maroccia17
08-12-2009, 21:49
Je wordt als het ware onderdrukt. Je ouders zijn hartstikke belangerijk voor je.
Ze denken dat ze de geschikte partner voor jou hebben. Ze vertellen dat hij/zij goed voor jou zal zorgen en tevens voor je familie. Je ziet dat zij dit heel graag willen. Jij vindt deze persoon niet slecht. Immers heb je er lang over nagedacht. Je bent tot de conclusie gekomen om met hem/haar te trouwen om je ouders gelukkig te maken.
Ik ken een stel die binnen 6 maanden is gescheiden. Echt zonde.
Wat vinden jullie hiervan? Je ouders gewoon teleurstellen, en vertellen dat hij/zij niet de ware is?
Marokkaantje001
08-12-2009, 21:49
Nooit iets doen voor anderen. Dat komt nooit goed.
Misz_Eendje
08-12-2009, 21:54
Citaat door maroccia17:Je wordt als het ware onderdrukt. Je ouders zijn hartstikke belangerijk voor je.
Ze denken dat ze de geschikte partner voor jou hebben. Ze vertellen dat hij/zij goed voor jou zal zorgen en tevens voor je familie. Je ziet dat zij dit heel graag willen. Jij vindt deze persoon niet slecht. Immers heb je er lang over nagedacht. Je bent tot de conclusie gekomen om met hem te trouwen om je ouders gelukkig te maken.
Ik ken een stel die binnen 6 maanden is gescheiden. Echt zonde.
Wat vinden jullie hiervan? Je ouders gewoon teleurstellen, en vertellen dat hij/zij niet de ware is?
Ik hou heel veel van mijn ouders, maar uiteindelijk ben ik degene
die met die persoon onder 1 dak komt te wonen en niet hun. Ik
weet dat hun het goed bedoelen, maar ik zou het niet kunnen.
Dan blijf ik liever vrijgezel. Daarnaast is vanuit het geloof mijn
recht om te kiezen met wie ik samen door het leven wil. Als ouder
moet je de keuze van je kind accepteren.
ik ben in april ook ten huwelijk gevraagd. Deze man is wou al eerder komen,maar ik had al aangegeven dat ik het niet wou, een jaar later is hij toch naar mijn vader toegekomen.(deze man, wilt trouwen, heeft een goede baan, is goed bezig met het geloof, maar is wel een illiegaal, inmiddels is hij verloofd). Mijn ouders vonden hem de geschikte man.Ze wilden meer over hem weten, en waren enthousiast. maar mij hebben ze niks gevraagd of gezegd, maar ik had het gehoord. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik het niet wou, omdat hij mij niet aantrekt, het voelde niet als mijn mektab. hierbij waren mijn ouders niet tevreden over mijn besluit, en hebben een week niet met mijn gesproken.Aan de ene kant krijg je een schuldgevoel, en wil je ja zeggen om daarvan af te komen. maar hamdoellih, ik ben bij mijn besluit gebleven, en heb nu mijn ware ontmoet, met wie ik mijn leven wil delen.....
ik heb keurig gewacht, en deze voelde vanaf de eerste moment als mijn mektab.En hij komt inshallah binnenkort naar mijn vader
dus meid, volg je hart, die zal je leiden niet je ouders
SUNCHYME
09-12-2009, 01:09
Citaat door maroccia17:Je wordt als het ware onderdrukt. Je ouders zijn hartstikke belangerijk voor je.
Ze denken dat ze de geschikte partner voor jou hebben. Ze vertellen dat hij/zij goed voor jou zal zorgen en tevens voor je familie. Je ziet dat zij dit heel graag willen. Jij vindt deze persoon niet slecht. Immers heb je er lang over nagedacht. Je bent tot de conclusie gekomen om met hem/haar te trouwen om je ouders gelukkig te maken.
Ik ken een stel die binnen 6 maanden is gescheiden. Echt zonde.
Wat vinden jullie hiervan? Je ouders gewoon teleurstellen, en vertellen dat hij/zij niet de ware is?
De beste trouwpartner is 1 die aangeraden wordt door je ouders!
ik ken mijn broer die nu 2 jaar dolgelukkig is getrouwd met zijn vrouw die hij nooit eerder had gezien toen hij haar hand ging vragen.
Mijn ouders teleurstellen, never ever dat ik met iemand ga trouwen bij wie ik twijfel. Teleurstelling verdwijnt zeer zeker, alles word weer normaal. Kwestie van sterk in je schoenen staan en meteen vanaf het begin duidelijk je standpunten maken.
Bij de een mislukt het en bij de ander niet, maar iets doen waa rjij je niet goed bij voelt loopt fout
. Vroeg of laat is het niet binnen een jaar dan wel binnen 10 jaar.