[URL="http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=3056523"]Whatever it takes.[/URL]
Proloog
Nog nooit in mijn leven heb ik zo hard moeten werken. Ik kan gewoon niet meer. Maar ik ben niet van plan om op te geven. Ik stort me weer op het vele papierwerk. Mijn hoofd bonkt, en mijn maag rammelt. Ik uit een diepe zucht. Zohir Saïdi kijkt me met een geamuseerde blik aan. ''Moe, Aya?'' Hij zou het maar al te fijn vinden als Aya zijn kantoor verlaat. ''Ik dacht het niet.'' zei Aya met een arrogante blik. Hij geloofde haar niet. Hij stond op en verliet het kantoor. Ik was blij dat hij eindelijk weg ging. Ik liet mijn hoofd voor eventjes op het bureau zakken, voordat hij weer terug zou komen. Dit voelde goed. Ik zou zo in slaap kunnen vallen. Mijn maag begon nog meer te rammelen, toen ik een vers, warm broodje rook. Ik schoot overeind met mijn hoofd en ik deed net of ik hard aan het werk was. Ik heb vanochtend niet ontbeten, want ik dacht dat ik wel een gaatje zou vinden tijdens het werk om te eten. Maar nee, er is veel te doen vandaag. Zohir at zijn broodje op achter zijn bureau. Ze kon hem niet uitstaan.. Hij dacht dat hij alles kon maken. En dat alleen omdat zijn vader de baas is van het bedrijf. Ok, hij kan ook bijna alles maken. Maar hij behandelt me als uitschot, als poep onder zijn schoen. Ik zou hem zichzelf niet nog hoger doen voelen, door toestemming te vragen om te mogen lunchen. Ik zal hem het plezier niet doen om toe te geven dat ik niet meer kan. Alhoewel het heel verleidelijk is. Dan kon ze weer terug naar haar oude kantoor, waar Sanae zit. Nee, ik zal hem dat plezier niet gunnen. Ik ga door.. Whatever it takes.
Als je nieuwsgierigheid is opgewekt,, lezen!