Bekijk volle/desktop versie : Mijn verhaal .... die nogal lang is (5 pag), maar wel waar.



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14

06-03-2010, 00:57
Assalaam Aleykum Dames,

Ik zou graag mijn verhaal kwijt willen. In de zomer van 2007 ben ik getrouwd en gelijk zwanger geraakt, niet gepland, maar wel happy. Toen ik 12 weken zwanger was , hadden we een afspraak bij de verloskundige. Dolbij, om je kindjeop de echo te zien. Niet wetend, dat we schokkende nieuws zouden horen. Want de verloskundige zag, dat het hoofdje van onze ongeboren kindje niet volmaakt was, wat wel zo had moeten zijn. We schrokken ons kapot, dat was de eerste keer dat ik in het bijzijn van een vreemde heb gehuild. Ook mijn man kreeg tranen, maar die heeft zich, Masha Allah sterk gehouden. Om mij te troosten, moet zeggen dat we in deze periode een supersterke band hebben opgebouwd, wat we vandaag nog steeds ervaren!

Wij zijn toen eerst doorverwezen naar het St. Fransiscus en daarna ook nogeens de Erasmus MC. Tijdens onze eerste bezoek aan het ziekenhuis, hadden we van harte gehoopt dat de verloskundige het gewoon mis had, maar dat was niet zo. Soms wil je iets niet geloven, maar heel diep van binnen weet je het wel beter. Ik had precies dat zelfde gevoel. En bij elke bezoek aan het ziekenhuis, werd het alleen maar erger. Elke keer kregen we dingen te horen, die we maar moesten accepteren, harde feiten. Het schedeltje van ons kind was inderdaad niet volmaakt, hij was open. Hierdoor lag meer dan 50% van de hersenen buiten. Het buikje van onze baby was opgezwollen, omdat onze kindje niercystes had. Dit wil zeggen dat de nieren waren opgevuld met leegte, en ze waren 10 keer groter dan ze zouden moeten zijn. Er was een gaatje in het levertje geconstateerd. Verder werd ons verteld dat het kind mogelijk kromme ledematen zou hebben en 6 vingertjes aan elk hand en 6 teentjes aan elk voetje. Ik heb ook een vlokkentest gehad met 13 weken, heel pijnlijk.

De lichamelijke pijn was niet eens zo erg, maar de emotionele pijn bleef maar doorgaan. Er werden allerlei inwendige echo’s gemaakt, wat geen pretje is. Dit kon weleens 30 – 40 minuten duren. Kortom, het was een nare periode. Maar ook een mooie periode, want er was kindje in mijn buik. En hoe die ook zou zijn, voor ons was en is hij volmaakt.

In het begin gaf de arts ons nog aan dat het kindje evt. zou kunnen worden geopereerd aan zijn hoofd. Hij zou dan wel ‘zwaar’ gehandicapt zijn. Wij hadden hiervoor ingestemd. Ik was toen 16 weken zwanger. Ik had toen zoveel ook verschrikkelijk veel pijn in mijn nieren. Volgens de arts zou dit weleens door de zwangerschap van een kindje met een aandoening kunnen komen. Toen ik 17,5 week zwanger was, werd ons verteld dat het overduidelijk was dat onze kind een syndroom had, namelijk: de Meckel-Gruber syndroom. De afwijkingen die ik daarboven heb genoemd horen bij deze syndroom. Oke, hier konden we mee leven, een kindje met een syndroom. Maar toen …………. werd ons ook verteld dat dit kindje niet levensvatbaar zou zijn. En echt ……… ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Hoorde ik dat nou goed?! We moesten allebei huilen, het was gewoon heel heftig. Want dat wil je als aanstaande ouder zijnde niet horen, maar ja het was een feit!

Onze kind was niet levensvatbaar. Ook werd ons aangeraden om de zwangerschap voortijdig af te breken, dit door verschillende redenen. 1) Zodra het vruchtwater op zou zijn in mijn baarmoeder zou het kindje waarschijnlijk alsnog doodgaan. Hierdoor zou ik moeten worden ingeleid. 2) Als het kindje zou blijven leven, nadat de vruchtwater op is, zou mijn leven gevaar komen. Want dan zou ik in latere stadium van mijn zwangerschap zijn en het buikje van het kindje zou dan heel erg opgezwollen zijn. Hierdoor zou de bevalling voor mij ‘onmogelijk’ zijn, de kans zou groot zijn dat er dan een keizersnee plaats zou vinden. Ik met mijn gevoel: Nee, ik wacht gewoon af wanneer ik ‘natuurlijk’ moet bevallen.
Maar mijn man met zijn verstand: Nee, we doen het gewoon op tijd, want ik wil niet mijn kind EN mijn vrouw verliezen. Wel hebben we nog navraag gedaan bij een ‘onbekende imaam’ over wat de islam zegt over zwangerschapsafbreking en het hele gebeuren rondom.

Toen ik 18,5 week zwanger was, hebben we besloten om de zwangerschap af te breken. Op dat moment leek het net alsof we onze eigen kind wilde vermoorden, zo pijnlijk en onbeschrijfelijk gevoel. Ik gun het geen enkele ouder, zelfs mijn vijand niet! In tussentijd hebben we veel gehuild, maar ook veel gebeden, emoties gedeeld, ons voorbereidt op wat er zal gebeuren, op onze manier tijdelijke afscheid genomen van dit kind, want Insha Allah zien we hem terug in volgende wereld. Nou dat waren 2 weken vol emoties, maar ook 2 intense weken die ik niet meer kan terugdraaien, en die we heel mooi maar ook pijnlijk hebben ervaren. In deze 2 weken heb ik ook voor het eerst mijn kindje gevoeld, dat was een supermooie, maar ook heftige, emotionele moment. Voor mij was dit een teken. Een teken dat alles goed zou komen. Want hoe je het ook went of keert, we zaten allebei met heel veel schuldgevoelens. Wie zijn wij nou wel om de heft in onze eigen handen te nemen? We zouden het leven van onze eigen kind beeindigen, welke ouder zou nou zoiets doen?! Het is de moeilijkste moment in onze leven geweest, maar ook het allermooiste. Heel raar en zo onbeschrijfelijk!

Op 7 januari 2008 was het dan zover, ik zou op deze dag bevallen van een baby. ’s Morgens om 7:00 in het Erasmus MC aangekomen, we werden voorgesteld aan een paar zusters/artsen en ingelicht. Dat was dat. Om de 4 uurtjes zou ik vaginaal een medicijn krijgen toegediend, dat de bevalling zou opwekken. Ik heb er in totaal maar 2 pilletjes gehad. De pijn van de voorweeen en weeen viel mee, de lichamelijke pijn was redelijk. Maar de emotionele pijn was zeer intens. Ik was een paar keer buiten bewustzijn. Het leek netalsof ik een andere wereld was, waar ik mijn kind in mijn armen had gesloten. En nooit meer zou laten gaan. Steeds kreeg ik zulke soort ‘dromen of tekentjes’. Achteraf gezien, vind ik het heel mooi en persoonlijk.

Volgens de arts zou de kans superklein zijn dat de baby levend op aarde zou komen. Ik wilde heel graag dat onze baby levend op aarde zou komen, al was het maar voor 1 seconde. Maar de arts zei dat we daar maar niet op moesten rekenen, toch hebben veel dua gedaan. Om 15:50 kreeg ik sterke weeen, toen wist ik dat ik moest bevallen. Alles was nieuw voor me, 1ste zwangerschap. De bevalling zelf was niet zo heel pijnlijk, maar wel super emotioneel. Wat ik me daarvan kan herinneren is dat ik aan het huilen was, omdat ik daarlijk geen kindje meer in mijn buik zou hebben. Het liefst zou ik hem altijd in mijn buik willen dragen, veilig en opgeborgen! Ook mijn man werd heel emotioneel, maar ondanks alles kreeg ik ook heel veel steun van hem. En om 16:10 is onze kleine lieve jongen LEVEND in het watervlies geboren, genaamd: Abdul Rehmaan, ‘The Servant Of The Most Beneficent’. (We hadden deze naam, voor deze baby gekozen. De reden was: Allah vindt de namen Abdullah en Abdul Rehmaan de mooiste namen. Abdullah is een neefje van mij, dus werd het Abdul Rehmaan. Maar mijn man had zowiezo in zijn gedachte om onze eerste kindje Abdul Rehmaan te noemen. Achterafgezien, past deze naam heel goed bij onze zoontje!) Oogverblindend, de mooiste baby die ik ooit heb gezien. Mijn man de navelstreng doorgeknipt, en ook de watervlies doorgeprikt. Hij mocht gelijk op mijn borst liggen, zo lief, zo fragiel. Onze baby was nog te klein, daarom is het water ook niet gebroken. Niet veel later heeft mijn man de Adhaan in zijn oor gegeven, heel mooi, maar ook emotioneel. Abdul Rehmaan was 23 cm lang, en woog 330 gram.
De syptomen van de artsen klopten helemaal. En eigenlijk was ik best opgelucht, dat het zo was, zoals de arts me had verteld. Want ergens was ik ook bang dat ik de verkeerde keuze zou hebben gemaakt, dat mijn kind gewoon kerngezond was. Maar dat was helaas niet zo.

Rond 17:00 heeft Abdul Rehmaan zijn laatste adem uitgeblazen, ik was zelf nog half weg van de wereld door de medicatie. Toen ik mijn vader Surah Fatiha hoorde lezen, wist ik dat het zover was.
Wat ik wel heel mooi vond was dat toen onze kindje nog leefde, een andere gezichtsuitdrukking had. Maar toen hij eenmaal weg van de wereld was, keek hij zo vredig, leek net of hij aan het slapen was. Hij had echt een mooie glimlach op zijn gezicht, heel vredig, met zijn beide handjes op zijn buik. Het leek net of hij aan het bidden was. Heel mooi, maar ook heel pijnlijk. Mijn kindje was niet meer op deze wereld, ik heb ook toen al mijn emoties laten gaan, want volgens de maatschappelijk werkster zou dat goed zijn voor mijn verwerking. Daar ben ik het trouwens wel mee eens. Ik heb toen veel gehuild, alle emoties heb ik ge-uit. Later heb ik eigenlijk geen ‘terugval’ meer gehad. Even later kwamen mijn moeder, zussen, zwagers, schoonzussen en broers langs. En allemaal waren ze van mening dat Abdul Rehmaan op zijn vader leek. Daar was ik supertrots op, maar het deed ook verschrikkelijk veel pijn. Want ja, op wie hij ook lijkt, hij is er niet meer! Tuurlijk werd ons pijn verlicht door de gedachte dat onze kind op een veel betere plaats is dan wij ons kunnen voorstellen. Dat geeft ons ook een supergoed gevoel. Een gevoel dat ons altijd tevreden zal houden. Ik merk ook dat sinds deze gebeurtenis, mijn imaan sterker is geworden. En ik besef ook veel meer dat deze wereld maar tijdelijk is. Verder heb ik een veel sterkere band gekregen met mijn familie.

06-03-2010, 00:59


Voor de rest vond ik het personeel van de Erasmus MC top! Maar bovenal vond ik mijn man GE-WEL-DIG! Nog steeds kan ik niet geloven dat ik zo een lieve man heb, lievere man dan dat ik me had voorgesteld. We zaten allebei in hetzelfde schuitje, zelfde pijn etc, maar toch heeft hij mij heel goed opgevangen, gesteund en getroost. Dit heeft onze band zeer intens gemaakt, heel erg versterkt. Maar ik denk vooral omdat we samen tot Allah hebben gebeden, we hebben ons samen tot hem gericht. Ik kan het niet beschrijven, maar ik denk als je samen met je man je richt op je deen, imaan dan versterkt dat zeer zeker wel de band die je met elkaar hebt. Dit was voor ons een test, en voor mijn gevoel zijn we dubbel en dwars geslaagd!

We hebben op donderdag 10 januari een Janazah Gebed gehouden, weet even niet hoe je het in het nederlands zegt. In het engels wordt het Funeral Prayer genoemd. Met alleen de mensen die dichtbij ons staan, dus met een stuk of 10 man. In principe zou er ook wassing plaats vinden, maar omdat ons kindje gedeeltelijk in verband zat, kon er geen wassing plaats vinden. Volgens de imaam was dat ook niet echt nodig, want een kind is van nature al rein en schoon. Hij heeft geen enkele zonde begaan.
Dat was de een na laatste keer dat wij onze kindje hebben gezien.

Die zelfde nacht kon ik maar niet slapen, want de volgende dag zou mijn kind worden begraven. Ik heb heel de nacht wakker gelegen en de tranen maar laten stromen. Nu wil ik iets vertellen, maar alsjeblieft denk niet dat ik gek ben, want dat ben ik ECHT NIET. Ik zat rechtop in mijn bed rond 4:00 ’s nachts , ik was aan het huilen, maar opeens zag ik een lichtje. Een hele mooie lichtje, de grootte van een kikkererwt, het kwam ook in mijn buurt, maar ik kon hem niet pakken. Heel gek, en nee het was geen kameleon, dat dacht ik ook voor heel even. Toen ik mijn man wakker wilde maken, zodat hij het ook kon zien. Was het lichtje verdwenen, gek he?! Weet iemand wat die zou kunnen betekenen? Mijn man zegt weleens, dat dit een teken zou kunnen zijn. En ik geloof daar ook wel in.

Op vrijdag 11 januari hebben we onze kleine lieve Abdul Rehmaan voor het laatst gezien. Daarna hebben we hem begraven op een islamitische kinderplaats, voor foetussen en baby’s die te vroeg geboren zijn. Mijn man en mijn broer hebben hem samen begraven. Iedereen was aanwezig, het regende ook toen Abdul Rehmaan werd begraven. De imaam zei dat het een soort teken van verlossing is, wel mooi. Maar op het moment dat mijn kind werd begraven en ik me realiseerde dat ik mijn kindje nooit meer zou terugzien op deze wereld, bleven de tranen komen. IK had echt het gevoel dat mijn hard werd weggerukt, letterlijk en figuurlijk. In onze taal heb je een uitspraak dat zegt dat: een kind een stuk van zijn moeders hart is. En dat klopt wel degelijk, zo ervaar ik het wel!
Dat gevoel zelf is heel onbeschrijfelijk, pijnlijk, heel moeilijk om in woorden uit te drukken. Ken je het gevoel dat je dit kind nooit zal zien opgroeien, nooit in je armen zal houden, nooit zal horen huilen, nooit zal zien lachen, nooit zal kunnen kussen, nooit zal kunnen voeden etc. Maar tegelijkertijd kon ik onszelf weer troosten, met het idee dat we Inshallah onze kind in de volgende wereld zullen terugzien. En dat dan toch alles goedkomt. Daar geloof ik oprecht in.

Wij hadden de artsen toestemming gegeven voor verdere onderzoek. Zo zijn er een aantal onderzoeken gedaan met het stukje huidweefsel en bloed dat ze van onze kind hadden afgenomen.
Ook is ons het een en ander vertelt en uitgelegd over dit syndroom en wat voor gevolgen dit evt. zou kunnen hebben voor onze toekomst. Nu kregen we best shockerende nieuws te horen, nl: Bij elke zwangerschap dat wij Inshallah mogen meemaken, is er 25% kans op een kindje met dit syndroom en 75% kans op gezond kind. Het staat voor ons vast dat wij voor die 75% gaan, want een leven zonder kinderen kunnen we ons niet voorstellen. Ik ben Allah heel dankbaar dat ik een zwangerschap heb mogen meemaken, al was het maar 20 weken. En Insha Allah zullen we in de toekomst zeker gezonde kinderen krijgen, mag dat voor iedereen gelden. Ameen. Ik geloof niet zozeer in de 25%-75% kans verhoudingen, maar eerder in wat Allah wil. Ook is ons vertelt dat de zorg op mijn volgende zwangerschap eerder zal worden ingeschakeld, en dat er al in het begin al allerlei testen worden gedaan. Om meer zekerheid te krijgen. Deze syndroom kan in principe al herkend worden bij 10 weken zwangerschap d.m.v. DNA van de baby.

Ik moet zeggen nu ik mijn verhaal aan vreemden vertel, heb ik het gevoel dat ik een stuk van me heb afgeschreven. Het voelt goed aan. Sorry voor mij te te te te te lange verhaal, maar ja soms wil je bepaalde dingen in details vertellen. De reden dat ik dit doe, is omdat ik heel vaak onbegripvolle reacties en opmerkingen krijg van mensen in mijn omgeving, inclusief mijn schoonfamilie. Na mij zwangerschap heb ik gewoon keer op keer last van nieren, er is heel veel onderzoek naar gedaan en wordt nog steeds gedaan. De artsen hebben mij na me zwangerschap ook aangeraden om nog even niet zwanger te worden, nu langzamerhand beginnen we wel groen licht te zien. Wat ik wilde zeggen is, dat mensen in mijn omgeving weten dat ik pijn heb in mijn nieren, ik heb vaak hele nare reacities gehad. Zo kreeg ik van verschillende mensen te horen:
- dat het een straf van Allah is dat ik erg pijn heb, want ik heb tenslotte voor gekozen om het leven van kind te beeindigen.
- dat ik egoistisch ben, want ik wilde gewoon geen gehandicapte kindje.
- dat ik ondankbaar ben, want er zijn duizenden stellen die er alles om doen om een kind te krijgen.
- dat het een straf is van Allah over dingen die ik het verleden heb gedaan.
En ik ben volgens hun Allah ondankbaar, dat ik deze keuze heb MOETEN maken.
Ook heb ik tussen neus en lippen door van een tante moeten horen, dat ik misschien weleens gemeenschap voor het huwelijk heb gehad met mijn man en dat ik daarom een “misvormde kind” heb gekregen. Omdat ik kort na mijn trouwdag zwanger ben geraakt. En nog tal van zulke reacties heb ik gekregen van mijn omgeving, en het doet echt pijn, dat mensen zo erg neerkijken op mij. Het lijkt netalsof ik overspel of zoiets heb gepleegd. En echt ik heb geen haram-relatie gehad met mijn man voor het huwelijk. Allah weet beter. Maar het doet me toch verschrikkelijk veel pijn, dat mensen ze zich zo harteloos opstellen en je gewoon express proberen te kwetsen! Dat is ze goed gelukt ook. Ik heb ook geen zin meer om onder mensen te komen, niet in mijn eigen kleine gemeenschap. IK ben namelijk geen Marokkaan, zoals jullie al hebben kunnen opmaken. De gemeenschap waar ik tot behoor is een kleine gemeenschap in Nederland. Dus de praatjes gaan heen en weer. De reden dat ik mijn afkomst niet wil vertellen, is omdat ik niet wil dat een landgenoot van mij dit verhaal leest en mij toevallig kent. Sorry, dat ik zo vaag ben. Maar ja, dat ben ik weer!

06-03-2010, 01:00
En oh ja, om niet te vergeten, mijn schoonfamilie uit onze land van herkomst heeft helemaal niks van zich laten horen. Voor mijn man is dat gewoon heel pijnlijk. Hij heeft zowiezo geen goede band met zijn vader, en dan krijg je dit erbij. Wel heeft mijn schoonvader een keer gebeld, net voor Funeral Prayer, maar dat omdat hij het idee had dat onze kindje niet volmaakt was. Hij wilde zekerheid of hij werkelijk handen, voeten etc had. En toen heb ik hem ‘toegeschreeuwd’ dat ik het wel beter weet. Hij wilde mij eigenlijk duidelijk maken dat een kindje van 20 weken niet volmaakt is. Ik kan het niet helpen, maar ik heb, op zijn zachtstgezegd: hekelgevoelens aan die man, maar aan ook mijn schoonfamilie. En het ergste van het ergste vind ik, de zomer van 2008 toen we naar pnze land van herkomst gingen. Wij gingen naar zijn schoonouders, mijn schoonvader heeft er geen een keer over gerept. En mijn schoonmoeder, die heeft mij nooit het gevoel gegeven dat ze het erg vond met wat er is gebeurd. Ze gaf me eerder het gevoel dat ze op een kleinzoon aan het wachten was. Eentje die gezond zou zijn. En dat was voor mij HET moment om haar duidelijk te maken, dat ik zelf, of beter gezegd Allah bepaald wanneer ik een 2de kind krijg. Ik heb haar ook verteld, al is het een dochter. Ik zal er superblij mee zijn, als het maar gezond is. Mijn man wil supergraag een dochter, dat heb ik haar ook verteld. Toen zei ze, dat ik heb ingepraat op haar zoon. Want welke man kiest een dochter boven een zoon?! Die vrouw is geschift (sorry dat ik zo onrespectvol overkom). Volgens haar wil ik geen kinderen, want ik alleen maar genieten van het leven en dat soort onzin heeft ze mij verteld. Ik heb haar indirect duidelijk gemaakt, dat ik voortaan haar niet meer bel en zij mij ook niet moet bellen. Want wanneer ze zou moeten bellen heeft ze niet gedaan, dus nu hoeft het ook niet! Want ze kan wel elke dag haar dochter opbellen, die ook in Europa woont.

Mijn man weet ook dondersgoed hoe zijn familie in elkaar zit. Maar ja, het zijn wel zijn ouders. En ik verwacht ook niet van hem dat hij ze in de steek moet laten, want dan ben ik een slechte vrouw. Wel begrijpt hij me hoe ook tegenover zijn ouders sta. En dat ik vooral niet veel contact met ze wil. Van mij hoeft het niet meer. Ik heb bij mijn schoonmoeder ook nooit het gevoel gehad dat ze mijn 2de moeder was/is, of een beetje die moederlijke gevoelens, nooit heb ik die gevoeld. Waarschijnlijk, komt er ook nooit meer iets van terecht. Want deze gebeurtenis heeft onze levens veranderdt, de visie op mijn/zijn familie en andere mensen, onze geloof, het leven na deze wereld en de leven die wij met elkaar delen. Wel zegt mijn man mij regelmatig dat hij meer steun heeft gehad van mijn familie dan die van hem. Wij zijn door deze gebeurtenis, heel sterk geworden. We hebben er veel van geleerd. We zijn naar elkaar gegroeid. Hij was dan wel superklein, maar ook superfijn! Naar ons gevoel heeft Abdul Rehmaan onze levens, alleen maar mooier gemaakt. We zullen hem dan ook never nooit vergeten. Hij is en blijft altijd onze nr. 1, onze eerste kindje.

Waarom heb ik deze hele verhaal op Marokko.nl geplaatst?! Ik wil gewoon mijn hart uiten bij ‘vreemden’. Dat hebben we al eens gedaan bij de psycholoog en op lieve-engeltjes.nl, maar altijd hadden we het gevoel dat er toch iets ontbrak. We hebben al onze gevoelens kunnen delen met deze mensen, dat was heel fijn. Maar toch, we hebben nooit de visie vanuit de Islam erbij kunnen halen, omdat alle Nederlandse moeders/vaders op die forum niet-moslim waren/zijn. Dan kun je vaak niet dezelfde gevoelens delen. Vandaar dat ik het hier doe, met mensen met wie ik dezelfde geloof deel. Ik wil dat mensen mij begrijpen waarom wij deze keus hebben moeten maken. Want van al die nare opmerking, twijfel ik aan mezelf. Na 2 jaar krijg ik nog vaak slaaploze nachten, over wat mensen over ons zeggen en denken. Dat terwijl ik geen contact meer heb met die mensen, ik woon inmiddels in Engeland, een nieuw begin, een nieuw leven. Wij hebben er bewust voor gekozen, onze nieuwe omgeving niks te vertellen over de zwangerschapsafbreking. Tuurlijk krijg ik vaak genoeg de vraag: Heb je nog geen kinderen?! Alles wat ik dan zeg is: Als Allah zal ik zeker kinderen krijgen, Inshallah. Ik heb ook 2 nieuwe vriendinnen in Engeland, het enige wat ik hen verteld heb ik dat ik wel zwanger was, maar dat het kindje niet bestemd was voor deze wereld. Een van hen vroeg aan mij: Heb je een miskraam gehad? En alles wat ik zei was: Ja, zoiets. Maar wil er verder niet over praten. Dat begreep ze. Ik heb er ook vrede mee, het is goed zo. Ik heb toch wel het gevoel dat ik dit gedeelte van mijn leven nu goed kan afsluiten, tuurlijk zal ik het nooit vergeten. Maar ik hoop door het hier te plaatsen, het mij wat meer rust en vrede geeft. Ik hoop dat ik hiermee zelfvoldoening zal krijgen, Insha Allah.

Nou dames, hartstikke bedankt voor het lezen. Sorry dat het zo lang is. Sorry voor mijn incorrecte Nederlands. Sorry voor mijn taal- en grammaticale fouten. Maar ik heb wel mijn verhaal met alle emoties erin kunnen verwerken, wat nogal lang wordt, zoals hier. En zoals jullie zien blijf ik maar doorgaan. Dus hierbij hou ik op. Vragen mag altijd, maak gerust opmerkingen. En nogmaals mijn excuses!

Shukran.
Wa Aleykum Assalaam,

Nabila786 ,

06-03-2010, 01:09
moge Allah jullie rechtgeschapen kindjes schenken ameen,

Barak Allahoe feeki voor je verhaal

06-03-2010, 01:16


Ik heb heel je verhaal gelezen, had echt tranen in mn ogen en dat heb ik bijna nooit door verhalen hier.

Als je gaat zitten met wat mensen zeggen en denken dan ga je gek worden, laat iedereen lekker praten en probeer je er zo min mogelijk van aan te trekken.
Heel jammer dat zijn familie jullie niet steunt, en gelukkig heb je nog wel jouw familie die jullie steunt. Probeer het achter je te laten en geniet van jullie leventje samen. En ik hoop dat Allah jullie ene gezond baby'tje zal geven.
Ik vind trouwens dat jullie een goeie keuze hebben gemaakt, als ik het goed had begrepen dan zou het schadelijk voor jou zijn als je de baby had gelaten. Ik hoop dat je 100% achter je keus staat hoe moeilijk het ook is, het is toch je eigen kindje die je verliest.

Ik wens jullie veel sterkte en ik hoop dat Allah jullie snel blij maakt met een gezonde baby inshallah.

06-03-2010, 01:19
Zo emotioneel....ik heb echt moeten huilen

06-03-2010, 01:22
Ik werd heel emotioneel van je verhaal maar ben heel trots op jullie beide.
Jullie zijn enorm sterk geweest en vooral jij als moeder.

Moge Allaah subhana wa taála jullie gezonde kindjes schenken,
en ze een liefdevol leven opweg van de islam laten leiden.

Heel veel sterkte nog, en kop op! (F)

06-03-2010, 01:25
wow meid, meestal reageer ik niet op forums maar kom ik af en toe online om mijn site te promoten.
Maar mijn god, wat heeft jou verhaal mij geraakt!
Als moeder kan ik me niet voorstellen wat ik zou doen als ik me baby zou verliezen. Wat ben je een sterke vrouw dat je je verhaal hier neerzet, wat ben je sterk dan je ondanks alle angst toch nog denkt aan een 2de.
inchallah zal je in de toekomst kunnen genieten van het complete moederschap. de zwangerschap,bevalling en opvoeding.
Samen met je man sta je sterk en laat de negatieve reacties maar links liggen, jij weet beter.

Ik denk dat ik weet waar je vandaan komt,maar zal dat hier maar niet plaatsen.

Goed dat je je hart hebt gelucht, concentreer je op de toekomst, leef nu en maak er het beste van met je man en vergeet de mooie dingen uit je verleden niet.

Liefs Lubna

06-03-2010, 01:28
Eeen zeer emotionele verhaal. Je hebt een ellendige tijd doorgemaakt, maar wat fijn dat je man je goed steunde. Je hebt meerdere keren de imaam ingeschakeld en die heeft je hierover advies gegeven. Wat de rest van de onwetende betreft, laat je niet stangen. Laat men maar over je praten (vind t alleen schandalig dat mensen dit deden terwijl je in sombere tijden verkeerde), zo leer je mensen alleen maar kennen.

T gaat je hopelijk goed en ik wens je samen met je man een gelukkige leven met gezonde kindjes toe insha allah!!! Een fijne leven in Engeland toegewenst....

06-03-2010, 01:30
Asalaamu alikom,

Ik heb echt rillingen van je verhaal gekregen. Wat ben jij een sterke vrouw! Masha'Allah! En alhamdoelilah heb je een superman! Dat is ook de enige benaming, die goed genoeg voor hem is. Echt super, masha'Allah!

Ik vind het heel erg voor jullie, maar dit is qadr Allah(Allah's wil). Dit kindje is nu op een onvoorstelbaar mooie plek. Zo mooi, dat wij met onze grote fantasie niet eens kunnen voorstellen, hoe mooi het daar is. Dit was een beproeving op jouw pad en naar mijn mening heb je enorm goed gehandeld. Door te slagen voor de beproeving ben je ook dichter tot Allah subhana hoewa ta3ala gekomen. Jij bent dichter bij Allah subhana hoewa ta3ala en je hebt jouw kindje een betere plek dan de aarde geschonken.

Heb hier vrede mee. Ik snap dat het enorm veel pijn doet. Zoals bekend is, is het moedergevoel één van de zegeningen uit de hemel. Alleen een moeder kan dit gevoel ook werkelijk begrijpen. Ik ben dan geen moeder, maar ik kan me enigszins voorstellen, wat het voor jou betekent. Het laat je natuurlijk niet koud, ookal heb je goed gehandeld wa Allaho a3lam. Maar probeer het een plek te geven, zodat de rust weer terugkeert in je leven.

Over je schoonfamilie. Fiha Ghair. Blijkbaar zijn deze mensen een slechte invloed voor jullie. Wie weet zondert Allah subhana hoewa ta3ala hen enigszins af, omdat zij schade kunnen toebrengen. Allaho a3lam. Verbreek alleen nooit het contact helemaal. Zorg ook dat jouw man, geen zondes begaat door zijn ouders niet de aandacht en liefde te geven, die zij verdienen. Het zijn namelijk zijn ouders. Hij is verantwoording verschuldigd bij Allah subhana hoewa ta3ala. Als jij wil, dat jij en je man kunnen aansluiten bij jullie kindje in de hemel, zorg er dan voor dat jullie geen zondes plegen, door het contact met jouw schoonfamilie te verbreken.

Probeer zelf ook af en toe te bellen om te vragen hoe het gaat. Gewoon een simpel belletje. Hoe gaat het met iedereen, met ons gaat het goed, klaar. Je man begrijpt je nu wel, maar je zal zijn hart doen stralen, als je de verstandige bent. Hij zal alleen maar meer van je gaan houden. Zo ook Allah subhana hoewa ta3ala.

Mijn verhaal was ook erg lang, maar het heeft me echt geraakt. Moge Allah subhana hoewa ta3ala jou de kinderen schenken die je wil, je leven gelukkig doen maken en jouw man en jij nooit doen afwijken van zijn pad. Moge Allah subahana hoewa ta3ala jullie het paradijs firdows schenken, insha'Allah!
En met jullie, alle moslims.

06-03-2010, 01:33
Deze Verhaal Heeft me echt Geraakt

06-03-2010, 01:34
asalaamoe 3aleikoem

allereerst inna lilahi wa ini illahi raji3oen voor het
verlies van je zoontje.
ik vind je een dappere vrouw, zelf zou ik het in jouw situatie niet anders hebben gedaan. Ik ben zelf anderhalve maand na jou bevallen en ik zou niet weten hoe ik mij zou voelen
als mijn dochter er niet zou zijn geweest. En meid als je je de praatjes van andere gaat aantrekken dan blijf je bezig, er zijn nou eenmaal mensen die hun eigen miserabele leventjes vergeten en over anderen graag roddelen om daar voldoening uit te halen. Inshallah zullen je man en jij in de toekomst verblijd worden met een gezonde zoon of dochter of allebei! Ik gun je al het geluk van de wereld.

Wa3aleikoem salaam

06-03-2010, 01:40


Salaam oe halekoem nabilla, aller eerst wil ik je condoleren voor het verlies van jullie geliefde zoon, insha allah zal hij in alle rust en met veel liefde op jullie wachten in een van de hemelen.

Lieve nabila, aller eerst vergeet wat andere mensen vinden van wat jullie voor keus hebben gemaakt, als jij je blijft kwellen dan blijf je haken in de verleden en kan jij je niet positief focussen voor in de toekomst. En dan pas kan je oprecht van je zoontje genieten ondanks dat hij hier op aarde niet ;eer bij jullie is. Dat omdat je vreede hebt mer de situatie.

Daarnaast heb ik me aan het einde van de verhaal af gevraagd, hoe het precies zit aangezien je aangeven hebt dat het kindje niet kan volgroeien in je buik. Dat zou voor jou te gevaarlijk zijn, maar met 20 weken heb je abdul rahmaan op de werld gezet wat het niet haalbaar om hem verder in een couveuse verder te laten ontwikkelen?? ik weet niet of dat uberhaupt mogelijk is maar? dat vroeg ik me af


overgens is het zoooo een shirk wat vele "moslims doen zeggen dat door die situatie god jou straft net of ze dat kunnen meten alleen ALLAH SWT heeft daar kennis over, en vergeet niet ALLAH SWT doet alleen het goede, wij mensen doen elkaar het slechte aan..


meissie heeel veel sterke en saber toegewens en vergeet als die onzin.
Bye the way kan het niet laten maaar persoonlijk denk ik dat je afghaans bent heb vriendinnen gehad van afghaanse afkomst en ik kan je vertellen ik dacht dat wij marokkaanen vreemd waren maar het kan nog altijd erger, schat je hoeft geen antwoord te geven hoor. jou id wil je niet bekend maken heb ik begrip voor.

06-03-2010, 03:33
Sallaam wa 3laikom,

Jou verhaal heeft mij zoo erg geraakt omdat ik soort gelijke heb moeten meemaken. Ik Was ook in zomer 2007 getrouwd en gelijk zwanger geraakt. Ook behandelt in het amc ziekenhuis. Mijn dochtertje had syndroom van potter en ook geen levenskans na de geboorte. En ik kan je zeggen het was zeker heeeeeelll moeilijke keuze om zwangerschap af te breken of niet. Omdat het voor mij niet gevaarlijk zou zijn heb ik gezegd dat ik mijn dochtertje wou voldragen tot ze zelf wou komen ze was uiteindelijk in februari gekomen en na een half uurtje overleden.

Waarom vertel ik je dit heel snel in het kort. Je bent masha allah een sterke vrouw en gelukkig had je heel veel steun van je man. Want dat is in die periode echt heel erg belangrijk. Ik had het gewoon geaccepteerd omdat ik allah swt er elke dag voor had bedankt en ik zag er niet het slechte kant van in maar de goede kant dat ze in een mooie plaats is enz. Dat gaf me wel geruststelling. En wat betreft die procenten daar moet je niks van aantrekken dat is alleen maar theorie. Ik ben alhamdoelilah nu weer zwanger de derde keer. De tweede keer was ik zwanger van een leeg vruchtzakje. Ik had bij deze zwschap een uitgebreide controle gehad en alhamdoelilah alles is in orde.Ik hoop insha allah dat allah swt jou ook een prachtig gezond wondertje schenkt en iedereen insha allah die graag zwanger wilt worden.

Het is toch best veel wat ik heb geschreven. Moge allah swt jou heel veel sbar geven. Het is wel een goed iddee dat je het van je afgeschreven hebt. Ik denk er ook elke keer aan om dat te doen en dan gwn achter mij te laten. Insha allah alghair En aub voel je er niet schuldig over. De mensen die zoiets tegen jou hebben gezegd hebben echt geen idee hoe moeilijk het is en die weten ook niet dat ze het moeilijker maken door zoiets te zeggen.

06-03-2010, 08:51
Moge Allah jullie rechtgeschapen kindjes schenken ameen.

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14