MamaS_Kindje
20-12-2009, 18:38
[SIZE="3"]Ik ben ook maar een mens!
[/SIZE]
Hier zit ik dan, nadenkend over mijn verleden.. Mijn eerste verliefdheid, mijn eerste liefde en mijn laatste liefde. Drie mannen die een enorme deel aan mijn leven hebben gehad en nog steeds hebben.
Rachid, mijn eerste verliefdheid, ik was zo puur en schoon. Niemand had me ooit met een vinger aangeraakt. Rachid onze stiekeme wandelingetjes door de straten van oujda. Wanneer er niemand was snel onze handen vasten houden. Hij die op dat moment 29 jaar was en ik 17. Je zou denken dat ik op me hoofd gevallen was maar nee. Ik voelde niks van onze leeftijdverschil. Hij ook niet, hij was trots op mijn en voelde zich hoog dat ie wat met mijn heeft ook al wou hij dat niemand het wist, wat maar voor korte duur had. Om precies te zijn drie maanden,maar mijn verliefdheid heeft 12 maanden geduurd. Het lot heeft ons uit elkaar gehaald, het lot dat "MAMA" heet. Naïef dat ik was en hij een mietje. Hij wou niet voor me vechten en dacht daar helemaal niet aan."Luister naar je moeder" waren zijn woorden, ze ogen rood hij zou gaan huilen. Dat wist ik zeker. Ik keerde terug naar Nederland en liet voor wat het was. Niet bestemd.
Hamza, mijn eerste liefde. Hij bezit mijn hart tot de dag van vandaag. Onze eerste ontmoeting vond ik hem een sukkel. Ik walgde van hem maar tegelijkertijd stikte ik van jaloezie wanneer hij in gesprek was met iemand van mijn geslacht. Wurgen maar tegelijkertijd kon ik hem wel kussen. We kregen een relatie, ik was in de wolken. Hij was trots op mijn en showde mijn overal wat precies het tegenovergestelde was van Rachid. Hamza stelde me voor aan ze ouders, ze broers zijn zussen. Ik was in de wolken, ik moest het delen en vertelde het uiteindelijk aan mijn moeder. Weer trapte ik in mijn eerste fout, en weer was het lot niet voor ons bestemd. "Mama" had weer gesproken. Ik zwoor plechtig tegen hem, te gaan vechten voor onze liefde. Ik was bereid me zelf te geven, zodat we allebei zekerheid hadden dat ik niet zou stoppen. Ik wou hem en niemand anders, maar wanneer het erop aan kwam kon ik mijn lot niet verraden. Mijn lot stond vast, het luisteren naar mijn dierbaarste bezit "Mama". Maanden heb ik gevochten voor mijn grote liefde, maanden lang heb ik elke dag mezelf in slaap laten huilen, maanden lang praatte ik elke dag over hem. Maar over hem heen zal ik nooit zijn, heb ik het geaccepteerd? Ja. Spijt? Ja en nee. Ik zal nooit me hart geven zoals ik dat aan Hamza heb gegeven.
Bilal, mijn laatste liefde. Twee jaar na hamza en nog steeds was ik niet over Hamza heen, kwam ik Bilal tegen. Hij was niet de doodnormale Marokaan, hij is helemaal geen Marokkaan, het was een algerijn. Hij lief aardig maar arrogant. Hij wist dat hij knap was Enso elk meisje kan krijgen. Hij hield het ook niet geheim. Ik was eigenlijk te lelijk. Maar iets hield me toch bij hem. Bang dat ik niemand meer zouden kunnen krijgen? Was dat het? Hij wist over Hamza, iets wat ik ook niet voor me kon houden. Hij moest weten dat ik niet heel me hart aan hem kon geven, die recht heeft hij. Maar wat bleek nou hij kon dat ook niet? Jaloers dat ik was, had ik de recht daar op? Nee, maar was het wel. Het werd een gewoonte en in plaats van elkaars geliefde deelde we elke keer onze pijn om onze eerste liefde. Maanden ging voorbij, en het enige verschil was dat ik niks tegen "MAMA" had gezegd. Stiekeme afspraakjes, stiekeme telefoontjes, alles ging goed. Ik heb van me eerste twee fouten geleerd, Eerlijkheid! En dan gebeurde het, ik was het zat om zijn verdriet aan te horen, ik maakte er een eind aan. Drie maanden gingen voorbij en het leek als we allebei een make-over hebben gehad. We wisten het allebei het werd tijd om onze ware gevoelens te tonen in plaats er bang voor te zijn, en dat gebeurde. We zijn nu closer dan ooit, en we hebben bijna een jaar met elkaar. Ja het is een wonder dat ik niet ben gaan rennen naar "MAMA". Elke keer dat ik met haar zit, zit het op de puntje van me tong om alles op te biechten, maar ik weet wat er gaat gebeuren. Mijn mama zal nooit iemand accepteren die ik wil.
Een ding hebben deze drie mannen met elkaar gemeen, ze hebben alle drie geen papieren. Ik schaam me er om, is dat misschien het fout die elke keer maak, dat kan niet. Aangezien mijn moeder me koppelt met mannen uit Marokko. Mijn lot is niet bestemd met Rachid, Hamza of Bilal. Dat weet ik honderd procent zeker, maar waarom er mee doorgaan? Ik ben ook maar een mens en heb ook maar gevoelens. Zal mijn hart weer breken? Ja maar een ding weet ik zeker hij zal voor de laatste keer breken. Ik heb geen spijt dat ik deze drie mannen in me leven heb gehad, ik ben blij dat ik toch nog liefde heb gekend, pure liefde.
Mijn lot, ik zal trouwen met iemand die ik niet wil. Je zou denken dat ik gek ben, nee ik wil alleen dat mijn moeder trots op me is. Haar erkening, haar acceptatie, haar trotsheid, Ik wil haar gelukkig zijn. Natuurlijk speelt er veel meer maar sommige dingen doen te pijn en zijn te confronterend. Voorlopig is dit genoeg.
Liefs Mamas_kindje.
[/SIZE]
Hier zit ik dan, nadenkend over mijn verleden.. Mijn eerste verliefdheid, mijn eerste liefde en mijn laatste liefde. Drie mannen die een enorme deel aan mijn leven hebben gehad en nog steeds hebben.
Rachid, mijn eerste verliefdheid, ik was zo puur en schoon. Niemand had me ooit met een vinger aangeraakt. Rachid onze stiekeme wandelingetjes door de straten van oujda. Wanneer er niemand was snel onze handen vasten houden. Hij die op dat moment 29 jaar was en ik 17. Je zou denken dat ik op me hoofd gevallen was maar nee. Ik voelde niks van onze leeftijdverschil. Hij ook niet, hij was trots op mijn en voelde zich hoog dat ie wat met mijn heeft ook al wou hij dat niemand het wist, wat maar voor korte duur had. Om precies te zijn drie maanden,maar mijn verliefdheid heeft 12 maanden geduurd. Het lot heeft ons uit elkaar gehaald, het lot dat "MAMA" heet. Naïef dat ik was en hij een mietje. Hij wou niet voor me vechten en dacht daar helemaal niet aan."Luister naar je moeder" waren zijn woorden, ze ogen rood hij zou gaan huilen. Dat wist ik zeker. Ik keerde terug naar Nederland en liet voor wat het was. Niet bestemd.
Hamza, mijn eerste liefde. Hij bezit mijn hart tot de dag van vandaag. Onze eerste ontmoeting vond ik hem een sukkel. Ik walgde van hem maar tegelijkertijd stikte ik van jaloezie wanneer hij in gesprek was met iemand van mijn geslacht. Wurgen maar tegelijkertijd kon ik hem wel kussen. We kregen een relatie, ik was in de wolken. Hij was trots op mijn en showde mijn overal wat precies het tegenovergestelde was van Rachid. Hamza stelde me voor aan ze ouders, ze broers zijn zussen. Ik was in de wolken, ik moest het delen en vertelde het uiteindelijk aan mijn moeder. Weer trapte ik in mijn eerste fout, en weer was het lot niet voor ons bestemd. "Mama" had weer gesproken. Ik zwoor plechtig tegen hem, te gaan vechten voor onze liefde. Ik was bereid me zelf te geven, zodat we allebei zekerheid hadden dat ik niet zou stoppen. Ik wou hem en niemand anders, maar wanneer het erop aan kwam kon ik mijn lot niet verraden. Mijn lot stond vast, het luisteren naar mijn dierbaarste bezit "Mama". Maanden heb ik gevochten voor mijn grote liefde, maanden lang heb ik elke dag mezelf in slaap laten huilen, maanden lang praatte ik elke dag over hem. Maar over hem heen zal ik nooit zijn, heb ik het geaccepteerd? Ja. Spijt? Ja en nee. Ik zal nooit me hart geven zoals ik dat aan Hamza heb gegeven.
Bilal, mijn laatste liefde. Twee jaar na hamza en nog steeds was ik niet over Hamza heen, kwam ik Bilal tegen. Hij was niet de doodnormale Marokaan, hij is helemaal geen Marokkaan, het was een algerijn. Hij lief aardig maar arrogant. Hij wist dat hij knap was Enso elk meisje kan krijgen. Hij hield het ook niet geheim. Ik was eigenlijk te lelijk. Maar iets hield me toch bij hem. Bang dat ik niemand meer zouden kunnen krijgen? Was dat het? Hij wist over Hamza, iets wat ik ook niet voor me kon houden. Hij moest weten dat ik niet heel me hart aan hem kon geven, die recht heeft hij. Maar wat bleek nou hij kon dat ook niet? Jaloers dat ik was, had ik de recht daar op? Nee, maar was het wel. Het werd een gewoonte en in plaats van elkaars geliefde deelde we elke keer onze pijn om onze eerste liefde. Maanden ging voorbij, en het enige verschil was dat ik niks tegen "MAMA" had gezegd. Stiekeme afspraakjes, stiekeme telefoontjes, alles ging goed. Ik heb van me eerste twee fouten geleerd, Eerlijkheid! En dan gebeurde het, ik was het zat om zijn verdriet aan te horen, ik maakte er een eind aan. Drie maanden gingen voorbij en het leek als we allebei een make-over hebben gehad. We wisten het allebei het werd tijd om onze ware gevoelens te tonen in plaats er bang voor te zijn, en dat gebeurde. We zijn nu closer dan ooit, en we hebben bijna een jaar met elkaar. Ja het is een wonder dat ik niet ben gaan rennen naar "MAMA". Elke keer dat ik met haar zit, zit het op de puntje van me tong om alles op te biechten, maar ik weet wat er gaat gebeuren. Mijn mama zal nooit iemand accepteren die ik wil.
Een ding hebben deze drie mannen met elkaar gemeen, ze hebben alle drie geen papieren. Ik schaam me er om, is dat misschien het fout die elke keer maak, dat kan niet. Aangezien mijn moeder me koppelt met mannen uit Marokko. Mijn lot is niet bestemd met Rachid, Hamza of Bilal. Dat weet ik honderd procent zeker, maar waarom er mee doorgaan? Ik ben ook maar een mens en heb ook maar gevoelens. Zal mijn hart weer breken? Ja maar een ding weet ik zeker hij zal voor de laatste keer breken. Ik heb geen spijt dat ik deze drie mannen in me leven heb gehad, ik ben blij dat ik toch nog liefde heb gekend, pure liefde.
Mijn lot, ik zal trouwen met iemand die ik niet wil. Je zou denken dat ik gek ben, nee ik wil alleen dat mijn moeder trots op me is. Haar erkening, haar acceptatie, haar trotsheid, Ik wil haar gelukkig zijn. Natuurlijk speelt er veel meer maar sommige dingen doen te pijn en zijn te confronterend. Voorlopig is dit genoeg.
Liefs Mamas_kindje.