Geduld[/SIZE]
[SIZE="3"]Daar zit je dan in die afschuwelijke kamer, met een afgrijselijke lucht. Je staart de man die tegenover je zit wel aan, maar je realiseert je nog niet echt wat hij zojuist gezegd heeft. Jij,kanker? Hoe kan dat? Dat zou mij toch nooit kunnen overkomen? Al die vragen. Niet wetend wat je te wachten staat?
Na thuiskomt rent Jihan meteen naar boven. In haar kamer pakt ze haar Ipod uit haar tas, gaat in bed liggen en zet de muziek zo hard mogelijk. Tranen stromen over haar gezicht. De woorden van de arts blijven zich maar in haar hoofd herhalen. ?Mevrouw Aljanini, er is een tumor in uw lichaam gevonden ?. Vanaf dat moment hoorde ze al niks meer. OH ALLAH, WAAROM IK? WAAROM NIET DAT GEMENE MENS HAKIMA OFZO!
?
Een aantal maanden later.
Mevrouw Aljanini, we moeten u helaas mededelen dat we geen vooruitgang zien dus wij zullen u dosis medicijnen op moeten hogen waardoor u nog zwaardere bijwerkingen zou kunnen krijgen. Even voel ik weer die pijn, en influisteringen van de shaytaan.. dat ik het bijna een ander zou wensen. AstaghfiruAllah. Maar Elhamdoelilah ik herinner mij de Korantekst:
Wat bij jullie is, zal vergaan, maar wat bij Allah is,
is blijvend. En Wij zullen degenen die geduldig waren
zeker belonen met hun beloning, volgens het
beste wat van wat zij plachten te doen.
(16:96)
Dan denk ik Elhamdoelilah. Elhamdoelilah dat ik hier ben en deze behandeling kan krijgen en er tegen kan vechten. Elhamoelilah dat Allah mij deze beproeving laat doorstaan. Insha?Allah zal ik hem goed doorstaan. Elhamdoelilah, ik voel vrede in mijn hart. Ik bedenk me de zin die mijn vader altijd zei, maar helaas ging die het er toen slechts aan de ene kant erin en aan de andere kant eruit. Inna Allah ma3a sabeerin.
Een aantal maanden later..
?Mevrouw Aljanini, u bent genezen.?