queenie
12-02-2010, 23:26
Mijn allereerste vriend wat heb ik veel gehouden van jou zeg, als ik terugkijk denk ik alleen maar, was ik er maar veel eerder mee gestopt, toen ik nog moed had. Ja toen ja. Toen ik nog een sterke meid was en de hele wereld aankon. Ja als we toen uit elkaar waren gegaan had ik nooit zon pijn gehad.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik en jij geen wij waren, waarom weet ik niet... Heb altijd geweten dat wij geen toekomst hadden samen en ik bleek gelijk te hebben.
Jij wou niet voor me vechten terwijl ik zoveel jaren met jou heb gedeeld, jij was mijn maatje, mijn beste vriend, mijn alles.
Misschien was je bang ik weet het niet, maar ik zal nooit begrijpen waarom je me aan de kant zette, aangezien je me daar nooit een duidelijke reden voor hebt gegeven.
Ben altijd goed voor jou geweest dus daar kan het niet aan gelegen hebben, zelfs toen jij zo in de shit had dat je al je frustatie op mij afreageerde.
Ik dacht het komt wel goed, hij meent het niet, hij voelt zich niet goed.
Van een lieve jongen veranderde jij in een agressief monster.
Wat jij mij hebt aangedaan dat zal ik je helaas nooit vergeven, wat er ook gebeurt in je leven, welk pad je zal bewandelen, weet dat er iemand is op deze aardbol die je niet zal vergeven.
Je gaf me ook niet eens de kans om afscheid van je te nemen, wat heb ik het daar zwaar mee gehad.
Echt het heeft me een half jaar van me leven gekost om me weer gelukkig te voelen. Een half jaar dat is echt lang.
Dat was echt een rotperiode, het voelde als een zwart gat waar ik niet meer uitkon komen.
Hoevaak ik dacht, waarom doet het zon pijn, wanneer gaat dit rotgevoel over?
Ik wou niets meer voelen, heb zelfs aan zelfmoord gedacht. Heb emmers vergoten met tranen.
Terwijl jij dat niet eens waard bent , nu voel ik alleen nog maar boosheid.
Ik dacht wat moet ik nu? Ben nu alleen, mensen om me heen trouwen krijgen kinderen en ik ben alleen.
Ik hield zoveel van je dat het echt intens pijn deed, maar jij had de moed niet om voor mij te kiezen.
Of je had al een ander pad te bewandelen..... wie weet, ik weet het niet.
Wel weet ik dat jij mijn hart zo hard hebt gebroken dat het me nu vele jaren later nog steeds moeite kost om mannen te vertrouwen.
Ik weet dat ik toch een keer iemand een kans zal moeten geven, maar het is moeilijk, mijn zelfvertrouwen qua mannen stelt echt helemaal niets voor.
Waarom heb ik vaak gedacht, waarom brak je mijn hart en waarom op zon rotmanier? Wat had ik jou aangedaan? Je zei dat je het niet aankon om me zo te zien, daarom was het beter om geen afscheid te nemen van elkaar..
Hoe gemeen kun je zijn? Later bleef je me bellen omdat je vrienden wou blijven?
En om mij hoop te geven want daar was je goed in, me vertellen dat het nog wel goed zou komen tussen ons?? Huh dacht je dat echt?
Ben je gek zei ik nog, ik wil geen vrienden zijn met iemand die mijn hart heeft verscheurd.
Wou op dat moment alles of niets, het werd niets...
Als ik je stem dan weer hoorde vond ik het wel fijn, maar zodra ik me realiseerde dat je niet meer van mij was ging ik weer kapot van binnen.
Uiteindelijk hadden we helemaal geen contact meer, vond het moeilijk maar het was beter zo.
Ik weet nog goed dat je me meer als een jaar later belde in de ochtend '' jij zei dat je spijt had, dat je toen niet wist waar je mee bezig was.
Ik heb erover heen gepraat want het interesseerde me niet. Het deed me goed dat jij spijt had, want ik heb altijd geweten dat jij spijt zou krijgen.
Later kwam ik erachter dat je me belde vlak voor dat je ging trouwen...
Heel vreemd, twijfelde je dat je mij toen belde?
Weet je wat echt raar is? Dat ik me niet eens meer de mooie en leuke momenten tussen ons kan
herinneren. Alleen het laatste jaar, de pijn, je woede aanvallen, de ruzie's etc..
Wat is er mis gegaan tussen , ik weet het niet, moet ook zeggen, het maakt me niets meer uit.
Of misschien toch wel, wat ik wel weet, jij hebt me voorgoed veranderd.
Ik heb veel van jou geleerd dat zeker.
Als je me toch zou zien, wat je mis bent gelopen....
Wat je niet kapot maakt, maakt je alleen maar sterker. Ja dat klopt zeker wel.
Ik leefde toen echt in een sprookje, was naief om jou te vertrouwen.
Nu vele jaren later heb ik eindelijk een lieve jongeman ontmoet, hij maakt me super gelukkig.
Een schatje is het en het voelt super super goed, maar ik ben bang echt heel erg bang.
Gewoon bang dat ik m kwijtraak, bang voor de pijn, hij weet dit niet eens.
Hij weet niet dat ik me zo onzeker voel, ik wil ook niet dat hij dit weet.
Wil liever dat ie me ziet als de sterke dame die hij graag ziet.
Ik kijk terug op mijn leven en denk shit man ben zowat oud, geen kinderen niets, zou het met deze man wel lukken???
Wie weet.....Ben in ieder geval zo onzeker en ik realiseer me dat dit door jou komt.
Jij bent diegene die me nu laat twijfelen, die me nu bang maakt.
Bang dat ik niet goed genoeg ben, of niet perfect genoeg, niet lief genoeg en zo kan ik wel een hele poos door gaan.
Ik realiseer me dat ik veel van mijn nieuwe liefde hou en dat het toch anders voelt als toen met jou. Wat ik nu voel zit goed ondanks mijn onzekerheden.
Misschien heeft het dan toch zo moeten zijn, wij hadden nooit een toekomst samen.
Toch zal ik je nooit vergeven, je naam staat in mijn hart geschreven.
Niet omdat ik van je hou, maar omdat ik je niet kan vergeven.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik en jij geen wij waren, waarom weet ik niet... Heb altijd geweten dat wij geen toekomst hadden samen en ik bleek gelijk te hebben.
Jij wou niet voor me vechten terwijl ik zoveel jaren met jou heb gedeeld, jij was mijn maatje, mijn beste vriend, mijn alles.
Misschien was je bang ik weet het niet, maar ik zal nooit begrijpen waarom je me aan de kant zette, aangezien je me daar nooit een duidelijke reden voor hebt gegeven.
Ben altijd goed voor jou geweest dus daar kan het niet aan gelegen hebben, zelfs toen jij zo in de shit had dat je al je frustatie op mij afreageerde.
Ik dacht het komt wel goed, hij meent het niet, hij voelt zich niet goed.
Van een lieve jongen veranderde jij in een agressief monster.
Wat jij mij hebt aangedaan dat zal ik je helaas nooit vergeven, wat er ook gebeurt in je leven, welk pad je zal bewandelen, weet dat er iemand is op deze aardbol die je niet zal vergeven.
Je gaf me ook niet eens de kans om afscheid van je te nemen, wat heb ik het daar zwaar mee gehad.
Echt het heeft me een half jaar van me leven gekost om me weer gelukkig te voelen. Een half jaar dat is echt lang.
Dat was echt een rotperiode, het voelde als een zwart gat waar ik niet meer uitkon komen.
Hoevaak ik dacht, waarom doet het zon pijn, wanneer gaat dit rotgevoel over?
Ik wou niets meer voelen, heb zelfs aan zelfmoord gedacht. Heb emmers vergoten met tranen.
Terwijl jij dat niet eens waard bent , nu voel ik alleen nog maar boosheid.
Ik dacht wat moet ik nu? Ben nu alleen, mensen om me heen trouwen krijgen kinderen en ik ben alleen.
Ik hield zoveel van je dat het echt intens pijn deed, maar jij had de moed niet om voor mij te kiezen.
Of je had al een ander pad te bewandelen..... wie weet, ik weet het niet.
Wel weet ik dat jij mijn hart zo hard hebt gebroken dat het me nu vele jaren later nog steeds moeite kost om mannen te vertrouwen.
Ik weet dat ik toch een keer iemand een kans zal moeten geven, maar het is moeilijk, mijn zelfvertrouwen qua mannen stelt echt helemaal niets voor.
Waarom heb ik vaak gedacht, waarom brak je mijn hart en waarom op zon rotmanier? Wat had ik jou aangedaan? Je zei dat je het niet aankon om me zo te zien, daarom was het beter om geen afscheid te nemen van elkaar..
Hoe gemeen kun je zijn? Later bleef je me bellen omdat je vrienden wou blijven?
En om mij hoop te geven want daar was je goed in, me vertellen dat het nog wel goed zou komen tussen ons?? Huh dacht je dat echt?
Ben je gek zei ik nog, ik wil geen vrienden zijn met iemand die mijn hart heeft verscheurd.
Wou op dat moment alles of niets, het werd niets...
Als ik je stem dan weer hoorde vond ik het wel fijn, maar zodra ik me realiseerde dat je niet meer van mij was ging ik weer kapot van binnen.
Uiteindelijk hadden we helemaal geen contact meer, vond het moeilijk maar het was beter zo.
Ik weet nog goed dat je me meer als een jaar later belde in de ochtend '' jij zei dat je spijt had, dat je toen niet wist waar je mee bezig was.
Ik heb erover heen gepraat want het interesseerde me niet. Het deed me goed dat jij spijt had, want ik heb altijd geweten dat jij spijt zou krijgen.
Later kwam ik erachter dat je me belde vlak voor dat je ging trouwen...
Heel vreemd, twijfelde je dat je mij toen belde?
Weet je wat echt raar is? Dat ik me niet eens meer de mooie en leuke momenten tussen ons kan
herinneren. Alleen het laatste jaar, de pijn, je woede aanvallen, de ruzie's etc..
Wat is er mis gegaan tussen , ik weet het niet, moet ook zeggen, het maakt me niets meer uit.
Of misschien toch wel, wat ik wel weet, jij hebt me voorgoed veranderd.
Ik heb veel van jou geleerd dat zeker.
Als je me toch zou zien, wat je mis bent gelopen....
Wat je niet kapot maakt, maakt je alleen maar sterker. Ja dat klopt zeker wel.
Ik leefde toen echt in een sprookje, was naief om jou te vertrouwen.
Nu vele jaren later heb ik eindelijk een lieve jongeman ontmoet, hij maakt me super gelukkig.
Een schatje is het en het voelt super super goed, maar ik ben bang echt heel erg bang.
Gewoon bang dat ik m kwijtraak, bang voor de pijn, hij weet dit niet eens.
Hij weet niet dat ik me zo onzeker voel, ik wil ook niet dat hij dit weet.
Wil liever dat ie me ziet als de sterke dame die hij graag ziet.
Ik kijk terug op mijn leven en denk shit man ben zowat oud, geen kinderen niets, zou het met deze man wel lukken???
Wie weet.....Ben in ieder geval zo onzeker en ik realiseer me dat dit door jou komt.
Jij bent diegene die me nu laat twijfelen, die me nu bang maakt.
Bang dat ik niet goed genoeg ben, of niet perfect genoeg, niet lief genoeg en zo kan ik wel een hele poos door gaan.
Ik realiseer me dat ik veel van mijn nieuwe liefde hou en dat het toch anders voelt als toen met jou. Wat ik nu voel zit goed ondanks mijn onzekerheden.
Misschien heeft het dan toch zo moeten zijn, wij hadden nooit een toekomst samen.
Toch zal ik je nooit vergeven, je naam staat in mijn hart geschreven.
Niet omdat ik van je hou, maar omdat ik je niet kan vergeven.