BilalN
03-12-2009, 17:29
Na de vele lovende reacties op mijn voorgaande twee blog verhalen stond ik net onder de douche, toen ik plotseling naar aanleiding van een aantal voorgevallen situaties me besefte dat ik het volgende verhaal met jullie wilde delen. Dit verhaal draag ik op aan een enkeling die zich hard heeft gemaakt in tijden dat het minder met mij ging, puur en alleen om daar te zijn wanneer er vraag is naar aandacht, liefde en een luisterend oor. Ik zal verder geen namen noemen omdat ik er zeker van ben dat zij zich vanzelf aangesproken zullen voelen bij het lezen van het volgende. Bij deze mijn oprechte dank en tevens mijn verzoek naar Allah swt om over jullie te waken met Zijn leger van Engelen, wanneer jullie overdag bezig zijn en wanneer 's avonds jullie je ogen sluiten.
Waar elk bestaan haar hoogte- en dieptepunten kent, hebben sommige onder ons soms te kampen met een meerdere mate waarin dit voor komt. Zo iemand ben ik. Ik ben me er van bewust dat de gebeurtenissen zich ontwikkelen zoals dat in mijn boek staat beschreven, maar hier ben ik soms toch wel een beetje in teleurgesteld. Niet zo zeer om het feit dat ik op deze momenten ontzettend blij ben, of juist diep getreurd kijk naar wat er gebeurd, maar om hoe de mensen om mij heen handelen tijdens deze situaties.
Sinds ik op mijn benen kan staan, heeft de zwaartekracht altijd al een spelletje met mij gespeeld. Wanneer ik namelijk recht op liep, wist ik altijd wel weer te vallen. En tuurlijk heb je op dat moment een groepje dat in koor zingt dat je op moet staan en vrolijk door moet gaan, maar zowel de inviduen als hetgeen wat zij je wensen, leer je naarmate de blauwe plekken komen en gaan beter kennen. Daarbij wil ik me dan al te graag aansluiten bij het welbekende motto: "je leert iemand alleen maar beter kennen". Dit groepje mensen dat je dan staat aan te moedigen bestaat vrijwel altijd uit je vrienden. Vrienden ja.. Vrienden?, Ja vrienden.
Jaar in jaar uit, heb ik mensen leren kennen, en heb ik mensen moeten laten gaan. Terwijl wij de vogelvlucht door mijn leven nemen, is te zien hoe er een groepje in beeld komt, dat altijd wel ergens is blijven hangen. Dat groepje noemen wij vrienden. Althans jullie. Deze mensen waren er bij wanneer mijn relatie stuk liep voor de vele troostende woorden die volgden, wanneer ik mijn eerste auto kocht voor de velle ritten die volgden, wanneer ik terug kwam uit Marokko waarop de geweldige verhalen volgden. Wat op dat moment altijd vertrouwd heeft gevoeld, voelt nu achteraf gezien niet meer als schijn en bedrog.
Omdat ik niet in details wil treden over de gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan, is het voor jullie wellicht moeilijk te begrijpen wat er dan zou moeten zijn gebeurd om iemand echt te leren kennen. Voor mij is dat niet zo zeer nodig, omdat dat in mijn ogen weer aantoont tot welk type vriend jij hoort. Ik zie namelijk een duidelijk onderscheid. Het meest bekende soort is die vriend die je troost wanneer het moeilijk gaat, en wil weten wat er is gebeurd onder het noemertje: zodat ik je beter begrijp. Er zijn er echt weinig onder diezelfde mensen die niet hoeven te weten wat er precies is gebeurd, maar luisterend een oplossing voor je bedenken om van je pijn af te komen. Zonder dat zij interesse tonen in hetgeen dat er eigenlijk op dat moment niet eens toe doet. Waarom moet je weten hoe en met wie mijn vrouw is vreemd gegaan? Wat is het nut te weten hoeveel ik ergens voor betaald heb? Waarom wil je mijn mening per se over anderen weten? Allemaal vragen die uit interesse worden gesteld. Maar wat ik merk is dat de echte reden van deze vragen vaak in andere kringen te zoeken is.
Deze kringen zijn verbonden zoals een spin zijn web bind. Zaken zoals jaloezie, minachting, wantrouwen, hoge dunk en noem maar op zijn de bouwstenen van het fort waarin jouw zogenaamde vriend zich huishoudt. Persoonlijk heb ik het vaak genoeg moeten constateren dat deze mensen helemaal niet het beste met mij voor hadden. Wellicht ontbrak het hen aan gespreksstof met anderen op het moment dat zij het over mijn problemen hadden. Misschien verkoopt een ander zichzelf op de rug van mijn fouten of daden. Wat ik zeker weet, en geloof me; ik heb het met eigen ogen moeten zien.. niemand is tot op het merg en been te vertrouwen. Niemand niet, je hartsvriendin niet, je boezemvriend niet en ook niet de vrienden waarmee jij je hyves als pronkpaardje gebruikt in je sociale netwerk.
Dan zou je denken dat je er alleen voor staat? Dat hoeft niet. Er zijn altijd een enkeling die daar wel voor je waren, met wel de juiste instelling, met wel het juiste begrip voor de omstandigheden en met het klinkklare advies iets wel of niet te doen. Dit zijn echter geen vrienden in mijn ogen. Dit zijn mijn lotgenoten. Lotgenoten? Ja, lotgenoten.
Op het moment dat ik mij op een plaats bevond waar ik in het middelpunt van de belangstelling stond, hoofdspeler van de show op dat moment, waren anderen die een rol betekenden in mijn leven op dat moment deelgenoot van mijn lot. Tevens was ik op dat moment een deelgenoot van dat van hen. De mensen die tijdens deze momenten in en uit het beeld verdwenen, waren voor mij dus niet meer dan simpele figuranten die weer met een broodje kaas en een suikervrije koude thee naar huis konden. Daar wachtte namelijk een stel onwetende groep zielen die zaten te wachten op hun hollywood ervaring, waar zij rijkelijk over zouden horen. De rest die in the picture bleef, speelde samen met mij op dat moment de hoofdrol in mijn show, in mijn leven..
Een ieder die samen met mij op de buhne heeft gestaan wil ik daarom bij deze nogmaals bedanken. Om het voor vandaag af te sluiten met een prachtige uitspraak van onze Profeet (vzmh) waarmee ik jullie wil vragen het goede te doen voor hen die het leven met jullie delen:
"Minacht de goede daad niet (hoe klein die ook is), zelfs als die daad inhoudt dat je je broeder met een vriendelijk gezicht ontmoet".
Wasalaam,
Bilal N
Waar elk bestaan haar hoogte- en dieptepunten kent, hebben sommige onder ons soms te kampen met een meerdere mate waarin dit voor komt. Zo iemand ben ik. Ik ben me er van bewust dat de gebeurtenissen zich ontwikkelen zoals dat in mijn boek staat beschreven, maar hier ben ik soms toch wel een beetje in teleurgesteld. Niet zo zeer om het feit dat ik op deze momenten ontzettend blij ben, of juist diep getreurd kijk naar wat er gebeurd, maar om hoe de mensen om mij heen handelen tijdens deze situaties.
Sinds ik op mijn benen kan staan, heeft de zwaartekracht altijd al een spelletje met mij gespeeld. Wanneer ik namelijk recht op liep, wist ik altijd wel weer te vallen. En tuurlijk heb je op dat moment een groepje dat in koor zingt dat je op moet staan en vrolijk door moet gaan, maar zowel de inviduen als hetgeen wat zij je wensen, leer je naarmate de blauwe plekken komen en gaan beter kennen. Daarbij wil ik me dan al te graag aansluiten bij het welbekende motto: "je leert iemand alleen maar beter kennen". Dit groepje mensen dat je dan staat aan te moedigen bestaat vrijwel altijd uit je vrienden. Vrienden ja.. Vrienden?, Ja vrienden.
Jaar in jaar uit, heb ik mensen leren kennen, en heb ik mensen moeten laten gaan. Terwijl wij de vogelvlucht door mijn leven nemen, is te zien hoe er een groepje in beeld komt, dat altijd wel ergens is blijven hangen. Dat groepje noemen wij vrienden. Althans jullie. Deze mensen waren er bij wanneer mijn relatie stuk liep voor de vele troostende woorden die volgden, wanneer ik mijn eerste auto kocht voor de velle ritten die volgden, wanneer ik terug kwam uit Marokko waarop de geweldige verhalen volgden. Wat op dat moment altijd vertrouwd heeft gevoeld, voelt nu achteraf gezien niet meer als schijn en bedrog.
Omdat ik niet in details wil treden over de gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan, is het voor jullie wellicht moeilijk te begrijpen wat er dan zou moeten zijn gebeurd om iemand echt te leren kennen. Voor mij is dat niet zo zeer nodig, omdat dat in mijn ogen weer aantoont tot welk type vriend jij hoort. Ik zie namelijk een duidelijk onderscheid. Het meest bekende soort is die vriend die je troost wanneer het moeilijk gaat, en wil weten wat er is gebeurd onder het noemertje: zodat ik je beter begrijp. Er zijn er echt weinig onder diezelfde mensen die niet hoeven te weten wat er precies is gebeurd, maar luisterend een oplossing voor je bedenken om van je pijn af te komen. Zonder dat zij interesse tonen in hetgeen dat er eigenlijk op dat moment niet eens toe doet. Waarom moet je weten hoe en met wie mijn vrouw is vreemd gegaan? Wat is het nut te weten hoeveel ik ergens voor betaald heb? Waarom wil je mijn mening per se over anderen weten? Allemaal vragen die uit interesse worden gesteld. Maar wat ik merk is dat de echte reden van deze vragen vaak in andere kringen te zoeken is.
Deze kringen zijn verbonden zoals een spin zijn web bind. Zaken zoals jaloezie, minachting, wantrouwen, hoge dunk en noem maar op zijn de bouwstenen van het fort waarin jouw zogenaamde vriend zich huishoudt. Persoonlijk heb ik het vaak genoeg moeten constateren dat deze mensen helemaal niet het beste met mij voor hadden. Wellicht ontbrak het hen aan gespreksstof met anderen op het moment dat zij het over mijn problemen hadden. Misschien verkoopt een ander zichzelf op de rug van mijn fouten of daden. Wat ik zeker weet, en geloof me; ik heb het met eigen ogen moeten zien.. niemand is tot op het merg en been te vertrouwen. Niemand niet, je hartsvriendin niet, je boezemvriend niet en ook niet de vrienden waarmee jij je hyves als pronkpaardje gebruikt in je sociale netwerk.
Dan zou je denken dat je er alleen voor staat? Dat hoeft niet. Er zijn altijd een enkeling die daar wel voor je waren, met wel de juiste instelling, met wel het juiste begrip voor de omstandigheden en met het klinkklare advies iets wel of niet te doen. Dit zijn echter geen vrienden in mijn ogen. Dit zijn mijn lotgenoten. Lotgenoten? Ja, lotgenoten.
Op het moment dat ik mij op een plaats bevond waar ik in het middelpunt van de belangstelling stond, hoofdspeler van de show op dat moment, waren anderen die een rol betekenden in mijn leven op dat moment deelgenoot van mijn lot. Tevens was ik op dat moment een deelgenoot van dat van hen. De mensen die tijdens deze momenten in en uit het beeld verdwenen, waren voor mij dus niet meer dan simpele figuranten die weer met een broodje kaas en een suikervrije koude thee naar huis konden. Daar wachtte namelijk een stel onwetende groep zielen die zaten te wachten op hun hollywood ervaring, waar zij rijkelijk over zouden horen. De rest die in the picture bleef, speelde samen met mij op dat moment de hoofdrol in mijn show, in mijn leven..
Een ieder die samen met mij op de buhne heeft gestaan wil ik daarom bij deze nogmaals bedanken. Om het voor vandaag af te sluiten met een prachtige uitspraak van onze Profeet (vzmh) waarmee ik jullie wil vragen het goede te doen voor hen die het leven met jullie delen:
"Minacht de goede daad niet (hoe klein die ook is), zelfs als die daad inhoudt dat je je broeder met een vriendelijk gezicht ontmoet".
Wasalaam,
Bilal N