Bekijk volle/desktop versie : -°-°MissUgly's story corner°-°-



Pagina's : [1] 2 3 4

22-12-2009, 19:06
Salaam iedereen

aangezien ik zoveel mensenkennis heb, heel veel mensen ontmoet in het kader van mij beroep besloot ik daarnet om mijn real-life -ervaringen te gieten in enkele kortverhalen. Elke gelijkenis met een bestaand persoon of een bestaande situatie is dan louter toevallig. Weet dat wat er met jou gebeurd is, met tal van anderen OOK gebeurd is.

Veel leesgenot en graag groene puntjes als je mijn verhalen weet te appreciëren.

Groetjes

MissU.G.L.Y.

22-12-2009, 19:16


Story 1: My life as a teenager

"Ik ga mezelf even voorstellen. Amina, 16 jaar oud, niet te slim, absoluut niet dom. Ik ben een jonge meid die heel graag naar school gaat. Of beter gezegd, ging. Sinds de komst van die nieuweling -Ik ben zijn naam vergeten- werd de school een hel.

Op een ochtend stond ik op. Zoals gewoonlijk had mijn mama al koffie gezet, lag er Marokkaans brood te roosteren en wond papa zich op over de net iets te korte rok van mijn zusje. 'Kom op, al ghzal, laat haar nou, ze is nog jong' Ja ja jong, zo groeien ze op in een sfeer van laksheid, de opvoeding begint nu'.
Mijn papa, een lieve man, helaas sinds enkele jaren totaal veranderd door dé Marokkaanse ziekte bij uitstek. Jawel, diabetes. Type 1 of 2. Maakt niet uit, hij windt zich sowieso op.

Ik gaf die bewuste morgen mijn mama eens twee dikke kussen op haar wang en zei haar dat ik 's middags eens een lekkere smos kaas(broodje kaas met sla, tomaat, ei ) zou eten.

Ik stapte richting bushalte en moest het op een loopje zetten want de bus van 7u45 was er al. Verdomme, dacht ik, nu is die fxcking bus wél op tijd. Gelukkig was ik niet de enige die er van uitging dat de bus later zou komen en stapte ik na een lange file de bus op. Rondkijken op zo'n bus is niet nodig. Iedereen die er normaal op zit, zat er ook. De oma met de drie kleinkinderen, de pubertjes van op school die niks anders kunnen dan de oortjes van hun laatste nieuwe I-pod in hun oren te stoppen en dan asociaal ja of nee -knikken of luidkeels JA of NEE roepen wanneer iemand hen wat vraagt.

Eindelijk, we zijn er. 1 september. Na die twee maanden sois-disant flirten in Tanger en Houcima zat het er weer op. Back to school. Back to reality. Zei ik je al dat ik Moderne Talen-Wiskunde volg? Nee? Nou, voor jullie Hollanders betekent dat ook niks. Het onderwijssysteem in Belgie verschilt zodanig van het Hollandse dat ik er niks meer van begrijp. In ieder geval, ik zit dus in en richting waarin je veel talen en veel wiskunde krijgt. Zegt niets over mijn persoonlijkheid, maar is wel belangrijk voor het verdere verloop van mijn verhaal...

22-12-2009, 19:17
-mijn verhaal lijkt saai en er lijkt geen einde aan te komen, maar geduld is een schone deugd-

22-12-2009, 19:26
De schoolbel is gegaan. Klas na klas, leerling na leerling worden we afgeroepen. Toen was het mijn beurt. "Amin Bel Jelloul". Ik zat bij Mverouw Scheerkens, onze klastitularis en tevens lerares geschiedenis. Na het afroepen van alle leerlingen uit mijn klas, moest ik helaas weer vaststellen dat er geen enkele Marokkaan in de klas zat. Damn, weer van dat. Jaar in en jaar uit zat ik enkel met Belgen. Ok, toegegeven, één van mijn beste vriendinnen was een Chinese.. geadopteerd door een stel echte Vlamingen. Ik ben geen racist hoor, voor mij is iedereen gelijk. Het gaat immers om jouw persoonlijkheid.

Mevrouw Scheerkens heb ik vorig jaar al gehad. Een lieve dame met heel wsat achtergrondkennis. Al moet ik toegeven dat ik haar nu en dan eens moet verbeteren voor wat betreft de geschiedenis van de islam. Maar we weten allemaal wel hoe dat komt: de islam, bekeken vanuit het standpunt van een niet-moslims is nu niet bepaald "juist" te noemen.

Maar daar wil ik het niet over hebben. Men heeft me namelijk gevraagd mijn verhaal neer te pennen voor de lezers van marokko.nl. Volgens wat ik me ervan herinner is dat een site waarvan het publiek niet echt "intellectueel" genoemd kan worden. Mijn excuses, dat was even vernederend.

Terug naar 1 september. Geen Marokkaan te bespeuren. Oh God, gun me toch één knappe, intelligente, grappige Marokkaan. Ik bid elke dag fajr op tijd en zal nooit meer lachen met de dikke van wiskunde. Ik beluister geen R&B-muziek en zal nooit meer stiekem kijken naar erotische films op VT4.

....

22-12-2009, 19:41


Je kent dat wel, eerste schooldag, er wordt niet echt lesgegeven, het is eerder een kennismakingsvoormiddag waarbij de leerlingen elkaar en de leerkrachten leren kennen. Heel wat van mijn klasgenoten ken ik dus van vorig jaar. An, Jill, Tim, Sanne, Zoë, Fee, Stef. Allemaal zottekes van vorig jaar. Hier en daar is er wel iets veranderd; een haarcoupe, een tatoeage, een piercing. Tja, de overgang van de 2de naar de 3de graad betekent toch heel wat.

Plots werd er aan de deur geklopt. Ik was toen op dat moment door het raam aan het kijken. De leerlingenbegeleider verontschuldigde zich voor het storen; er was net een nieuwe leerling bijgekomen.

Wat denk je? Nee, zo voorspelbaar zijn mijn verhalen niet. De nieuwe leerling heet geen Mohamed, Youssef of Nassim Het was een doodgewone Vlaamse jongen. Een doodgewone Vlaamse jongen met hemelsblauwe ogen, donker haar en alternatieve kleren. Niks speciaals. Ach ja, je kan niet alles hebben in het leven.

De hoop op een knappe Marokkaanse, intellectuele jongen had ik dus al opgegeven. Dat wordt voor mij een importjongen uit Tanger of Houcima.

De nieuwe Vlaamse jongen stelde zich voor: Bart, 17 jaar, half Vlaming, half Waal, dus perfect tweetalig. Leuk. Kunnen we onze huistaken voor Frans door hem laten maken.

Zo ging dat op schol: elke leerling had wel één of ander talent dat door de anderen mis..euh ge-bruikt kan worden. Zo hadden we Sofie uit de Latijnse, die haar moeder werkte in een copy-centre en nogal logisch dat we bij haar aanklopten als we weereens copies nodig hadden enz...

Het leven is nu eenmaal eentje van geven en nemen.

Twee weken later.

Voor Frans moesten we een toneeltje in elkaar steken en die dan tegen het einde van de maand opzeggen. Iedereen wilde met Bart samenwerken. Bart zat dus in een luxe-positie en kon dan zelf kiezen met wie hij samenwerkte. Hij koos mij- ik weet het, lijkt voorspelbaar, maar wacht gewoon het verhaal af -.

Waarom koos je mij, vroeg ik hem op de man af. 'Parce que tu me sembles la plus gentille de la classe'. Mijn Frans was en is echt niet goed en ik vroeg hem om een vertaling. 'Omdat jij de liefste lijkt van de klas' Oh, mersi bokoe, repliceerde ik. Tu es gentil ossi.

De taak bestond erin om zoveel mogelijk Frans te praten. Logisch; het was ook de les Frans. Bart begon meteen een aantal A4-bladen vol te schrijven toen ik hem eraan herinnerde dat dit groepswerk was.
Smahli , zei hij. Sma-watt? 'Heb jij Marokkaanse vrienden?" Euh, mijn vader is Marokkaans, wist je dat niet? Tuurlijk dat ik dat niet wist....

22-12-2009, 19:48
Maar hoe komt dat? Jij heet BART? Bart is toch allesbehalve Marokkaans? vroeg ik.

Ja, kijk, Amina, mijn vader is niet echt gelovig. Hij trouwde met mijn man toen ze al 3 maanden zwanger was. Mijn ma, een Belgische, wilde zelfs niet trouwen.. iets met belastingen enzo. Enne, mijn ma haar vader heette Bart en daarom werd ik zo genoemd.. als eerbetoon voor mijn overleden grootvader.

Wel ja, je zag er dus helemaal niet aan dat ie enig Marokkaans bloed had. Herinner je je nog dat ik vertelde dat hij hemelsblauwe ogen had? En zijn kledij, allesbehalve 'Marokkaans'.

Nu ik te weten was gekomen dat ie dus een beetje Marokkaans was, werd mijn nieuwsgierigheid enorm geprikkeld. Mag ik je wat vragen, vroeg ik hem. Dat mocht ik. 'Ik vroeg me af.. ben jij gelovig.. euh.. Bart?"
Hahahah, hij lachtte... Als je wil weten of ik besneden ben? Ja natuurlijk, dat is iets wat elke jongen zou moeten doen, heel hygienisch.
Yes, dacht ik bij mezelf, een zorg minder voor later, moest er iets gebeuren

Maar ik bloosde en zei "nee, joh, dat vroeg ik niet". Ben je moslim, geloof je in Allah enzo?
Hij aarzelde en zei.. zou je me leuker vinden als ik "ja" antwoorden, lieve Amina. Fxck, waarom vraagt hij dat, dacht ik bijmezelf. Vind ie me leuk?
Ik zei hem, heel stoer: je bent een klasgenoot, maakt niet uit hoor"....

22-12-2009, 19:49
.. tot later...

23-12-2009, 23:10
Verdorie, Amina, waar ben je mee bezig? Dit is MAAR een klasgenoot, MAAR een jongen van de klas.. MAAR een lekker halfbloedje met hemelsblauwe ogen...MAAR een lieve jongen met een heerlijk Frans accent.
"Hallo, earth to Amina!" zei Bart. xzuchtx Bart... wat een oerlelijke naam. Heette hij maar Mourad.. of Amin... of Youssef. Nee, "Bart". What's in a name zeggen... een naam zegt echt veel.. ofwel klinkt ie zo mooi, ofwel zo lelijk. Bart. Bah. Jammer.

We gingen verder met het toneelstukje. Bart kon heerlijk schrijven. Een echt schrijftalent. Plots vroeg ie me: "Euh, Amina, zou je het erg vinden moest er een zedige kusscène in voorkomen? " Het rood steeg naar mijn wangen. Ik voelde dat ik bloosde. Een kusscène, dacht ik, what the fxck bedoelt hij eigenlijk? Een kus zoals in "tongzoen". Nee, zotteke, zei hij, een kusje op de wang. Is toch niet haram? Ik glimlachte.
Jongen, je moest eens weten wat voor harame gedachten ik heb over je, dacht ik heimelijk bij mezelf....
'Laten we het netjes houden, geen kusscène, mijn vader vermoordt me" reageerde ik met een brede smile.
Bart leek teleurgesteld. Hij wilde er een origineel stuk van maken met de nodige pikante scènes. Nu ja, "pikant", volgens de normen en waarden van de oh zo vrome katholieke school...

De bel ging. Alle leerlingen grijpten gretig hun rugzakken bijeen en verlieten de school. Ik merkte dat Bart, net als de meeste Vlamingen, zijn fiets nam en wegreed. Ik slenterde naar de bushalte. Vreemd, anders was ik enthousiast om naar huis te gaan, de typische tajine-geur van mijn moeder op te snuiven en dan naar mijn kamer om weereens te werken voor school. Deze keer was het anders. Had het iets te maken met Bart? Nee, echt niet. Ik was er van overtuigd dat het helemaal niets met Bart te maken had.....

23-12-2009, 23:22
Ik kwam thuis aan. Ik repte me naar mijn slaapkamer en zette mijn laptop aan. Zoals gewoonlijk logde ik in op mnl. Mijn nickname vergeet ik nooit "Amina_Be". Ik was vooral een fan van Marokkaanse jongeren, liefde en relaties. Ik amuseerde me er te pletter en kon soms niet geloven hoe serieus men soms reageerde op nonsense-topics. Zo was er eentje dat kwam janken dat haar vriendje haar bedrogen had met haar beste vriendin. Of nog maffer was er eentje dat getrouwd was maar vreemdging omdat haar man haar niet genoeg bevredigde. Ik kreeg dan spontaan de slappe lach.

Geen nieuwe berichten. Het was dus tijd om het toneelstuke dat Bart had geschreven, te typen in Word en dan in tweevoud te printen. Ik keek naar zijn handschrift. Gracieus, tot op het perfecte na. Ik kreeg er kriebels van. Een jongen die zo netjes kon schrijven... Wauw.

"Aminaa?" riep mijn moeder. "Aji takoel". Tijd om te eten dus. Ik liep de trappen naar beneden en hoorde mijn moeder ondertussen aan de telefoon. Papa zou later komen. Overuren op zijn werk.

23-12-2009, 23:23
up

nog een stuk

23-12-2009, 23:27
Thanks... ben blij dat mijn --op het eerste zicht- saaie verhaal toch gelezen wordt... maar mijn lezers.. wees niet getreurd... ik maak het zeker spannend en niet voorspelbaar....

23-12-2009, 23:37
Papa en overuren? Vreemd vond ik dat. Maar ik toonde mij verbazing alleszins niet aan mijn moeder. Die zou dan toch alleen maar panikeren en de boel op stelten zetten.
Het eten smaakte me. Zoals altijd. Mama is gewoon de beste kokkin ter wereld. Zegt iedereen wel over zijn mama, maar ik meen het. Je hoeft geen honger te hebben om te snakken naar een maaltijd die zij met veel liefde bereid heeft.

Mama... dat is een schatje. Eén stressbol, maar poeslief. Ik zou me geen wereld kunnen voorstellen zonder haar. Mijn rots in de branding. Mijn engel.

Next morning...

Papa was nog steeds niet thuis. Mama panikeerde (zoals gewoonlijk). Ze had heel de nacht wakker gelegen en hem continue gebeld. Na een tijd was het zijn voice-mail. Haha, als ik denk aan de boodschap die hij had ingesproken: "Salamoe alaikoem, goedentag. Ana oecupé walakin tassel memba3d" -Ik ben bezig, maar bel later nog es- vrij vertaald. Papa had enorm veel humor. Hij was dan ook heel intelligent. Er wordt namelijk gezegd dat mensen met humor sowieso intelligent zijn. Dat intelligente heb ik deels geërfd, vraag me niet om een mop te vertellen. Je zou puur lachen uit medelijden..

Papa ... nog steeds niet thuis. Ik kreeg een krop in mijn keel. Zou ie ons beu zijn? Zou ie weggegaan zijn? Voor een andere vrouw? Nee, niet mijn papa. Echt niet, ik steek daarvoor mijn hand in het vuur. Op het werk wisten ze te vertellen dat hij rond middernacht zou vertrokken zijn. Enerzijds een grote opluchting.. hij had wdel degelijk overuren. Ten einde raad belde ik de politie. Of ze hem eventueel gezien zouden hebben. De politie wist van niets. Ik belde naar alle ziekenhuizen in de directe omgeving. Niemand die de naam droeg van mijn papa.

23-12-2009, 23:38


Morgen inshaALLAH meer.

salaam

....

24-12-2009, 18:52
ik ga helemaal stuk-lol-.

27-12-2009, 09:37
Mooi verhaal, prachtig neergepend. Je beheerst echt de kunst van het schrijven. Ik kan me de beschreven situaties zo voorstellen.

Laat ons aub niet te lang op onze honger zitten.

Ps bij uitgeverij Plantijn zullen ze wel raad weten met je verhaal

Pagina's : [1] 2 3 4