebt verscheurd.
Mijn zoon jaren geleden was er een stralende dag in mijn leven, de dag dat de dokter me mededeelde dat ik zwanger was…van jou.
Mijn zoon, het is een mengsel van blijdschap en tevredenheid en het is een begin van verandering, zowel psychisch als fysiek. En na dit goed nieuws droeg ik jou negen maanden in mijn buik. Ik stond op met veel moeite, ik sliep met veel moeite en haalde adem met veel moeite. Maar dat allemaal zou niet mijn geluk en verdriet voor jou doen verminderen, sterker nog mijn liefde voor jou nam met de dagen toe. En werden mijn verlangens als maar groter naar jou. Ik droeg jou, mijn zoon zwaarte op zwaarte en pijn op pijn, terwijl ik verheugd was met jouw bewegingen. Ik was blij met jouw toename in gewicht, terwijl het voor mij als maar zwaarder en zwaarder werd.
Het is een lange lijdensweg. Die op die ene bewuste nacht werd gevolgd door een nacht waarin ik weer niet kon slapen. Mij bereikte toen een pijn en angst wat geen hart kan omschrijven en geen tong kan verwoorden.
De pijn die werd maar heftiger totdat ik niet meer in staat was om te huilen en ik zag keer op keer de dood voor ogen. Totdat jij de wereld betrad. Jouw tranen van geschreeuw zich mengden met mijn tranen van geluk. En hiermee onmiddellijk alle pijn en angst en wonden deed verdwijnen. Sterker nog ik boog me over jou ondanks de pijn en ik kuste je voordat er een druppel van je afgleed.
En zo gingen de jaren voorbij mijn zoon. Terwijl ik jou in mijn hart droeg, en met mijn handen waste, mijn buik werd jouw slaapplaats. Mijn borst werd jou eetplaats en mijn nacht offerde ik op zodat jij daarin kon slapen.
Dit allemaal om mijn wens te vervullen. Mijn wens was namelijk om jou dagelijks tevreden te stellen. Jouw vraag tegemoet te komen, want dat is voor mij het toppunt van geluk.
En zo gingen de dagen en nachten voorbij…als dienstmeisje. Dat niet moe raakte. En als voedster dat niet stopte. Als werkster die niet stil bleef zitten. Telkens smekend en biddend bij Allah om jou van alle goedheid te voorzien. En jou te beschermen. En succesvol te maken.
Je werd ouder en volwassen, mijn kind. Mijn kind werd een man. En ik ging al snel kijken naar een geschikte persoon die jou zou verdienen, zoals jij me vroeg. En zo kwam het huwelijk en stond de bruiloft voor de deur.
Mijn hart verscheurde langzaam en de tranen kropen over mijn wang uit blijdschap met jouw nieuwe leven, maar ook uit verdriet om jou afscheid.
De uren gingen moeizaam voorbij. Plotseling was je niet meer mijn zoon. Plotseling was je niet meer de zoon die je was. Je lach die verdween je stem was niet meer hoorbaar. Je stralende gezicht veranderde in een bezorgde blik. Je ontkende mij en vergat mij en mijn recht op jou.
De dagen gaan voorbij terwijl ik nachten op jouw bezoek op belletje wacht…Ik snakte naar jou stem. Maar de afstand werd groter en de dagen namen toe waarin ik niks van jou hoorde.
Ik staarde soms uren naar een gesloten deur. Hopende dat ie open zou gaan en jij zou verschijnen. Ik staarde soms uren uit het raam…tevergeefs.
Ik schrok en sprong van mijn plaats als de telefoon ging, ik rende door de gang en de kamers om op te nemen! Wanneer ik het niet haalde en de telefoon was al gestopt met rinkelen, nam ik het mezelf kwalijk en ik dacht dat jij het was.
Ik dacht dat jij het was en ik maakte mezelf wijs dat jij dat was. Maar telkens wanneer ik de telefoon wel haalde en met gehijg en snelle hartkloppingen opnam, bleek het telkens een andere stem te zijn…als die waar ik op hoopte.
Nee, je bleek diegene vergeten te zijn die jou op de beste wijze heeft groot gebracht. Mijn zoon ik vraag jou alleen het minste van het minste: plaats mij op de positie van één van de verre vrienden van jou….
Laat mij één van jou maandelijkse stations zijn waar je even stopt, zodat ik jou enkele momenten of minuten zou mogen zien of horen.
Mijn zoon, mijn rug is gebogen, mijn botten zijn verzwakt, mijn kracht is verdwenen, ziekt na ziekte vinden plaats in mij. Ik sta met moeite op. Ik ga met moeite zitten. Ik ga met moeite liggen. Ik kan niks meer dragen zonder daar dagen last van te hebben.
Maar dit allemaal heeft mijn hartkloppingen uit liefde voor jou niet doen afnemen. Mijn zoon, als een persoon jou één dag zou helpen en hij jou zal bijstaan zou jij het uitgebreid hebben over deze persoon. Zou je het uitgebreid hebben over hoe goed hij was en gemanierd en een echte moslim en je zou hem bezoeken en klaar voor hem staan, maar wat als het je moeder is? Wat als ik het ben, diegene die voor jou klaar heeft gestaan en jou geholpen heeft?
En dit niet die ene dag alleen, maar dit al jaren heeft gedaan. Je heeft beschermd en bijgestaan. Waar is de dankbaarheid opeens?
Ben je zo meedogenloos geworden? En heeft de tijd jou doen veranderen. Mijn zoon telkens wanneer ik weet dat iets goeds op jouw levenspad is gekomen ben ik enorm blij voor jou. En ben ik daarom verbaasd, terwijl ik reden was voor jouw bestaan, hoe groot moet de fout wel niet zijn geweest die ik heb begaan waardoor jij mij niet meer wilt zien? Heb ik ooit iets verkeerds gedaan wat jou niet lekker zit? Ben ik tekort geschoten in het werken voor jou?
Mijn zoon, gun mij datgene wat ik verdien. En wees goed voor mij, want Allah houdt van mensen die goed zijn voor een ander. Mijn zoon ik wens enkel jou te zien. Meer niet. Mijn zoon hart is verscheurd en mijn tranen rollen, terwijl jij nog leeft. Wat als jij er dadelijk niet meer bent?
Mijn zoon is het niet tijd voor dat hart van jou, dat het verzacht voor een zwakke vrouw? Die bedekt wordt met verlangens naar haar zoon. Sta stil mijn zoon bij de waarde van onze Boodschapper en besef dat je verloren bent als je ouders de ouderdom bereiken en jij nog in leven bent en ze niet tegemoet komt. Besef goed dat wanneer jij ze wel tegemoet komt en goed voor ze bent jij met de meeste geliefde aanbiedingsvorm bezig bent. Besef goed mijn zoon dat wanneer ik mijn beklag doe over jou bij onze Heer, mijn handen zou heffen naar mijn Heer en Hem vraag om jou datgene te doen toekomen waar jij recht op hebt, als we kijken naar jouw gedrag, dat jij dan onmiddellijk gestraft zult worden. Dat jij dan verloren bent in dit wereldse leven en in het hiernamaals. Een straf jou zal treffen in de dounia en Agira zul jij dan niet succesvol zijn.
Maar NEE dat doe ik niet, omdat ik te veel van je houd. Ik houd te veel van jou dat is waarom ik het niet doe. En wens alsnog dat je tot inkeer komt, want jij blijft nog mijn oogappel, mijn hart en mijn zon.
Word wakker voor ik er niet meer ben! Word wakker voor dat jezelf papa bent, dat jij zelf papa bent en grijs en oud wordt en jij met dezelfde tranen brieven gaat schrijven aan jouw kinderen. Om ze te berichten over het gewonden hart dat zij hebben verscheurd.
Mijn zoon vrees Allah en kijk naar je moeder en klamp je vast aan haar voeten, want daar begeeft zich het paradijs…
Wa salaam alykum warahmatu Allah wabrakatuh,
Een moeder die alle moeders vertegenwoordigt.