amitaf81
04-02-2010, 11:07
Ik weet het nog zo goed, het enige dat ik tegen mezelf zei was " niet verliefd worden, niet verliefd worden". Ga maar met hem om, leer hem maar kennen, maar wordt vooral niet verliefd, want als je niet verliefd bent kan het ook geen pijn doen als blijkt dat het toch niet is wat ik wou dat het zou worden. Ik bouwde een enorme muur om me heen, de beste materialen werden gebruikt. Al zeggen ze wel vaker dat 100% bescherming niet bestaat, ik wist zeker dat het mij wel was gelukt.
Eindelijk kon ik met iemand omgaan zonder dat diegene dichtbij kon komen, te dichtbij.. nee dat zou me niet nog een keer overkomen verzekerde ik mezelf. De eerste telefoongesprekken waren zo leuk, hoe kon dat toch? ik kende je niet, jij mij ook niet en toch leek het alsof ik met een bekende aan het praten was. De klik was er vanaf de eerste seconde, dat kan ik en wil ik niet ontkennen. Maar ja, wat was een gesprek, met een gesprek kon me niks overkomen.. Na uren met elkaar te hebben gepraat brak het moment van de waarheid aan, ik zou je zien, WAJOUW!
Maar ik was niet zenuwachtig, waarom zou ik ook, je zou me toch niet kunnen raken, die muur stond er namelijk niet voor niks. Eerste date was eenvoudig maar daardoor niet minder leuk, wat was het leuk om je af en toe stiekem aan te raken, of te plagen en te slaan.. Achteraf gezien begon die muur toen af te breken, ik voelde me meteen op mijn gemak bij jou.. Jij was jij, dat was duidelijk, je deed je niet voor als iemand om interessant over te komen, nee, je bleef jezelf en dat was interessant genoeg voor me..
Als ik denk aan dat moment dat we op het bankje gingen zitten, ik met mijn hoofd leunend tegen je schouder, we durfden niet te bewegen hahaha.. Maar het was goed zo.. voor dat moment was het meer dan genoeg.. De uren vlogen om en onderweg naar huis was ik met mezelf in gevecht.. Mocht ik je nu wel of niet leuk vinden.. Mijn hart zei stiekem ja.. Mijn verstand zei NEE!.. Maar toen je mijn hand vast pakte, toen gingen mijn hart en verstand in gevecht.. Wie zou er toch winnen?
Ik kwam thuis en besloot om je niet te dichtbij te laten komen, want dat zou gevaarlijk zijn..
Maar als ik nu terug kijk, waar was ik nu eigenlijk zo bang voor? waarom heb ik gewoon niet van elke seconde genoten, ik kon toch meteen zien dat jij anders was, dat je speciaal was, waarom was ik zo koppig dat ik het niet toe wilde geven...
Dit heb ik precies een jaar geleden geschreven, en nu, een jaar later sta ik ik op het punt om met diegene te trouwen...
kwam dit stukje net tegen, wist niet eens dat ik dat ooit had geschreven.. maar het verwoord heel goed wat ik toen voelde, en ben blij dat mijn hart eindelijk heeft gewonnen...
Eindelijk kon ik met iemand omgaan zonder dat diegene dichtbij kon komen, te dichtbij.. nee dat zou me niet nog een keer overkomen verzekerde ik mezelf. De eerste telefoongesprekken waren zo leuk, hoe kon dat toch? ik kende je niet, jij mij ook niet en toch leek het alsof ik met een bekende aan het praten was. De klik was er vanaf de eerste seconde, dat kan ik en wil ik niet ontkennen. Maar ja, wat was een gesprek, met een gesprek kon me niks overkomen.. Na uren met elkaar te hebben gepraat brak het moment van de waarheid aan, ik zou je zien, WAJOUW!
Maar ik was niet zenuwachtig, waarom zou ik ook, je zou me toch niet kunnen raken, die muur stond er namelijk niet voor niks. Eerste date was eenvoudig maar daardoor niet minder leuk, wat was het leuk om je af en toe stiekem aan te raken, of te plagen en te slaan.. Achteraf gezien begon die muur toen af te breken, ik voelde me meteen op mijn gemak bij jou.. Jij was jij, dat was duidelijk, je deed je niet voor als iemand om interessant over te komen, nee, je bleef jezelf en dat was interessant genoeg voor me..
Als ik denk aan dat moment dat we op het bankje gingen zitten, ik met mijn hoofd leunend tegen je schouder, we durfden niet te bewegen hahaha.. Maar het was goed zo.. voor dat moment was het meer dan genoeg.. De uren vlogen om en onderweg naar huis was ik met mezelf in gevecht.. Mocht ik je nu wel of niet leuk vinden.. Mijn hart zei stiekem ja.. Mijn verstand zei NEE!.. Maar toen je mijn hand vast pakte, toen gingen mijn hart en verstand in gevecht.. Wie zou er toch winnen?
Ik kwam thuis en besloot om je niet te dichtbij te laten komen, want dat zou gevaarlijk zijn..
Maar als ik nu terug kijk, waar was ik nu eigenlijk zo bang voor? waarom heb ik gewoon niet van elke seconde genoten, ik kon toch meteen zien dat jij anders was, dat je speciaal was, waarom was ik zo koppig dat ik het niet toe wilde geven...
Dit heb ik precies een jaar geleden geschreven, en nu, een jaar later sta ik ik op het punt om met diegene te trouwen...
kwam dit stukje net tegen, wist niet eens dat ik dat ooit had geschreven.. maar het verwoord heel goed wat ik toen voelde, en ben blij dat mijn hart eindelijk heeft gewonnen...