Bekijk volle/desktop versie : How can i dry your'e tears?


26-12-2009, 19:54

How can i dry your'e tears?







1.



Samiaaaaa! Samiaa! Ke7ba, waarom heb je me niet geholpen. Je bent alleen maar buiten! Mijn moeder keek me met brandende ogen aan. Wat heb ik nou aan een dochter zoals jij! Ze trapte me een paar keer flink in me buik, en kneep op haar allerhardst in mijn been, daarbij trok ze ook aan mijn haar. Ik schreeuwde het uit, yemma yemma, ik heb werk en school. Sma7lie yemma!

De tranen dwarrelden een voor een naar beneden. Ik zag niets meer, alleen het gene voor me dat net gebeurde. Ik kon het niet meer aan, elke dag werd ik hiermee geconfronteerd. Het werd me teveel, echt te veel! Waarom zag ze het toch niet, dat ik alles goed probeerde te doen. Ik luisterde, ik deed alles wat me vroeg. Nooit heb ik een bedankt gehoord, of is me gevraagd hoe het met me ging. Ik bekeek mezelf in de spiegel dit was ik, een klein wipneusje met veel sproetjes. Mijn lange zwarte sluike haren hingen over mijn ronde gezicht, in mijn groene ogen kon je al het verdriet zien. Ik waste mijn gezicht, en droogde die af. Op dit moment had ik iemand nodig om mij verdriet mee te delen. Soukaina was de gene die mij volkomen begreep en troosten, & daarbij ook de enige. Ik sloop stiekem naar beneden, en deed mijn jas en schoenen aan. Ik liep het vertrouwde pad op richting het park, Soukaina kon ik jammer genoeg niet speken. Ze moest met haar moeder op visite.

Wat miste ik mijn vader toch, in de tijd voor mijn vader allah i rahmoe overleed, was het allemaal vredig. Ik had een goede band met mijn ouders dus ook met mijn moeder. Mijn vader was altijd uitermate trots op mij, en liet dat ook goed zien. Hij bedankte me altijd, en hielp me. Sinds die dag, dat hij oppeens verdween. Die dag die ik kan herinneren als de dag van vandaag. Is het misgelopen, mijn moeder sloot zich altijd op. Had altijd agressieve aanvallen, ik wist nooit wat ik ermee moest doen. Nu alweer 3 jaar later nog steeds niet. De tranen stroomde over me wangen. Diep in mijn gedachten verzonken liep ik naar ‘ons’ bankje. Ik schrok toen ik tegen iemand opbotste...
[ Meiden, die dit verhaal herkennen. Ik heb hem ook op mijn acc van c.nl ]
26-12-2009, 20:01


je erste fAN
26-12-2009, 20:02
Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up Up
26-12-2009, 20:04
thanx. x
26-12-2009, 20:19


2.

Het was mijn moeder, ze keek me met haatzaaiende ogen aan. Ik kreeg gelijk al een klap opgevangen. Dus hier hang je uit schreeuwde ze, wat moet je hier? Je hoort thuis te zitten, ze probeerde me te duwen, en mee te slepen. Maar voor een keertje verzette ik me. Ze siste kwaad in me oor, dat ik nu mee moest komen. Ik barste nog harder in tranen uit, en liep weg. Mijn moeder schreeuwde me nog na, dat ik niet thuis zal komen. Stilletjes nam ik plaats op ons bankje, en keek om me heen of niemand ons voorval zal hebben gezien. Ik voelde voorzichtig aan de plek, waar me moeder sloeg hij was nog warm. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en zo bleef ik een tijdje zitten. Ik hoorde wat voetstappen uit de verte en die naderde steeds meer en meer mij kant. Zou het me moeder zijn, nee vast niet een voorbijganger. ‘De voorbijganger’kuchtte stilletjes, en kwam naast me zitten. Ik tilde me hoofd op, en keek recht in de ogen van de jongeman, ze hielde me als het ware vast. De ogen van de onbekende jongeman, brachte met tot rust, wat nog niemand ooit was gelukt. Behalve die van mijn vader..
Spontaan braken de tranen nog meer bij me uit. Ik zag dat hij schrok, en niet goed wist wat die moest doen. Ik wendde mijn gezicht af, en keek naar een vader die speelde met zijn dochter, zo vredig en lief.. De jongeman zat er nog steeds, en nog steeds hadden wij geen woord uitgewisseld. Uit het niets stelde hij zich voor. Ik ben Tarek..

Tarek:

Ik was zoals elke zaterdag op weg naar mijn vriend. Maar werd afgeleid door een jonge vrouw, die ik niet eerder had gezien. Ik weet niet wat ze met me deed, maar haar uiterlijk, & haar de toestand waarin ze zich bevond deden iets met me. Ze had ruzie, ruzie met een oudere dame, het zou haar moeder kunnen zijn. Wat had ik haar graag willen helpen, maar ik ben maar een onbekende. Met opgeheven hoofd liep ze door, en keek vluchtig in het rond, ze nam plaats op een bankje. Ik greep me kans, en maakte plaats naast haar. Ze trilde en snikte, totdat ze mijn aanwezigheid opmerkte. De ogen waarmee ze me aankeek staan nu in mijn hoofd geschrift, met zoveel emotie, en verdriet. Gewoon niet te beschrijven. Ik weet dat ze Samia heet. Meer niet, ze liep weg. Haar naroepen deed ik niet.. Samia since today i don’t let you go prevelde ik langzaam. Ik draaide me om en viel in een diepe slaap..
26-12-2009, 20:28
thanx hanae.
26-12-2009, 20:30

Citaat door SMILE-:
thanx hanae.




Graag gedaan
27-12-2009, 15:32
Verder? x
27-12-2009, 15:39
upppppppppppppp, leuk verhaal!
27-12-2009, 19:24
3.


Samia:

Eindelijk het weekend was voorbij. Ik heb alleen maar aan die ene Tarek gedacht, wie was hij toch? En waarom, kwam hij naast mij zitten? En waarom kwam hij me toch zo bekend voor? Met die vragen in mijn hoofd keek ik naar de zon die net opkwam.
Een nieuwe dag, een nieuwe week, een nieuw gebeuren.

Rustig nam ik een douche, kleedde me om. En liep richting beneden. Ik startte m ijn auto, en reed met een volle vaart richting mijn werk. Vandaag zou ik op een andere afdeling mogen werken, en natuurlijk kwamen daar ook nieuwe collega’s bij kijken. Beheerst pakeerde ik mijn autootje in, en liep snel naar de juiste afdeling. Ik werd gelijk voorgesteld aan alle collega’s. Er werd me meegedeeld, dat er nog een iemand bij hoort, maar die later zou komen. Omdat ik al wist hoe het werk in z;n gang liep, kon ik in principe gelijk aan het werk. Ik deelde mijn kantoor met een andere meid, van Portugese afkomst. Ze leek me wel aardig, en af en toe maakte we een babbeltje. Uiteindelijk was het pauze, ik maakt nog wat werk af, en sloot als laatste aan de tafel. Toen ik de kring rond keek, bleef mijn hoofd bij een iemand hangen..

Een iemand, met dezelfde diepe rustgevende ogen, de zelfde strakke kaaklijn, net als die van mijn vader.. Hij liet zijn ogen op me rusten, en liet een klein glimlachje zien, hij rekte zijn arm uit om zich voortestellen. Hij deed het precies op dezelfde manier, als ‘toen’. Ik wende mijn gezicht ‘weer’af. Er ontstond een brok in me keel, en de tranen wilden uit mijn traanklieren springen. Waarom gebeurde dit toch, ik kende hem niet. Het enige wat ik wist, was dat hij Tarek heette.
30-12-2009, 14:03


Ik wil een vervolg