Isaq
04-04-2010, 15:04
Dankzij Climate-gate is duidelijk dat het heel goed mogelijk is dat tien tot twintig onderzoekers een heel vakgebied in gijzeling kunnen nemen. Op basis van gefraudeerde modellen, door het peer-reviewen en aanbevelen van elkaars werk en door het agressief weren en in diskrediet brengen van alternatieve visies kan zo’n club de hele wetenschappelijke wereld op het verkeerde been zetten. Dat is geen complottheorie, dat is een feit gebleken.
Politieke en industriële druk geven de fraude overtuigingskracht, de media propaganderen volgzaam alleen nog maar ‘de consensus’ en uiteindelijk geeft gefabriceerde publieke opinie de fraude vrijwel natuurlijke legitimiteit. Met wetenschap heeft het natuurlijk niets te maken. Het feit dat zoveel wetenschappers zo’n theorie verder kritiekloos accepteren, en dat blijven doen zelfs nadat de basis eronder volledig is weggeslagen, zegt veel.
Ontmaskering van de fraude zal publieke opinie niet meer keren, het verzinsel dat mensen global warming veroorzaken is daarvoor te diep ingebrand in ons collectieve wereldbeeld. Climate-gate is echter niet uniek, het is geen op zichzelf staand verhaal. De geschiedenis van de wetenschap zit vol met vergelijkbare gevallen. Zoals de huidige AIDS-theorie, ook die is gefraudeerd. HIV-gate lijkt heel erg op Climate-gate.
Zonder ooit enig hard bewijs is wetenschap en publieke opinie gaan geloven in het verzinsel van slechts een paar wetenschappers dat een virus door het menselijk immuunsysteem aan te tasten een heel scala aan ziekten kan veroorzaken en nu al 25 jaar op het punt staat Afrika uit te roeien. ‘AIDS door HIV’ is net als ‘global warming door CO2’ nog niet bewezen, maar wordt inmiddels door de overgrote meerderheid van wetenschappers en medici gezien als de waarheid. Consensus heeft echter niets met wetenschap te maken en er is maar één wetenschapper nodig om ons op de juiste feiten te wijzen.
15 jaar geleden was er ‘HIV-gate’, vrijwel vergelijkbaar met Climate-gate nu. Ook toen kwamen documenten naar boven waaruit bleek dat de wetenschappers achter de huidige HIV-theorie de boel hadden gefraudeerd. De documenten met de aantekeningen zijn voor iedereen te zien en de fraude is door iedereen te constateren. De beroemde publicatie in Science was verzonnen. Het oorspronkelijke onderzoek kon niet bevestigen dat HIV inderdaad de oorzaak was van AIDS. Voldoende wakkere wetenschappers en journalisten die hun stem verhieven, maar de industrie en hun witgejaste voetvolk wisten die stem te smoren zodat Afrika nu zogenaamd doodgaat aan een ontembaar killer-virus terwijl de ziekte waarschijnlijk eenvoudig te genezen is. Science heeft het hele verhaal gewoon genegeerd en dezelfde biologische markers die destijds niet bleken te kloppen worden nu door de hele AIDS-industrie gebruikt als bewijs voor HIV.
In Nederland wordt de orthodoxe AIDS-theorie het meest luidruchtig verdedigd door Joep Lange, een wetenschapper van het soort Ab Osterhaus. Wat Ab Osterhaus is in het Influenza-vakgebied, is Joep Lange in het HIV-vakgebied. Joep lijkt meer op Ab dan hij waarschijnlijk zelf zou willen: weinig inhoudelijk, een afgrijselijk grote bek en bovenal heel erg belangenverstrengeld. Het merendeel van wat wij horen in Nederland over AIDS, komt bij deze Joep Lange vandaan en we weten nu van de grieppandemie hoe betrouwbaar informatie van dit soort ‘wetenschappers’ is. Net als in klimaatwetenschap is in het HIV-vakgebied de inteelt, de gijzeling en de industrie-invloed ook duidelijk zichtbaar.
Slechts een kleine groep wetenschappers beheersen de peer-review en de belangrijke wetenschappelijke journals. De grote media durven niet langer af te wijken van de afgedwongen consensus, en wetenschappers (of journalisten) met een afwijkende mening worden buiten de belangrijke journals en congressen gehouden. Zij die twijfelen worden afgesneden van fondsen, buiten de bijeenkomsten gehouden en met een lastercampagne kapot gemaakt. Het uitblijven van enig resultaat is inmiddels helemaal geborgd in de tot een onlogisch gedrocht uitgegroeide AIDS-theorie, die vanwege de onmogelijkheid deze te falsifiëren niet eens wetenschappelijk kan worden genoemd. Met de enorme hoeveelheid geld die omgaat in het AIDS-vakgebied lijkt het uitblijven van enig resultaat in de ‘war on AIDS’ dan ook eerder het doel dan een teleurstelling.
Buiten het zicht van ‘gereputeerde’ journals en media om is er echter altijd twijfel geweest in wetenschappelijke kringen. Deze AIDS-discussie is in drie componenten te verdelen. Allereerst is er het syndroom zelf, AIDS. Dat is het optreden van één van 29 ziektes, elk op zich of tegelijk, in combinatie met veronderstelde HIV-infectie. Een AIDS-patient is dus echt ziek.
Daarnaast is er de veronderstelde indirecte oorzaak van de 29 ziekten, het HI-virus, ofwel HIV. Iemand die met het veronderstelde HIV besmet is, hoeft nog niet ziek te zijn, of dat ooit te worden.
Tenslotte is er seropositiviteit. Dat is de positieve uitslag van een test waarvan wordt gezegd dat deze op HIV-infectie test. Een HIV-seropositief persoon zou dus het HIV bij zich dragen.
Sinds de publicatie waarin HIV werd aangewezen als de oorzaak van AIDS wordt hardop aan alle drie de stellingen getwijfeld door wetenschappers. Hoewel dit voor de gemiddelde nieuwskijker onzichtbaar is gemaakt door van AIDS een volkomen onbespreekbaar onderwerp te maken, zodat de meeste journalisten er niet meer aan durven. Ruwweg zijn er twee stromingen onder de ‘dissidenten’. Er zijn wetenschappers die vinden dat het bestaan van HIV nog niet afdoende bewezen is en er zijn wetenschappers die niet geloven dat HIV de oorzaak is van AIDS.
Vooral het standpunt dat HIV wel bestaat maar niet de oorzaak is van AIDS, heeft steun onder zeer gereputeerde wetenschappers. Peter Duesberg and Karry Mullis zijn van hen wel de meest tot de verbeelding sprekenden. Beiden produceren nog steeds tot de verbeelding sprekende papers en Karry Mullis ontving zelfs de Nobelprijs voor het uitvinden van de PCR- methode. Op basis van deze methode zijn tests ontwikkeld die de de facto standaard zijn in Aidsonderzoek. Peter was ooit top HIV-onderzoeker. Ze weten ongeveer waar ze over praten en geloven allebei niet dat AIDS besmettelijk is óf wordt veroorzaakt door een virus. Hun stemmen werden nooit door u gehoord omdat het de AIDS-lobby lukte hen in ieder geval voor de buitenwereld als onbetrouwbaar en verraderlijk neer te zetten en media liever laf en advertentierijk zijn, dan het juiste doen.
De genadeklap voor het dissidente gedachtegoed had moeten komen van de Nobelprijs chemie, die in 2008 werd uitgekeerd aan Luc Montagnier. Het Nobelcomité gaf ook letterlijk aan dat ze met het uitreiken van deze prijs hoopten een einde te maken aan ‘de samenzweringstheorieën’ rondom AIDS. Luc Montagnier kreeg de Nobelprijs omdat hij de oorspronkelijke ontdekker was van het HIV. Zijn onderzoeksresultaten werden destijds gekaapt door de oneerlijke Gallo, die de betreffende Science publicatie op zijn naam kreeg. Pikant detail is dat Montagnier destijds al toegaf het virus zelf ook nooit gezien te hebben. De Nobelprijs is echter een boemerang gebleken, want inmiddels heeft deze topwetenschapper uit het orthodoxe kamp, de trots van de industrie, in een moment van oprechtheid verklaard dat ook hij niet gelooft dat AIDS wordt veroorzaakt door HIV. Hij zegt letterlijk dat een gezond lichaam een HIV-infectie makkelijk de baas kan en dat de oplossing voor het AIDS-probleem in Afrika niet ligt in het uitdelen van uiterst dodelijke maar winstgevende medicatie, maar gewoon in het verstrekken van goed voedsel en schoon water. En dat bevestigt dan weer de meest logische verklaring voor de AIDS in Afrika: een immuunsysteem dat wordt blootgesteld aan Afrikaanse omstandigheden, stort op een gegeven moment vanzelf in .
Nu Luc Montagnier dit zo openhartig verklaard heeft zal de druk ook op hem zo groot worden, zal de lastercampagne zich ook tegen hem keren en zullen we hem over een jaar netjes horen verklaren dat het een vergissing was.[B] Er valt namelijk nog veel te veel geld te verdienen aan AIDS[/B].
Bron
Politieke en industriële druk geven de fraude overtuigingskracht, de media propaganderen volgzaam alleen nog maar ‘de consensus’ en uiteindelijk geeft gefabriceerde publieke opinie de fraude vrijwel natuurlijke legitimiteit. Met wetenschap heeft het natuurlijk niets te maken. Het feit dat zoveel wetenschappers zo’n theorie verder kritiekloos accepteren, en dat blijven doen zelfs nadat de basis eronder volledig is weggeslagen, zegt veel.
Ontmaskering van de fraude zal publieke opinie niet meer keren, het verzinsel dat mensen global warming veroorzaken is daarvoor te diep ingebrand in ons collectieve wereldbeeld. Climate-gate is echter niet uniek, het is geen op zichzelf staand verhaal. De geschiedenis van de wetenschap zit vol met vergelijkbare gevallen. Zoals de huidige AIDS-theorie, ook die is gefraudeerd. HIV-gate lijkt heel erg op Climate-gate.
Zonder ooit enig hard bewijs is wetenschap en publieke opinie gaan geloven in het verzinsel van slechts een paar wetenschappers dat een virus door het menselijk immuunsysteem aan te tasten een heel scala aan ziekten kan veroorzaken en nu al 25 jaar op het punt staat Afrika uit te roeien. ‘AIDS door HIV’ is net als ‘global warming door CO2’ nog niet bewezen, maar wordt inmiddels door de overgrote meerderheid van wetenschappers en medici gezien als de waarheid. Consensus heeft echter niets met wetenschap te maken en er is maar één wetenschapper nodig om ons op de juiste feiten te wijzen.
15 jaar geleden was er ‘HIV-gate’, vrijwel vergelijkbaar met Climate-gate nu. Ook toen kwamen documenten naar boven waaruit bleek dat de wetenschappers achter de huidige HIV-theorie de boel hadden gefraudeerd. De documenten met de aantekeningen zijn voor iedereen te zien en de fraude is door iedereen te constateren. De beroemde publicatie in Science was verzonnen. Het oorspronkelijke onderzoek kon niet bevestigen dat HIV inderdaad de oorzaak was van AIDS. Voldoende wakkere wetenschappers en journalisten die hun stem verhieven, maar de industrie en hun witgejaste voetvolk wisten die stem te smoren zodat Afrika nu zogenaamd doodgaat aan een ontembaar killer-virus terwijl de ziekte waarschijnlijk eenvoudig te genezen is. Science heeft het hele verhaal gewoon genegeerd en dezelfde biologische markers die destijds niet bleken te kloppen worden nu door de hele AIDS-industrie gebruikt als bewijs voor HIV.
In Nederland wordt de orthodoxe AIDS-theorie het meest luidruchtig verdedigd door Joep Lange, een wetenschapper van het soort Ab Osterhaus. Wat Ab Osterhaus is in het Influenza-vakgebied, is Joep Lange in het HIV-vakgebied. Joep lijkt meer op Ab dan hij waarschijnlijk zelf zou willen: weinig inhoudelijk, een afgrijselijk grote bek en bovenal heel erg belangenverstrengeld. Het merendeel van wat wij horen in Nederland over AIDS, komt bij deze Joep Lange vandaan en we weten nu van de grieppandemie hoe betrouwbaar informatie van dit soort ‘wetenschappers’ is. Net als in klimaatwetenschap is in het HIV-vakgebied de inteelt, de gijzeling en de industrie-invloed ook duidelijk zichtbaar.
Slechts een kleine groep wetenschappers beheersen de peer-review en de belangrijke wetenschappelijke journals. De grote media durven niet langer af te wijken van de afgedwongen consensus, en wetenschappers (of journalisten) met een afwijkende mening worden buiten de belangrijke journals en congressen gehouden. Zij die twijfelen worden afgesneden van fondsen, buiten de bijeenkomsten gehouden en met een lastercampagne kapot gemaakt. Het uitblijven van enig resultaat is inmiddels helemaal geborgd in de tot een onlogisch gedrocht uitgegroeide AIDS-theorie, die vanwege de onmogelijkheid deze te falsifiëren niet eens wetenschappelijk kan worden genoemd. Met de enorme hoeveelheid geld die omgaat in het AIDS-vakgebied lijkt het uitblijven van enig resultaat in de ‘war on AIDS’ dan ook eerder het doel dan een teleurstelling.
Buiten het zicht van ‘gereputeerde’ journals en media om is er echter altijd twijfel geweest in wetenschappelijke kringen. Deze AIDS-discussie is in drie componenten te verdelen. Allereerst is er het syndroom zelf, AIDS. Dat is het optreden van één van 29 ziektes, elk op zich of tegelijk, in combinatie met veronderstelde HIV-infectie. Een AIDS-patient is dus echt ziek.
Daarnaast is er de veronderstelde indirecte oorzaak van de 29 ziekten, het HI-virus, ofwel HIV. Iemand die met het veronderstelde HIV besmet is, hoeft nog niet ziek te zijn, of dat ooit te worden.
Tenslotte is er seropositiviteit. Dat is de positieve uitslag van een test waarvan wordt gezegd dat deze op HIV-infectie test. Een HIV-seropositief persoon zou dus het HIV bij zich dragen.
Sinds de publicatie waarin HIV werd aangewezen als de oorzaak van AIDS wordt hardop aan alle drie de stellingen getwijfeld door wetenschappers. Hoewel dit voor de gemiddelde nieuwskijker onzichtbaar is gemaakt door van AIDS een volkomen onbespreekbaar onderwerp te maken, zodat de meeste journalisten er niet meer aan durven. Ruwweg zijn er twee stromingen onder de ‘dissidenten’. Er zijn wetenschappers die vinden dat het bestaan van HIV nog niet afdoende bewezen is en er zijn wetenschappers die niet geloven dat HIV de oorzaak is van AIDS.
Vooral het standpunt dat HIV wel bestaat maar niet de oorzaak is van AIDS, heeft steun onder zeer gereputeerde wetenschappers. Peter Duesberg and Karry Mullis zijn van hen wel de meest tot de verbeelding sprekenden. Beiden produceren nog steeds tot de verbeelding sprekende papers en Karry Mullis ontving zelfs de Nobelprijs voor het uitvinden van de PCR- methode. Op basis van deze methode zijn tests ontwikkeld die de de facto standaard zijn in Aidsonderzoek. Peter was ooit top HIV-onderzoeker. Ze weten ongeveer waar ze over praten en geloven allebei niet dat AIDS besmettelijk is óf wordt veroorzaakt door een virus. Hun stemmen werden nooit door u gehoord omdat het de AIDS-lobby lukte hen in ieder geval voor de buitenwereld als onbetrouwbaar en verraderlijk neer te zetten en media liever laf en advertentierijk zijn, dan het juiste doen.
De genadeklap voor het dissidente gedachtegoed had moeten komen van de Nobelprijs chemie, die in 2008 werd uitgekeerd aan Luc Montagnier. Het Nobelcomité gaf ook letterlijk aan dat ze met het uitreiken van deze prijs hoopten een einde te maken aan ‘de samenzweringstheorieën’ rondom AIDS. Luc Montagnier kreeg de Nobelprijs omdat hij de oorspronkelijke ontdekker was van het HIV. Zijn onderzoeksresultaten werden destijds gekaapt door de oneerlijke Gallo, die de betreffende Science publicatie op zijn naam kreeg. Pikant detail is dat Montagnier destijds al toegaf het virus zelf ook nooit gezien te hebben. De Nobelprijs is echter een boemerang gebleken, want inmiddels heeft deze topwetenschapper uit het orthodoxe kamp, de trots van de industrie, in een moment van oprechtheid verklaard dat ook hij niet gelooft dat AIDS wordt veroorzaakt door HIV. Hij zegt letterlijk dat een gezond lichaam een HIV-infectie makkelijk de baas kan en dat de oplossing voor het AIDS-probleem in Afrika niet ligt in het uitdelen van uiterst dodelijke maar winstgevende medicatie, maar gewoon in het verstrekken van goed voedsel en schoon water. En dat bevestigt dan weer de meest logische verklaring voor de AIDS in Afrika: een immuunsysteem dat wordt blootgesteld aan Afrikaanse omstandigheden, stort op een gegeven moment vanzelf in .
Nu Luc Montagnier dit zo openhartig verklaard heeft zal de druk ook op hem zo groot worden, zal de lastercampagne zich ook tegen hem keren en zullen we hem over een jaar netjes horen verklaren dat het een vergissing was.[B] Er valt namelijk nog veel te veel geld te verdienen aan AIDS[/B].
Bron