Nwijit
27-02-2010, 22:41
Ik hoop dat jullie het wat vinden.
Citaat:
Daar lagen we dan. Te dichtbij, ver van elkaar af. Omringd door stilzwijgende vlagen van verwelkte liefde en alleen jij had nog lief. Mijn kristallen woorden en meer niet. Tranen schoven zwachtelend over mijn bevende huid en jij snikte onder het stervende oog van de zinkende nacht. Maar je zei niets over de ivoren maneschijn, ’t druipende vlinderbloed dat zich langs oevers vormde tot ons gifzwarte wrok en zelfs niet over de bloedende zweepslagen op de broze rug van onze klonterende liefde. Dus we zwegen, stonden kreupel op. Groetten elkander als zwervende vreemde en verdwenen als een kermende bliksemschicht in ’t licht van de mijmerende nacht.
We leken verdwenen.
Slechts roodbevroren vlammen smeekten stotterend in de open haard om ijlende liefdesbrieven. Maar smeulend zijn ze erdoor gedoofd zonder op te vlammen moedeloos uitgegaan. Wijdvertakte bomen verstijfden tegen de asgrauwe lucht, met de winterbries wentelend als een doodse adem door slapende huizen tot niemand meer gaapte of droomde of ademde of zelfs zag wat wij toen deden. Want we liepen uiteen naar elkander toe. En we schreven met broze takken op de rimpels van de aarde en in ’t opgelikte zand door de zeilende zee dat we ooit lief hadden gehad, misschien wel te veel, maar eigenlijk nooit meer dan genoeg.
Dus we bleven, veraf te dichtbij elkaar. Onze liefde kon niet anders. Jij schonk mij poëzie onder het luidkeelse gezwoeg van de regen. En ik vuurde blozende wolken af naar het hemelgewelf van je hart. Want meer konden we niet. Meer niet. Dus we liepen stilletjes ineen, hand in hand en keken een rondte door elkander heen. Langs de vlammen, tegen de wentelende winterbries in. En jij brak een broze tak en tekende onze woorden in de goudrode bol aan het hemelgewelf; dat we zouden blijven, tezamen voor altijd, eigenlijk misschien wel te veel, maar nooit meer dan genoeg.
Citaat:
Daar lagen we dan. Te dichtbij, ver van elkaar af. Omringd door stilzwijgende vlagen van verwelkte liefde en alleen jij had nog lief. Mijn kristallen woorden en meer niet. Tranen schoven zwachtelend over mijn bevende huid en jij snikte onder het stervende oog van de zinkende nacht. Maar je zei niets over de ivoren maneschijn, ’t druipende vlinderbloed dat zich langs oevers vormde tot ons gifzwarte wrok en zelfs niet over de bloedende zweepslagen op de broze rug van onze klonterende liefde. Dus we zwegen, stonden kreupel op. Groetten elkander als zwervende vreemde en verdwenen als een kermende bliksemschicht in ’t licht van de mijmerende nacht.
We leken verdwenen.
Slechts roodbevroren vlammen smeekten stotterend in de open haard om ijlende liefdesbrieven. Maar smeulend zijn ze erdoor gedoofd zonder op te vlammen moedeloos uitgegaan. Wijdvertakte bomen verstijfden tegen de asgrauwe lucht, met de winterbries wentelend als een doodse adem door slapende huizen tot niemand meer gaapte of droomde of ademde of zelfs zag wat wij toen deden. Want we liepen uiteen naar elkander toe. En we schreven met broze takken op de rimpels van de aarde en in ’t opgelikte zand door de zeilende zee dat we ooit lief hadden gehad, misschien wel te veel, maar eigenlijk nooit meer dan genoeg.
Dus we bleven, veraf te dichtbij elkaar. Onze liefde kon niet anders. Jij schonk mij poëzie onder het luidkeelse gezwoeg van de regen. En ik vuurde blozende wolken af naar het hemelgewelf van je hart. Want meer konden we niet. Meer niet. Dus we liepen stilletjes ineen, hand in hand en keken een rondte door elkander heen. Langs de vlammen, tegen de wentelende winterbries in. En jij brak een broze tak en tekende onze woorden in de goudrode bol aan het hemelgewelf; dat we zouden blijven, tezamen voor altijd, eigenlijk misschien wel te veel, maar nooit meer dan genoeg.