Nabila786
06-03-2010, 00:57
Assalaam Aleykum Dames,
Ik zou graag mijn verhaal kwijt willen. In de zomer van 2007 ben ik getrouwd en gelijk zwanger geraakt, niet gepland, maar wel happy. Toen ik 12 weken zwanger was , hadden we een afspraak bij de verloskundige. Dolbij, om je kindjeop de echo te zien. Niet wetend, dat we schokkende nieuws zouden horen. Want de verloskundige zag, dat het hoofdje van onze ongeboren kindje niet volmaakt was, wat wel zo had moeten zijn. We schrokken ons kapot, dat was de eerste keer dat ik in het bijzijn van een vreemde heb gehuild. Ook mijn man kreeg tranen, maar die heeft zich, Masha Allah sterk gehouden. Om mij te troosten, moet zeggen dat we in deze periode een supersterke band hebben opgebouwd, wat we vandaag nog steeds ervaren!
Wij zijn toen eerst doorverwezen naar het St. Fransiscus en daarna ook nogeens de Erasmus MC. Tijdens onze eerste bezoek aan het ziekenhuis, hadden we van harte gehoopt dat de verloskundige het gewoon mis had, maar dat was niet zo. Soms wil je iets niet geloven, maar heel diep van binnen weet je het wel beter. Ik had precies dat zelfde gevoel. En bij elke bezoek aan het ziekenhuis, werd het alleen maar erger. Elke keer kregen we dingen te horen, die we maar moesten accepteren, harde feiten. Het schedeltje van ons kind was inderdaad niet volmaakt, hij was open. Hierdoor lag meer dan 50% van de hersenen buiten. Het buikje van onze baby was opgezwollen, omdat onze kindje niercystes had. Dit wil zeggen dat de nieren waren opgevuld met leegte, en ze waren 10 keer groter dan ze zouden moeten zijn. Er was een gaatje in het levertje geconstateerd. Verder werd ons verteld dat het kind mogelijk kromme ledematen zou hebben en 6 vingertjes aan elk hand en 6 teentjes aan elk voetje. Ik heb ook een vlokkentest gehad met 13 weken, heel pijnlijk.
De lichamelijke pijn was niet eens zo erg, maar de emotionele pijn bleef maar doorgaan. Er werden allerlei inwendige echo’s gemaakt, wat geen pretje is. Dit kon weleens 30 – 40 minuten duren. Kortom, het was een nare periode. Maar ook een mooie periode, want er was kindje in mijn buik. En hoe die ook zou zijn, voor ons was en is hij volmaakt.
In het begin gaf de arts ons nog aan dat het kindje evt. zou kunnen worden geopereerd aan zijn hoofd. Hij zou dan wel ‘zwaar’ gehandicapt zijn. Wij hadden hiervoor ingestemd. Ik was toen 16 weken zwanger. Ik had toen zoveel ook verschrikkelijk veel pijn in mijn nieren. Volgens de arts zou dit weleens door de zwangerschap van een kindje met een aandoening kunnen komen. Toen ik 17,5 week zwanger was, werd ons verteld dat het overduidelijk was dat onze kind een syndroom had, namelijk: de Meckel-Gruber syndroom. De afwijkingen die ik daarboven heb genoemd horen bij deze syndroom. Oke, hier konden we mee leven, een kindje met een syndroom. Maar toen …………. werd ons ook verteld dat dit kindje niet levensvatbaar zou zijn. En echt ……… ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Hoorde ik dat nou goed?! We moesten allebei huilen, het was gewoon heel heftig. Want dat wil je als aanstaande ouder zijnde niet horen, maar ja het was een feit!
Onze kind was niet levensvatbaar. Ook werd ons aangeraden om de zwangerschap voortijdig af te breken, dit door verschillende redenen. 1) Zodra het vruchtwater op zou zijn in mijn baarmoeder zou het kindje waarschijnlijk alsnog doodgaan. Hierdoor zou ik moeten worden ingeleid. 2) Als het kindje zou blijven leven, nadat de vruchtwater op is, zou mijn leven gevaar komen. Want dan zou ik in latere stadium van mijn zwangerschap zijn en het buikje van het kindje zou dan heel erg opgezwollen zijn. Hierdoor zou de bevalling voor mij ‘onmogelijk’ zijn, de kans zou groot zijn dat er dan een keizersnee plaats zou vinden. Ik met mijn gevoel: Nee, ik wacht gewoon af wanneer ik ‘natuurlijk’ moet bevallen.
Maar mijn man met zijn verstand: Nee, we doen het gewoon op tijd, want ik wil niet mijn kind EN mijn vrouw verliezen. Wel hebben we nog navraag gedaan bij een ‘onbekende imaam’ over wat de islam zegt over zwangerschapsafbreking en het hele gebeuren rondom.
Toen ik 18,5 week zwanger was, hebben we besloten om de zwangerschap af te breken. Op dat moment leek het net alsof we onze eigen kind wilde vermoorden, zo pijnlijk en onbeschrijfelijk gevoel. Ik gun het geen enkele ouder, zelfs mijn vijand niet! In tussentijd hebben we veel gehuild, maar ook veel gebeden, emoties gedeeld, ons voorbereidt op wat er zal gebeuren, op onze manier tijdelijke afscheid genomen van dit kind, want Insha Allah zien we hem terug in volgende wereld. Nou dat waren 2 weken vol emoties, maar ook 2 intense weken die ik niet meer kan terugdraaien, en die we heel mooi maar ook pijnlijk hebben ervaren. In deze 2 weken heb ik ook voor het eerst mijn kindje gevoeld, dat was een supermooie, maar ook heftige, emotionele moment. Voor mij was dit een teken. Een teken dat alles goed zou komen. Want hoe je het ook went of keert, we zaten allebei met heel veel schuldgevoelens. Wie zijn wij nou wel om de heft in onze eigen handen te nemen? We zouden het leven van onze eigen kind beeindigen, welke ouder zou nou zoiets doen?! Het is de moeilijkste moment in onze leven geweest, maar ook het allermooiste. Heel raar en zo onbeschrijfelijk!
Op 7 januari 2008 was het dan zover, ik zou op deze dag bevallen van een baby. ’s Morgens om 7:00 in het Erasmus MC aangekomen, we werden voorgesteld aan een paar zusters/artsen en ingelicht. Dat was dat. Om de 4 uurtjes zou ik vaginaal een medicijn krijgen toegediend, dat de bevalling zou opwekken. Ik heb er in totaal maar 2 pilletjes gehad. De pijn van de voorweeen en weeen viel mee, de lichamelijke pijn was redelijk. Maar de emotionele pijn was zeer intens. Ik was een paar keer buiten bewustzijn. Het leek netalsof ik een andere wereld was, waar ik mijn kind in mijn armen had gesloten. En nooit meer zou laten gaan. Steeds kreeg ik zulke soort ‘dromen of tekentjes’. Achteraf gezien, vind ik het heel mooi en persoonlijk.
Volgens de arts zou de kans superklein zijn dat de baby levend op aarde zou komen. Ik wilde heel graag dat onze baby levend op aarde zou komen, al was het maar voor 1 seconde. Maar de arts zei dat we daar maar niet op moesten rekenen, toch hebben veel dua gedaan. Om 15:50 kreeg ik sterke weeen, toen wist ik dat ik moest bevallen. Alles was nieuw voor me, 1ste zwangerschap. De bevalling zelf was niet zo heel pijnlijk, maar wel super emotioneel. Wat ik me daarvan kan herinneren is dat ik aan het huilen was, omdat ik daarlijk geen kindje meer in mijn buik zou hebben. Het liefst zou ik hem altijd in mijn buik willen dragen, veilig en opgeborgen! Ook mijn man werd heel emotioneel, maar ondanks alles kreeg ik ook heel veel steun van hem. En om 16:10 is onze kleine lieve jongen LEVEND in het watervlies geboren, genaamd: Abdul Rehmaan, ‘The Servant Of The Most Beneficent’. (We hadden deze naam, voor deze baby gekozen. De reden was: Allah vindt de namen Abdullah en Abdul Rehmaan de mooiste namen. Abdullah is een neefje van mij, dus werd het Abdul Rehmaan. Maar mijn man had zowiezo in zijn gedachte om onze eerste kindje Abdul Rehmaan te noemen. Achterafgezien, past deze naam heel goed bij onze zoontje!) Oogverblindend, de mooiste baby die ik ooit heb gezien. Mijn man de navelstreng doorgeknipt, en ook de watervlies doorgeprikt. Hij mocht gelijk op mijn borst liggen, zo lief, zo fragiel. Onze baby was nog te klein, daarom is het water ook niet gebroken. Niet veel later heeft mijn man de Adhaan in zijn oor gegeven, heel mooi, maar ook emotioneel. Abdul Rehmaan was 23 cm lang, en woog 330 gram.
De syptomen van de artsen klopten helemaal. En eigenlijk was ik best opgelucht, dat het zo was, zoals de arts me had verteld. Want ergens was ik ook bang dat ik de verkeerde keuze zou hebben gemaakt, dat mijn kind gewoon kerngezond was. Maar dat was helaas niet zo.
Rond 17:00 heeft Abdul Rehmaan zijn laatste adem uitgeblazen, ik was zelf nog half weg van de wereld door de medicatie. Toen ik mijn vader Surah Fatiha hoorde lezen, wist ik dat het zover was.
Wat ik wel heel mooi vond was dat toen onze kindje nog leefde, een andere gezichtsuitdrukking had. Maar toen hij eenmaal weg van de wereld was, keek hij zo vredig, leek net of hij aan het slapen was. Hij had echt een mooie glimlach op zijn gezicht, heel vredig, met zijn beide handjes op zijn buik. Het leek net of hij aan het bidden was. Heel mooi, maar ook heel pijnlijk. Mijn kindje was niet meer op deze wereld, ik heb ook toen al mijn emoties laten gaan, want volgens de maatschappelijk werkster zou dat goed zijn voor mijn verwerking. Daar ben ik het trouwens wel mee eens. Ik heb toen veel gehuild, alle emoties heb ik ge-uit. Later heb ik eigenlijk geen ‘terugval’ meer gehad. Even later kwamen mijn moeder, zussen, zwagers, schoonzussen en broers langs. En allemaal waren ze van mening dat Abdul Rehmaan op zijn vader leek. Daar was ik supertrots op, maar het deed ook verschrikkelijk veel pijn. Want ja, op wie hij ook lijkt, hij is er niet meer! Tuurlijk werd ons pijn verlicht door de gedachte dat onze kind op een veel betere plaats is dan wij ons kunnen voorstellen. Dat geeft ons ook een supergoed gevoel. Een gevoel dat ons altijd tevreden zal houden. Ik merk ook dat sinds deze gebeurtenis, mijn imaan sterker is geworden. En ik besef ook veel meer dat deze wereld maar tijdelijk is. Verder heb ik een veel sterkere band gekregen met mijn familie.
Ik zou graag mijn verhaal kwijt willen. In de zomer van 2007 ben ik getrouwd en gelijk zwanger geraakt, niet gepland, maar wel happy. Toen ik 12 weken zwanger was , hadden we een afspraak bij de verloskundige. Dolbij, om je kindjeop de echo te zien. Niet wetend, dat we schokkende nieuws zouden horen. Want de verloskundige zag, dat het hoofdje van onze ongeboren kindje niet volmaakt was, wat wel zo had moeten zijn. We schrokken ons kapot, dat was de eerste keer dat ik in het bijzijn van een vreemde heb gehuild. Ook mijn man kreeg tranen, maar die heeft zich, Masha Allah sterk gehouden. Om mij te troosten, moet zeggen dat we in deze periode een supersterke band hebben opgebouwd, wat we vandaag nog steeds ervaren!
Wij zijn toen eerst doorverwezen naar het St. Fransiscus en daarna ook nogeens de Erasmus MC. Tijdens onze eerste bezoek aan het ziekenhuis, hadden we van harte gehoopt dat de verloskundige het gewoon mis had, maar dat was niet zo. Soms wil je iets niet geloven, maar heel diep van binnen weet je het wel beter. Ik had precies dat zelfde gevoel. En bij elke bezoek aan het ziekenhuis, werd het alleen maar erger. Elke keer kregen we dingen te horen, die we maar moesten accepteren, harde feiten. Het schedeltje van ons kind was inderdaad niet volmaakt, hij was open. Hierdoor lag meer dan 50% van de hersenen buiten. Het buikje van onze baby was opgezwollen, omdat onze kindje niercystes had. Dit wil zeggen dat de nieren waren opgevuld met leegte, en ze waren 10 keer groter dan ze zouden moeten zijn. Er was een gaatje in het levertje geconstateerd. Verder werd ons verteld dat het kind mogelijk kromme ledematen zou hebben en 6 vingertjes aan elk hand en 6 teentjes aan elk voetje. Ik heb ook een vlokkentest gehad met 13 weken, heel pijnlijk.
De lichamelijke pijn was niet eens zo erg, maar de emotionele pijn bleef maar doorgaan. Er werden allerlei inwendige echo’s gemaakt, wat geen pretje is. Dit kon weleens 30 – 40 minuten duren. Kortom, het was een nare periode. Maar ook een mooie periode, want er was kindje in mijn buik. En hoe die ook zou zijn, voor ons was en is hij volmaakt.
In het begin gaf de arts ons nog aan dat het kindje evt. zou kunnen worden geopereerd aan zijn hoofd. Hij zou dan wel ‘zwaar’ gehandicapt zijn. Wij hadden hiervoor ingestemd. Ik was toen 16 weken zwanger. Ik had toen zoveel ook verschrikkelijk veel pijn in mijn nieren. Volgens de arts zou dit weleens door de zwangerschap van een kindje met een aandoening kunnen komen. Toen ik 17,5 week zwanger was, werd ons verteld dat het overduidelijk was dat onze kind een syndroom had, namelijk: de Meckel-Gruber syndroom. De afwijkingen die ik daarboven heb genoemd horen bij deze syndroom. Oke, hier konden we mee leven, een kindje met een syndroom. Maar toen …………. werd ons ook verteld dat dit kindje niet levensvatbaar zou zijn. En echt ……… ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Hoorde ik dat nou goed?! We moesten allebei huilen, het was gewoon heel heftig. Want dat wil je als aanstaande ouder zijnde niet horen, maar ja het was een feit!
Onze kind was niet levensvatbaar. Ook werd ons aangeraden om de zwangerschap voortijdig af te breken, dit door verschillende redenen. 1) Zodra het vruchtwater op zou zijn in mijn baarmoeder zou het kindje waarschijnlijk alsnog doodgaan. Hierdoor zou ik moeten worden ingeleid. 2) Als het kindje zou blijven leven, nadat de vruchtwater op is, zou mijn leven gevaar komen. Want dan zou ik in latere stadium van mijn zwangerschap zijn en het buikje van het kindje zou dan heel erg opgezwollen zijn. Hierdoor zou de bevalling voor mij ‘onmogelijk’ zijn, de kans zou groot zijn dat er dan een keizersnee plaats zou vinden. Ik met mijn gevoel: Nee, ik wacht gewoon af wanneer ik ‘natuurlijk’ moet bevallen.
Maar mijn man met zijn verstand: Nee, we doen het gewoon op tijd, want ik wil niet mijn kind EN mijn vrouw verliezen. Wel hebben we nog navraag gedaan bij een ‘onbekende imaam’ over wat de islam zegt over zwangerschapsafbreking en het hele gebeuren rondom.
Toen ik 18,5 week zwanger was, hebben we besloten om de zwangerschap af te breken. Op dat moment leek het net alsof we onze eigen kind wilde vermoorden, zo pijnlijk en onbeschrijfelijk gevoel. Ik gun het geen enkele ouder, zelfs mijn vijand niet! In tussentijd hebben we veel gehuild, maar ook veel gebeden, emoties gedeeld, ons voorbereidt op wat er zal gebeuren, op onze manier tijdelijke afscheid genomen van dit kind, want Insha Allah zien we hem terug in volgende wereld. Nou dat waren 2 weken vol emoties, maar ook 2 intense weken die ik niet meer kan terugdraaien, en die we heel mooi maar ook pijnlijk hebben ervaren. In deze 2 weken heb ik ook voor het eerst mijn kindje gevoeld, dat was een supermooie, maar ook heftige, emotionele moment. Voor mij was dit een teken. Een teken dat alles goed zou komen. Want hoe je het ook went of keert, we zaten allebei met heel veel schuldgevoelens. Wie zijn wij nou wel om de heft in onze eigen handen te nemen? We zouden het leven van onze eigen kind beeindigen, welke ouder zou nou zoiets doen?! Het is de moeilijkste moment in onze leven geweest, maar ook het allermooiste. Heel raar en zo onbeschrijfelijk!
Op 7 januari 2008 was het dan zover, ik zou op deze dag bevallen van een baby. ’s Morgens om 7:00 in het Erasmus MC aangekomen, we werden voorgesteld aan een paar zusters/artsen en ingelicht. Dat was dat. Om de 4 uurtjes zou ik vaginaal een medicijn krijgen toegediend, dat de bevalling zou opwekken. Ik heb er in totaal maar 2 pilletjes gehad. De pijn van de voorweeen en weeen viel mee, de lichamelijke pijn was redelijk. Maar de emotionele pijn was zeer intens. Ik was een paar keer buiten bewustzijn. Het leek netalsof ik een andere wereld was, waar ik mijn kind in mijn armen had gesloten. En nooit meer zou laten gaan. Steeds kreeg ik zulke soort ‘dromen of tekentjes’. Achteraf gezien, vind ik het heel mooi en persoonlijk.
Volgens de arts zou de kans superklein zijn dat de baby levend op aarde zou komen. Ik wilde heel graag dat onze baby levend op aarde zou komen, al was het maar voor 1 seconde. Maar de arts zei dat we daar maar niet op moesten rekenen, toch hebben veel dua gedaan. Om 15:50 kreeg ik sterke weeen, toen wist ik dat ik moest bevallen. Alles was nieuw voor me, 1ste zwangerschap. De bevalling zelf was niet zo heel pijnlijk, maar wel super emotioneel. Wat ik me daarvan kan herinneren is dat ik aan het huilen was, omdat ik daarlijk geen kindje meer in mijn buik zou hebben. Het liefst zou ik hem altijd in mijn buik willen dragen, veilig en opgeborgen! Ook mijn man werd heel emotioneel, maar ondanks alles kreeg ik ook heel veel steun van hem. En om 16:10 is onze kleine lieve jongen LEVEND in het watervlies geboren, genaamd: Abdul Rehmaan, ‘The Servant Of The Most Beneficent’. (We hadden deze naam, voor deze baby gekozen. De reden was: Allah
De syptomen van de artsen klopten helemaal. En eigenlijk was ik best opgelucht, dat het zo was, zoals de arts me had verteld. Want ergens was ik ook bang dat ik de verkeerde keuze zou hebben gemaakt, dat mijn kind gewoon kerngezond was. Maar dat was helaas niet zo.
Rond 17:00 heeft Abdul Rehmaan zijn laatste adem uitgeblazen, ik was zelf nog half weg van de wereld door de medicatie. Toen ik mijn vader Surah Fatiha hoorde lezen, wist ik dat het zover was.
Wat ik wel heel mooi vond was dat toen onze kindje nog leefde, een andere gezichtsuitdrukking had. Maar toen hij eenmaal weg van de wereld was, keek hij zo vredig, leek net of hij aan het slapen was. Hij had echt een mooie glimlach op zijn gezicht, heel vredig, met zijn beide handjes op zijn buik. Het leek net of hij aan het bidden was. Heel mooi, maar ook heel pijnlijk. Mijn kindje was niet meer op deze wereld, ik heb ook toen al mijn emoties laten gaan, want volgens de maatschappelijk werkster zou dat goed zijn voor mijn verwerking. Daar ben ik het trouwens wel mee eens. Ik heb toen veel gehuild, alle emoties heb ik ge-uit. Later heb ik eigenlijk geen ‘terugval’ meer gehad. Even later kwamen mijn moeder, zussen, zwagers, schoonzussen en broers langs. En allemaal waren ze van mening dat Abdul Rehmaan op zijn vader leek. Daar was ik supertrots op, maar het deed ook verschrikkelijk veel pijn. Want ja, op wie hij ook lijkt, hij is er niet meer! Tuurlijk werd ons pijn verlicht door de gedachte dat onze kind op een veel betere plaats is dan wij ons kunnen voorstellen. Dat geeft ons ook een supergoed gevoel. Een gevoel dat ons altijd tevreden zal houden. Ik merk ook dat sinds deze gebeurtenis, mijn imaan sterker is geworden. En ik besef ook veel meer dat deze wereld maar tijdelijk is. Verder heb ik een veel sterkere band gekregen met mijn familie.